Update: 14 april 2024
Let op!!!
21 april XL rit. Zondagochtend om 9 uur vertrekken bij de kerk in Oostzaan.
Oostzaanse fietsploeg
Zomertijd!
We gaan weer rijden op woensdagavond. Vanaf 3 april start om 18.45 uur vanaf ‘t Heerenhuis.
Een verslag, Foto’s, Fietsweetjes. Het maakt niet uit.
Stuur een mail dan zetten wij het op de site.
14 april
Een zwaluw maakt nog geen zomer, daar moest ik vanmorgen aan denken toen ik op mijn fiets vertrok naar Purmerland. Het zonnetje scheen maar de temperatuur was weer frisjes. Heel anders dan vrijdag en zaterdag, toen leek het wel zomer. Gelukkig kun je je tegen lage temperaturen goed kleden en ik ben eigenlijk al blij als het gewoon droog is, want we hebben water genoeg gehad deze periode.
In de okp app aardig wat respons maar op mijn vraag waar we zouden starten bleef het stil. Dus dan maar voor de gezellige oplossing gekozen en in Purmerland gestart, daar is immers altijd genoeg opkomst. Zo ook deze morgen, ik denk wel 30 man die bij het bushokje stond. De wind was schuin op de kant en dat zorgde voor de eerste afsplitsing. Nog voor Purmerend kozen Cees en Jaap hun eigen tempo. Verderop na de woonboten kwam de volgende afsplitsing. Door de grote groep is het onrustig rijden, niet elk obstakel of tegenligger wordt netjes gemeld dus kozen er een paar het hazenpad. Ik zat achterin de griep, was van plan pas na Oosthuizen gas te geven, maar zag dus de sterkste rijders er al vandoor gaan. Ik hoopte dat er een paar de sprong zouden wagen waarbij ik mee zou kunnen liften. Ik gokte op Paul, Jan, Jan en Eric. Maar het bleef rustig in het peloton, dus toen ben ik er maar naar toe gereden. Olaf en Jerry reden nog niet te hard, ik had het goede moment gekozen. Even later ging het gas er echt op. Emiel, Olaf, Renzo en Jerry hadden er zin in en voerden de snelheid op. Renzo in zijn kenmerkende onrustige stijl, steeds iets harder overnemen dan de rest, effe voor de groep uitrijden en na paar minuten weer terug laten zakken.
Bij Schardam had ik het even moeilijk, bij de bocht naar links houd ik toch even in, stel je voor dat er een auto aankomt. Het gevolg is wel dat ik op een gaatje kwam en serieus mijn best moest doen om weer aan te sluiten. Even verderop informeert Jerry naar mijn hartslag, die is ruim 150. Ik moet echt alle zeilen bijzetten om bij te blijven en Jerry? Die zit op 116, voor hem is het een rustig ritje tot nu toe. In Warder zet hij het gas erop, bewijs staat op Strava want vandaag kwamen we de top 10 binnen op dit segment.
Het laatste stuk poefte Jerry er met Renzo vandoor, de rest kon niet volgen. Logisch want deze twee zitten op wielrennen of hebben in hun jonge jaren op wielrennen gezeten. Geeft toch een voorsprong op ons gewone stervelingen. De sprint was dit keer spannender dan normaal maar de uitslag was zoals altijd, Renzo won.
We waren met zo'n grote groep dat we niet allemaal op het terras paste, een deel moest op het achterterras zitten, helaas in de schaduw.
Het vertrek was wat rommelig en doordat de wind weer schuin van opzij kwam ontstonden er gelijk waaiers. Iedereen zocht een geschikte groep om het stuk naar de Wijdewormer te rijden. Omdat wij als laatste van het terras vertrokken haalde we de voorste groep pas bij Middelie in. Op de dijk naar Hobrede werd Jan het slachtoffer van de smalle dijk en wind op de kant, hij waaierde eraf want er was maar ruimte voor 5 man. Bij Neck waren we nog met 4 en de sprint was niet echt een sprint meer, Emiel drukte zijn wiel als eerste over de streep.
Daarna met Percy en Olaf en het windje in de rug naar huis gereden. Dat is toch altijd wel het lekkerste stuk van de rit, de voldoening van de inspanning en het gemak van windje mee.
Volgende week is op zaterdag ronde van Noord-Holland. Ik weet niet wie er gaan rijden maar Jan, Renzo en ik gaan rijden, ik denk vertrek rond 830 uur bij Heerenhuis. Ik heb mij voorgenomen het tempo van Jan te volgen, ben benieuwd welk tempo Renzo volgt.
Peter
31 maart
Altijd weer even afwachten wie er op 1e paasdag zou komen opdagen. Paasontbijt, paaseieren zoeken of gewoon weekendje weg zijn bezigheden die gebruikelijk zijn op deze dag. Als er dan ook nog een buitje om 10 uur voorspeld is, dan wordt het geen al te grote groep.
En dat was dus ook het geval, we waren ongeveer met een man of acht bij de kerk in Purmerland. De voorspelde regen bleek mee te vallen, slechts een paar spetters in het begin van de rit. Bij de start rustig begonnen, het windje was sterk en uit het oosten. Dus tegen de wind in naar Edam en waaiertje op de dijk. Vanaf Oosthuizen gas op de plank waarbij Renzo ook eens een keer een goed wiel had. Hij pikte aan bij een Canta die ons voorbij reed. Achter zo'n vierkant wagentje zit je uitstekend in de luwte en we zagen hem zo wegrijden. Eigenlijk heeft hij helemaal niet zo'n wagentje nodig want hij is vergeleken met ons, gewone stervelingen, toch een maatje te groot.
Bij de oversteek met klein groepje naar Scharwoude gereden, de rest verkoos de kortere route direct naar Schardam. Inmiddels was Renzo weer bij ons aangesloten, de Canta reed een andere route dan de OKP. Langs de dijk hadden we wat minder last van de wind en in het wiel van de jongste Leegwater zat er een flink tempo in. De oudste Leegwater moest regelmatig de zoon even tot de orde roepen omdat niet iedereen kon bijblijven. Uiteindelijk was de jongste het aanpassen en inhouden een beetje zat en ging hij ervandoor. Gevolg was dat ons groepje ouderwets moest ronddraaien en eerlijk gezegd maakt dat het rijden nog leuker. Het idee hebben dat je bijdraagt aan de groepssnelheid geeft een goed gevoel.
Na de koffie met windje in de rug ging het heel lekker. Paul reed relaxed op kop en hij is echt de wind mee specialist. Constant op kop in een hoog tempo reed hij naar Purmerend. In de Wijdewormer bleven we nog met drie man over en bij de finish haalde we Ben nog net in. Uiteindelijk dus met 4 man even kort napraten over de prima fietsochtend. We kwamen tot de conclusie dat de thuisblijvers ongelijk hadden gekregen. Eigenlijk valt het altijd wel mee met de regen.
Dan via deze weg wens ik Hans een spoedig herstel toe, hij heeft er nog een stent bij om te zorgen dat zijn hart het goed blijft doen. Ik hoop hem snel weer te zien bij onze ploeg en vanwege zijn fysieke ongemak is hij in de toekomst vrijgesteld van kopwerk.
Nu de zomertijd vandaag is begonnen kunnen we ook weer op de woensdagavond rijden. 1845 uur bij 't Heerenhuis op het Kalf. Ik ben er de eerste rit niet bij, heb nog werkverplichtingen.
Peter
17 maart
De derde zondag van de maand dus XL vandaag. Bij de kerk (van Oostzaan ditmaal) 7 man: de twee Jannen, de buurman, de toeteraar, de motor, de sloopkogel en ik. Op de heenweg naar de kerk merkte ik dat de wind veradelijk was, het leek niet veel maar je voelde hem zeker wel. Mijn dorpsgenoten hebben er altijd minder last van, fluitend reden zij vooraan en bepaalde het tempo. Ik zat al op het elastiek, ik hoopte dat het straks beter zou gaan.
Bij het vertrek dook ik gelijk in het beste wiel, dat van Olaf. Gelijkmatig temporijder en een goede windbreker. Renzo hield nog even zijn kruit droog, besprak nog wat zaken met zijn vader, de koers met Jan en voordat we de Haal af waren dicteerde hij alweer het tempo, 3km/u meer dan wat comfortabel voelt voor de rest.
Het eerste deel tot Hensbroek was voornamelijk wind mee, het ging dus hard. Tegen de 40 per uur en soms er even over. Bij de Rijp kreeg ik het eerste signaal dat het menens was vandaag. Het laatste stuk naar de dijk wordt er altijd subtiel steeds ietsje harder gereden totdat er een iemand overblijft. Een soort van "wie kan het verst plassen" competitie. Ik had vandaag het kleinste straaltje, zal toch eens mijn psa waarde laten meten.
Bij Schermerhorn verloor Paul zijn bidon, op zich raar want het asfalt is zo strak als een biljartlaken. Of deed hij het expres? Even een welkome pauze inlassen? Want het ging hard, er werd weinig gepraat, iedereen had zijn adem nodig om bij te blijven. Bij het bruggetje van Hensbroek was het afgelopen met de pret. Nu vol tegen de wind en met 7 man was het krap op de weg. Ik zat te ver van achteren, nooit de best plek en zat echt op het elastiek. Steeds verloor ik even het contact met de groep, dan even aanzetten om weer aan te sluiten. Dat gaat nooit lang duren en voor Wognum liet ik lopen. Te trots om hoho te roepen, ik wilde de route solo vervolgen en lekker zwelgen in zelfmedelijden. Maar Olaf is onze herder en was de hele tijd al bezig om de boel bij elkaar te houden. Tweede waaier, gaatjes dicht rijden, temporiseren en nu dus communiceren. Hij riep de groep tot de orde en regelde dat ik terug kon komen. Helaas was dat tot de Hulk, daar verloor ik voor tweede keer het contact. Nu sneed ik af en reed direct naar Scharwoude, de andere maakte het lusje via de dijk om de Hulk heen. Pas bij Etersheim denderde ze over mij heen en sloot ik weer aan.
De groep reed nog steeds hard en Renzo was de gangmaker. Achteraan zat ik in het wiel van Eric en probeerde bij te blijven. Even voor Edam verloor ik voor de derde keer het contact.
In plaats van naar de koffie te rijden besloot ik solo door te rijden. Deel 2 met de groep zou ik met mijn huidige vorm toch niet volhouden dus dacht ik dat het beter was om alvast voorsprong te nemen. De gedachte dat er nog iemand achter je fietst waarbij je later nog kan aansluiten is prettiger dan dat je moet lossen uit de groep wetende dat er niemand meer achter je zit. Dan fiets het nog even zwaarder naar de finish toe omdat je weet dat je helemaal aan jezelf bent overgeleverd.
Mijn route naar de finish ging niet heel soepel, vaak kwam ik niet boven de snelheid van een juist afgestelde e-bike. Ik vreesde alsnog te worden ingehaald door de groep die de snelheid had van een opgevoerde fatbike. Gelukkig werd mij die afgang bespaard, na de finish draaide ik om en onderweg naar huis kwam ik ze tegen. Alsof ze bezig waren met een teamtijdrit, netjes in de waaier met hoge snelheid achter Olaf aan.
Thuis zag ik de gemiddelde van hun rit, Jan had boven de 34 km/u staan. Petje af voor deze heren.
Peter
10 maart
Een pittig windje uit het oosten en daardoor wat minder aangenaam weer dan vorige week. Dat was ook aan de opkomst te merken, geen 40 man bij de start in Purmerland maar toch nog wel een flinke groep. De A had achteraf gewoon bij Oostzaan kunnen starten, er waren genoeg potentiele rijders voor. Maar zoals een oud gezegde luidt: achteraf kijkt men een koe in de kont.
De wind was krachtig en dat maakt het rijden nerveus. Zeker met het grote niveauverschil binnen de groep. Iedereen probeert een zo goed mogelijk plekkie in de waaier te zoeken om zo bij te kunnen blijven. Helaas is de breedte van de weg maar beperkt dus als je op het kantje zit is het hopen dat een sterke rijder een tweede of derde waaier op zet. Opvallend trouwens dat er weinig gecommuniceerd wordt onderweg. Met zo'n grote groep mag er vooraan echt wel harder geroepen worden bij tegenliggers en wandelaars. Achteraan zie je het vaak pas op het laatste moment en dan ontstaan er rare situaties.
Tot Purmerend dus een beetje zoekend door het peloton, wat is het best plekkie en hoe kan ik mij sparen voor hetgeen komen gaat? Ik zag al dat sommige sterke rijders langzaam naar voren schoven om uit het gedrang te komen want eenmaal voorbij Purmerend op de dijk zou het ieder voor zich worden. De wind was daar schuin op de kant tegen, er passen maar 4 man in de waaier en er willen 20 man in die waaier zitten. Wat een gekrioel op de dijk en een voor een zag je rijders de kop laten hangen en naar achteren opschuiven. Voordeel is dat er dan weer ruimte voorin ontstaat en je een beter plekje kunt vinden. Jan had het goede wiel en reed stoïcijns naast Renzo op weg naar Oosthuizen. Hij had geen weet wat er allemaal achter zijn rug speelde. Was ook niet belangrijk, goed positioneren en overleven daar ging het nu om.
Na Oosthuizen werd de weg breder en paste er meer mensen in de waaier. Breed uitwaaierend over de weg zocht iedereen een beschutte plek, ik ook. Maar helaas lukte dat niet heel goed, ik kwam er gewoonweg niet tussen. Tot twee keer toe geprobeerd om mij ertussen te wurmen maar elke keer eindigde ik achteraan op het kantje. Totdat Nico een tweede waaier opzette, ik weet niet of hij dat expres deed om mensen te helpen of omdat hij ook geen plekkie kon vinden. Maar nu splitste de groep zich in twee kortere waaiers en greep ik mijn kans om door te schuiven. Precies op het juiste moment want Renzo, Lars, Olaf en Martin hadden snode plannen. Ze versnelde en liepen langzaam weg van de rest, ik kon nog net aanklampen en bij de oversteek hadden we iedereen op een redelijk gat gereden. Wij sloegen links af naar Scharwoude, de achtervolgers reden rechtdoor naar Schardam. Oei dacht ik nog, nu is er geen vangnet, als ik niet bij de groep kan blijven dan zou ik mijn weg alleen moeten vervolgen. Ik koos dus voor de overlevingsstrategie van het laatste wiel houden en zoveel mogelijk op te schuilen en krachten te sparen. Dat lukte aardig, een paar keer op mijn tandvlees moeten bijten maar ik bleef erbij. De sprint was voor Renzo maar als er een jury was denk ik dat hij teruggezet zou worden. De rechte lijn was ver te zoeken en Lars was not amused. Net na de sprint klonken er een paar onvriendelijke woorden om dat duidelijk te maken.
Na de koffie weer er snel bij zijn want ook nu was positionering belangrijk. Ik had mijn lesje wel geleerd afgelopen winter en koos voor mijn eigen hachje. De tactiek van Paul kopieerde ik en liet het wiel van Renzo niet meer los. Zo kwam ik heelhuids op de dijk aan en kon ik goed bijblijven tot Purmerend. Achter mij was het lastiger: Jan, Jan, Paul, Aart en nog vele anderen hadden het op enig moment lastig en lieten gaatjes vallen. Met gevaar voor eigen leven konden ze in Purmerend weer aansluiten door op de Amsterdamse manier kruispunten met stoplichten te benaderen.
Maar eigenlijk was het uitstel van executie, bij het viaduct gingen ze er alsnog af en bleven Olaf en ik over. Onderweg naar de finish pikte we Paul nog op en met snelheden van boven de 50 km/u raasden we over de Zuiderweg. Ik heb alleen de achterpion van Olaf gezien, de ketting lag op de 12. Hij had de 11 niet eens nodig om mij te verslaan, ik was blij dat ik het wiel hield.
Samenvatting van vandaag: kies het goede wiel, eet eerst het bordje van een ander leeg. Ieder voor zich en god voor ons allen en na mij de zondvloed. Alleen op deze manier overleef je de rit vooraan bij deze winderige omstandigheden.
Peter
3 maart
Het was druk bij de kerk in Purmerland, er stonden 38 mannen klaar om het vaste rondje naar Edam te rijden. In deze groep 3 mensen van de A, 3 herintredende gravel/ mountainbikers en de rest waren de vaste B rijders. Maar vanwege het mooie weer en ik denk de niet zo harde wind, was de opkomst zeer hoog.
Dat maakte het eerste stuk wat lastiger want met zo'n peloton over de weg en het fietspad langs het kanaal rijden is dan opletten geblazen. Veel tempowisselingen door tegenliggers, wandelaars en bochten. Niet altijd wordt het netjes doorgegeven zodat er soms een rare slinger door het peloton gaat. Op de dijk van Purmerend naar Oosthuizen lieten de eersten de groep al snel lopen. Zij vonden het te link en verkozen een kleiner groepje om naar Edam te fietsen. Een wijs besluit denk ik. Op kop had Ben er flink de gang in, of eigenlijk het was niet Ben maar een paar gastrijders die het tempo aangaven. Ben kon echter goed volgen en zat prima in het derde wiel. Achter hem de rest van de ploeg die netjes wachtte met passeren tot bij Oosthuizen. Daar ging de snelheid omhoog en bij elke afslag splitste er een klein groepje af. De snelste mannen reden het traditionele rondje naar Scharwoude en de weg lag er nu droog bij. Normaal is het bij om de Weel altijd erg nat en smerig op de weg maar nu was het prima. Verderop langs de dijk nog wel paar stroompjes over de weg, misschien moet Rijkswaterstaat een paar Hansjes Brinker inzetten om het lekken van de dijk te stoppen.
Vooraan bepaalden Lars, Olaf en Jan het tempo. Af en toe afgewisseld door Jack, Paul, andere Jan en mij. Tempo lag hoog en iedereen reed onderin de beugels, het was vandaag hard werken. Bij de kruising naar Warder effe opletten, het is een onoverzichtelijke bocht. Daarna weer gas op die lollie en gaan met die banaan. Olaf trok de sprint aan en Lars maakte hem vakkundig af.
Het koffiehuis zat vol, zelfs de tafeltjes achteraan moesten worden gebruikt. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het is wel eens meer zo druk maar dat is meestal in de zomer en dan kunnen we op het terras zitten. Nu is het nog winter maar iedereen had denk ik het voorjaar in de bol.
Na de koffie altijd een rommelige start, vele groepjes die dan net voor de afslag naar Kwadijk bij elkaar aansluiten. Daar is er dan direct weer een afsplitsing naar de korte route door Kwadijk of de lange via Oosthuizen. We hadden de wind redelijk gunstig dus het tempo lag weer hoog, maar geen afvallers. Geen waaiers dus dan kan iedereen mooi volgen. Het viaduct was dit keer geen slagveld, ik reed op kop en dacht steeds dat ze wel over mij heen zouden denderen. Iedereen hield zijn kruit droog en wilde kennelijk nog wat energie overhouden voor de sprint. Die werd wederom aangetrokken door Olaf en dit keer was ik sterk genoeg om het af te maken.
Daarna bij het eindpunt effe napraten en wachten op de rest van de groep. Vervolgens iedereen weer op weg naar huis, ik maakte nog ommetje naar mijn ouders, want die hebben altijd lekker kopje soep klaar staan. Zondag is soepdag, vaste gewoonte net als fietsen met de OKP.
Peter
25 februari
Ik kwam vanmorgen om 7 uur terug van een wintersportreis met school. Een hele week opgetrokken met pubers gaat je niet in de koude kleren zitten. Hun bioritme verschilt iets met de gemiddelde persoon. In de ochtend zijn ze niet vooruit te branden, gedurende de dag komt de gang erin. Maar zodra het donker wordt komen ze echt tot leven. Luid kwetterend gaan ze door het gebouw en chillen ze bij elkaar op de kamer. Ik heb precies een tegen gesteld ritme: vroeg ontwaken, lekker actief beginnen en dat doorzetten tot het diner. Daarna kak ik in en probeer ik vroeg mijn bedje op te zoeken. Gelukkig had ik wat jonge collega's mee die de orde in de nacht bewaakte. Mijn taak was dan weer in de ochtend om het busje met spullen te organiseren.
Vanmorgen dus vroeg wakker geworden in de bus, het normale ritme eigenlijk, en ik dacht dat ik dan gelijk maar door zou gaan met een rondje fietsen. Maar wat een takkeweer was het tussen 7 en 8 uur. Gelukkig knapte het weer een beetje op en tegen 10 uur toen ik naar Purmerland reed was het redelijk weer. Beetje miezer maar we hadden meer last van het opspattend water van de voor en achterwielen in het peloton. Ik probeerde in het wiel te zitten van iemand met een lang spatbord om zo nog beetje droog te blijven. Helaas niet helemaal gelukt, zag er bij de koffie toch een beetje uit als een Dalmatier met allemaal kleine zwarte stipjes.
We begonnen bij de B, de A is nu echt even helemaal weg, hopelijk in het voorjaar weer wat meer animo voor deze ploeg. Het eerste stuk in rustig tempo achter Ben en Ed aan. Helaas voor deze twee heren werd het peloton ongeduldig en even voorbij Kwadijk werden ze achter gelaten. Bij Oosthuizen weer een afsplitsing en ter hoogte van Schardam de laatste afsplitsing. Eric en ik wilde het normale lusje rijden en sloegen dus bij de oversteek links af richting Scharwoude. Even was er twijfel bij Jan en Paul, maar samen met de andere Jan zette ze de achtervolging in en sloten ze bij ons aan. Na het keerpunt reden Paul, Jan en ik mooi om de beurt op kop. Geen gesnok maar mooi regelmatig overnemen, als een geoliede machine. De andere Jan bleef samen met Eric achter ons hangen, ze zagen dat het goed ging en dachten dat je een goed functionerend team niet moet verstoren.
Wat ik opvallend vind van het stuk langs de dijk richting Edam dat sinds de werkzaamheden bijna klaar zijn er veel meer water van/onder(?) de dijk de weg op stroomt. Ik dacht dat de dijkverzwaring was om het land achter de dijk droog te houden en te wapenen tegen de hoge waterstanden in de toekomst. Nou als ik kijk naar de stroompjes op de weg heb ik er een hard hoofd in.
De fietsen werden dus ontzettend smerig, want met het water komt er ook zand en klei op de weg. Vanmiddag weer een poetsbeurtje voor de fiets.
Deze keer geen sprint terwijl ik Jan en Eric wel verwacht had. Kennelijk niet in staat om te sprinten of iets van respect voor het kopwerk en daarom netjes achterin gebleven.
Bij de koffie een man of 20, mooie opkomst toch? Zeker voor een dag die nat begon.
Na de koffie gingen de meeste linksaf bij Middelie, klein groepje reed de normale route. Dit keer geen beukende wind in het gezicht maar een gewoon klein briesje. Op kop voelde je de wind wel maar vergeleken met afgelopen weken was dit kinderspel. Nu deden we het werk voornamelijk met zijn tweeën, Paul en ik hielden de gang erin tot de Zuiderweg. Wederom geen sprint, durfden Jan en Eric het weer niet aan of was het gewoon onmacht zo vroeg in het seizoen? Kan natuurlijk ook zijn dat Jan ons geen partij vindt en pas de sprint in gaat zetten als er gelijkwaardige tegenstanders zijn. Dat moeten we volgende week maar even controleren want dan zijn waarschijnlijk Renzo, Olaf en Jerry weer van de partij. Dan wordt het echt andere koek en moeten we uit een ander vaatje tappen.
Peter
11 februari
De ochtend begon erg nat. Toen ik uit mijn bed stapte en de gordijnen open schoof zakte de moed een beetje in de schoenen. Maar na mijn ontbijtje en het raadplegen van de verschillende weer apps kreeg ik weer fiets zin. De voorspelde regen was minder en het zou gaandeweg de dag droger worden. De A, voor zover daar nog sprake van kan zijn, was met zo'n klein aantal dat we wederom in Purmerland zouden starten. Natuurlijk reden we eerst naar de Haal om wat rijders tegemoet te rijden.
De spoeling was dun, slechts 6 man kwamen er opdagen. Ben, Aart, Renzo, Jan, Paul en ik durfden het natte weer te trotseren. De regen viel eigenlijk mee, toen we vertrokken druppelde het nog een beetje en later was het helemaal droog. We werden alleen nat van de spray, ook niet erg fijn maar altijd beter dan dat je nog een bui over je heen krijgt.
Ben reed met ons mee tot Purmerend en daarna versnelde wij. Nu met 5 man op weg waarbij het kopwerk door 1 man werd gedaan, de rest vond het wel best en bleef achter elkaar rijden. Met de wind in de rug ging het rap en we waren vlot in Scharwoude. Daar bij de dijk kregen we de wind tegen. Gelukkig niet de krachtige wind van de afgelopen weken. Het was nu gewoon te doen zeg maar. Ergens bij de Weel voelde ik een soort wobbel bij mijn linker voet. Bekend gevoel want had dat ook in de zomer. Zou ook deze cranck het Shimano euvel hebben? Ik weet niet hoe het kan maar kennelijk waren de boutjes losgetrild o.i.d maar voor ik het wist viel de cranck van de as en had ik aan mijn linkerschoen het pedaal en de losse cranck hangen. Even een schreeuw naar de groep zodat ze omdraaide en kwamen kijken wat er aan de hand was. Paul had goede inbus bij zich en ik zette de cranck weer vast. Had weinig vertrouwen dat het vast zou blijven zitten maar uiteindelijk heeft ie het prima uitgehouden en heb ik de rit uit kunnen rijden.
Na de koffie weer gestart voor deel 2 van de rit. Ongemerkt toch natter geworden dan gedacht dus is de start van deel 2 altijd even doorkomen, vergelijkbaar als bv het zwembad in duikt. Eenmaal op weg wordt je snel weer warm door de geleverde inspanning.
Bij Hobrede sloegen Jan en ik af, wij maakte een ommetje naar de Midden Beemster alwaar Hans door zijn gezin in het zonnetje werd gezet. Hij werd vandaag 70 jaar en ze hadden een surprise party voor hem georganiseerd. Nou wil Hans eigenlijk nooit in het middelpunt van de belangstelling staan, ik zag hem toch echt wel genieten van dit feestje. Het huis stond vol met familie, vrienden en bekenden. Na de koffie en een gebakje weer de fiets gepakt en de rest van de rit met Jan afgemaakt.
Bij thuiskomst stond er eindelijk weer eens een rit met gemiddelde van boven de 30 op de teller. Ik weet dat het geen moer zegt maar stiekum kijk ik daar toch altijd naar. Op naar het voorjaar en werken aan de vorm, moet wel mijn fiets het een beetje uithouden. Want die was vandaag even de zwakke schakel.
Peter
4 februari
When in Rome, do as de Romans do!
Volgens mij gaat dit ook op als de A aansluit bij de B. Nu de A gedecimeerd is tot een kwartet nemen we niet meer de moeite om bij de kerk in Oostzaan te starten. Wij beginnen ook in Purmerland en moeten ons dan aanpassen aan de mores van de B, vind ik persoonlijk. Wat is het nut om iedereen op een hoop te rijden, het peloton op een lint te trekken en iedereen het vel over de oren te trekken? Krijgen we volgens mij een herhaling van de geschiedenis van de OKP en komt er weer een afsplitsing van de groep. De B is ooit ontstaan omdat het niveau van de okp teveel uit elkaar liep en mensen het fietsplezier op de zondag miste. Door het formeren van de B met het aangepaste tempo hebben vele weer plezier in de zondagsrit en hoeft hun fiets nog niet aan de wilg gehangen worden.
Etiquette bij de B was dat eerste stuk tot Oosthuizen rustig in de groep wordt gereden. In het verleden achter Joan en Teun aan, nu gewoon achter Ben of Jan aan. Kun je dat niet of wil je dat niet is dat prima. Start later of vlieg er gelijk vandoor zodat duidelijk is wat de insteek van je rit is. Vorige week viel de groep al heel vroeg uitelkaar omdat er te hard werd gereden en iedereen toch probeert zo lang mogelijk aan te klampen. Begrijpelijk maar voor het groepsgevoel niet het beste denk ik. Deze week ging dat beter, er ging een groepje vooruit maar die werden gewoon even genegeerd. Laat maar waaien, laat maar gaan was de gedachte van de rest van de groep.
Vanaf Oosthuizen dus de gebruikelijke afsplitsingen en ieder op zijn eigen niveau. Ik reed met Jerry en Paul en Percy richting het kopgroepje. Het gat werd iets kleiner maar bijhalen zou lastig worden. Bij de oversteek echter hadden ze in de remmen geknepen en lieten ze ons aansluiten. Daarna ging het gas er weer op. Eerste afvallers waren Aart en Percy, zij konden de tempoversnellingen van Renzo en Jerry niet meer beantwoorden en reden als minigroep door.
Bij Etersheim zagen wij in de verte een eenzame fietser. Voor Jerry en Renzo werkt dit altijd als een rode lap voor een stier. Ze schakelen een tandje zwaarder, krommen de ruggen en geven gas. Net voor Warder haalden ze de fietser in, bleek een FDJ rijdster te zijn die blokjes aan het doen was. Voor de twee heren een uitdaging om te kijken of ze haar konden bijhouden of zelfs eraf rijden, beetje haantjesgedrag is niemand vreemd, toch? Helaas betekende dat voor mij, Paul en Jan het afscheid van deze twee heren. Ons tempo lag lager en we verkozen als groepje twee onze weg te vervolgen. Eigenlijk beter zo, nu konden we lekker draaien en was het tempo gelijkmatiger.
Na de koffie was het gelijk oorlog. Ik moest even denken aan Obelix. Die zei altijd dat de Romeinen rare jongens waren. Nou de OKP kan er ook wat van. Gelijk vanaf het begin kijken wie de sterkste is en iedereen eraf proberen te rijden.
De wind op de kant maakte het lastig en de groep was te groot om een mooie waaier te maken. Niemand zette een tweede waaier op en wederom was Percy het eerste slachtoffer. Aart en ik waren voor Middelie de klos, als duo gingen wij verder.
De kopgroep liep eerst langzaam uit, maar eenmaal op de dijk was het een oneerlijke strijd. 4 tegen 2 en dan ook nog een groot verschil in talent zullen we maar zeggen. Aart hield het in Purmerend voor gezien en solo reed ik naar de finish alwaar Paul, Jan en Jerry netjes op mij stonden te wachten. Het mogen dan rare jongens zijn, samen uit en samen thuis is nog altijd het uitgangspunt. Dank daarvoor, was weer een mooie fietszondag.
Peter
28 januari
Een mooie dag vandaag, zonnetje, niet te veel wind en droge weg. In de morgen is het nog fris, maar met wat dikkere handschoenen en laagje extra is het prima te doen.
De A is aan een sterfhuisconstructie begonnen, bij 4 rijders wordt er al niet meer bij de kerk in Oostzaan gestart. Op de Haal wordt er omgedraaid als Jan er aan komt want er staat niemand in Oostzaan te wachten. Dat betekent dat er bij de B wordt aangesloten en et tempo tot Purmerend erg rustig is en er alle tijd is om van gedachten te wisselen over de toestand in de wereld. Vanaf Purmerend is het oppassen want piept er een snelle man naar voren? Eric zag het denk niet zitten om in de grote groep te rijden en reed solo op kop, paar honderd meter voor de groep uit. Dat was voor een aantal A rijders het sein om naar voren te rijden en de hele groep op een lint te trekken. Binnen no time moesten de eerste rijders lossen. Ik had natuurlijk niet opgelet en was in de veronderstelling dat we tot Oosthuizen bij elkaar bleven. Daarna wordt er gesplitst in de verschillende niveaugroepen en kan iedereen op zijn eigen niveau afzien.
Helaas was dat niet het geval, het tempo ging naar dik boven de 40 en ik moest van het laatste wiel proberen naar de kopgroep te rijden. Steeds haalde ik plukjes rijders in maar het gat kreeg ik niet dicht, ik zag de grote groep langzaam uit het zicht verdwijnen.
Ik reed nog stukje met Aart mee, maar die sloeg bij Schardam af, ik verkoos de grote ronde te rijden want de dijk bij Scharwoude is tenslotte weer open. Stilletjes hoopte ik nog iemand op te rapen die het moordende tempo van Olaf of Renzo niet konden volgen.
Helaas, niemand ging er af zodat ik mijn rit solo tegen de wind in moest afmaken. In het café net tijd om de koffie naar binnen te gieten en weer snel op de fiets te stappen. Mijn tactiek was om snel weg te wezen en het eerste stuk een zo groot mogelijke voorsprong te krijgen. De benen waren immers niet goed genoeg om de groep bij te benen. Net voor Hobrede werd ik ingehaald en kon ik aanhaken bij de snelle groep. Tot Purmerend ging het goed, helaas voor Percy gaf Renzo een paar snokken door de Hazepolder en lag hij er af. Ik denk dat hij spijt had van zijn keuze om mee de polder in te rijden. Over het viaduct verkoos hij de kortste weg naar huis.
Wij reden wel door en haalden Eric nog in. Hij was in het eerste deel naar Edam eraf gereden, koos ervoor om de koffie over te slaan en dezelfde tactiek als mij toe te passen: zoveel mogelijk voorsprong nemen en maar zien waar de groep hem zou inhalen. Dat was dus net voor het viaduct. Olaf hield iets in, Eric sloot aan en bleef tot de finish weer bij de groep. Een sprint was er niet, Paul kreeg de zege in zijn schoot geworpen.
Peter
21 januari
In de winter moet je altijd maar afwachten wat je aan fietskilometers kan maken op de weg. Mijn slogan is: Buiten = Beter. Maar soms gaat die vlieger niet op en zijn de omstandigheden gewoon slecht of niet veilig genoeg. Niet verwonderlijk dat veel fietsers in de winter de gravelfiets of de mtb pakken. In het bos heb je minder last van de regen en wind, de brede banden geven je genoeg grip op de soms gladde ondergrond. De snelheid is lager, het terrein afwisselender zodat je ook op een andere manier je conditie kan onderhouden of verbeteren. Ik ben echter een asfaltjunkie, geef mij maar de gewone racefiets en ik vermaak mij wel.
Dus vanmorgen even het weer afgewacht, de voorspelde ijzel bleef uit en samen met Jan en Renzo op pad voor een aangepaste XL. We waren immers later vertrokken en met de volle ronde zouden we in een leeg koffiehuis aankomen. Kijk fietsen is leuk maar beetje ouwehoeren hoort er ook bij.
Het eerste deel hadden Jan en zoon Renzo nog wat te bespreken en reden we in een ongebruikelijk rustig tempo naar de Volgerweg in de Beemster. Vanaf daar deed Renzo keurig het kopwerk, geen snokken, geen verschroeiend tempo. Gewoon iets wat Jan en met name ik, kon bijhouden.
Bij Ursem sneden we af richting Scharwoude zodat we daar ergens op de B zouden stuiten en gezamenlijk in Edam aan konden komen. Met windje in de rug of vanaf de zijkant reden we lekker door. Renzo op kop, Jan achteraan en ik veilig in het midden op de Leegwater tandem.
Bij Scharwoude weer langs de dijk, opvallend hoeveel meer sneeuw hier lag dan bij ons in Purmerend en de Zaanstreek. Bij Etersheim kwamen we Paul en Percy tegen, zij waren met de B meegereden maar vonden de route een beetje tekort. Ze maakten een lusje extra om ons tegemoet te rijden. Nu met zijn vijven had Renzo een extra kopman. Paul steekt in goede vorm en zo wisselde Renzo af en toe van kop met Paul en streden zij samen om de sprint. Kansloze missie natuurlijk voor Paul.
Bij de koffie hoorde ik dat Olaf ook gesignaleerd was op de fiets, echter hij sloot niet bij de B aan. Ik vermoedde dat hij Jerry aan het ophalen was. Beide verkozen niet vroeg voor de XL te starten en reden nu een aangepaste variant. Helaas was het tempo te laag om op tijd in Edam bij de koffie te zijn. Wij waren al gevlogen en reden door Middelie naar huis terug. De wind op de dijk was vol tegen en wederom schuilden wij achter de ruggen van Paul en Renzo. Opvallend was het rijden van Hans, soepel pedalerend hield hij eenvoudig het wiel.
In de Wijdewormer werden we ingehaald door een look-a-like van Paul Daas. Het kan zijn dat Jan wat bijziend begint te worden maar hij sprong in het wiel van deze gast en reed zo bij ons weg.
Gelukkig voor ons reed de look-a-like rechtdoor bij de splitsing zodat wij Jan weer voor het viaduct opraapte. Op de Zuiderweg werd het tempo voor Percy en mij te hoog. Het geeft te denken voor onze huidige vorm, want als zelfs een hartpatient van bijna 70 en de andere bijna 70 jarige bij je wegrijden zegt dat veel. Gelukkig is het nog maar winter en januari, nog genoeg maanden om aan de vorm te werken voor de klimvakantie in de zomer.
Percy en ik reden dus op een behoorlijk gat achter de groep. Onze look-a-like had zich kennelijk bedacht of verdwaald op de Noorderweg. In ieder geval haalde hij ons nu voor de tweede keer in, ditmaal sprong Percy in zijn wiel en bereikte zo weer de groep. Ik liet lopen, was niet tot enige krachtsinspanning in staat en reed als een geslagen hond naar de finish.
Terug naar huis via de Noorderweg en nog een keer het viaduct, ik wilde toch nog boven de honderd kilometer uitkomen. We hadden dan wel geen XL gereden maar iets meer kilometers dan normaal wilde ik wel halen. Wie weet zorgt dat kleine beetje extra straks wel voor een betere vorm.
Peter
14 januari
Bij de A weer klein groepje, geen nut om helemaal naar Oostzaan te rijden. Toen we Jan tegen kwamen op de Haal draaiden we dus om, starten bij de B.
De opkomst was goed, dit had niet te maken met het weer maar meer met het berichtje van Hans om vandaag een groepsfoto te laten maken. Dus negeerde iedereen de onheilspellende radarbeelden van buienradar en buienalarm.
Vol goede moed reed de grote groep langs het kanaal naar Purmerend, daar op de dijk zagen we de regenboog. Een voorspeller van combinatie van regen en zon. Wij kregen de regen op ons dak, gelukkig niet lang maar toch genoeg dat een aantal het peloton lieten lopen en de kortste weg naar Edam verkozen. Even later bij Oosthuizen werd het peloton nog een keer uitgedund en reden alleen Renzo, Olaf, Jan en ik door naar Scharwoude. Renzo had de groep al een stuk eerder verlaten, het nerveuze groepsrijden is niets voor hem en hij verkoos het solitaire rijden. Olaf had nog even de drive om het gat te dichten maar zag het nutteloze van deze actie in. Hij werd de windvanger voor Jan en mij.
Af en toe een beurtje op kop maar eigenlijk 90% achter Olaf aan. Onderweg nog wat water over ons heen, nu de kou het land heeft verlaten is pluvius gewoon weer terug. Weg nat, lucht nat, het is kennelijk het nieuwe normaal. Mijn vorm, of goesting is beetje ver te zoeken. Met het naderen van de 60 jaar begin ik allerlei kwaaltjes en blessures te krijgen. Het maakte het op tempo rijden er niet makkelijker op en menig keer moest ik lossen. Gelukkig werd er gewacht zodat ik weer even op sleeptouw werd genomen.
In Edam waren we net op tijd voor de foto van de hele ploeg. Nu kan ik mij nog herinneren dat er vele jaren geleden ook een groepsfoto werd genomen. Toen nog bij de kerk in Oostzaan en daarna een filmopname. Er is toch duidelijk wat verandert, de buikjes bij sommigen wat omvangrijker, de haren wat grijzer, de inhammen op het hoofd wat groter en iets meer rimpels in het gezicht. Ook hier zien we terug dat de jaren gaan tellen en de gemiddelde leeftijd van onze ploeg weer wat omhoog is gekropen. Fietsen is ook bij ons een "oude mannensport". En als docent lo in het voortgezet onderwijs maak ik mij zorgen om de jonge aanwas. Bij mij op school waren elektrische fietsen een paar jaar terug nog uitzondering, nu is het gemeengoed. Ik denk dat straks niemand meer weet hoe zelf trappen voelt en dat wielrennen een uitstervende sport wordt.
Na de koffie een rommelige start. Allemaal losse groepjes en het buiige weer maakte het niet aanlokkelijk de normale route te rijden. Op Strava zag ik allerlei varianten langskomen om maar zo snel mogelijk thuis te komen. Ook wij van de A kozen de weg van de minste weerstand en verkozen de oude route door Kwadijk. Blij dat we die route niet meer doen want de paaljes en vluchtheuvels zijn bloed irritant. In Purmerend haalden we Ben in. Olaf en Renzo verkozen de warme douche en reden niet mee naar de finish. Jan en ik hielden Ben uit de wind, om zo een nieuw Nederlands spreekwoord te introduceren: uit wiens hand men eet, diegene breng je in een fauteuil naar de meet.
Daarna windje mee terug naar huis en lekker met de beentjes omhoog op de bank.
Peter
7 januari
In het nieuwe jaar is niet zoveel veranderd qua weer. Gelukkig was het vandaag een keer droog en was zelfs de weg niet meer nat. Maar de wind was er nog wel, dit keer niet uit zuid-west maar noord-oost. Dat scheelt dus wel even 10 graden, dikke handschoenen aan en een laagje extra onder het shirt.
In de app-groep bleef het angstvallig stil, weinig liefhebbers deze morgen voor een A rit. Olaf was bij de basketbal, Jerry speelde de zorgzame vader en Renzo verkoos solo te rijden. Dat laatste is niets nieuws, ook als hij met ons rijdt is het meestal solo, altijd paar meter voor de groep uit.
Ik koos er dus voor om samen met Jan te starten bij de B in Purmerland. Niet zo'n grote groep maar genoeg voor een gezellige rit. Helaas lag het tempo voor de meeste al aardig hoog door de harde wind. Op het fietspad naar Purmerend vielen al de eerste slachtoffers, niet iedereen paste in de waaier en op het kantje hou je het niet lang vol. Ik probeerde nog tweede waaier op te zetten, bracht groot deel van de groep weer terug bij de koplopers maar de wind op dijk naar Oosthuizen was scherprechter. Een voor een waaide renners eraf, zij vormden een nieuw groepje. Nico reed onverstoord door op kop, de rest vechtend tegen de wind om in de waaier te blijven.
Vanaf Oosthuizen iets meer ruimte op de weg, dus meer mogelijkheden om te schuilen in iemands wiel. Renzo kwam uit het niets opdagen en maakte er weer een kat en muis spel van. We lieten hem lopen, alleen Jan waagde de sprong. Wij zagen vader en zoon langzaam uit het zicht verdwijnen. Percy, Paul, Dirk en ik kropen achter de brede rug van Nico en reden in constant tempo naar Edam. De Leegwaters paar honderd meter voor ons vochten de sprint uit.
Na de koffie op tijd weg en met klein groepje de ronde via Oosthuizen gereden. Renzo nam weer de koppositie in, reed de groep in puin maar was voor rede vatbaar. Percy mocht weer aansluiten en in zijn wiel rijden. Dat koste Paul weer de kop, die mocht ook weer aansluiten en uiteindelijk het tempo bepalen. In Purmerend sloegen Percy en Renzo af, ze hadden genoeg hun best gedaan. Paul, Jan en ik reden door en haalden nog het groepje van Hans in. Met de wind in de rug zat de gang er aardig in en we draaiden lekker met zijn drieën. Eigenlijk was dit meest leuke deel van de rit: aan elkaar gewaagd, in regelmatig tempo en mooi kop over kop. Zo is rijden in een groep bedoeld, samenwerken zodat iedereen kan volgen en je samen zo snel mogelijk vooruitkomt. De sprint was voor Jan, hij heeft nog steeds de beste sprint in huis.
Peter
31 december
De laatste dag van het jaar en dus ook de laatste OKP rit van het jaar. Het weer zag er niet best uit, in de ochtend leek het droog te blijven maar uiteindelijk kwamen er toch een paar fikse buien voorbij. In de app groep bleef het angstvallig stil en een sms naar Jan had meer succes. We zouden de ergste regen voorbij laten gaan en uurtje later vertrekken vanaf de Melkwegbrug in Purmerend.
Het eerste stuk hadden we nog wat regen en wat miezer. Vanaf Schardam werd het droog. Natuurlijk stond er weer een straffe wind, van dat was vandaag zoals het vaak in 2023 was: nat en winderig. Met zijn tweeën reden we in rustig tempo naar de koffie in Edam alwaar we verblijd werden met echte oliebollen bij de koffie.
Na de koffie leek het droog te blijven maar eenmaal in Purmerend kregen we een waterval over ons heen. Het is niet voor niets de natste gemeente dit jaar. Ik dacht er nog even aan om direct naar huis te rijden maar aan de andere kant dacht ik dat ik toch niet natter dan nat kon worden en reed dus het gewone rondje uit. We kregen het niet cadeau, tijdens de bui nam de wind ook toe en we moesten stevig doorwerken om vooruit te komen. Jan had de beste benen en hield de gang er in, ik deed mijn beurtjes, wat langer maar wel langzamer. De kou deed zijn werk en trok het laatste beetje energie weg. Gelukkig had ik op de terugweg windje mee en werd het weer droog, zelfs de zon liet zich nog even zien. Thuis kon ik nog net genoeg kracht leveren om de sleutel om te draaien om binnen te komen. Mijn handen waren verkleumd en krachtloos. Maar na de warme douche was ik weer tevreden dat ik toch gereden had. Ondanks de regen, de wind en de kou hadden de thuisblijvers ongelijk, de oliebol bij de koffie hadden ze mooi gemist.
Prettige jaarwisseling en hopelijk wordt 2024 een droger en minder winderig fietsjaar.
Peter
24 december
Buiten = beter, dat is mijn motto. Als het even kan toch op de fiets springen en die paar druppels water trotseren. Meestal valt het namelijk wel mee en is het vaker droog dan nat.........behalve dit jaar. Het klimaat wordt extremer, hadden we vorig jaar een hele droge zomer met watertekorten in het oosten van net land, dit jaar is het natste jaar geweest sinds er gemeten wordt (sinds 1915).
Top of the bill is Purmerend, naar het schijnt dit jaar de natste gemeente in Nederland https://nos.nl/r/471542. Eigenlijk niet slim van ons om onze route 2x door Purmerend te laten gaan, dat is vragen om moeilijkheden.
Vandaag begon droog maar stond er een stevige bries (zoals vaker de laatste weken). Bij de kerk in Oostzaan de diehards van Leegwater, Olaf en Jerry. Allemaal niet bang van een beetje wind en een spatje water. Waar ik wel altijd met enige vrees naar kijk is als Renzo de kop neemt. Eigenlijk waren we vandaag een soort drietrapsraket. Als Jan en ik het tempo bepalen gaat het best hard, maar nemen Olaf of Jerry over gaat het meestal nog 3 km/u harder. Neemt Renzo de kop over gaat er weer 3 km/u bij, kun je je voorstellen hoe Jan en ik dat dan beleven? Dan rijden we echt boven ons theewater en weten we dat ons lot niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, na Purmerend (nog droog, vrij uniek dus) weer paar keer een snok van Renzo en wij lagen er af. Net voor Hobrede haalde we de B in en sloot Paul bij Jan en mij aan. De andere 3 van de A groep waren inmiddels uit het zicht.
Dit keer reden we weer helemaal door tot Scharwoude, de route langs de dijk is weer open. Opvallend vind ik dat sinds ze gewerkt hebben aan de dijk er veel meer water op de weg ligt dan voorheen. Het lijkt wel of de dijk niet waterdicht is en er constant water doorheen sijpelt. Met het stijgen van de zeespiegel geen goed teken, toch? Misschien naast de vele regen in Purmerend een tweede reden om te verhuizen.
In ieder geval konden we weer een gedeelte van onze normale route weer nemen. Helaas hadden we wel de wind tegen, er moest echt gebuffeld worden. Naarmate Edam dichterbij kwam en we bijna de geur van de koffie roken kwam Jan ook zijn beurtjes op kop doen. Hij moest even opwarmen zeg maar, natuurlijk won hij de sprint van Paul en mij. Wij kennen onze plek als het op sprinten aankomt.
Na de koffie kwam dan toch de regen, het was buiten even onaangenaam. Olaf trok regenjack aan en zat gelijk op een gat. Ik dorst geen jackie aan te doen omdat ik al door had dat Renzo, Paul en Jan direct gas zouden gaan geven. Beetje sociaal gevoel na de koffie is ver te zoeken. Ik kon de aansluiting niet maken en dook bij Aart in het wiel. Normaal heb ik mijn principes en E-Bikes vind ik eigenlijk niet kunnen. Maar gezien de omstandigheden koos ik eieren voor mijn geld en liet mijn principes varen. Ik dook achter de brede rug van Aart en hij probeerde mij terug te brengen. Olaf sloot ook aan en zag dat het niet lukte en probeerde zelf de sprong te wagen. Aantal weken terug had ik zelfde ervaring met Jerry, dat gat naar Renzo, Paul en Jan rij je echt niet dicht. Gelukkig wist Jerry de andere te overreden om even te wachten, de kerstgedachte zal hier een rol hebben gespeeld denk ik. Dankbaar sloten we aan en reden buffelend tegen de wind naar Purmerend. Raar maar waar, het werd daar weer droog. Kennelijk vond Pluvius het genoeg geweest en was hij de Purmerenders goed gezind.
Op de Zuiderweg werd groepje kleiner, Renzo was al eerder huiswaarts gekeerd en Olaf vond het ook welletjes na het viaduct. Met 4 man naar de meet, onderweg de B nog ingehaald waar Hans het beulswerk op kop deed. Maar aanpikken bij ons was iets teveel van het goede. De sprint was natuurlijk voor Jan, das logisch.
Vervolgens reed ik nog stukje met Jerry mee naar Buitenhuizen. Het was droog en ik wilde daarvan profiteren. Morgen misschien weer hele natte dag dus nu lusje extra. Dat viel niet mee, wind vol tegen en de snelheid zakte soms tot 17 in het uur. Gelukkig na de pont op de dijk naar Busch en Dam windje weer in de rug. Lekker uitbollend naar huis gereden, helaas gingen de hemelsluizen wel weer open. In de Engewormer ging het regenen en het hield niet meer op. Purmerend deed zijn naam weer eer aan als natste gemeente.
Peter
17 december
Het is al weer hele tijd geleden dat er een echte XL is gereden. In oktober was het volgens mij echt te slecht weer voor een lange rit en in november gaven we er een eigen draai aan en reden we een aangepaste route. Vandaag met Renzo, Olaf en Jan op pad.
Renzo zou zich inhouden want zijn duurvermogen is nog niet op orde, nou voor we de Haal verlaten hadden reed hij alweer op kop en paar meter voor de groep uit. Aard van het beestje zullen we maar zeggen.
Er stond een stevige bries uit het zuid westen, betekende dat we het eerste stuk wat zijwind zouden hebben maar ook grote stukken wind in de rug. De Volgerweg in de Beemster was gemeen, Jan en ik hadden moeite om het wiel van de andere twee te houden en menig maal trokken we aan de bel. Op de Westdijk naar Schermerhorn ging het hard, wind vol in de rug en Renzo ging er eens goed voor zitten. Hij trok zijn jasje uit, bolde zijn rug en gaf gas. Dankzij Olaf konden wij enigszins bijblijven en in Heerhugowaard kwam deel 2 van volle wind in de rug. Daar hetzelfde scenario, Renzo paar meter vooruit en Olaf die ons erbij probeerde te houden. Vervolgens bij de brug bij Hensbroek was het uit met de pret. Toen de wind schuin tegen of vol tegen, geen pretje. Ik voelde de krachten wegvloeien en we moesten nog 30 km naar Edam. Gelukkig was dit een social ride en hielden de twee voorste motoren ons in de gaten en als we het contact verloren lieten ze zich weer terugzakken. Voor Jan en mij werd het een duurtraining, voor Olaf en Renzo een intervaltraining.
De sprint was voor de man met de dikste benen. In het koffiehuis hadden Jan en ik weinig tekst, we waren aardig naar de kl…….. We vreesden deel 2 van de rit maar onze teamgenoten hadden social verplichtingen en reden de kortst route naar Purmerend. Voordeel was dat wij nu zelf het tempo konden bepalen maar nadeel was dat we geen gangmaker meer in de ploeg hadden. Gelukkig was daar Nico nog. Meestal slaat hij in Middelie links af maar dit keer bleef hij meerijden voor de grotere lus. Dankbaar maakte we gebruik van zijn brede rug om ons daarachter te verschuilen. En de stukjes langs de boerderijen als we even in de luwte reden, mocht ik de kopbeurtjes doen. Op de open stukken reed Nico dan weer vol in de wind.
Uiteindelijk thuis gekomen met 30,4 op de teller. Toch wel apart dat het dit keer als pittig werd ervaren. We hebben ritten gereden met 33-34 km/u waarbij ik minder naar de ratsmodee was dan vandaag. Ik denk dat door de wind de XL nu even maatje te groot was voor de wintervorm.
Peter
10 december
Na alle regen en kou van de laatste dagen leek het vanmorgen een stuk beter te zijn. Droog en aangename temperatuur met dubbele cijfers, alleen de wind blies stormachtig over ons land. Tja het kan niet met alles mee zitten en bovendien in de winter mag je je handjes dichtknijpen als de weg beetje droog is geworden.
Bij de kerk in Oostzaan alleen Jerry en ik, de rest zat of op de mtb/gravelfiets of had andere verplichtingen. Renzo verkoos de B, had beetje last van zijn rug en vader Jan kwam niemand tegen op de Haal (ik was door Twiske gereden naar Oostzaan 🤭) en sloot ook bij de B aan. Rustig keuvelend met de wind in de rug werd het dus een relaxte start voor ons. Bij Oosthuizen haalden we de B in. Het was een kleine ploeg, ik denk dat de meeste wat bang voor de wind waren en thuis zijn gebleven. Paul had lekke band en was die thuis aan het vervangen. Hij kreeg band niet goed om de velg, een euvel waar vele mee te maken hebben. Paul dit tooltje werkt goed: https://www.tru-tension.de/product/tyre-monkey-bandenlichter/
Nico, Robbie, Renzo en Jan sloten aan. Halverwege de Zesstedenweg verkozen Robbie en Nico de korte route, de rest reed door tot Schardam. Ondanks de rugproblemen was Renzo als vanouds. Snokkend hard overnemen, sleuren op kop en niemand ontzien. Jerry was de smeerolie van de groep en zorgde ervoor dat Jan en ik steeds terug konden keren. Ik vrees de dag dat er geen rugproblemen zijn en hij veel kilometers als training heeft gemaakt. Dan zie ik hem alleen bij de start van de rit en misschien nog net bij de koffie.
Na Warder pikte we Nico en Robbie weer op, waarbij laatstgenoemde meteen in het wiel van Renzo ging zitten. Dat kwam hem duur te staan want om het wiel te houden moest hij zoveel geven dat bij de volgende beurt hij moest lossen. Ik hield het laatste stuk ook de aansluiting niet vast zodat we in drie delen over de finish reden. Ach er zijn leukere manieren om een winterrit te ondergaan.
Bij de koffie toch wat meer B rijders, kennelijk eerder afgestoken of via andere route in Edam belandt.
Na de koffie schoten Renzo, Jan en Paul direct uit de startblokken. Robbie, Nico, Jerry en mij verbaasd achter latend. Wordt dit de nieuwe tactiek in 2024? Is dit niet de manier om het groepsgevoel de zeep om te helpen? Wat we ook deden op de dijk, we kregen het gat niet dicht. In Middelie ging Nico er af en met man minder werd het nog lastiger om gat dicht te rijden. Ik wou dat ik ook de rugproblemen van Renzo had, kan ik ook zo hard rijden. Pas op de Zuiderweg kregen we Paul en Jan weer beetje in het zicht. Op deze manier rijden in de winter wordt het wel erg afzien, elkaar beetje helpen en in redelijk groot groepje rijden lijkt mij leuker dan hoe het vandaag ging na de koffie. Na de finish met Jerry nog lusje extra gereden, de wind was nog steeds vol tegen en de krachten vloeiden weg. Bij pont Buitenhuis splitste onze wegen, Jerry de pont op en ik via Krommenie en Wormer naar huis. Onderweg nog even bakkie gedaan bij een neef in Wormer, de benen deden zeer en hadden een pauze nodig.
Uiteindelijk rond 3 uur thuis en de krakende en piepende fiets schoon gemaakt. Het weer was prima geweest maar de vele plassen op de weg eiste toch zijn tol voor de aandrijftrein. Net als ik trouwens, het beste was er wel af toen ik van de fiets stapte. Maar zoals altijd hadden de thuisblijvers weer ongelijk.
Peter
26 november
Het is elke dag weer even afwachten wat het weer gaat doen. Afgelopen dagen zaten er zowaar wat droge momenten tussen. Na de stormachtige rit van vorige week was de wind vandaag gelukkig een stuk minder. De regen viel ook mee en die paar druppels die er vielen maakte voor de meeste renners niet uit. Er waren meer rijders dan vorige week bij Purmerland. De A is op sterven na dood, vandaag alleen de familie Leegwater en ik. Op de Haal draaide we dus om en sloten bij de B aan.
Traditiegetrouw rustig aan naar Oosthuizen, ik hield Renzo achterin aan de praat zodat hij er niet te vroeg vandoor zou gaan en de hele groep uit elkaar zou trekken. Dat lukte wonderwel en eenmaal in Oosthuizen gaf hij gelijk gas. Ik denk dat ie het beetje koud had, dat krijg je als de snelheid te laag voor je is. Hoeft je motortje niet zo hard te branden. Maar zoals ik al zei in deel 2 brandde het motortje weer voluit. De rest zocht zijn wiel op en mocht ook af en toe een beurtje op kop doen.
De groep bleef mooi bij elkaar, alleen ik liet ze lopen. Had van de week een andere sport gedaan dan fietsen en daar had mijn lijf nog last van. Ik koos mijn eigen tempo dus.
Uit betrouwbare bron vernam ik dat Renzo de sprint won. Van dat is er eigenlijk niets verandert.
De koffie smaakte weer prima en Paul was blij met het vertrouwde boterkoekje erbij. Vorige week was ie helemaal in de war omdat er toen een speculaasje werd geserveerd. Ja we zijn echte gewoonte dieren en houden niet echt van veranderingen. Vaste tijden, vaste route, vaste gebruiken en vaste tradities bij de koffie.
Na de koffie weer snel op pad en even warm fietsen. Bij Oosthuizen liet ik de groep weer gaan, ik koos mijn eigen tempo. Haalde nog wel een deel van de B in op de Zuiderweg maar Paul,Jan en elektro Aart heb ik nooit meer gezien. Ik denk dat Jan de sprint heeft gewonnen, het zit in de genen van de Leegwaters om te sprinten, toch?
Na de finish ben ik doorgereden en lusje extra gemaakt. Het was droog weer en daar wilde ik van profiteren. Bezoekje langs mijn ouders en een zodanige route gereden dat ik met windje in de rug thuis kwam. Eenmaal thuis kwam er gelijk regen, perfecte timing.
Peter
19 november
De regen van de laatste weken heeft de motivatie om te fietsen denk ik geen goed gedaan. 4 man bij de kerk voor de xl rit. Gelukkig was het droog maar de stevige wind zou het vandaag niet makkelijk voor ons maken.
In de Beemster werd er afgeweken van de route, kijken of we wat gunstiger door de polder konden rijden en zo de wind een beetje te ontlopen. Op zich een prima gedachte, nadeel is dat gelijk de automatismes en gewoontes wegvallen. Normaal hoef je niet over de route na te denken, die ligt vast en zorgt voor een soepele rit zonder misverstanden. Nu wij dus van de route afweken krijg je bij elke kruising twijfel: waar gaan we heen? Wie beslist er? Wat als we het oneens zijn?
Olaf en Renzo hadden ook nog eens goede benen en trapten lekker door, dat was een probleem voor Jan en mij. Als zij fluitend rijden en denken rustig aan te doen zitten wij al in een andere zone, de rode! Dan halen ze even het gas eraf maar binnen no time zitten ze weer op oude tempo. Olaf keek steeds achterom, of er nog bij waren. Ik denk dat hij vanmiddag na de rit meer last heeft van zijn nek dan van zijn benen.
Na onze alternatieve route naar Ursem, werd daar het roer helemaal omgegooid. Geen lus naar Hensbroek, we hadden geen zin in stoempen tegen de wind. We reden richting Scharwoude en dan de B tegemoet. Helaas waren we zo snel dat we bijna tot hobrede waren terug gereden. De B was met klein cluppie, niet iedereen zag fietsen met de harde wind zitten.
Vanaf Oosthuizen het gas open getrokken, Paul en Percy sloten bij ons aan. Bij Schardam de wind tegen, Olaf en Renzo waren onze derny's. Wij er lekker achter hangen, dat was al lastig genoeg.
De sprint was natuurlijk voor Renzo, niemand ging de sprint met hem aan. Bij voorbaat kansloos.
Na de koffie was ik dit keer zeer alert en was een van de eerste op de fiets. Op deze manier kon ik in rustig tempo beginnen aan het tweede deel van de rit. De benen deden zeer, er zat weinig kracht meer in. Olaf reed lek bij Oosthuizen en verkoos er voor om alleen de band te vervangen. Ik vermoed dat hij daarna de korste weg naar huis heeft genomen.
Wij reden door maar in Purmerend ging de rest ook eerder huiswaarts. Alleen Paul, Jan en ik bleven over. Wij ploeterde nu tegen de wind in, de snelheid was helemaal weg. Jan ging als eerste over de meet, het was weer Leegwaterdagje vandaag. Daarna lekker met windje in de rug naar huis gereden.
Moe maar voldaan de middag bankhangend doorgebracht. Dat is het voordeel van fietsen, je moet altijd aan de bak en komt altijd met lekker moe gevoel thuis. Dat je dus echt lekker aan het werk bent geweest. Als dat namelijk niet zo is ben ik altijd stuk minder tevreden.
Peter
12 november
Ik wist niet wat ik zag vanmorgen, blauwe lucht! Na 3-4 weken grauwe luchten en heel veel water voelde dit wel heel speciaal. Ik had er zin in en was vroeg uit de veren. Helaas waren we met klein groepje, de familie Leegwater en ik. Dus i.p.v. doorrijden naar Oostzaan draaide Renzo en ik al om toen we Jan op de Haal tegen kwamen. Bij Purmerland een drukte van belang, ik denk rond de 25 man die ook zin hadden in een zonnig ritje. Traditiegetrouw rustig naar Oosthuizen gereden, alleen Renzo en Paul hadden daar geen zin in. Ze gaven al vroeg gas, reden weg uit het peloton en we zagen ze pas terug net voor Schardam. Kregen kennelijk spijt van hun overtreden van de ongeschreven regels van de B ploeg.
Helaas was er nog meer onduidelijk want het was beetje rommelig na Oosthuizen. Ik verhoogde het tempo en dacht iedereen op sleeptouw te hebben, zat alleen Percy in mijn wiel. Daarachter op een gat reed Jan met de rest. Bij Schardam werden we weer verenigd met de boefjes Paul en Renzo. Helaas reden we toch nog te snel weg waardoor Jan met zijn gevolg de aansluiting miste.
Met zijn vieren doorgereden, waarbij de trainingsachterstand van Renzo niet te merken was. Hij deed meeste kopwerk, op de hoogste snelheid. Paul en ik namen af en toe over maar het was van iets lager gehalte zeg maar. De sprint was natuurlijk voor Renzo, wij kennen onze plek en pareren de sprint niet eens meer. Een kansloze zaak voor ons.
Bij de koffie nam Hans even het woord, hij heeft bloemstuk laten maken voor het afscheid van Bert. Bijdrage kon in cash of later via giro betaald worden. Dank voor het regelen Hans, hierin ben je nog steeds onze kopman van de Oostzaanploeg.
Na de koffie moet ik altijd op gang komen en op een of andere manier ben ik altijd een van de laatste die wegrijdt. Hoe dat komt? Geen idee, ik denk dat mijn fiets het verst weg staat of zo. In ieder geval is Paul altijd een van de snelste weg. Ik moest onder in de beugels om het gat dicht te krijgen. In Middelie kreeg Renzo het weer op zijn heupen. In een moordend tempo reden we naar de dijk en daar namen wij, gewone stervelingen, af en toe een beurtje mee. In Neck draaide Renzo om en bleven wij met vier man over. In een langzamer tempo, maar wel mooi draaiend vervolgden wij onze weg. Op de Zuiderweg hield ik de deur goed dicht, voerde het tempo op en niemand ging over mij heen. Toch weer keertje als eerste over de meet.
Daarna stukje extra gereden, profiteren van het mooie weer. Volgende week de XL, ben benieuwd met hoeveel we dan zullen zijn, de A wordt wel een heel selectief clubje.
Peter
8 november
Bert is overleden,
Hoe is het mogelijk deze kat met ontelbare levens maar aan de andere kant wat hij allemaal lichamelijk heeft meegemaakt, het kon niet anders dan dat het uiteindelijk te veel werd voor hem.
Ik leerde Bert kennen toen hij nog in Tuindorp Oostzaan woonde , ik reed criteriums en ook hij reed daar volgens mij nog mee, we woonden in dezelfde buurt en waarschijnlijk reden we weleens met elkaar mee naar huis.
Ik kan het me niet voorstellen maar ik had waarschijnlijk indruk gemaakt op Bert tijdens een criterium op het Purmerplein daar heeft hij het jarenlang over gehad.. Toen we naar huis reden zei hij dat ik mee moest met de Oostzaan ploeg, het was denk in 1983 , na meerdere keren aandringen dacht ik ik moet toch eens mee, ik had zojuist het was nu 1984 mijn zaak geopend en had wel weer even zin in een beetje competitie.
Even voor het tijdsbeeld: alle oudjes van nu waren toen nog behoorlijk jonge honden, sommige nog heel actief in het wedstrijd, anderen zoals Ben Janbroers en Piet Krol net uitgefietst in de wedstrijden maar nog zeer scherp.
Afijn ik wist totaal niet wat me te wachten stond en zoals bijna iedereen die in die tijd mee kwam fietsen onderschatte ook ik de ploeg. Ik werd er finaal afgereden op de dijk, tot grote hilariteit uiteraard van Bert uiteraard, want dat was wat hij natuurlijk al had voorzien.
Ik wist ook de route niet en ben toen maar weer huiswaarts gereden, om me de volgende keer wat beter voor te bereiden en te wapenen tegen het zondagochtend geweld.
Het bekende gekrakeel van Bert was uiteraard in heel Oostzaan goed te horen, en ook ik moest door de sarcastische molen van Bert.
Over de doden niets dan goeds maar voor Bert maken we daarvoor een uitzondering, wat een zuiger en irritant kon hij zijn , zelfs als hij jouw niet had uitgekozen dan schaamde je je weleens als hij weer een andere nieuwkomer op de kolf nam.
Maar het was allemaal galgenhumor en uiteindelijk had hij het beste met iedereen voor en kon je ook ontzettend met hem lachen .
in de jaren 80 en 90 hebben we samen met anderen van de zondag ploeg zoals oa Cees Krom, Rien Schlikker, en jongens die nu al jaren niet meer meerijden zoals van Ingen en Hoogewerf veel lol gehad in de vlaamse klassieker (toeren) en de eerste keer frankrijk de Marmotte.
Bert was een wieltjesplakker toen in goede doen was het vrijwel onmogelijk om hem eraf te rijden zo scherp op de kant dat er niemand meer daarachter uit de wind kon zitten, en als daar dan de eindstreep aan kwam dan weet je het wel met een sprinter dan kunnen ze het niet laten om de fiets als eerste over de meet te drukken, maar klimmen kon hij niet de Croix de Fer was een ware martlegang voor Bert .
Ergens midden jaren 90 kwamen er problemen met het hart voor Bert het begin van een hopeloze weg met omleidingen kastjes en storingen , Rien en ik waren op zieken bezoek in ziekenhuis waar hij net zwaar was geopereerd aan zijn hart en toen we weggingen zeiden we tegen elkaar op de gang dat we hoopten dat hij dit zou overleven maar echt geloof hadden we er niet in. Dat was natuurlijk buiten de waard gerekend, want Bert stond op en ging toch ook weer meerijden.
Maar de problemen bleven wel terugkomen , Bert ging op gegeven moment samen met Ben een iets kortere route rijden vanuit Purmerland, al snel sloot Teun zich daarbij aan en dat was het ontstaan van de nieuwe Oostzaanse fietsploeg 2.0 met vertrek uit Purmerland. Het succes is bekend en overvleugelde OKP 1.0 welke nu een armetierig bestaan leidt.
Alle gezondheidsproblemen ten spijt Bert bleef zijn sarcastische humor op zondagochtend ochtend rond spreiden, er zijn volgens mij maar weinig deelnemers die gespaard zijn gebleven, maar als je er doorheen keek dan moest je toch ook wel weer lachen en uiteindelijk was het een gouden kerel.
De laatste jaren ( al zal niet iedereen dat vinden) werd hij milder vond ik zelf, hoewel een periode na de aanschaf van zijn Speed E-bike begon hij weer ouderwets te kraaien en konden we ons weer af en toe ouderwets irriteren.
Maar Bert was ook oprecht geïnteresseerd in de anderen en kon ook mooie adviezen geven zijn wielertips waren altijd juist, of je er wat mee kon is een tweede wij zijn tenslotte ( enkele uitzonderingen daargelaten) toch allemaal maar tweedehands wielrenners zeker in de ogen van Bert
Er zijn er maar een paar die kunnen zeggen dat ze echt voorin hebben getrapt in de echte koers, Bert was er daar één van want wie van ons kan er prat opgaan dat hij de grote Joop Zoetemelk heeft verslagen in de sprint?
Je was er Bert, ik zeg niet te veel dat je de meest aanwezige en misschien wel meest prominente deelnemer bent geweest van de Oostzaan Ploeg.
Wij rijden voorlopig nog even door.
Jan Beekhoven
5 november
Van de week is Bert Janmaat overleden, een markant lid van de OKP. Hij was al een tijd ziek maar fietste desondanks de laatste tijd toch nog paar keer met de B ploeg mee. Vanaf nu zal hij zeker gemist worden.
Bert was iemand die je niet snel over het hoofd ziet. Op het terras altijd een leuk verhaal of anekdote en Jerry en ik kregen altijd tips van hem. Want volgens Bert snapte we niets van wielrennen. Hij vertelde hoe we Renzo of Olaf moesten aanpakken, hoe je de sprint in Edam kon winnen en hoe je je in de groep moest verschuilen om fit de sprint te kunnen aangaan. Op Strava altijd wel een kudo en vaak ook een prikkelende opmerking om je een beetje te plagen. Daar was hij goed in, beetje stoken en uitdagen.
Soms had ik het idee dat hij een kat was met negen levens. Zijn hart gaf hem in het verleden wat problemen en hij kreeg zo'n apparaatje dat, als hart te langzaam ging, het weer een impuls gaf zodat de boel weer goed zou gaan. Het apparaat stond wat te krap afgesteld want tijdens een rit werd hij onwel, lag in de berm en begon wat blauw aan te lopen. Net dat Bas met de reanimatie zou beginnen gaf het kastje toch de impuls en werd Bert weer "wakker". Stapte gewoon weer op de fiets en reed naar huis.
Uiteindelijk ging het groepje toch te hard en om toch elke zondag mee te kunnen (wat moet je anders doen?) met de groep kocht hij een e-bike. Daarna was hij niet meer de prooi maar de (aan)jager in de groep. Als een jonge hond reed hij gaten dicht in de groep, zette een waaier op of trok hij een sprint aan. Van dat was hij een voorloper want ik voorspel jullie dat er meer e-bikes in de b ploeg gaan komen.
Bert ik zal je missen en koester de mooie herinneringen aan je.
Ik denk dat het door de weersvoorspellingen kwam dat er weinig animo voor de rit was. Op zich zag het weer er prima uit maar met de moderne apps kun je aardig vooruit kijken en zien wat er aan regen aankomt en vooral wanneer. De rit zou niet droog afgemaakt kunnen worden dus ik denk dat vele thuis hield. Paul, Jan, Olaf en ik waren de enige van de A en de B. We besloten dus om maar als een groep samen te rijden. Eerst lekker wind in de rug waarbij we mooi rond draaiden en Jan vertrouwd in het laatste wiel reed. Naar Schardam ging het weer tempootje harder en werd de 50 km/u aangetikt. Na het keerpunt de wind vol tegen en via Warder terug naar Edam. Het stukje dijk net na Etersheim blijft afgesloten tot februari dus voorlopig is dit even de normale route.
Het was nog steeds droog, de voorspelde regen liet even op zich wachten. Olaf gaf een laatste beurt op kop en Paul en ik namen over, het werd niet echt een sprint maar ik ging wel als eerste over de meet. Ik moest nog aan Bert denken, zijn les gevolgd. Geduld hebben en pas laatste stuk op kop komen.
Na de twee koppen koffie weer op weg, nu zagen we dat het weer zou omslaan. Donkere luchten in de verte, droog zou het niet blijven. Olaf nam in Middelie de kortste weg naar huis. Paul, Jan en ik reden de gewone route en ik denk bij de spoorovergang kregen we de eerste druppels. Het viel eerst nog mee maar op de dijk werd het natter en natter. Tegen de tijd dat we in Purmerend aankwamen was er niets meer droog aan mijn lijf. Natter dan nat kan toch niet en dus reed ik mee tot aan de finish op de Zuiderweg, waar Jan als eerste over de meet ging. Daarna weer windje in de rug en lekker doorgereden naar huis. De regen werd minder en toen ik bijna thuis was werd het weer droog.
Lekker ritje en buiten=beter gold ook weer voor vandaag. Ik had meer kilometers in het droge weer gereden dan in de regen.
Peter
29 oktober
Demis Roussos was vriend van de wind (https://youtu.be/JdNkTZitRmU?feature=shared) en toen ik nog aan windsurfen deed kon het mij niet hard genoeg waaien. Tegenwoordig is de wind minder mijn vriend want dat betekent dat de A rit erg lastig gaat worden. De snelle rakkers gaan nog harder, zowel voor de wind laten ze je naar adem snakken, als tegen de wind leggen ze het vuur na aan je schenen.
Vanmorgen met Jerry, Olaf, Jan en Christiaan vertrokken. Jan had beetje gesmokkeld, voelde de bui al hangen en dacht ik neem alvast een voorsprong. Hij ging even eerder van start en pas op het eind van de Haal passeerden we hem. Het tempo zat er goed in, Jerry liet zien dat zijn benen goed waren en Olaf en Christiaan hielden hun kruit nog droog.
Op weg naar Oosthuizen ging het weer een tandje harder, Jan gaf aan dat het ietsje rustiger moest en daar werd min of meer gehoor aan gegeven. Groepje viel klein beetje uit elkaar maar bij het tankstation reden we weer in gesloten formatie. Toen besloten de snelle rakkers de italiaanse waaier te gaan rijden. Ken je die? Betekent dat als de groep uit elkaar valt, de voorste inhouden tot iedereen er weer bij is om vervolgens weer gas te geven. Dat leidt weer tot uiteenvallen van de groep, weer inhouden en dan herhaalt het proces zich weer. Jan werd het slachtoffer en liet lopen, hij nam de afsnijroute net voor Schardam. Ik probeerde zo lang mogelijk te volgen maar kwam toch op een gaatje. Bij het oversteken zag ik dat de groep iets inhield, ik hoopte dat ze op mij zouden wachten. Want dan kon ik bij hen in het wiel naar de B meeliften, deze reden nog klein stukje voor ons. Maar niets was minder waar, nog voor ik de aansluiting had gaven ze alweer gas en lieten mij spartelend achter, vechtend tegen de wind. Wat ik vreesde ging ook gebeuren, ze reden naar de B toe, nam dit groepje op sleeptouw zodat de afstand tussen hen en mij weer werd vergroot. Ik zou de aansluiting nu nooit meer kunnen maken in mijn eentje. Het voelde een beetje als een drenkeling die een reddingsboei kreeg toegeworpen maar steeds als die dichtbij genoeg was om hem te pakken, werd hij weer stukje verder getrokken.
Dus alleen mijn weg vervolgd en ploeteren tegen de krachtige wind van Demis. In de verte zag ik de B wegrijden maar ik zag ook dat er een paar loste, mijn redding? Aart was de gangmaker van het groepje, met zijn e-bike op kop, het grote lichaam rechtop. Zo vormde hij een mooi schild tegen de wind en nam twee rijders mee. Ik probeerde de aansluiting te maken maar het lukte niet, de wind was te sterk en ik zag het gat weer groter worden. In Warder had ik echter geluk, de huizen daar zorgde net voor wat luwte en ik hoopte nu wel de aansluiting naar Aart te kunnen maken. Ik kwam heel dichtbij maar het lukte net niet. Ik wist dat eenmaal op de dijk mijn kans verkeken was en het gat weer groter zou worden. En zo geschiedde het ook. Ik mocht mijn tocht weer solo voortzetten, het laatste stukje zag ik dat Jerry mij kwam ophalen. Hij had denk ik gewetenswroeging gekregen over de situatie bij het keerpunt en liet zich van zijn sociale kant zien.
Na de koffie met de wind in de rug weer met flink tempo naar Oosthuizen gereden. Op de dijk samen met Paul en Christiaan het tempo bepaald. De wind was nog harder gaan waaien en het was flink stumpen om nog wat tempo erin te houden. Bij het viaduct ging Jerry ervandoor, echter de wind was te sterk en hij zag het heilloze van zijn missie in. Gezamenlijk reden we naar de finish en op het laatst schoot Jerry ervandoor. Paul wilde aansluiten maar de deur werd netjes dichtgedaan door Christiaan. Tja de snelle rakkers geven geen cadeautjes weg, daar ben ik inmiddels ook achter gekomen.
Terug naar Purmerend was de wind wel mijn vriend, heerlijk als die uit het westen of zuidwesten waait. Kun je lekker uitbollend naar huis rijden. Daarna beentjes op de bank, was weer mooie en droge rit.
Peter
22 oktober
Bij de A blijft het een beetje zoeken naar de juiste modus. Niet iedereen zit op een lijn met wat hij van de rit verwacht. De spoeling is dun geworden en volgens mij is de enige verklaring dat er gewoon erg hard wordt gereden. Dan kom je gewoon op een punt dat je als rijder denkt: red ik dit tempo nog? Kan ik nog mee draaien? Als je voor jezelf dan twee keer met nee moet antwoorden dan ga je gewoon naar de B. Dan rij je rustig naar Oosthuizen en gaat het gas erop in het tweede deel en na de koffie doe je weer zo lang mogelijk met de A mee.
Al onze pogingen om weer mensen terug te halen zijn gedoemd te mislukken omdat we denken dat we het rustiger aan doen maar toch iedereen in het wiel blijft zitten omdat ie gewoon niet de snelheid heeft om op kop te komen. Dus ontstaat er nu de discussie over met hoeveel man we zijn en of we wel moeten doorrijden naar Oostzaan. Wat mij betreft is dat geen vraag, de okp start gewoon in Oostzaan. Al ben ik bij wijze in mijn eentje, in Oostzaan ligt gewoon de start van ons rondje. Eigenlijk vind ik ook dat we naar de rotonde in Scharwoude moeten rijden, ik snap dat het niets toevoegt een heen en weertje, maar gewoon omdat daar het verste punt van onze route ligt.
Tekent dus ook de persoon die ik ben, een gewoontedier die het prettig vindt om de dingen te doen zoals ie al jaren doet. Noem het saai, niet creatief of raar, voor mij schept het duidelijkheid en draagt het bij aan mijn plezier van de zondagrit. Ik weet wat we gaan doen, ik weet waar ik eventueel kan afsnijden en er is nooit discussie over de route. Erg prettig als dingen gaan zoals ze gaan.
Dus vanmorgen gewoon bij de kerk in Oostzaan. Met Eric, Olaf en Jan. Onderweg pikte we Martin op die in tegenstelling tot normaal heel weinig kopwerk deed. Beetje moe of gewoon in de wintermodus? Wij reden lekker door, Olaf iets langer op kop en met hogere snelheid en ik daarna op kop. In Purmerend durfden Jan en Eric het tempo te bepalen en bij Oosthuizen hadden we de staart van de B te pakken, of moet ik zeggen de C? Want toen we richting Schardam reden zagen we de snellere B rijders nergens voor ons rijden.
Bij Etersheim even een penibele situatie met auto van rechts, ging gelukkig goed. Maar daardoor denk ik het bord gemist met de aangekondigde afsluiting van de dijk naar Warder. Nu ter hoogte van de molen een echte afzetting met betonblokken. Geen zin om om te keren, dus door het gras en op goed geluk doorgereden. Gelukkig lag het asfalt er nog en konden we weer snel het tempo oppakken. Eric en Martin namen weer paar beurtjes voor hun rekening maar Olaf reed in strak tempo naar de meet. Niemand ging met hem de sprint aan, alsof we vonden dat hij de enige was die de overwinning verdiende.
Na de koffie weer op weg naar huis. Nu met Renzo erbij die na 10 weken eindelijk uit het gips mocht. Zijn pols zit nog weinig kracht in maar zijn benen zijn nog steeds oké. Hij gaf het tempo aan door Middelie, snokte er weer aardig op los. Tja Renzo blijft Renzo en hij ging als eerste door de bocht naar de dijk. Ik ging rechtdoor, moest naar een verjaardag en plakte er een lusje extra aan.
Volgende week weer okp A en wat mij betreft gewoon bij de kerk. Tradities moet je in ere houden.
Peter
15 oktober
Na bijna 150 dagen van 15 graden of hoger is dit weekend dan toch de ommekeer. Zaterdag was het al kouder en zondag was het ook nog guurder omdat er behoorlijk wat regen in de lucht zat.
Geen best vooruitzicht voor een XL rit en de animo deze morgen was dan ook minimaal. Wel te begrijpen want tussen 7 en 9 uur vielen er een paar flinke buien. Gelukkig leek het later op de dag wat beter te worden en werd er op de gewone tijd in Purmerland gestart. Weinig B aanwezig, Ben was er en Ton (?) uit Monnickendam. Paul, Percy, Aart en Jan maakte de groep compleet.
Jan en Aart hadden denk ik op dag 151 met temperatuur boven de 15 graden gerekend want waren in korte broek. Ben had al zijn winterhandschoenen aan, groter verschil in de beleving van de temperatuur kon er niet zijn.
Gezamenlijk op weg naar Edam. De regen viel mee, af en toe een druppeltje maar niet voor lang. De weg was wel nat, opspattend water was de grootste narigheid.
Tot Oosthuizen bij elkaar gebleven en daarna de rem eraf en tempo omhoog. Percy gaf het startschot en de rest volgde. Vanaf Schardam wind in de rug, lekker hoor. Wind uit het noorden is fris maar heeft dus als voordeel dat je vanaf net keerpunt snel bij de koffie bent. Paul is met wind in de rug in zijn element en deed het meeste werk, hij won dan ook nog de sprint.
Twee bakkies koffie later zaten we weer op de fiets, Gerard was ook aangesloten. Hij had ons in Purmerend net gemist. Aart had het koud (tja korte broek toch niet handig) en verkoos de kortste route naar huis. Wij reden iets verder door maar door werkzaamheden aan het spoor konden we niet door Middelie. Via de oude route door Kwadijk weer naar Purmerend. Niet voor te stellen dat we hier voorheen met een grote groep en op volle snelheid doorheen reden. Wat een irritante vluchtheuvels en wat is de weg daar eigenlijk smal.
In Purmerend weer een paar druppeltjes regen maar we reden naar het mooie weer toe. In de Wijdewormer scheen de zon. Paul had weer wind in de rug en gaf van Hobrede naar Purmerend gas. Dat was teveel voor Percy en hij moest eraf. Samen met de druppeltjes regen maakte het dat hij niet mee reed naar de finish op de Zuiderweg. Nu dacht ik dat hij een echte waterrat was, als kanoër is hij toch wel wat water gewend. Maar op de fiets is hij er allergies voor en verkoos hij in Purmerend direct naar huis te rijden. Betekende voor mij dat ik geen maatje had na de finish en solo terug naar huis moest fietsen.
De wind draaide van noordwest naar noord-noordoost zodat Paul weer lekker hard doorreed. Niemand dorst de sprint met hem aan te gaan en zo pakte hij de dubbel. Je zou denken dat hij net als Max Verstappen een specialist op nat wegdek is.
Peter
8 oktober
Helaas hebben de goede voornemens van vorige week nog niet tot groter groepje geleid. Paul en Percy verkozen de warmte en luwte van het grotere B peloton boven de fysieke uitdaging (of martelgang) van de A. Met Olaf en Jan stond ik bij de kerk in Oostzaan, de spoeling is dun. Aan de andere kant blijft het wel leuk rijden en is er genoeg ruimte in de waaier. De taakverdeling is ook duidelijk: Jan achteraan, Olaf op kop en ik ertussen met af en toe een kopbeurtje voor in het uitzonderlijke geval als het tempo inzakt. Omdat er niemand meer bij zou komen vertrokken we 5 minuten eerder, kijken of we de B konden inhalen.
Onderweg sloot Emiel aan, weer een motortje erbij. In Purmerend echter even oponthoud want brug open. Het vaarseizoen is nog niet ten einde, gelukkig een klein bootje en hoefde we niet lang te wachten. Daarna weer de achtervolging ingezet en net voorbij Hobrede pakte we de eerste B rijders. Dat peloton viel aardig uit elkaar, de oostenwind eisten zijn tol en niet iedereen kon meer volgen. Net voor Oosthuizen haalden we de rest van de B in. Daarna in gestrekte draf naar Schardam. Nu met grotere groep omdat er vele B renners (met A kwaliteiten) bij ons aansloten. Nico was de grote gangmaker, of moet ik zeggen snokker? Net even harder overnemen dan comfortabel is, net even langer en harder rijden dan prettig voelt. Emiel en Olaf zorgde dat we het contact met hem niet verloren. Van overnemen was geen sprake meer, de genoemde 3 heren bepaalde het tempo, de rest was blij dat ze het contact niet verloren.
Na het keerpunt even wat verwarring. Wind vol tegen en er werd "rechts, rechts" geroepen. Waarom was vooraan niet duidelijk, want voor de waaier moesten we gewoon midden van de weg houden. Later bleek dat de weg was afgezet en we rechts het witte bruggetje over moesten. Iemand met parcourskennis bleek de aanwijzing te hebben geroepen. Via het smalle dijkje naar de kerk in Schardam en vandaar tegen de wind in naar Edam. Gemeen windje mag ik wel zeggen en ik koos dan ook de luwte achter de drie koplopers. Achter mij verloren enkele het contact met de groep maar Aart met zijn elektrische tank vormde de tweede waaier en bracht ze uiteindelijk weer terug. Apart gezicht hoor, iedereen kromgebogen en laag boven zijn stuur en dan 1 iemand die daar rechtop bovenuit steekt. Ideale windvanger, hij leek wel een dernymotor, een soort Noppie Koch. Alleen daarvoor moet zijn buik nog even in omvang groeien.
In Edam was het geen echte sprint, Olaf gaf laatste versnelling, stuurde weg en Emiel reed gewoon hard door en ging als eerste over de lijn.
Na de koffie met wind schuin van achter in vliegende vaart door Middelie gereden, wederom was Nico de grote aanjager. Daarna op de dijk wat lastiger, wind tegen, van opzij en van achteren. Zoeken hoe de waaier gevormd moest worden en zorgen dat je niet op de kant werd gezet. In de Wijdewormer de wind in de rug, op het Viaduct de B weer ingehaald. Daarna vol gas naar de meet. Dit keer kansloos toen Olaf hard doortrok en iedereen uit het wiel reed. Hij kwam ruim voor de rest als eerste over de meet.
Volgende week weer 5 minuten eerder starten bij de kerk? Als je dan tempo van de A niet kan volgen kun je gewoon aansluiten bij de B, want die beginnen rustig en halen we wel bij.
Peter
1 oktober
De lobby is begonnen, rijders uit de B overhalen om weer bij de A te starten. Er worden nog net geen winstpremies beloofd maar ik hoorde al geluiden van een jaar lang je koffie betaald of gratis binnenbandjes. In ieder geval stonden Paul en Percy weer op de vertrouwde plek in Oostzaan.
Met Jerry, Jan, Emiel, Olaf, Martin en Christiaan hadden we een grote groep. Ruben sloot bij Oosthuizen nog aan.
De bedoeling was gewoon aan elkaar aanpassen en zodanige snelheid rijden dat iedereen kon meedraaien. Dat is best wel lastig om uit te voeren, welke snelheid hou je aan en hoe zorg je dat het blijft draaien? De snelle jongens vinden dat ze al heel goed inhouden en de langzamere hebben gauw het gevoel dat ze moeten sparen, je weet immers nooit wat er nog gaat komen.
Het was dus een beetje zoeken en daardoor was het een beetje geforceerde rit. Iedereen deed zijn best maar de juiste modus moet nog worden gevonden. Af en toe ontstond er een behoorlijk gat dat gelukkig steeds rustig werd dicht gereden. Alleen in Warder was het over met de pret. Ik merkte dat het op de dijk al steeds een stukkie harder ging en niet iedereen meer mee kon draaien. Ik maakte mij daar zorgen om want had toch een paar rijders met een paar beloften weten over te halen. Ik hoop dat het geen eenmalige actie is want nu met groepje van 10 is het leuk rijden.
Het tempo ging dus omhoog en er vielen gaatjes, Paul werd het slachtoffer. Hij kwam nog wel 2-3 keer terug maar liet op gegeven moment lopen. Percy bleef aanklampen en kon bijblijven, Ruben werd het ook teveel en liet ook lopen. Tja en ik? Ik voelde mij verantwoordelijk voor de terugkeer van Paul en wilde niet dat hij moederziel alleen de laatste 5 km zou rijden. Achterliggende gedachte was natuurlijk dat ik hoop dat hij er volgende week ook weer bij is. Samen met Ruben wachtte we hem op en in een soort minigroepje reden we kop over kop naar Edam. Wat er in de voorste groep is gebeurd heb ik geen idee van, waarschijnlijk sprint die Jerry heeft gewonnen.
Deze keer geen koffie voor mij, had in de middag andere afspraak en reed direct door naar huis.
Volgende week hopelijk weer zo'n groep en dan m.i. iets meer rouleren en langer bij elkaar blijven. Ik ben benieuwd of er nog meer mensen de overstap gaan maken.
Peter
24 september
Na alle regen van de laatste dagen was ik blij dat de zon weer scheen, het is een stuk prettiger rijden op een droge weg. De opkomst bij de A is tegenwoordig erg mager, velen kiezen de luwte van het inmiddels grote B peloton in Purmerland. Best jammer want ik denk dat er best genoeg renners zijn die met de A meekunnen en als we paar afspraken maken over het rijtempo en het lekker draaien in een groepje, moet het goed komen. Ik snap dat in het wiel hangen en op je tandvlees erbij blijven niet de leukste groepsrit is. Beetje kopwerk doen, samen het werk doen geeft meer voldoening. Zou mooi zijn als een paar mensen de oversteek weer naar de A maken en aangeven wat ze willen. De groep B rijders is nu zo groot dat het ook voor andere verkeersdeelnemers niet fijn is als we langskomen. Werkt gevaarlijke situaties in de hand op de smalle dijk. Na Oosthuizen is dat altijd opgelost omdat er dan groepjes afsteken en ook de weg breder wordt.
Iedereen stond dus nu in Purmerland en we reden met een redelijk tempo naar Purmerend. Na de woonboten was het genoeg geweest voor Martin. Hij gaf gas en verkoos het solobestaan van een ontsnapte renner. Het peloton liet hem gaan en bleef rustig rijden tot Oosthuizen. Daar aangekomen schoven de snellere renners naar voren en werd het wat onrustig in de groep.
Op de Zesstedenweg werd er serieus doorgetrokken en met wind in de rug haalden we Martin snel weer in. Vanaf Schardam kregen we de wind vol tegen en moesten de sterkste schouders het tempo hooghouden. De groep bleef aardig bij elkaar, de tegenwind maakte het lastig om weg te blijven. Af en toe viel er een gaatje maar het werd steeds dicht gereden. De sprint werd gewonnen door iemand op een witte fiets, sorry dat ik de naam niet weet.
Op het terras een drukte van belang, was dringen om een stoeltje te bemachtigen. Mooi om te zien dat Marco en Bert weer deel uitmaakten van de groep. Tanige heren die een bewonderenswaardig herstelvermogen hebben.
Na de koffie was Paul het eerste weg, het duurde even voordat we bij hem aansloten. Door Middelie gaf Jack het tempo aan en op de dijk moesten we weer tegen de wind in beuken. Van een kalm briesje was het nu een flinke bries geworden. Als je op kop kwam moest je serieus druk op de pedalen geven. In Purmerend even een korte stop omdat de brug open stond, mooi tijd om te herstellen. Daarna naar het viaduct, de groep bleef bij elkaar. Op de Zuiderweg weer vol tegen wind. Olaf zette de boel op de kant en 1 voor 1 waaierde mensen uit de groep. Alleen Jan en ik konden blijven volgen. Het laatste stukje trok Olaf hard aan, liet mij passeren en sloot de deur voor Jan. Ik reed onbedreigd naar de meet.
Volgende week nieuwe ronde en nieuwe kansen. Ik hoop met meer renners die in Oostzaan willen starten en wat afspraken maken hoe we groepje bij elkaar houden.
Peter
3 september
Samen met Olaf reed ik naar de kerk van Oostzaan. Onderweg kwamen we Jan op de Haal tegen die ons overhaalde om met de B mee te rijden. We zouden immers met heel klein groepje zijn. Onderweg kwamen we Martin tegen en die sloot ook bij ons aan. Emiel zou ook komen en we hoopten hem ook onderweg op te pikken. Helaas liepen we elkaar mis zodat hij moederziel alleen bij de kerk stond. Daarmee verklaar ik hem als winnaar van de dag vandaag. Gewoon doen wat je altijd doet en niet afwijken van de wekelijkse routine. Ik ben sowieso wat autistisch wat dat betreft, gewoon elke week hetzelfde en dan gewoon naar de filistijnen worden gereden door de sterkste renners.
Nu dus samen met de B mee, het begin van de rit was zeer aangenaam. Rustig keuvelend naar Purmerend, dat is nog eens anders starten dan bij de A. Daar kun je gelijk de beugels in en aanklampen.
Op de dijk werd het al wat onrustig, met een grote groep rijden is altijd opletten geblazen. Door het mooie weer ook veel ander verkeer op de dijk en dat maakt het er niet veiliger op. Jan zag het aan en besloot voor Hobrede al zijn eigen pad te bewandelen. Hij schond de erecode van de B door de koplopers in te halen en het tempo op te voeren. Ik zag het gebeuren en volgde direct, Olaf sloot ook aan en weldra reed de A vooraan bij de B en trok het de hele groep uit elkaar. Niet erg netjes als je gastrijder bent.
Vanaf Oosthuizen ging het weer stukkie harder en bij het keerpunt (de korte versie) waren eigenlijk alleen Martin, Olaf en Lars die de kopbeurten deden. Ik probeerde het af en toe maar liet vanaf Warder het werk over aan de sterkste schouders, adel verplicht immers, toch? In gezwinde draf reden we in een lang lint op de finish in Edam af en Lars won de sprint. Logisch, hij is de jongste en de fietser met het meeste talent.
De koffie smaakte goed en omdat we met de B mee waren konden we nu ook lang blijven zitten. Na de pauze gaven Percy en ik het tempo aan tot de dijk. Vanaf daar kwam de grote motor weer naar voren en dook iedereen in zijn wiel. Natuurlijk werd er wel overgenomen, maar je kon duidelijk merken wanneer Olaf op kop kwam. Dan moest iedereen toch even dieper in de beugels om bij te blijven.
In de Wijdewormer even een andere route, in Neck was er kermis. De polderfeesten waren aan de gang, op de terugweg kwamen we nog in een optocht van oude tractors terecht. Nu dus geen viaduct als scherprechter, gewoon rechtdoor over de Zuiderweg. Jan zat al de hele tijd te loeren wanneer hij zou aanzetten voor de sprint. Olaf trok hard door maar moest toch zijn meerdere erkennen in Jan. Die drukte als eerste zijn wiel over de meet.
Volgende week weer nieuwe kansen maar ik ben er niet bij. Ik ga met mijn klasje naar de Pyreneeën en we fietsen voor Ride4kids. Ik heb eerder oproepen gedaan om mijn team te steunen, nog niks over gemaakt? Ach doe eens gek en steun een van mijn leerlingen, bij voorkeur degene die het minste heeft opgehaald. Die kan wel aanmoediging gebruiken. Team Da Vinci College https://ride4kids.nl/deelnemers/ .
Peter
27 augustus
De vakantieperiode nadert zijn einde en langzaam komt iedereen weer tevoorschijn. Bij de kerk waren Olaf en Jerry weer erbij naast Jan en mijn persoontje. Vooraf wat twijfels over het weer, code geel voor Noord-Holland en op buien alarm onheilspellende radarbeelden van naderende buien. Maar niets is veranderlijker als het weer. Buien kunnen zomaar ontstaan maar andersom kan ook, zomaar weer oplossen. Wij keken om ons heen en zagen een mooie lucht, veel blauw en wat witte wolken, niet echt iets verontrustends dus.
Nu de snelle heren weer terug waren reden we in de vertrouwde opstelling. Jerry en Olaf op kop en het tempo bepalend, ik in derde wiel en Jan in het laatste wiel. Het tempo met windje in de rug gelijk hoog of moet ik zeggen hoger dan normaal? Afgelopen weken was de start rustiger en bepaalden wij het tempo zelf, nu werd het weer opgelegd door meer begenadigde fietsers en moest ik gelijk weer in de beugels. De hartslag zat gelijk in zone 4 terwijl het bij de andere denk ik net in zone 2 zat.
Op de dijk ging het tempo verder omhoog, was het eerst tot 38-39 per uur, nu ging het dik boven de 40 km per uur. Ik moest weer paar keer voor kerstman spelen, zoals Jerry het altijd noemt. Tja er is nu eenmaal een groot verschil in talent, mentaliteit, leeftijd, getraindheid en genen. Jerry zit nog in de roaring forties: jong en onbezonnen en vol met energie en testosteron. Hij kan heerlijk smijten met zijn krachten zonder daar last van te hebben. Olaf zit in de furious fifties: nog steeds veel kracht en energie maar minder explosief. Lange beurten op kop op een hoge snelheid zonder het snokken dat Jerry kenmerkt. Daarna de screaming sixties: daar kom ik nu in. Elke keer als die andere gasten het tempo opschroeven of effe aanzetten schreeuwen mijn bovenbenen het uit. Help gillen ze, uit welk energievaatje moeten we nu tappen? Alle vaatjes zijn leeg en de reserves zijn allang uitgeput. Jan die al dik in deze periode zit heeft meer ervaring maar heeft ook nog heel veel snelle spiervezels. De jaren lijken geen vat op hem te hebben en hij rijdt met ogenschijnlijk gemak mee en kan de gaatjes nog dicht rijden. Zelfs de sprint gaat hij nog aan en wint die, zoals vandaag, ook nog.
De hele rit was het droog en reden we zelfs in het zonnetje, de voorspelde bui bleef uit en zo zaten we op het terras de koffie te nuttigen.
Bij de start van deel 2 zagen we dat het wel wat donkerder in de licht werd. In de verte vormden zich een grijs en donker wolkendek maar wij reden nog lekker in het zonnetje. Door Middelie gaven Paul en ik het tempo aan, beetje schappelijk beginnen toch? Jerry had er vlak voor Oosthuizen genoeg van en ging op avontuur. Hij moest het alleen doen want niemand had zin zijn wiel te pakken. Pas na Hobrede reden Emiel (die kennelijk nog niet uitgeslapen was en pas na de pauze aansloot) en Olaf het gat dicht. Door Purmerend even een stukkie over de grote weg want de markt in de Hazepolder was een beetje druk. Als ik al die mensen zie rondlopen denk ik altijd aan de eerste zinnen uit "De renner" van Tim Krabbé. Ik begrijp deze mensen niet en zou toch voor een andere hobby of dagactiviteit kiezen. Al denk ik dat ze mij ook maar een rare kwibus vinden die zich elke week laat afpeigeren op de fiets.
Bij de Dwarsweg sloeg Emiel rechtsaf en wij vervolgde onze weg linksaf. Het rode stuk asfalt daar gaat steeds meer glimmen, ik vrees de dag dat het wegdek daar nat zal zijn, ziet er net zo glibberig uit als de rode startloper bij de ploegentijdrit van de Vuelta. Op het viaduct gaf Jerry er de traditionele snok aan en Jan kon hem als enige volgen. Pas bij de kruising sloten wij weer bij deze twee heren aan. Percy kreeg ook even de tijd om in het groepje te komen en daarna in sneltreinvaart naar de finish. Mooi kop over kop gereden en Jerry die nu wel de sprint netjes afmaakte.
Korte nabespreking bovenop de dijk, maar we zagen de grijze wolken in aantal toenemen. Dus snel naar huis en ik stapte bij mij de deur door toen de eerste regen naar beneden kwam. Uitstekende timing en toch weer een voordeel dat de snelle mannen er zijn: altijd voor de bui binnen.
Peter
20 augustus
Vakantietijd maakt dat ons groepje aardig uitgedund is, slechts 3 man bij de kerk voor de maandelijkse XL rit. Jan, Paul en ik vertrokken om 9 uur, gelukkig onderweg een extra motortje erbij want Martin sloot aan. Met zijn vieren draaide het lekker maar in Purmerend twee keer oponthoud omdat de brug open stond. Het was zeker mooi fietsweer maar ook mooi vaarweer, veel bootjes op het water. Martin had ook vaartripje gepland en reed mee tot Rustenburg. Jammer dat hij afhaakte want hij hield het tempo mooi hoog.
Nu wij met 3 man waren deden we het iets rustiger. De wind nam toe en hadden echt een mooie waaier nodig. Volgens een automobilist was de waaier even te breed, Paul probeerde het hem nog uit te leggen maar ze kwamen niet tot een vergelijk. Vanaf Hensbroek wind op de kant of tegen, best pittig hoor. Ik begon al km af te tellen tot Edam, ik zat er niet heel lekker in vandaag. Maar we bleven mooi met zijn drieën draaien zodat de finish snel in zicht kwam. Voor de vorm werd de sprint ingezet maar tegen een Leegwater is geen kruid opgewassen.
Bij de koffie was het rustig, de B was al weg. Wij waren wat trager dan anders door het kleine groepje. Alle tijd dus voor een tweede bakkie en daarna een rustige start van deel 2. Nu vol wind tegen, effe doorbijten dus. Het laatste stuk drongen we Jan op kop, Paul sprong weg uit zijn wiel en probeerde zo hard mogelijk naar de streep te rijden. Helaas wederom kansloos, Jan won met gemak.
Peter
30 juli
In de vakantietijd is het altijd even afwachten hoeveel A rijders er zijn. De spoeling wordt dun dus grote kans dat je maar met 1 of 2 man bent. Op weg naar Oostzaan kwam ik de B groep al tegen met beide Jannen in het wiel. Ik besloot dus om ook om te draaien en met de B mee te rijden. Die groep is groter dus weet je zeker dat er een groepsrit is.
Eerste stuk traditioneel in rustig tempo, kwam mij goed uit. Beetje keelpijn en mijn fiets piepte ook aan alle kanten. Ik had nieuwe remblokjes gemonteerd en dacht dat ik de schijf niet hoefde te centreren. Helaas was het dus niet goed en liep de rem aan, heel irritant want het gaat ook tussen je oren zitten. Ik koos dus mijn positie achteraan op de plek van Jan. Ik wilde de andere niet lastig vallen met mijn gepiep.
Na Oosthuizen splitst de groep zich. De hardrijders rijden tot La mere anne, de middengroep afslagje eerder en de grijze elite gelijk rechtdoor naar de dijk.
Ik zat in de groep met Nico. Die liet er geen gras over groeien, net als Renzo heeft hij een liefde voor snokken. Elke beurt van hem duik je onderin de beugels en zet je de tanden op elkaar om de aansluiting niet te verliezen. Pas bij het overnemen door Jan krijg je weer wat lucht en rijden we normalere snelheden. Op de provincialeweg vielen er al twee af en voorbij Schardam gaf Paul ook de pijp aan Maarten. De rest bleef wel bij elkaar maar veel scheelde het niet.
Na de koffie schappelijkere snelheden, geen gesnok omdat er mooi regelmatig werd overgenomen. Eigenlijk zoals in het boekje staat. Op deze manier deed iedereen zijn werk: Paul, Jan, ik en Jan draaide en Henk kon lekker ons wiel houden. Neck was nog dicht dus via de kortste route beukend tegen de wind naar de finish, Jan ging als eerste over de meet.
En het weer vandaag? Buienalarm had anders voorspeld, gelukkig voor ons gingen de buitjes net langs ons heen. De weg was soms nat maar onderweg geen drup gehad. Zo zie je maar weer dat je niet altijd op de moderne techniek moet vertrouwen. Gewoon naar buiten en kop in de wind, het valt altijd mee en de thuisblijvers hebben altijd ongelijk, mijn opa zei dat vroeger al. Hij was een wijs man.
Peter
16 juli
Een winderige ochtend en na een paar late avondjes besloot ik om vanmorgen de OKP XL aan mij voorbij te laten gaan. Ik kon dan even langer blijven liggen en dan bij de B aansluiten, voor m ij dus een XS vandaag.
De wind was weer duidelijk aanwezig en het was daardoor geen gemakkelijke rit. Het eerste stuk wel, want toen hadden we de wind in de rug. De B groep was niet zo goot, ik denk dat de meeste rijders de omstandigheden te link vonden. Gelukkig viel de neerslag erg mee, een paar druppeltjes slechts.
Traditiegetrouw reden we in 1 groep en in een rustig tempo naar Oosthuizen, erg prettig om de ochtend zo te starten. Af en toe om een takje laveren, het viel mij nog mee hoeveel er op de weg lag, het meeste was met de vorige storm al uit de boom gewaaid.
Na Oosthuizen ging het tempo omhoog en werd de groep gesplitst. Ik reed samen met Percy en Nico door. We tikten ruim 55 km/u aan maar vanaf Schardam was het gedaan met de pret. Vanaf daar tegen de wind in rijden. Nico was de grootste motor en ik moest alle zeilen bijzetten om hem te kunnen volgen. Percy had de rol die Jan altijd bij de A speelt, het slot op de deur.
Op weg naar Edam haalde we alweer een deel van de andere B rijders in, bij de koffie zaten de XL-rijders al op het terras. Ze hadden een alternatieve route gemaakt en die was een stukje korter dan de normale route. Ook zij hadden wat moeite met de wind.
Wat ik wel grappig vind is dat bij het afrekenen van de koffie op het terras het net op een soort collecte in de kerk lijkt. Het is nog net niet dat er iemand met een mandje alle stoelen langsloopt. Maar iedereen schraapt zijn kleingeld bij elkaar en legt dat op tafel. Degene die geen kleingeld heeft, loopt langs en probeert genoeg wisselgeld te vinden. Een enkeling heeft geen cash en loopt naar het pinapparaat.
Deel 2 begon ook rustig, Jan heeft een kalmerende werking op Nico want we reden in een schappelijk tempo naar de dijk. Daar kregen we weer de wind vol tegen. De wind was duidelijk toegenomen en we moesten hard werken om een beetje snelheid te houden. Ik zag zelfs waardes van 23 km/u voorbijkomen, serieuze wind dus.
Op het viaduct kreeg Jan een lekke band, hij had geen zin in pottenkijkers en maanden ons om door te rijden, het aloude motto van onze groep eer aan te doen. De OKP wacht op niemand, zelfs niet op Jan.
Met Nico en Percy reden we naar de finish, Percy reed weer mee tot het eind want met westenwind is de weg naar huis altijd lekker makkelijk: windje in de rug. Lekker uitbollend kwamen we in Purmerend aan.
Lekker gereden en de thuisblijvers hadden ongelijk, prima ritje gehad.
Peter
9 juli
Ik dacht dat Jerry onvermoeibaar was. Ik kijk altijd vol bewondering naar zijn Strava en zie daar indrukwekkende afstanden en gemiddelde snelheden. Ritje woon werk verkeer naar Utrecht en daarna nog even koersje of training op Sloten. 170 km op een door-de-weekse dag is niets en weekafstanden van 700 of 800 km daar draait hij zijn hand niet voor om.
Maar vandaag maakte hij even pas op de plaats. Er waren clubkampioenschappen bij Olympia, zijn cluppie, en daar wilde hij goed voor de dag komen. Geen slopende OKP rit van te voren dus.
Daarom maar met 3 man bij de kerk, Olaf, Jan en ik. Onderweg kwam Emiel nog aansluiten dus hadden we een mooi cluppie.
Olaf had behoorlijk wat kilometers in de benen van afgelopen week maar leek daar geen last van te hebben. Onvermoeibaar reed hij op kop, afgewisseld door Emiel die de snelheid ook hoog hield. Mijn kopbeurtjes waren voor de vorm en een mooi herstelmoment voor Jan. Kon ie even op adem komen zei hij. Hij was gisteren jarig en zal wel feestje gehad hebben, in ieder geval bleef hij mooi achteraan zitten. Eigenlijk de plek van andere Jan, maar die was net terug van vakantie en wilde rustig beginnen en startte dus bij de B.
We reden weer kortere versie, staken over bij La Mere Anne en kregen vanaf Schardam de wind in de rug. Tempo ging weer tandje omhoog en in gestroomlijnde formatie reden we naar Edam. Daar niet een echte sprint, te druk met veel tegenliggers. Emiel reed als eerste over de streep.
Na de koffie een rustige start, totdat Emiel het genoeg vond. Vanaf het spoor in Middelie gaf hij gas en tot Purmerend bleef hij op kop rijden. Ik zat op tweede positie maar dacht er aan om eerst het bordje van Emiel leeg te eten. Hij was op de heenweg ook al in goeden doen dus mocht hij zich wel even uitleven. Na Purmerend had hij nog een extra bordje gevonden en tot afslag naar het viaduct gaf hij gas. Toen sloeg hij rechtsaf naar Jisp en moesten we het zelf doen. Eric en Olaf kwamen nu ook op kop en met zijn drieën deden we het werk, achter ons vonden ze het wel best.
Nu wederom geen sprint, Olaf trok hard door en ik had de puf noch het lef om erover heen te gaan. Daarvoor was ik vandaag niet sterk genoeg.
Nu beentjes omhoog en kijken naar de Tour, mooie etappe naar Puy de Dôme.
Peter
25 juni
Jan Leegwater op vakantie, wie zou nou de open gevallen plek opvullen achter in de groep. De plek met meeste overzicht maar ook de plek waar je moet opletten om niet de aansluiting te verliezen bij het passeren van obstakels aan de kant van de weg.
We waren met klein groepje, Olaf was extra vroeg begonnen en had al wat kilometers in de benen toen hij bij de kerk verzamelde. Jerry is altijd messcherp, maakt de meeste kilometers en is onvermoeibaar. Emiel heeft het ook weer op de rit en kan heel hard meedraaien. Eric en ik keken elkaar aan en hoopte er het beste van te maken. In ieder geval was het begin hoopvol, twee aan twee en gewoon keuvelend met elkaar bereikten we Purmerend. OKP sociaal? Nee toch niet, op de dijk nam Eric over en het was tevens zijn laatste wapenfeit. Want daarna nam Jerry iets harder over en lag Eric eraf. Hij zwaaide vriendelijk gedag en maande ons om vooral door te rijden. De OKP wacht immers op niemand.
Dus van 5 man die konden meedraaien werden het er vier. Mijn beurtjes werden steeds korter en bij Oosthuizen sloeg ik ze maar over. Nu waren er nog drie die rouleerde en ik ging aan de staart hangen. Er werd hard doorgereden en toen de teller naar de 50 ging kreeg ik het benauwd. Mijn motortje is afgesteld tot 45 en daarboven gaat het sputteren. Er zit een soort van begrenzer op en een opvoersetje vind ik een stap te ver gaan. Fiets met aandrijving: not done. Speciale supplementen om beter geprepareerd te zijn? Kom op, de jaren 90 liggen achter ons.
Gelukkig hadden we het spoor tegen en kon ik even uitblazen. Daarna ging het weer rap vooruit. Uiteindelijk moest ook Emiel zijn meerdere erkennen en reden alleen Olaf en Jerry nog de beurtjes op kop. Totdat we de B naderde, dan wordt er iets losgemaakt bij Jerry. Komt het competitie-element bij hem naar boven en geeft hij er een snok aan. Emiel was attent en ging mee, Olaf kon niet volgen? Of had een andere tactiek in gedachten? In ieder geval kwamen we op een gaatje maar bij het aansluiten met de groep zagen we weer kans om terug te komen. Helaas is sprinten altijd een brug te ver zodat Jerry afgetekend won.
Na de koffie en een voor ons doen lange pauze weer op weg voor deel 2. Eerst weer ons best doen om Paul bij te halen, hij is altijd heel scherp na de koffie met het starten. Is gelijk een inhaalrace naar Middelie toe. Met wind in de rug ging het hard en uiteindelijk met 6 man over. Op het viaduct verwachte ik de slag maar die kwam pas op de Zuiderweg. Natuurlijk sprong Jerry uit mijn wiel en volgden Olaf en Ron. Eric, Percy en ik waren eraf en moesten het zonder gangmakers doen. Helaas kwamen we niet meer in de buurt van de andere drie. Jerry gaf daar nog een snok en was los, weer reed hij als eerste over de meet.
Wij kwamen even later moe gestreden over de streep, voor volgende week ga ik even in de revisie. Ga de kleppen laten stellen, denk aan een andere sproeier en wie weet pas ik de versnellingsbak nog even aan. Als laatste laat ik de begrenzer eraf halen, maar moet even zoeken waar die zit.
Peter
18 juni
De XL stond vandaag op het programma, bij de kerk Jan, Jan, Eric, Christiaan, Olaf en ik. Nico sloot ook even aan maar ging in de Beemster zijn vaste maatjes van de B ploeg weer opzoeken. Onderweg sloot Emiel ook nog aan, dat was wel prettig want hij is goed in vorm en dus een mooie gangmaker.
In het begin van de XL-geschiedenis was de opzet dat iedereen mee zou moeten kunnen rijden, inmiddels is dat al lang niet meer zo. Het tempo ligt hoog en er zijn bijna geen stukken waar het stil valt of er even tijd is voor een babbel.
De omstandigheden waren goed, niet zoveel wind en vrij rustig op de weg. De snelheid lag hoog, voor de wind dik boven de 40 en als we iets tegenwind hadden reden we toch nog 37/38 km/u.
In het begin werd er nog wel door iedereen meegedraaid maar gaandeweg werd de animo daarvoor minder. Uiteindelijk reden alleen Emiel, Christiaan en Olaf nog vooraan. De rest lieten de kopbeurten aan zich voorbijgaan en hoopte gewoon het wiel te houden.
Emiel won de sprint in Edam en toen ik daar op mijn teller keek hadden we een dik gemiddelde van bijna 37 in het uur. Gerekend vanaf mijn huis, en ik kan je zeggen dat ik niet met 37 in het uur naar Oostzaan ben gereden.
We waren precies om 11 uur in Edam, teken dat we echt hadden doorgereden. De drie gangmakers hadden haast want geen tijd voor de koffie. Vaderdag en verjaardagen scheppen verplichtingen en dus reden ze door, misschien ook daarom het hoge tempo van deze heren. Ze moesten op tijd thuis zijn.
Wij hadden nu ruimschoots de tijd om koffie te drinken en de politieke situatie in de wereld te bespreken. Jan en Jan zaten hier niet op een lijn. Dit in tegenstelling als ze in groepje fietsen, dan rijden ze wel mooi in lijn.
Deel 2 had ik het een beetje zwaar, de benen wilden niet echt meer. Paul was nog wel in vorm en dicteerde de snelheid. Helaas reed hij in Hobrede op een steentje en klapte zijn band. Percy en Buurman Jan verleende assistentie. Eric, Jan en ik reden door, OKP wacht op niemand, toch?
In de winter wordt er weleens een uitzondering gemaakt.
Met het laatste lestje energie reden wij naar de finish, Eric reed als eerste over de meet.
Op de terugweg naar Purmerend kwam ik Jan en Paul weer tegen. De boel was gerepareerd en ze reden met handjes op het stuur naar huis. Eigenlijk was ik daar best wel beetje jaloers op, mijn benen brandde en de kracht was er wel uit. Toch probeerde ik het laatste restje energie aan te wenden om met een gemiddelde van boven de 35 per uur thuis te komen. Ja, de dwang van een tellertje op je stuur is soms heel sterk. Moet ik voortaan maar net als Jan doen, die heeft er geen last van. Hij rijdt altijd zonder teller.
Peter
4 juni
Soms moet je delen waar je trots op bent.
Gisteren had ik op mijn werk een reünie georganiseerd voor leerlingen en begeleiders die sinds 2010 hadden meegedaan aan de fietsprojecten op mijn school. Aanleiding was dat we met deze groep een kwart miljoen euro bij elkaar hebben gefietst voor de verschillende goede doelen. Begonnen met Alpe d'Huzes in 2010, leerlingen moesten nog zelf fiets en kleding regelen, geen Strava om ze te volgen met trainen en beperkte financiele middelen. Nu in 2023 zijn we bezig met ons dertiende project. Inmiddels een pool van bedrijven die ons financieel helpen om kleding te regelen, fietsen te onderhouden en andere bijkomende kosten op zich te nemen. We hebben 22 eigen fietsen op school, kunnen dus serieus trainen tijdens de lessen, Strava wordt gebruikt om de trainingen wat structuur te geven en natuurlijk ondersteunen we nog steeds goede doelen. Die kiezen de leerlingen zelf en aan het goede doel is altijd een fietsevenement gekoppeld.
Tijdens de reünie (opbrengst voor het doel van dit jaar: https://ride4kids.nl/) organiseerde de leerlingen een online quiz. Een van de vragen was naar de gemiddelde leeftijd van de wielrenner in Nederland. Die bleek 46 jaar te zijn, vandaag keek ik bij de koffiestop even in de rondte en ik denk dat wij boven het gemiddelde zitten. Als ik tijdens de les met mijn groepje fiets en om mij heen kijk zie ik dat ik ruim onder het gemiddelde zit. Ze zijn 16-17 jaar oud en zitten voor het eerst op een racefiets. Tijdens de reünie sprak ik weer veel leerlingen en leuk om te horen dat sommige na deelname aan het project zijn blijven fietsen. Andere zijn zeker weer van plan om te gaan fietsen, ze merken dat ze toch wat moeten doen om fit te blijven. Iets dat wij natuurlijk allang weten.
Probleempje van mijn huidige groepje is dat ze voor het goede doel geld moeten inzamelen. Dat lukt aardig maar soms hebben ze een steuntje in de rug nodig, vandaar dit stukje.
Ik kijk in de koffiepauze naar een plek om mijn fiets te parkeren, het staat vol rond de gevangenpoort. Wat opvalt dat de meeste karretjes er netjes uitzien en echte vette dikke bikes zijn. Een hobby mag geld kosten😉. Op het terras zie ik dat de gemiddelde OKP-er er goed uitziet, sommige strak in het vel, andere met wat extra massa. Het leven is goed voor ons en we genieten daarvan. Dat mag natuurlijk maar anderen helpen met hun project voor een goed doel zou top zijn. Zouden jullie mijn leerlingen willen steunen met een donatie en als je dat doet een berichtje bij de donatie toevoegen met daarin een boodschap voor ze? Waarom ze moeten blijven fietsen, een compliment geven waarmee ze bezig zijn of een andere leuke boodschap. Kies de leerling uit met de laagste opbrengst, deze heeft nog een steuntje in de rug nodig. Wat ook nog mooi zou zijn als je de donatielink zou willen delen met je netwerk, want het netwerk van mijn leerlingen is nog niet zo groot. Donatie link: https://ride4kids.nl/deelnemers/ en dan kijken bij team Da Vinci College.
Wil je het team volgen? https://www.facebook.com/profile.php?id=100086051135409
Kijken of we de volgende kwart miljoen in minder dan 13 jaar bij elkaar halen.
Dan de belevenissen van vandaag: 7 man sterk en redelijk aan elkaar gewaagd. Geen overdreven snokker, geen supersterke renner die alles op een hoop rijdt, nee gewoon een hecht team. Gelijkmatig overnemen, lange beurtjes als je wat sterker was, beurtje overslaan als het je even teveel werd, snelheid minderen bij de gevaarlijke splitsingen en weer helemaal naar Scharwoude het keerpunt bij de rotonde nemen.
De wind is het hele jaar al nadrukkelijk aanwezig, zo ook vandaag. Stevige bries uit het noorden, dus tegenwind tot Scharwoude. In Purmerend oponthoud bij de brug, het vaarseizoen is weer begonnen dus geregeld staat de brug open. Gelukkig een alternatief mogelijk via de Melkwegbrug, bleef het ritme erin en koelde we niet af. Het was druk onderweg, veel fietsers, wandelaars en ander wegverkeer. Het mooie weer lokte veel mensen naar buiten dus opletten geblazen.
Zoals ik al schreef werd er netjes en gelijkmatig overgenomen en tijdens het tegenwind stuk is dat wel prettig. Wind mee langs de dijk is weer ander verhaal. Dan loopt de snelheid op tot dik boven de 40 en moet je echt in de beugels om bij te blijven. Sprinten had niet iedereen zin in of puf voor. Jan natuurlijk wel en hij had de hele weg de tijd gehad om te bedenken wanneer hij zou aanzetten. Volgens mij deed Rick het laatste beurtje en greep Jan zijn kans, sprong naar zijn wiel, ging eroverheen en ging als eerste over de meet.
Na de koffie kwamen we in een trekker file terecht, ik dacht eerst weer aan een boerenprotest maar dit keer geen omgekeerde vlaggen. Het was een soort oldtimer rit van oude tractoren die over de Purmerdijk hun weg vervolgden. Wij reden aan de andere kant richting Middelie en hadden geen last meer van ze. De rit begon rustig maar richting het spoor werd er hard doorgetrokken, Ron moest flink aanpezen om de aansluiting te krijgen. Later bleek dat die inspanning hem weinig had gedaan want op weg naar Purmerend en op de Zuiderweg trok hij nog eens hard door in zijn kenmerkende stoïcijnse stijl. De sprint ging tussen Eric en Jan, er zijn geen beelden van maar ik vond dat de lijn van Jan niet geheel reglementair was. Ik heb dan geen timmermansoog maar een rechte lijn kan ik nog wel onderscheiden. De lijn van Jan was iets uit het lood zou ik zeggen. In ieder geval won hij de sprint en het is hem gegund. De gemiddelde leeftijd van de Nederlandse wielrenner is 46 maar ik denk dat deze gemiddelde renner een pittige kluif heeft in een sprint met Jan. Daar kunnen mijn leerlingen nog wel iets van leren, hopelijk doneren jullie en schrijven een leuke boodschap. Wie weet fietsen zij dan ook nog over 50 jaar😉, zijn ze iets van 67 jaar oud.
Peter
28 mei
Het was eerst erg stil in de app, weinig reacties wie bij de kerk zou staan. Uiteindelijk viel het mee, 7 man sterk met een paar bekende nieuwe gezichten. Rick en Emiel waren er weer en Jack en Eric maakte het ploegje compleet.
Het weer was fantastisch: aangename temperatuur, zonnetje der bij en de stevige noordoostenwind namen we maar voor lief. Met deze groep moest dat geen probleem zijn, toch?
Tot Purmerend viel het tempo mee en kon iedereen wel meedraaien, eenmaal op de dijk bleken Olaf, Rick en Emiel toch over de sterkste benen te beschikken. Zij bepaalde het tempo, deden de langste beurten en waren dus de gangmakers vandaag. De rest haakte zijn fietsje aan en probeerde goed te volgen met af en toe een beurtje op kop.
We kozen voor de afsnijroute bij LaMere Anne, want het stukje fietspad en weer terug op de parallelweg vinden sommige niets toevoegen. Ik denk dan altijd: meters zijn meters dus gewoon rijden dat stuk. De dijk bij Schardam is nog dicht dus voorlopig moeten we het hier mee doen. Maar zoals ik schreef, ik was niet de gangmaker, was niet de motor van de groep en volgde dus gedwee de koplopers. Zij bepaalden de afsteekroute dus volgde ik. Ben allang blij dat ik een gangmaker voor mij heb.
Het stuk naar Edam werd in vliegende vaart afgeraffeld. Wind in de rug, ruimte op de dijk dus gaan met die banaan. Af en toe een waarschuwende kreet van achteruit de groep. Er blijven namelijk toch paar linke punten in de route liggen. De dijk bij Schardam, de t-splitsing bij Etersheim, de t-splitsing bij Warder en een paar blinde bochten. Meestal komt er niets aan maar als groep toch even inhouden bij die punten.
Het laatste stukkie ging extra hard en Jack, Jan en Eric lieten lopen. Emiel maakte zich op voor de sprint, maar hij was geen partij voor Rick.
De koffie was weer eens achter op het terras, meer ruimte om te zitten, maar het parkeren van de fietsen was wat krap. Ik denk dat als we daar bij de Gevangenenpoort zitten en de fietsen staan tegen de muur, dat het café in waarde is verdubbeld. Want er staan een paar dure exemplaren tegen de muur hoor.
Gezamenlijk opgestapt van het terras en redelijk beschut van de wind door Middelie gereden. Rick gaf een mooi tempo aan. In Purmerend sloot Renzo nog aan en reden we dus weer een stukje harder door de polder. Op het viaduct een mooi duel tussen vader en zoon Leegwater, je moet goed je best doen om die ouwe erop te leggen bij zo'n krachtsprint.
Op de Zuiderweg kwam er een scooter voorbij, die bleek de ideale gangmaker te zijn. Moet een apart gezicht zijn geweest, zo'n heel fietslint achter de scooter. Helaas niet tot de finish dus laatste stuk weer zelf gas moeten geven. De sprint werd uitgevochten tussen Rick en Renzo en het gebeurt niet vaak maar dit keer verloor Renzo. Rick had een superzondag met de dubbel, wat zal hij lekker slapen vanavond.
Peter
30 april
Eindelijk een beetje voorjaar, heerlijk zonnetje en een redelijk behapbaar windje. Korte broeken weer om onze witte benen een beetje te laten bijkleuren.
Het is vakantietijd en dat is te merken, zowel bij De B als de A een kleinere opkomst dan gebruikelijk. Wij waren met 5 man, Renzo, Olaf, Romke, Jan en ik. Op de Haal namen Jan en ik de kop, we hoopten op deze manier het eerste stuk tot Purmerend te overleven. Renzo is er bij en dan weet je het wel. Dan ligt het tempo stuk hoger, wordt er meer gesnokt en valt het tempo nooit stil. Door het tempo aan te geven en beetje te kletsen hoopten we dat hij een beetje in slaap zou worden gesust. Zelf verklaarde hij dat de vorm niet zo goed was, had gisteren een klusje gedaan en had een stijve rug en zware benen. Nou met zijn vorm was niets mis, volgende keer mag hij van mij meer klusjes doen. Hopelijk wordt hij dan echt een keer rustig.
We waren nog maar halverwege de Haal of Renzo kwam al langs flitsen, binnen no time had hij ons op een gat gereden en niemand voelde zich geroepen om hem bij te halen. Uiteindelijk hield hij in en bij Purmerland waren we weer compleet.
Op de dijk naar Oosthuizen draaiden Jan en ik al niet meer mee, gewoon aanklampen was het devies. De andere drie deden het werk en wij profiteerden van hun wiel. Niks het bordje van een ander leeg eten, dat bord van hen is nooit leeg denk ik of het is een extra groot exemplaar. Ze zijn onvermoeibaar. Op weg naar Schardam verloren Jan en ik uiteindelijk de aansluiting, Renzo had geen greintje medelijden met zijn vader. Hij zette zich op kop, kromde zijn rug en snokte ervandoor. Alleen Romke en Olaf konden volgen, gelukkig pakten we ze weer terug bij de spoorwegovergang bij Schardam. De spoorbomen waren dicht en zij moesten wachten.
Na Schardam gaf Jan het op, hij kon niet meer volgen en liet lopen. Ben benieuwd of dit nog consequenties heeft voor Renzo, want Jan past altijd een dag in de week op de kleinzoon op. Als ik Jan was zou ik dit ijzer in het vuur gooien, moet toch een deal te sluiten zijn?
De sprint in Edam was voor Renzo, niets nieuws zou ik zeggen.
Door het aangename zonnetje bleef iedereen een stuk langer zitten op het terras, een prettige ervaring mag ik wel zeggen. Na de koffie weer op pad en halverwege Middelie kwam Renzo weer voorbij stuiven. Hij trok alles op een lint en bij Oosthuizen op de dijk had hij alleen nog Romke in zijn wiel. Wij lieten het lopen en reden met een mooi draaiend groepje naar de meet in de Wijdewormer. Romke kwam daar solo als eerste over de streep, zijn voorsprong was zo groot geworden dat we hem niet konden bijhalen en helaas is er op dit stuk van onze route geen spoorwegovergang om de boel weer te neutraliseren.
Peter
23 april
Gisteren met klein ploegje de ronde van Noord-Holland gereden. Voor covid altijd een heftige prestigieuze rit met de kei als prijs. Nu met het langzaam ouder wordende peloton toch aan inflatie onderhevig. Vorig jaar alleen de Leegwaters, dit jaar een mooi groepje met Jan, Hans, Jan, Henk, Aart, Ron, Peter en ik.
Geen gejaag, geen gesnok maar gewoon een heerlijke regelmatige rit waarbij iedereen goed kon bijblijven. Paar keer eigen variatie op de route gereden en bij Medemblik was het voor Peter over en uit. 3 lekke banden was te veel voor hem. Voorraad binnenbandjes met lang ventiel waren op, patronen op dus naar huis bellen voor een taxirit.
In Medemblik deed de rest de traditionele koffiestop bij de brug. Hans, Henk en Jan zaten al effe en hadden netjes gewacht met hun tweede kopje. Ondertussen was Fred ook gearriveerd, hij reed wel de officiële route.
Het laatste stukkie naar het Kalf was een eitje. Met windje in de rug, zonnetje op de bol en de witte kuiten blinkend in de zon reden we in een regelmatig tempo naar de finish. Jan won de sprint en in het Heerenhuis werd de rit netjes afgerond met een biertje. Buiten regende het, dus werden het er een paar meer.
Zondag wederom een mooie start van de dag. Jan appte dat we bij de A maar met weinig zouden zijn en stelde voor bij de B te starten. De benen hadden gisteren al wat gedaan dus iets rustigere rit zou prettig zijn.
Nou dat viel tegen, de groep in Purmerland was zo groot dat we binnenkort politiebegeleiding nodig hebben en een afgezet parcours. Met windje in de rug werd er flink doorgereden, zeker op de dijk naar Oosthuizen. Ben had een rustig tempo in gedachte maar langzaam werd hij meer en meer ingehaald. Door het harmonica effect in het peloton werden er achteraan soms snelheden van boven de 45 aangetikt. Ik was altijd in de veronderstelling dat er in de B heel rustig naar Oosthuizen werd gereden. Niets was minder waar, hier ij vergeleken is een ritje in de A een bejaarde optocht.
Naar het keerpunt werd de weg breder, de groep kleiner en ging het wat gedisciplineerder. Nog steeds zat het tempo er goed in. Op de weg terug langs de dijk naar Edam was het knokken om in de waaier te blijven. In een lang lint probeerde iedereen een beschut plekje te vinden, want er stond best wel een windje. De sprint was voor ???
Nu ik met de B meereed snap ik waarom ze altijd zo vroeg opstappen na de koffie. Ruim de tijd gehad om de koffie te nuttigen, een gesprek te voeren en bidon te vullen, het heeft zijn voordelen om in Purmerland te starten.
De terugweg ging heel netjes. Als een echte patron leidde Paul de groep door Middelie en Hobrede. Geen snot voor de ogen, gewoon een net strak haalbaar tempo voor iedereen. Nog nooit zo relaxed naar Purmerend gereden. Iedereen vond het wel best denk ik want niemand durfde Paul en Eric in te halen. Zeker voor herhaling vatbaar.
Na Purmerend iets onrustiger, weer plekkie in de waaier vinden. Jan Doets zorgde voor de tweede waaier, daar werd gretig gebruik van gemaakt. Volgens mij won Eric de sprint.
Peter
16 april
Zou het nog lente worden? Afgelopen week wisselende weersomstandigheden gehad. Regen, zon, lage temperaturen, het is nog nietecht lekker. Constante factor is steeds de wind, die blijft overduidelijk aanwezig en maakt het fietsen pittig.
De XL gingen we vandaagrijden en het was nat en koud. Ik had gehoopt dat de regen vannacht voorbij was getrokken, niets was minder waar. Ik schoof de gordijnen open en zag de natte weg en de regendruppels op de ramen. Gelukkig werden er geen grote buien verwacht dus toch op weg voor de lange tocht. Olaf, Jerry, Jan, Jan en ik vormde de groep voor vandaag.
Koude noorden wind maakte het eerste stuk niet prettig, gelukkig deden Olaf en Jerry het meeste kopwerk. Konden we mooi in hun wiel zitten. Jan B reed ook sterk en nam ook regelmatig een kopbeurt voor zijn rekening.
Bij Obdam/Hensbroek eindelijk de wind in de rug. Gelijk liep de snelheid op. Van 31 naar 44 km/u. Op het laatste stuk naar Edam reden Olaf en Jerry ervandoor, Jan B was nog lang blijven hangen maar gaf zich uiteindelijk toch gewonnen. Olaf won de sprint.
We hadden een lange koffiepauze, Olaf had een lekke band en moest nog even binnenbandje vervangen. Daar had hij de hulp van een vakman voor nodig want de combinatie van velg en conti bleek nogal innig te zijn. Waar zouden we zijn zonder de inbreng van Jan bij dit soort calamiteiten.
Bandje weer gerepareerd en deel 2 van start. Eerst rustig maar op de dijk weer vol gas. Jan moest zijn inspanningen van vanmorgen bekopen en liet lopen.
De rest probeerde het wiel van de snelheidsduivels te houden. Dat lukte tot 300 meter voor de finish op de Zuiderweg. Jerry won afgetekend en kwam solo over de meet.
Volgende week weer een normale OKP en ik hoop op een lekker lenteweertje, zou eens tijd worden.
Peter
9 april
Paaszondag, altijd afwachten wie er dan rijden. De meeste hebben dan gezinsverplichtingen met een paasontbijt of paasbrunch. We waren met 5: Renzo, Olaf, Aart, Jan en ik. Later sloot Percy nog aan.
Renzo en Olaf hadden er zin in, het zijn duidelijk de sterkste rijders en zij doen eigenlijk al het kopwerk. De rest probeert het wiel te houden en vandaag ging dat goed. Niet zoveel wind vanmorgen en dat maakte dat je niet op de kant kwam te zitten. Ook wel eens prettig.
Bij Schardam weer afsnijden van de normale route, niet om op tijd bij de koffie te zijn maar omdat Olaf en Percy direct door zouden rijden ivm bezoek van de paashaas.
Onderweg haalden we de b zelfs in, ik verheugde mij al op een langere koffiestop. Niets was minder waar, binnen 15 minuten stonden we al weer buiten. Ik had wat moeite met mijn handschoen en vertrok dus te laat. Pas bij Middelie haalde ik de groep in. Ik vond het nog best fris vandaag maar Jan had het voorjaar in zijn hoofd en reed al in korte broek. Gisteren had ik ook ritje gemaakt en zag ik ook veel rijders in korte broek. Zelf moet ik er nog niet aan denken, pas bij 15 graden laat ik de beenstukken thuis. Ik zag vandaag zelfs iemand met korte mouwen, maar wel met beenstukken. Tja dat vind ik weer niet kunnen. Blote benen en armstukken kan, blote armen en beenstukken is gewoon een no go. Net als blote armen en handschoenen, daar snap ik ook niets van.
Na Purmerend waren alleen Aart, Jan en ik nog over en reden we mooi draaiend naar de finish. In Edam won Leegwater junior, op de Zuiderweg Leegwater sr. Tja een appel valt niet ver van de boom.
Peter
2 april
Afgelopen maandag overleed meneer de Bie. Ik denk dat onze generatie heel veel herinneringen hebben bij de typetjes die hij heeft neergezet. Ik moest gelijk denken aan de wielerafleveringen met “Ik roep nog hé”. https://youtu.be/l3jBNDGSGR8
De belevenissen van een wielrenner op zijn retour die gesponsord wordt door de plaatselijke schoenenwinkel van de Bie. Ik denk dat als de Bie van ons bestaan wist hij zeker een item over de OKP zou hebben gemaakt.
Bij de kerk een klein groepje: Olaf, Jan, Ron, Aart en ik. Jerry was er niet, hij zat in Vlaanderen om naar de ronde te kijken met zijn zoon. De dag daarvoor had hij samen met Joa (10 jaar?) de 80 km van de ronde gereden. Een knappe prestatie van Joa, het was takkeweer en die klimmetjes zijn iets steiler dan het viaduct in de Wijdewormer.
De wind weer uit het Noordoosten, koud en hard. Het zou geen gemakkelijke rit worden, dat was zeker. Tot Purmerend ging het redelijk, toch wat beschutting van de paar huizen die in Purmerland staan. Daarna naar Oosthuizen werd het serieus. Wind voltegen, smal op de dijk, de waaier paste net. Maar het reed niet lekker als laatste man, Jan zit normaal op deze positie maar zelfs hij verliet die plek en wurmde zich af en toe voorin de waaier. Geeft dus aan hoe lastig de omstandigheden waren.
Onder het viaduct moest ik al lossen, maar mocht later weer aansluiten. Bij Schardam weer de afsnijdroute, ik begrijp dat nog steeds niet. De B gaat toch altijd snel weg bij de koffie, dus laten we gewoon de normale route rijden. Gewoontes moet je in ere houden, toch? Op de dijk bij Schardam hadden we zicht op het IJsselmeer, poeh wat een schuimkoppen, echt surfer zou ik zeggen.
Onderweg naar Edam verloor ik de aansluiting, bij elk bochtje tegen wind, elk obstakel waar we omheen moesten verloor ik de aansluiting met de groep. Voor Warder was de tank leeg en reed ik solo naar de koffie. Olaf won volgens mij de sprint, hij was duidelijk het beest vandaag.
Na de koffie weer moeite om met de wind op de kant de aansluiting te houden. Weer elke keer op een gaatje bij een wegversmalling, een tegenligger of een hobbeltje. Na het spoor reed ik voor de 4e week weer solo naar de meet in de Wijdewormer. Onderweg werd er even op mij gewacht maar ik hou liever van de vaste regel: eraf is eraf. Ik voel mij bezwaard om steeds hoho te roepen, zeker in het voorjaar. In de winter ligt het anders, dan is het wel prettig als er gewacht wordt, maar nu gewoon geen medelijden hoor.
Ik denk dat Olaf weer als eerste aan de meet kwam op de Zuiderweg. Ik kreeg later te horen dat Paul op het viaduct eraf moest en Jan ergens halverwege de Zuiderweg moest laten lopen en Ron het laatste stukkie niet meer meemaakte. Alleen Aart redde het tot het eind.
Toen ik er af ging riep ik nog hee, naar voorbeeld van Koot en Bie. Ik denk dat ik ook rijp ben voor een contract bij de ploeg van Schoenorama, de ploeg voor renners op hun retour.
Peter
Voor de liefhebber we kunnen weer;
Woensdagavond kwart voor 7 bij het Heerenhuis. Klein rondje.
26 maart
Vanmorgen stuurde ik een appje met de vraag of er nog kerkgangers waren vandaag. Renzo zei nee, maar wel dat hij ging fietsen. Ik interpreteerde dat als dat hij wat later zou aansluiten. Bleek hij toch bij de kerk te staan, zijn verklaring: aan de kerk doe ik niet dus ben ik geen kerkganger, maar ik start wel bij de kerk voor de okp. Communicatie blijft altijd lastig, zeker via de app😁.
Met Jan en Aart en ik erbij waren we met een kwartet. Het eerste stuk mocht ik het tempo bepalen, daarna was het Renzo die ons zijn wil oplegde.
Hij reed netjes op kop, keek af en toe eens om en zorgde dat hij ons uit de wind hield. Ik was wel verbaasd dat we niet helemaal naar Scharwoude reden, argument was dat we anders de B bij de koffie zouden missen. Ik heb altijd al het idee dat deze gasten heel snel na het nuttigen van hun kopje koffie opstaan en wij ons daar niet veel van moeten aantrekken. Maar waarschijnlijk heeft Renzo iets opgevangen op de dinsdag of donderdagritten en wilde hij ietsje langer met de ouderen een babbeltje maken. Ik koos eieren voor mijn geld want een snelle kopman laat je niet graag gaan. Liever in het wiel van Renzo dan moederziel alleen tegen de wind beuken.
Nu met windje in de rug ging het hard. Jan moest zoonlief paar keer tot de orde roepen en net voorbij Warder vond Renzo het genoeg. Bij een stukkie zijwind trapte hij stevig door. Jan ging eraf, ik liet ook een gaatje vallen en Aart sprong nog net in het wiel van Renzo. Uiteindelijk kwamen we dus met 3 groepjes bij de meet aan.
Na de koffie had ik mij voorgenomen alert te rijden, ik was afgelopen twee weken niet samen met de groep bij de Zuiderweg aangekomen. Al moet ik zeggen dat ik vorige week bij Jack bleef om hem uit de wind te houden na zijn valpartij. Nu ging het naar Middelie al hard, er kwam bij de garage van De Lange een soort tussensprint en ik zat met een paar andere direct op een gat. Au, dat deed zeer en ik legde mij er al bij neer dat ik in het 2e groepje naar de meet zou rijden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, het viel stil en we konden weer aansluiten. Alleen was het onrustig rijden. Op het kantje gezet, te weinig ruimte in de eerste waaier, auto's als tegenligger, gaatjes die vielen, dichtrijden, weer op de kant, slingertje hier en daar en vlak voor de eerste haakse bocht bijna de berm ingereden. Dus weer op een gaatje en het niet dicht kunnen rijden. Langzaam zag ik ze van mij wegrijden. Ik was niet de enige, Jan B, Percy, Peter E waren ook het slachtoffer van de wind. Zou ik op ze wachten en een tweede groep vormen? Nee, ik dacht dat ik het nog wel zou redden. Gaatje was niet al te groot en ik hoopte bij het stoplicht in Purmerend weer te kunnen aansluiten. Helaas voor mij kon de groep direct doorrijden en moest ik bij het stoplicht wachten. Daaaaaag groep. Stuk door de Wijdewormer solo gereden, blij dat de wind in de rug was, ik zat er aardig doorheen. De finish van de groep weer gemist dus de winnaar van de sprint moet ik jullie schuldig blijven.
De terugweg naar huis in het wiel van Olaf, blij toe want het beste was er wel af. Uiteindelijk even na twaalven moe en voldaan thuisgekomen. Droog weer gehad, alle facetten van het rijden in een groep meegemaakt, lekker moeie benen en straks wielrennen op de buis. Top zondag.
Peter
Verslag 19 mrt
In de appgroep werd zaterdagavond al druk geappt. Morgen XL, Jerry verslaap je niet! De boodschap werd opgepikt, maar niet alleen door Jerry. Ik denk dat iedereen het voorjaar in de kop had. 12 man sterk bij de start en onderweg nog een laatste deelnemer opgepikt.
Het begin ging redelijk rustig maar in de Beemster ging het los. Ken je de beelden van koeien die na een winter binnen staan weer de wei in mogen? Nou zo voelden sommige zich in deze groep ook. Samen met het feit dat we door de Beemster reden met genoeg weide om ons heen maakte dat enkele zeer geïnspireerd reden. Op het eind van de Volgerweg was de groep uiteengeslagen. De snelle jongens van geen kwaad bewust en de gelosten met een holle blik in de ogen. Gelukkig knepen de snelle in de rem en vond er een hergroepering plaats.
Het nietaanvalsverdrag duurde tot Ursem, toen werd er weer vol doorgetrokken. Jan werd het slachtoffer maar heeft zoveel vrienden in het peloton dat er werd afgestopt en hij weer kon aansluiten. Bij de Draai werden we nog onaangenaam verast door een remactie van een automobilist. Gelukkig geen ongelukken maar ik snap niet waar dit gedrag vandaan komt. Ik weet dat wij als wielrenners soms niet netjes rijden maar automobilisten kunnen er ook wat van. Waarom is dat straatmeubilair, drempels en paaltjes op de weg geplaatst? Omdat de automobilist zich anders niet aan de regels houdt. Maar is daarmee elke automobilist een hufter die ik de les mag lezen?
We bereikten na dit incident veilig Berkhout alwaar net buiten de bebouwde kom een pelotonsplaspauze werd uitgevoerd. Wat een klassiek beeld opleverde bekend uit het profwielrennen.
Het laatste stuk naar Edam deden we zonder Renzo, die koos voor de meest directe weg naar Purmerend. Dat maakte de groep wat rustiger en zo had Jerry ook de kans om de sprint weer te winnen. Met Renzo erbij weten we de uitslag wel.
De B vertrok al vroeg uit de Gevangenpoort, waren zeker uitgepraat. Wij vertrokken wat later en bij Hobrede toch een ongelukje. Het oranje/rode asfalt is bij regen altijd wat gladder dan het zwarte asfalt. We kennen meerdere plekken in onze route waar in een haakse bocht iemand op de grond heeft gelegen. Nu was Jack het slachtoffer. Bruggetje bij Hobrede over en direct linksaf. Hij zette aan maar achterwiel schoot weg en daar lag hij. Gelukkig redelijk opgevangen maar toch pijn aan de ribben, rustig vervolgde hij zijn weg. Percy, Ron en ik hielden hem uit de wind en paste de snelheid aan. De rest van de groep reed hard door. Toch die koeien die weer dansen in de wei hè.
Wij namen de afsnijroute en miste net de aansluiting bij de dwarsweg. De uitslag van de sprint moet ik u dus schuldig blijven, net als vorige week heb ik die niet gezien.
Volgende week weer normale OKP, kijken of er dan weer zo een grote groep is. Jack beterschap.
Peter
12 maart
Vanmorgen keek ik naar buiten en zag het er een beetje miezerig uit. Buienalarm en buienradar geraadpleegd, beide gaven droog weer aan. Mijn gevoel zei dat beide apps er gewoon naast zaten, je kon aan de wolken zien dat het niet echt droog was en ook voorlopig niet zou opklaren. De weg werd natter en ik had spijt dat ik mijn spatbordjes thuis had lagen liggen. Naar Oostzaan toe werd het eigenlijk steeds natter en toen we met zijn vieren aan de rit begonnen kwam daar ook nog eens de spray van je voorganger over je heen. Knarsetandend (met het opspattend water kwam er zand en zout op je gezicht en in je mond) kwam ik er ook achter dat mijn kledingkeuze niet geheel juist was. Een regenjack was geen overbodige luxe geweest.
Bij Purmerland kwam Olaf er nog bij en met vijf man sterk passeerde we Purmerend. Renzo was de gangmaker en reed 100% op kop, af en toe even een seintje dat ie moest inhouden maakte dat we mooi compleet bleven. Om op tijd op de koffie te zijn staken we een afslag eerder af, Scharwoude lieten we links liggen. Naar Edam kregen we nu de wind tegen, Olaf kreeg last van zijn knie. Kou en water zijn voor hem geen beste combi (en zijn rit van vrijdag in de sneeuw zal ook niet bevorderlijk voor de knie geweest zijn) en hij liet lopen en sommeerde ons om door te rijden. Zou een kort ritje voor hem worden.
Met de locomotief Renzo op kop vervolgde we onze weg, inmiddels doornat van de miezerregen en de fiets onder de modder. De sprint was natuurlijk voor Renzo.
De koffie gleed er makkelijk in en deel 2 werd een stuk aangenamer qua weer. De regen hield op en zelfs de weg droogde op. Alleen ik was niet erg oplettend bezig. Toen we de b inhaalden hield ik even de benen stil. De rest gaf gas, reed snel door naar de voor ons rijdende Robbie en Paul. Ik kwam op een gat te zitten en kon het niet dichtrijden. Langzaam zag ik de groep bij mij wegrijden. Omdat ik nu toch alleen reed besloot ik een ommetje via de Eilandspolder te maken. Het weer was droog dus prima te doen. Ik had alleen niet op de wind gerekend, poeh die werd steeds sterker. Mijn benen hadden inmiddels veel gegeven dus schakelde ik over op de relax mode. Rustig peddelend langs Groot Schermer, Driehuizen, West en Oost Graftdijk en laatste stukkie wind mee naar Purmerend. Bij thuiskomst ruim 100 km in de benen, lekkere zondag. Effe de fiets poetsen, beentjes omhoog en de week mag van mij weer beginnen.
Peter
19 februari
Vorig weekend lag ik in de lappenmand, geveld door Corona. Ja het virus bestaat nog steeds en een zelftest toonde de twee gevreesde streepjes. Ik was niet de enige die Corona had, Percy had hetzelfde. Toeval? Beide in het onderwijs, we komen met veel jeugd in aanraking en dan zweeft er wel eens wat rond.
Nu weer hersteld en gelijk aan de bak voor de XL. Jerry was er niet, heeft wat moeite met agendabeheer en leest de website niet. Daar zet Paul altijd keurig wanneer de volgende XL rit is, dus volgende keer even lezen Jerry.
We stonden met 4 man bij de kerk, de rest van de OKP had denk ik ook niet gelezen dat er XL was. Of was het door het druilige weer dat de opkomst laag was? Of dat het nog vroeg in het seizoen is en een rit boven de 100 km niet in het opbouwprogramma past? Renzo was er niet want had van de week kennis gemaakt met de voorkant van een auto. In Avenhorn reed hij als een raket door de hoofdstraat, zag de auto te laat en voor hij kon remmen ging hij over de motorkap. De schade aan lijf en fiets viel mee. Fiets staat nu bij Jan ter controle. Tip voor Jan: hou die fiets nog maar even vast, worden de ritjes bij de OKP iets regelmatiger van, geen gesnok.
Met 4 man op weg voor de grote ronde. De wind viel mee, helaas wel een lichte motregen en natte weg, dus opspattend water. We reden in een mooi tempo naar Purmerend en hadden zelfs de tijd voor een gesprekje. Na Purmerend ging het tempo iets omhoog en reden we in een lint. Olaf de lange beurten en 2-3 km/u harder, wij dus wat korter en minder hard. Betekende niet dat we moeiteloos reden. Ik denk dat ik vanaf Purmerend tot Edam 2 woorden gezegd heb en ik was niet de enige. We hadden onze lucht ergens anders voor nodig dan praten. We leken wel de stilte coupé in de trein bij de NS.
Langzaamaan veranderde ons uiterlijk ook. Van de fris en schoongewassen kleding bleef weinig over. Opspattend water zorgde ervoor dat we er steeds moddiger uit kwamen te zien en door het water sloeg de kou ook op de handen en benen. Dat kost weer extra energie en dat was op het eind te merken. We kropen steeds vaker in het wiel van Olaf en onze beurtjes werden ( ondanks wind mee) steeds korter. Net voorbij Warder sloot Jerry bij ons aan, hij was met de B meegereden en het stukje naar Scharwoude ook meegepakt. Wij moesten even inhouden achter een auto, we kwamen een aantal wedstrijdlopers tegen, dus even opletten en rustiger rijden.
Met Jerry erbij heb je gelijk een andere vibe, nog geen 30 seconden in de groep of hij demareerde al. Hoe voorbeeldig Olaf de hele tijd had gereden, nu werd ook bij hem de competitiegeest wakker geschud. Hij sprong mee en liet ons spartelend achter. Wie van de twee kemphaantjes de sprint won? Geen idee en is het belangrijk?
De B was met een kleine groep, de meeste hadden denk ik vanmorgen uit het raam gekeken en bedacht dat ze maar iets anders gingen doen dan door de nattigheid te rijden. Omdat wij wat later arriveerden en de koffie nog niet op hadden, lieten wij hun vertrek lopen. We reden onze eigen koers vandaag. Percy, Paul en Eric bleven wel op ons wachten en 8 man sterk begonnen we aan deel 2. Door alle bagger en nattigheid kreeg Jan schakelproblemen en raakte ver achter. Olaf riep de groep tot de orde, andere Jan heeft ooit een eed afgelegd als fietsenmaker en speelde de reddende engel. Hij zorgde ervoor dat Jan weer op het grote mes kon rijden.
Je kon zien dat de lengte van de rit en de omstandigheden zijn tol begon te eisen. Na het viaduct viel de gehele groep uit elkaar. Jerry en Olaf vooraan, Paul en ik op een gaatje, daarna Jan en Percy. Eric daar weer achter en Jan sloot de rij op de Zuiderweg. Weer niet gezien wie de sprint won, sorry boys. Moeten jullie volgende keer maar zelf een verslag schrijven want deze reporter zat in de chasse patatte. Trouwens dat is sowieso mijn plek de komende tijd, ik zweef ergens tussen de A en B in. Ben op zoek naar medestanders. Paul? Ik vond dat we het netjes deden op de terugweg.
Peter
5 februari
Keuzes maken, daar gaat het vaak om in het leven. Soms zijn het makkelijke keuzes en hoef je er niet lang over na te denken, soms is het lastiger. Vanmorgen stond ik voor zo'n lastig dilemma. Het tempo in de A is te snel voor mij, ik kan meestal wel aanklampen maar bij elke tempoversnelling zit ik op het elastiek. Eigenlijk kan ik dan veel beter naar de B gaan en daar weer lekker met Percy en Paul meedraaien. Maar mijn hoofd zegt dat ik nog niet aan de B toe ben. Ik zweef er een beetje tussenin en eigenlijk hoop ik dat er enkele B rijders zijn die hetzelfde ervaren. Kunnen we als tussengroepje starten in Oostzaan en de hele ronde rijden, maar de A gewoon laten gaan.
14 dagen terug was ik er in mijn hoofd al uit, ik ga naar de B. Ik was weer aan alle kanten eraf gereden, had meer hohoho gezegd dan de kerstman ooit in zijn leven zou doen en had er genoeg van.
Vanmorgen toch weer twijfel, wat zal ik vandaag doen? Olaf opgehaald, Renzo opgepikt en samen op weg naar Oostzaan. Nog even tijd om na te denken en de beslissing uit te stellen.
De omstandigheden waren op zich goed, droog en aangename temperatuur. Ik had mijn winterfiets opgeborgen en was op mijn TCR. Trapte een stuk lichter dan de andere fiets, dus gaf mij weer wat (over?)moed. De wind was echter heel hard, dat zou de rit niet makkelijk maken. Twijfel, twijfel, twijfel.
We kwamen Hans tegen, ik reed door. We kwamen groepje met Paul tegen, ik reed weer door. Nu was er geen weg terug, ik moest met de A mee. Jerry en Jan stonden ook bij de kerk, we waren dus met 5 man. Klokslag 10 uur reden we weg en nam ik de kop. Waarom? Dan bepaal ik tenminste het tempo en de aanval is de beste verdediging. Helaas dachten de anderen er anders over, nog voor Purmerland hing ik alweer in het laatste wiel, bij elke windvlaag zat ik op het elastiek en we waren de Haal nog niet voorbij of ik gaf mijn imitatie van de kerstman. Ik had spijt van mijn keuze. Waarom was ik niet op de heenweg omgedraaid toen Hans langs reed? Waarom niet omgedraaid toen Paul langs reed? Gelukkig een paar intermezzo's omdat er bij het oversteken auto's moesten passeren. Even de druk van de benen en even de mogelijkheid om het gaatje te dichten.
Na de woonboten werd het vervelend, wind op de kant en niet allemaal in de waaier passen. Renzo en Jerry die net iets harder reden dan comfortabel was. Op zich een goede training maar met deze wind was Jan die er als eerste af ging. Toen ik eraf en uiteindelijk samen met Jan verder gereden. Olaf zat nog bij de anderen toen hij omkeek en ons miste. Hij liet lopen en wachtte ons op. Dat was prettig, een grote motor voor je die het kopwerk deed. Het gaf de burger weer moed en ik begon mee te draaien. Zo reden we naar La Mere Anne. Niet rechtdoor maar afslaan, toch beetje tegen mijn principe. Ik wil altijd het hele rondje rijden, hoe moeilijk het ook is. Dit keer liet ik mij overtuigen en snee dus ook af. Het vooruitzicht van wind in de rug was te aanlokkelijk. Nu lukte het meedraaien niet meer, Olaf trapt voor de wind te gemakkelijk en ik zit al op mijn tandvlees. De teller liep op naar 50/51 km per uur, Jan liet lopen, ik beet mij vast in het achterwiel van Olaf en gezamenlijk bereikte we de finish in Edam.
Jerry en Renzo kwamen na ons in het café en waren verbaasd dat we er al waren. Ach afsteken heeft zo zijn voordelen.
Deel 2 begon gelijk pittig, tegen de wind in door Middelie. Net voor de slinger naar de dijk moest ik er alweer af. Jaloers keek ik naar Percy, die kon nog net aanklampen maar gaf zich 500 meter verder toch gewonnen. Ik raapte nog iemand op en gedrieën reden we naar Purmerend. Jerry en Renzo waren nu weer weggesprongen en ik zag het 2e groepje van Jan en Ron vlak voor mij. Ik kon het niet dichtrijden maar hoopt bij het stoplicht in Purmerend weer aan te sluiten. Zij dachten hier anders over, sloegen het stoplicht over en schoten ouderwets als een losgeslagen kudde koeien over de kruising. Ik koos voor het stoplicht, een stuk veiliger en scoorde op deze manier weer punten voor gedrag.
Consequentie was dat ik nu moederziel alleen mijn rit moest afmaken. Gelukkig kreeg ik wel een richtpunt, de B reed stukje voor mij en bij het viaduct had ik ze te pakken. Daarna effe doortrappen om uitgewoond bij de finish op de Zuiderweg aan te komen.
Later op Strava zie ik dat er maar 2-3 minuten verschil met de koplopers was, op zich niet veel toch? Maar het voelt anders en alleen rijden is op zondag niet zo leuk. Draaien in een groepje geeft (nog) meer plezier dus volgende week maak ik wellicht een andere keuze dan vandaag. Of begin ik weer te twijfelen bij de eerste appjes in de appgroep van de A?
Peter
22 januari
We hebben een januari-maand van uitersten. Vorige week windkracht 6-7, temperaturen van dik boven de 15 graden gehad, afgelopen weken genoeg water uit de hemel gevoeld en vandaag weer temperaturen rond de nul graden. Maar daar worden we bij de A niet koud of warm van.
Jerry, Christiaan, Renzo, Jan en ik bij de kerk en Olaf die we onderweg oppikte.
Jan is het jaar niet lekker gestart met zijn materiaal. Had hij eerst problemen met zijn achterwiel en naaf, nu speelde zijn banden op. Vorige week reed hij tijdens de XL door glas en dan kun je lekke band verwachten, hetgeen ook gebeurde. Dinsdag reed hij ook en werd op twee lekke banden getrakteerd, beide keren was het de voorband. Vandaag waren we net op weg of Jan stond weer met een lekke band, ditmaal achter. Het is net Sinterklaas en kerst geweest, anders had ik nog wel een kado-idee voor Jan. Wanneer is ie ook alweer jarig? Bij het wisselen van de band wilde hij geen pottekijkers dus reden wij door.
Tot Purmerend mocht ik het tempo aangeven, daarna was het de beurt aan de anderen. Dat maakt wel een verschilletje, zelfs in het wiel sloeg mijn hartslagmeter uit naar waarden dik boven de 160. Ik had wel eens makkelijker in het wiel gereden.
Tot La Mere Anne lukte het om het wiel te houden, daarna op het smalle fietspad werd het lastiger. Gelukkig kreeg ik hulp van Jerry, hij had nog wat goed te maken vanmorgen. Zijn begroeting van de andere okp leden bij de kerk behoeft wat verbetering. Ik geloof dat in 3 zinnen van hem 5 beledigingen zaten, wel met een knipoog, maar toch.
Na het verste punt van de route kregen we de wind in de rug. Het ging hard en ik moest de groep laten gaan. Gelukkig waren de bomen bij het spoor dicht en kon ik weer aansluiten. Dat duurde denk ik 100 meter en toen lag ik alweer achter. Dus was ik nu op mijzelf aangewezen en koos een realistisch tempo dat ik zou volhouden tot Edam.
In de verte zag ik dat Olaf en Christiaan ook moesten lossen, Jerry en Renzo lieten er geen gras over groeien. Bij de finish in Edam kwam Renzo als eerste over de meet, sprinten hoef je hem niet te leren.
2 minuten later de andere twee over de lijn en ik kwam na 5 minuten over de meet.
Bij de koffie hadden ze een plekje vrijgelaten voor mij, toch lief van ze. Ik smokkelde nog wat extra rusttijd door tweede bakkie te nemen. Maar uiteindelijk had dat ook niet geholpen, in Middelie lag ik er weer af en begon aan solo 2.
Gelukkig wind mee op de dijk en de Wijdewormer en door Jan opgewacht bij de finish. Hij reed laatste stukje met mij mee naar het eindpunt waar Christiaan en Aart nog stonden te wachten. Olaf was in Purmerend afgestoken, net als Renzo. Jerry had haast en was al weg want moest iets met zijn kinderen doen. De terugweg was killing. De wind was aangetrokken, ik miste een gangmaker en de benen liepen snel vol. Ik had namelijk nog flink wat spierpijn van een nascholing airtrack springen. De hele avond op een soort luchtkussen salto's en andere sprongen doen. Je voelt je dan weer even een kind in een speeltuin, alleen de volgende dag weet je je echte leeftijd weer.
Maar met elke trap op de pedalen kom je dichterbij huis, daar de fiets afspoelen en toen lekker onder de douche. Mooie rit gehad en lekker naar de klote gegaan, in ieder geval het idee gehad dat ik wat inspanning had verricht en de norm voor gezond bewegen vandaag had gehaald.
Peter
15 januari
De hele week al met schuin oog naar het weerbericht voor het weekend gekeken. De voorspellingen waren niet best. De zaterdag had ik sowieso al geskipt, alleen maar regen. Maar voor de zondag nog enige hoop.
Zou ik nu wel of niet gaan? Negen van de tien keer valt het weer wel mee, het is vaker droog dan nat.......maar toch, soms is het bar en boos. Vandaag was zo'n dag, de xl stond op het programma en ik was benieuwd wie er mee zouden rijden. Natuurlijk Jan en Renzo, slecht weer kennen zij niet, sterker nog ze gaan dan nog beter rijden. De buienradar gaf droog weer op met af en toe een spatje, alleen de wind zou stormachtig zijn.
Onderweg naar Oostzaan hadden we de wind vol tegen en het spatje water kregen we direct op onze kop. Niet alleen water maar ook hagel, dat beloofde veel voor de rest van de rit. Bij de kerk alleen Jan en op weg naar Purmerend pikte we Martin op. Ook voor hem bestaat geen slecht weer. We besloten een iets gewijzigde xl te rijden, beetje zigzaggend door de Beemster richting Ursem. Wind, kou en januari zijn niet mijn ding zeg. Met het klimmen der jaren kan ik er steeds slechter mee omgaan. Ik was al enkele keren gelost en voelde mij het vijfde wiel aan de wagen. Had al besloten om ergens af te steken maar de andere vertikte het om mij te laten gaan. Toch wel sympatiek van ze en met een engelengeduld sleepte ze mij door de zware stukken met tegenwind. Ik denk dat ik er wel 40x vanaf ben gereden.
Bij Ursem afgestoken naar de Wogmeer en later bij Zuidermeer het rijndijkje gepakt, stiekem een van mijn favoriete stukjes Noord Holland. Aan het eind van het dijkje zaten we weer op de xl route. Martin en Renzo deden al het kopwerk en Jan gaf mij af en toe een duwtje om het wiel te houden. Bij Berkhout reed Jan door glas en net voor de Hulk, op de winderigste plek was de band leeg. Onze fietsen waaide bijna weg toen we afstapte om de band te repareren. Dat was even een klusje, band zat strak om de velg. Maar met vereende krachten en een patroon van Renzo was het toch snel gefixt. Laatste stuk naar Edam kwam de wind van opzij, soms schuin tegen. Haalde we toch nog regelmatig de 32 km/u maar stonden ook af en toe bijna stil met 17 km/u. Wat een vlagen kwamen er af en toe voorbij. In de Gevangenpoort slechts twee man, Robby en zijn broer Dirk. De rest had toch voor uitslapen gekozen.
Na de koffie de route iets aangepast, Kwadijk door gegaan en toen het laatste stuk zonder Renzo gereden. Samen met Jan het rondje afgemaakt en nog even doorgereden naar Wormer om mijn ouders te bezoeken. Uiteindelijk 123 km op de teller, slechts 2 minder dan een normale xl rit.
Thuis even de fiets poetsen en daarna lekker op de bank de benen omhoog. Dat is toch het fijnste van zo'n dag: tevreden terugkijken dat je toch gegaan bent. Dank Renzo, Martin en Jan voor jullie geduld en voor het aangenaam verpozen. Buiten =Beter (meestal).
Peter
Hallo OKP’ers
We mogen weer!!
Lekker eten bij het altijd gezellige restaurant café De Gevangenpoort te Edam op vrijdag 27 januari.
Komen jullie ook?
Je kan je opgeven bij Hans Wierda
Tot dan!
8 januari
Gisteravond al druk appverkeer in de A groep. Het clubje wordt een beetje klein en het niveauverschil wordt nu duidelijk zichtbaar. Iets wat de laatste jaren al het geval was, vele rijders maakte de overstap naar de B omdat ze het tempo niet meer goed konden bijhouden of alleen maar achter in de groep konden blijven hangen. Het plezier van in een groep fietsen is denk ik ook dat je beetje kunt meedraaien en je het gevoel hebt bij te dragen aan de gemiddelde snelheid van de groep. Als je merkt dat het laatste niet meer lukt stap je snel over naar groepje waar het wel weer lukt.
Ik weet dat het motto van de zondag is dat er niet op elkaar gewacht wordt en eraf is eraf geldt.
Toen de groep wat groter was en iedereen een beetje aan elkaar gewaagd was werkte dat prima maar nu er geen nieuwe aanwas meer bij komt ontstaat er wel een probleem. Hoe lang duurt het nog dat er maar 2 of 3 man bij de kerk in Oostzaan staan en 40 man in Purmerland?
Jerry kwam met het voorstel om tot Scharwoude het tempo zodanig te houden dat iedereen kan bijblijven en meedraaien en daarna pas met het mes tussen de tanden wordt gereden. Op deze manier de hoop dat het A groepje wat groter wordt omdat er wellicht een aantal B rijders weer terugkeren. Een aantal zag het wel zitten en vanmorgen was Ruben er weer bij.
Jan , Jerry, Renzo en ik vertrokken vanaf Oostzaan. Martin sloot later aan en Olaf kwam er ook nog bij. Ruben sloot vanaf Oosthuizen aan, hij zag eerst Renzo en Martin voorbij vliegen en later de rest van de groep. Hij had dus al de conclusie getrokken dat Renzo en Martin een andere insteek van de rit hadden. Zij reden vanaf Purmerend al met het mes tussen de tanden.
Onder leiding van Olaf en Jerry reden wij iets rustiger naar Schardam. Gewoon in een tempo dat iedereen kon bijhouden. Bij het keerpunt de wind vol tegen, nu bleven Olaf en Jerry alleen het kopwerk doen. Jan, Ruben en ik waren blij dat we ons konden verstoppen. De wind was hard en het was werken geblazen. Haalden we Martin en Renzo nog in? We hadden god's hulp daarbij nodig. Bij Scharwoude dachten ze dat de dijk weer open was en reden dus de oude route. Maar dat stuk dijk is nog niet open, er moet nog een paar kilometer asfalt neer gelegd worden. Dus toen zij moesten omkeren waren wij al gevlogen en reden al ver voor ze uit.
Jerry had er zin in en sprong weg, wij rekende op Olaf, maar een stokje in zijn derailleurwieltje zorgde voor zoveel wrijving dat hij ook moest laten lopen. Het gaatje werd maximaal een meter of 50 maar we kregen het niet dicht. Af en toe een beurtje van Ruben of mij om Olaf even rust te gunnen konden het verschil niet terugbrengen. Totdat Jan er genoeg van had, op het stuk met de meeste wind tegen maakte hij de oversteek, Olaf sprong in zijn wiel, Ruben klampte daar weer aan en ik sloot de rij. Op ons tandvlees rijdend sloten we weer aan. Na de hergroepering viel het even stil, Jerry ruste even uit en toen hij hersteld was sprong hij direct weer weg. Jan probeerde mee te springen, maar hield het niet vol. Jerry kwam als eerste over de meet.
Na de koffie met een grote groep naar Middelie, daar de splitsing tussen A en B. Voor de wind naar Oosthuizen ging lekker. Bij Hobrede weer de wind vol in het gezicht. Het was weer hard werken en enkele rijders waaiden eraf. Het viaduct in de Wijdewormer werd vrij rustig opgereden, ik verwachtte een aanval van Jerry of Jan. Gelukkig bleef die uit. Op de Zuiderweg kregen we nog ondersteuning van een dame uit Oostzaan die bij Jumbo Visma rijdt. Het was Nienke Veldhoven, 18 jaar en een sprinster. Zij bracht ons bijna tot bij de finish alwaar wederom Jerry de sprint won.
Peter
1 januari
Goede voornemens, wie maakt ze niet? Na al dat zitten, vreten en zuipen neemt iedereen zich altijd voor om gezonder te leven. Dus minder eten, drinken en meer bewegen. Het schijnt zo te zijn dat het ledenaantal in de sportschool altijd groeit in januari maar gedurende het jaar mensen toch afhaken. Motivatie is 1 ding maar discipline is misschien nog belangrijker.
Ik ben blij dat ik geen goed voornemen hoef te maken. Mijn fietsen is al een gewoonte in mijn leven, een vaste routine zeg maar. Als iets een routine is, hoef je er niet over na te denken en doe je het gewoon. Dus vanmorgen was een zondag, dus OKP fietsrit. Ik lag dan wat later in bed dan gewoonlijk, stapte daardoor iets moeizamer uit het bed. Maar het was droog weer, zelfs de weg was droog! Dus uitstekend fietsweer, de wind die nam ik maar voor lief.
Jerry en Jan dachten er hetzelfde over en dus waren we met zijn drieën. Onderweg pikten we Olaf op, die had iets meer moeite met wakker worden en was wat later gestart.
Naar Scharwoude de wind in de rug, sein voor Olaf en Jerry om een stevig tempo te draaien. Gelukkig waren ze nog in kerstsferen en daardoor vrij barmhartig. Bij hoho en tempootje dimmen luisterde ze netjes en bleven we netjes als groep bij elkaar. Straks in het voorjaar worden de messen geslepen en komt het bekende motto van de okp wel weer terug: eraf is eraf. Ik moet zeggen dat ik daar niet naar uitzie. Als ik nu op mijn garminkaartje kijk met de hartslaggegevens dan zou ik niet weten waar nog winst is te behalen. Ik rij nu al in het rood en dan zijn onze huidige snelheden nog laag. Maar wie weet groeit de vorm nog en zitten de anderen al aan hun maximum.
Bij Edam ging Jerry als eerste over de streep, al was er niet een echte sprint. Koffie in het Damhotel want ons vaste adres was dicht. Hans sloot ook aan, hij was ook met een klein b groepje maar die had ie laatste stuk laten gaan. Hij heeft ze nooit meer gezien.
Dus ging hij tweede deel met ons mee. Ook nu werd er goed geluisterd naar de hoho en kon hij tot bijna bij Hobrede volgen. Daar sloeg hij af om dochterlief in Midden Beemster nieuwjaar te wensen.
Met drie man gingen we door, Jerry was ook al eerder afgehaakt want hij ging met zijn wielercluppie in Amsterdam een ritje doen.
Door de Wijdewormer moesten we aardig tegen de wind trappen. Ik mocht als eerste over de streep rijden op de Zuiderweg. Heb ik toch nog een kerstkadootje gehad dit jaar.
Peter
11 december
De weersvoorspellingen waren niet goed geweest maar vanmorgen toen ik naar buiten keek viel het mee. Geen neerslag en temperatuur was boven nul, prima winterweertje voor een ritje. Pekel en een natte weg zijn niet bevorderlijk voor de levensduur van een fiets, dus koos ik voor mijn oude fiets. Doet toch beetje minder pijn als je daarmee door de pekel rijdt.
De spoeling bij de A wordt dun, zeker in de winter staan we vaak maar met 4 man bij de kerk. Oorzaak? Geen aanwas van nieuw jong grut, natuurlijk verloop van rijders die het tempo niet meer kunnen volgen en naar de B overstappen. Alleen Jan, die geeft niet op en kan vaak nog het langst aanklampen. Petje af voor deze man.
Jerry en ik gaven het tempo aan, tot Scharwoude bleven Jan en Renzo in het wiel. Kennelijk hadden vader en zoon veel te bespreken want meestal heeft Renzo niet zoveel geduld. Dan snokt ie er snel vandoor en moeten wij onderin de beugels om hem proberen bij te halen.
Er was ook nog een plaspauze, voor mij het sein om gewoon door te rijden om alvast wat voorsprong te nemen want ik vreesde het stuk vanaf Schardam. Mijn geest en benen staan in de winterstand, de anderen hebben daar geen last van. Zij blijven onvermoeid gas geven en op kop sleuren. Voordeel van kleine groep is dat er socialer wordt gereden en een afvaller weer tijd krijgt om aan te sluiten. Misschien de kerstgedachte die dan bij de kopmannen opkomt, ach kon het altijd maar december blijven.De sprint werd weer door vader en zoon uitgevochten waarbij junior natuurlijk won.
Bij de koffie zowaar nog twee woorden kunnen wisselen met de heren van de B, maar ze hadden haast en stapten weer snel op de fiets. Alleen Gerard, Percy en Paul bleven op ons wachten.
Deel 2 ging zonder kerstgedachte of Sinterklaas. Cadeautjes werden niet gegeven en wachten doe je alleen bij een bushalte. Gas ging erop en 3 man splitste zich af, ik denk dat de 3 heren van de B volgende keer zich nog een keer bedenken voordat ze zich aansluiten bij de A. Ik was persoonlijk wel blij met ze, nu een mooi treintje van 4 naar Purmerend.
Op het viaduct nog een ijselijke gil van Paul, ik dacht dat er iets met een auto speelde. Was het een wielcontact van Paul met Gerard. Kennelijk zat ik er aardig doorheen en gaf ik een slingertje bij het aanzetten om over het viaduct te komen. Gerard moest iets groter slingertje maken met de dikke banden van zijn atb en Paul reageerde iets te laat. Gelukkig waren zijn stuurmanskunsten zo goed dat het rubber aan de grond bleef. Op de Zuiderweg kregen we de koplopers weer in zicht, ze waren nog maar met twee en hadden kennelijk besloten om het rustig aan te doen. De winnaar van de sprint? Geen idee, mijn groep stond niet op de foto en heeft er niets van meegekregen.
Terug naar huis was de wind gunstiger dan vorige week. Dat maakte de laatste 10 km iets minder lastig. Ook nog even bij Olaf langs geweest, die had van de week een uitglijder gehad en ik was nieuwsgierig hoe het met hem was. Een flinke schaafwond op de heup maakte het slapen wat lastiger dus vanmorgen had hij maar laten lopen omdat hij eindelijk de ogen dicht had kunnen houden. Doe je goed Olaf want net als in de tour, de wedstrijd wordt gewonnen in bed. Volgende week vrees ik je tempo.
Peter
4 december
Vol verwachting klopt mijn hart. In de winter is het altijd afwachten met hoeveel man we bij de kerk in Oostzaan staan. Deel van de ploeg kiest in de winter voor de MTB, ander deel sluit bij de B aan en weer een ander deel heeft andere verplichtingen.
Deze morgen stond ik samen met de familie Leegwater bij de start. Des te minder het weer des te meer kun je ervan op aan dat zij bij de start staan. Renzo bijna het hele jaar niet gezien maar nu de dagen korter worden, het weer guurder en de temperaturen lager, dan komt hij uit zijn zomerslaap. Waar anderen in de winterslaap gaan komt hij bovendrijven.
Vanmorgen startte hij nog zonder handschoenen (1 graad boven nul), ik voelde mij gelijk een watje met 3 lagen kleding, winddichte lange broek en dikke handschoenen aan. Gelukkig deed hij later wel iets om zijn handen, toch een beetje normaal mens. Met zijn drieën dus, de rolverdeling was duidelijk, ik zat in de tang bij de Leegwaters. Renzo op kop, Jan in het laatste wiel en ik ertussenin.
Bij Purmerend sloten we aan bij een ander drietal, reden ongeveer hetzelfde tempo als wij. Tot Oosthuizen reden we bij elkaar, Jan en ik in het wiel en Renzo en de anderen op kop. Daarna wind schuin tegen naar Scharwoude, hartslag ging flink omhoog want er moest gewerkt worden om het wiel te houden. Ik geloof dat ik de hele rit 3x heb overgenomen, de rest van de tijd zaten we achter Renzo, vandaag onze brommer.
Naar Edam beetje wind mee en beetje van opzij. Natuurlijk won de jongste Leegwater de sprint, zou toch wat zijn als senior het zou winnen. We kwamen in een leeg koffiehuis, de B was al vertrokken. Kennelijk haast om in de middag Sinterklaas te vieren of moest de surprise en het gedicht nog afgemaakt worden?
Leegwater junior nam de snelste route naar huis en Jan en ik reden het gewone traditionele rondje. Nu wel tijd om een paar woorden te wisselen, hadden we in de ochtend de puf niet voor. In Purmerend de korte variant, ook Jan voelde surprise druk en wilde eerder thuis zijn. Op de Zuiderweg vonden we een nieuwe brommer die ons uit de wind hield. Dit keer een scooter die precies het juiste tempo had. Met de finish in zicht schoot Jan mij snel voorbij, hij ging als eerste over de meet. Kijk op de zondag kun je een paar dingen op voorhand al zeggen: er staat altijd een Leegwater bij de kerk, ongeacht het weer. Er zal altijd een Leegwater sprinten, ongeacht het aantal rijders.
Terug naar huis was het beste er wel af, de wind en de kou eiste zijn tol. Het tempo zakte naar bedenkelijk niveau. Maar dat mag in de winter, toch? Hoge gemiddeldes zijn voor in de zomer. Ik kan mij althans niet heugen wanneer ik met een gemiddelde onder de 30 thuis ben gekomen van een OKP-rit. Voor Sinterklaas maar een nieuwe snelheidsmeter gevraagd, eentje van Ali Baba. Die kwaliteit van hun producten laat meestal te wensen over en overdrijft vast de gemiddelde snelheid.
Peter
27 november
De weervoorspellingen waren voor vandaag niet best, regen en wind. Daarbij ook nog een lage temperatuur, het zou dus een iets minder prettig ritje worden.
Voor Renzo en Jan maakt het niet uit, elk weer is voor hen goed. Jan zonder overschoenen, Renzo zonder handschoenen. Het zijn de mannen die nooit last hebben van de kou.
Jerry is ook iemand die niet snel laat lopen. Als doorgewinterde fietsforens is hij heel wat meer gewend. Dan heb ik gelijk iedereen genoemd die bij de kerk stond, met vier man sterk reden wij de OKP-ronde.
In het begin nog rustig aan en de regen bleef nog even uit. Toch werden we wel langzaamaan nat want de spray van de weg was natuurlijk wel aanwezig. Met de wind in de rug ging het eigenlijk best lekker alleen hielden Jerry en Renzo van een andere comfortabele snelheid. Ik was het anker van de groep en de jongens kregen een stijve nek van het omkijken. Bij elk bruggetje of een beetje tegenwind moest ik eraf. Jan was heel zorgzaam en riep steeds hohoho, had ook wat eigenbelang want zijn fiets liep niet heel lekker. Er zat ergens een tik in maar hij wist niet waar.
Het laatste stukkie naar Edam moest ik laten lopen, de benen wilde deze koude natte morgen niet lekker draaien. I came een end, zou van Gaal zeggen maar de sprint heb ik niet meer meegemaakt. Renzo won van zijn vader heb ik uit betrouwbare bronnen vernomen.
Paul was de enige b rijder die er was, hij zat al een tijdje aan de koffie. Renzo ging gelijk door, wilde de veldrit kijken. Jan, Jerry en ik namen de tijd en warmden ons op aan de kachel. De vingertjes waren toch koud geworden.
Deel 2 was de regen weer wat minder geworden, maar inmiddels waren de beenstukken en schoenen wel aardig nat geworden dus flink doortrappen om weer warm te worden. Paul en Jerry deden het kopwerk, Jan en ik volgden in het wiel. Bij het viaduct moest Paul even laten lopen, Jerry deed zijn laatste sprintje voordat hij rechtstreeks naar huis reed. Jan, Paul en ik sloegen rechtsaf de Zuiderweg op. Rustig draaiend reden we op de finish af alwaar Jan natuurlijk de sprint won.
Daarna snel naar huis om onder de douche weer een beetje op temperatuur te komen. En toen ik na een uurtje weer lekker warm op de bank zat was ik toch wel blij dat ik weer gereden had. Op het moment zelf denk je wel eens waarom je het doet, maar de voldoening is altijd weer groot als je de moeie benen voelt en het rozige gevoel in je gezicht hebt. De week is toch niet compleet als er geen OKP rit is gereden.
Peter
20 november
3e zondag van de maand dus xl op het programma. Ik denk dat de meeste renners het geen aanlokkelijk idee vonden want het bleef lang stil in de appgroep. Een aantal mensen verkozen de warmte van het bed en lieten lopen, iemand anders had zich verslapen maar zou ons tegemoet rijden. En als de omstandigheden wat uitdagender worden is Renzo er altijd bij. Afgelopen maanden veel mooi weer gehad maar Renzo liet de Okp ritten steeds schieten. Nu de herfst is begonnen komt hij weer uit zijn hol. 14 dagen geleden regen en wind, een normaal mens stapt dan niet op de fiets. Renzo wel, een mooi moment om weer te herintreden. Vanmorgen -3 graden, gelukkig nog droog weer en droge weg, en weer staat Renzo klaar. Last van de kou heeft hij niet, geen overschoenen nodig, net als zijn vader trouwens. Wel handschoenen, maar duntjes hoor.
Bij de kerk met 4 man en onderweg sloot de vijfde aan. Het was prachtig weer, flauw zonnetje, weinig wind en zoals ik al schreef, een droge weg.
Aart en ik eerst op kop, maar dat ging te langzaam voor Olaf en Renzo. Hun comfortabele snelheid ligt ongeveer 3-4 km/u hoger dan de onze, zal wel met leeftijd en talent te maken hebben. Voor Jan maakt de snelheid niet uit, die volgt gewoon.
Na Purmerend een stukje alternatieve route, we bleven dit keer gewoon over de westdijk rijden ipv door de polder zelf. Windje in de rug en handjes op het stuur, toch voelde het zwaarder dan normaal.
Ik had nog steeds spierpijn van een lesje crossfit vorige week. Bewegen is mijn vak maar dat wil niet zeggen dat je nooit spierpijn hebt. Kennelijk had ik mij die les aardig uitgesloofd want ik kan nog steeds amper een normale stap zetten. Fietsen gaat gelukkig makkelijker alleen bij aanzetten en veel kracht zetten heb ik het idee dat mijn hamstrings afscheuren.
Bij Schermerhorn even zoeken naar het juiste stukje asfalt. Ze zijn er al heel lang aan het werk om de wegen opnieuw te asfalteren en een rotonde aan het maken. Uiteindelijk weer op de dijk gekomen en richting Hensbroek gereden. Daar kregen we de wind tegen en moest er (nog) harder gewerkt worden. Bij Schardam lukte het mij niet meer om te volgen. In plaats van hoho te roepen liet ik mij geruisloos lossen. Kennelijk te trots om te vragen of ze iets rustiger zouden kunnen rijden. De xl is een rit waarbij iedereen zou moeten kunnen aansluiten en we rekening met elkaar houden. Ik had echter het gewone okp motto in mijn hoofd: eraf is eraf.
Ik verzoende mij met een solo stuk naar Edam en dan het hoongelach bij de koffie omdat ik eraf gereden was. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit en de groep kneep in de remmen en lieten mij weer terugkomen. Daarna rustig door Warder zodat ik weer enigzins kon herstellen.
Het laatste stuk werd er weer gas gegeven, de sprint werd gewonnen door een jonge gast op een Bianchi. We haalden hem in onderweg, hij sloop mee en legde Renzo erop in de sprint.
In de Gevangenpoort een selecte groep van de B, de meeste hadden toch laten lopen en kozen voor de warme bedstee ipv een koude rit op de fiets. Dus tijd genoeg om de koffie en chocolademelk naar binnen te gieten.
Olaf had een leegloper en hoopte nog Purmerend te halen, Renzo koos de korte route. Op de dijk na Hobrede was de band van Olaf helemaal leeg. We lieten hem achter en ik zag later op Strava dat hij gewoon is thuisgekomen, er stond niet bij hoeveel keer hij gestopt was om lucht bij te pompen. Maar gezien zijn gemiddelde snelhied heeft hij niet hoeven lopen.
Het groepje was nu wat gelijkwaardiger qua samenstelling, er werd nu door meer mensen gedraaid. Het viaduct werd rustig op gereden, ik kan me niet herinneren wanneer we voor het laatst met 24 km/u omhoog reden. Meestal wordt er volop omhoog gesprint maar dit keer dus niet. Het laatste stukje stelde niet veel meer voor, rustig draaiend kwamen we aan de meet alwaar Jan de sprint won.
Nog even kletsen bij het eindpunt, Hans kwam met een enorme hongerklop aan. Paul redde zijn leven door een reepje te geven, je zag de kleur weer terugkeren in Hans zijn gezicht en hij had weer genoeg energie om het laatste stukje naar huis te rijden. Gelukkig maar want lossen tijdens een okp rit is niet fijn maar opgehaald moeten worden door het thuisfront is nog een graadje erger. Die walk of shame wil je ten alle tijde voorkomen.
Peter
13 november
Vandaag was het fantastisch weer, een groot verschil met vorige week. Toen storm en regen, vandaag stralende zon en licht briesje uit het oosten.
Bij de kerk een klein groepje: Jan, Jerry en ik. Onderweg naar Purmerend pikte we Olaf op.
Het eerste stuk ging redelijk rustig, Jerry had veel te vertellen over zijn eerste baanwedstrijd. Hard rijden en praten gaan niet samen dus werd er eerst lekker 2 aan 2 gereden. Pas na Oosthuizen werd gaspedaal ingetrapt en wie anders dan Jerry gaf de eerste snok. Effe de groep testen, gelukkig hield hij na tijdje zijn benen stil en reed Olaf het gaatje dicht.
Na het keerpunt ging Jerry er als een haas vandoor. Snel had hij een gaatje van 10-20 seconden en dat bleef de hele weg zo. Het werd een soort tijdrit tussen Olaf en Jerry met Jan en ik als toeschouwers op de eerste rij. Eerst dacht ik nog dat Olaf de groepsgedachte hoog in het vaandel had, achteraf bleek dat hij niet in allerbeste doen was. Hij reed een keurig tempo, lange beurten en af en toe nam ik een stukkie over. Zelf had hij harder gewild en Jerry willen bijhalen. In Warder was het gaatje het kleinst geworden. Daar reden we denk ik nog op 5 seconden, maar daarna werd het gaatje weer wat groter. Uiteindelijk ging Jerry solo over de streep bij Edam en stonden wij niet op de finishfoto.
Het was natuurlijk druk in de Gevangenpoort. Het mooie weer zorgde voor een grote groep en een deel zat zelfs nog buiten op het terras. We moesten wat langer op de koffie wachten, krijg je als de baas er niet is. Die weet precies wat iedereen wilt en heeft de koffie zo op tafel. Nu moesten we effe geduld hebben, kwam mij niet verkeerd uit. Konden we even op adem komen.
Na de koffie met grotere groep begonnen aan deel 2. Renzo, Eric en Purcey sloten bij ons aan en we reden netjes twee aan twee tot Purmerend. Daarna door Neck, waar de weg bijna klaar is, en toen door over het viaduct naar het eindpunt. Even dacht ik dat we een herhaling van voor de koffie zouden krijgen. Jerry versnelde op het viaduct, er viel een gaatje en ik dacht dat hij door zou trekken. Maar hij hield de benen stil en liet ons terugkomen. Op de Zuiderweg bleef alles netjes bij elkaar en uiteindelijk begon Olaf met de sprint. Jan en Jerry gingen eroverheen en ik dacht dat Jerry won.
Daarna effe uitblazen bovenop de dijk en luisteren naar de sterke verhalen van iedereen. Best bijzonder dat bij zo'n zondagrit iedereen een andere beleving heeft. We hebben allemaal hetzelfde stuk gereden, bij elkaar in het wiel gereden en toch is de beleving totaal anders. De een heeft formidabel afgezien, de ander lekker gesnokt en de volgende prima gevolgd. In ieder geval had iedereen een prima start van de zondag gehad: zon in je gezicht, de wind door je haren en geur van buiten opgesnoven, er zijn slechtere dagbestedingen mogelijk.
Peter
6 november
Vandaag waren de weergoden ons niet gunstig gezind, wind en regen. Op zich kun je deze omstandigheden natuurlijk verwachten in de herfst, toch is het even slikken als je in de nattigheid je fiets op stapt.
We hadden even de bui afgewacht en waren wat later vertrokken. Renzo ging ook weer eens mee, hij zou achter in de groep gaan rijden maar dat ging hem toch te langzaam. Nog voordat we Purmerend hadden bereikt reed hij al op kop en voerde hij de snelheid op. Bij het tunneltje onder het spoor door lag wat glas. Ik wist dat van de heenweg, maar had het toch niet goed onthouden waar het precies lag. In plaats van de linkerzijkant aan te houden (zoals de rest van de groep) reed ik aan de rechterkant het tunneltje in. Gevolg was dat ik door het grootste deel van het glas ging en ik bij het volgende tunneltje met een lekke band stond. De andere wilde stoppen maar ik zei dat ze door moesten rijden, ik word niet graag op mijn vingers gekeken als ik bandje wissel.
Toen alles weer netjes in orde was gemaakt moest ik bedenken wat mijn plan zou worden. Het gewone rondje rijden of ergens tussendoor naar de dijk steken en de jongens tegemoet rijden. Bij Oosthuizen had ik eindelijk de beslissing genomen, ik had geen puf om alleen tegen de wind in te stoempen dus koos voor optie twee. Ik reed naar Etersheim en daarna bij de dijk linksaf naar Schardam. Daar kwam ik Renzo, Christiaan, Aart en Jan weer tegen. Draaide om en kon gelijk in de achtervolging, Aart bracht mij terug in de groep.
Naar Edam dus tegen de wind in. Renzo deed de langste kopbeurten, Christiaan nam weer van hem over en ik was de derde die meedraaide. Jan en Aart kozen de luwte van groep, kennelijk op dat stuk dat ik niet gedaan had al hun best gedaan.
Voor Edam werd de sprint aangetrokken door Renzo en Jan maakte het vakkundig af. Normaal is het tegen 1 Leegwater al lastig sprinten, tegen 2 Leegwaters is het gewoon een onmogelijke opgave.
Bij de koffie genoeg tijd om het rustig op te drinken, er was geen B vandaag. Christiaan ging via Broek in Waterland naar huis, Renzo via Kwadijk en Jan, Aart en ik reden de normale route. Tot nu toe was de regen erg mee gevallen, we hadden meer last van het opspattend water van de weg. Met wind in de rug gaf Aart het tempo aan, het tweede deel reed hij echt stuk beter dan deel 1. Weet niet wat er in zijn chocomel zat maar het deed wonderen. Op het stuk naar Hobrede en Purmerend was hij onvermoeibaar en deed al het kopwerk. Na Purmerend reden we gewoon rechtdoor en lieten Neck rechts van ons liggen, we wilde niet verdwalen in het dorp. De weg was daar nog steeds opgebroken.
De sprint werd wederom door Jan gewonnen, logisch toch? Tegen een Leegwater is het gewoon slecht sprinten.
Nog steeds was het droog maar helaas op de terugweg naar huis begon het toch te regenen. Eerst een beetje miezer maar uiteindelijk dikke druppels. Bij thuiskomst had ik weer een lekke band, kennelijk toch weer een scherp steentje gevonden. Tja de herfst is nu echt aangebroken, niet alleen het weer maakt het lastiger, de natte wegen geven ook meer kans op lekke banden. Toch overstappen op tubeless?
Peter
30 oktober
Elk nadeel heeft zijn voordeel, de aarde mag er dan slecht aan toe zijn, deze mooie zondag was toch wel een cadeautje. Stikstofcrisis, overbevolking, oorlog in Oekraïne, vluchtelingen, verhuftering van de samenleving, energiecrisis en opwarming van de aarde. Het zijn onzekere tijden als je al het nieuws volgt op tv en in de kranten. Maar gelukkig wordt het elke week weer zondag en mogen we weer een OKP-rondje met elkaar rijden. Vandaag met de herintreder Christiaan in onze gelederen en de kersverse promovendus Eric. Alleen Olaf kon er niet bij zijn, zijn leidinggevende kwaliteiten waren bij het basketbal nodig.
Leuk om te ervaren dat mijn stukkies gelezen worden, Jerry gedroeg zich voorbeeldig tot Oosthuizen. Het tempo lag hoog maar niet zo hoog dat we in de groep niet zouden overnemen. Nu draaide iedereen zijn beurtje mee tot het afgesproken punt.
Daarna ging het los, Jerry keek een paar keer om en na een paar honderd meter plaatste hij zijn eerste versnelling. De groep kon nog aansluiten maar na de volgende versnelling konden we niet meer volgen. Aart probeerde het nog om de sprong te wagen, Christiaan deed ook een vergeefse poging en alleen Martin lukte het om de oversteek te halen. Voordeel voor ons was dat de samenstelling van de groep wat evenwichtiger was en we een regelmatiger tempo reden en we elkaar netjes afwisselde. Jerry en Martin verdwenen langzaam uit ons zicht. Uiteindelijk liepen ze 1 minuut en 20 seconden op ons uit.
De koffie moesten we snel wegwerken en Aart moest zijn chocomel beetje aanlengen met koud water, Jan wilde namelijk gelijk met de B mee. Lekker rustig starten zei Jan nog!? Nou dat hebben we geweten hoor. Tegen de tijd dat we op de fiets zaten was de groep al stukkie weg, toen nog wat oponthoud in het buurtje net voor de brug. Uiteindelijk de voorste van de groep pas bij het spoor te pakken, hartslag 165 en gemiddelde van boven de 38. Ik ga nog eens "lekker rustig" met de B mee.
Dit keer geen openstaande brug in Purmerend, de Zaanbrug (de noodbrug) is weer gerepareerd en de chocomel kan weer via de normale korte route. Scheelt ons denk ik 10 minuten oponthoud. Door Neck even een omleiding, al denk ik dat we de toeristische route hebben gevolgd. We hebben het heel buurtje gezien en waren bijna verdwaald, ja zelfs dat kan in Neck. Uiteindelijk via een doorsteekje langs de tennisbaan kwamen we weer op de Noorderweg uit.
Op het viaduct werd er gas gegeven en fladderde er een aantal af, op de Zuiderweg was Jerry zich duidelijk aan het sparen. Of had hij medelijden met ons en paste hij zijn tempo aan? Uiteindelijk was 1 snok voldoende om te ontsnappen, alleen Fred kon volgen. Fred wilde denk ik niet promoveren en liet de sprint lopen, zou hij mijn stukkie van vorige week hebben gelezen? Zelfs Eric en nog iemand haalde hem nog in en zorgde ervoor hij dat hij buiten de top drie viel. Jerry was uiteindelijk de sterkste en ik denk dat er een derde OKP moet worden gevormd. Een OKP A+, een groep waar je met niemand rekening hoeft te houden en waar het de hele weg koers is. Samen met Martin, Rick en Olaf kijken wie echt de sterkste is. En wij van de OKP A? Die redden het wel met zijn vieren en ik denk dat er nog wel een paar renners uit de B kunnen promoveren. Ze reden namelijk op de segmenten door Warder en van Warder tot Edam harder dan de A.
Peter
23 oktober
Waarom is fietsen leuk? Waarom is rijden in een groep leuk? Ik denk dat iedereen wel een antwoord heeft op deze vraag en ik denk ook dat er veel verschillende antwoorden zullen zijn. Van een klein groepje dat ooit met de OKP is begonnen, is de groep aardig gegroeid. De splitsing van A en B is een gouden zet geweest want ik denk dat anders het groepje wel heel klein zou zijn geworden. Als je niet meer de groep kan bijhouden dan kies je snel om ergens anders te gaan rijden, solo te gaan rijden of zelfs te stoppen met fietsen. Nu kun je, als de A te snel gaat, gewoon met de B mee. Hun afspraak om tot Oosthuizen gezamenlijk te rijden en daarna te splitsen in subgroepen levert genoeg keuze voor iedereen. De snelle geven gas en rijden het rondje verder op hoog tempo, anderen steken al eerder af en rijden een kortere route naar Edam. Bij de koffie is iedereen er dan weer bij, het gaat tenslotte ook om de gezelligheid.
Bij de A wordt de spoeling dun, niet iedereen vindt het leuk om als kanonnenvoer te dienen voor de snelle mannen. Of alleen maar in het wiel te hangen en te zorgen dat je zuinig rijdt omdat je er anders af waait. Toch zou het leuk zijn als het groepje iets groter was. In de B zitten nu best wel rijders die mee zouden kunnen in de A als er iets rustiger begonnen zou worden en, net als in de B de groep, tot Oosthuizen de groep bij elkaar zou blijven. Als er iets rustiger gereden wordt, kan er gewoon rond gedraaid worden en maakt het rijden in een snelle groep weer leuker, want van steeds op je tandvlees rijden om maar net het achterste wiel te kunnen houden blijf je niet altijd gemotiveerd. Dus behoor je tot de categorie: te groot voor het servet maar te klein voor het tafellaken? Kom dan gewoon naar Oostzaan naar de kerk, zeg tegen de snelle jongens dat ze zich even koest moeten houden tot Oosthuizen. Hopelijk heb je dan net zoveel plezier als bij de B maar krijg je als bonus net dat extra gevoel dat je nog beter je best hebt gedaan op de zondagochtend.
7 man groot was ons cluppie en de rode trein was de grote motor vandaag. Rode trein? Ja, de familie met de rode Canyon Aeroad was vandaag aanwezig en behoorde duidelijk tot dezelfde categorie, die van de buitencategorie. Gelukkig waren Canyon nummer drie en 4 er niet want dan zou het nog even harder gegaan zijn. Aart deed af en toe aardig met ze mee, Nico deed het ook netjes, maar Rick en Olaf maakte het verschil vandaag. Hun kopbeurten net even harder en net even langer dan de rest. Jan, Martin en ik konden weinig uitrichten en reden netjes achter in de groep. Zoveel mogelijk energie sparen om tot het eind bij te kunnen blijven. Aart won de sprint in Edam, het werd hem gegund door de rode trein.
Na de koffie samen met de B vertrokken, Aart had de blaren in zijn mond gekregen toen hij snel zijn warme chocolademelk achterover sloeg. Bij Middelie sloeg een deel af naar Kwadijk de rest reed door richting Oosthuizen. Daar weer een splitsing, de afdeling Hoorn ging rechtdoor. Wij gingen linksaf richting Purmerend. Daar moesten we lang bij de brug wachten, een cacao-schuit van Gerkens moest door de sluis en die had zijn tijd nodig. De Zaanbrug wordt gesloopt in Wormer en de noodbrug was stuk en werd deze week gerepareerd. Normaal vaart de boot van Gerkens gewoon de kortste weg naar Zaandam, maar dat kon dus niet. Ommetje via het Noord Hollands kanaal dus en voor ons een lang oponthoud. Tja je moet er wat voor over hebben om te zorgen dat Aart zijn chocola kan drinken in Edam.
In Neck een omleiding, de straat was opengebroken dus via de Zuiderweg direct naar het eindpunt gereden. Geen sprint het viaduct op, de kluft was geen scherprechter dit keer. Nu was het wederom de rode Canyon trein die alles op een lint trok. Het sprintkanon Eric sloop mee en kon de sprint afmaken. Bij deze is hij vanwege dit goede resultaat direct gepromoveerd naar de A.
Als we nu elke week een B renner laten winnen en verplicht laten promoveren groeit de A ploeg ook weer eens.
Peter
16 oktober
Blij dat de website weer in de lucht is, al was het alleen maar om aan te geven wanneer de XL rit is.
Vandaag dus XL want het is de derde zondag van de maand. Wat ooit begon als een mix tussen A en B, is dit al lang niet meer het geval. Het tempo ligt gewoon hoog en met de extra kilometers is het een pittige opgave. De meeste okp-ers laten de rit aan hun voorbij gaan.
We waren met 7 man en speciale vermelding voor Jan. 14 dagen geleden nog paar dagen onder de wol met corona nu alweer van de partij.
De wind was vandaag een serieuze tegenstander extra, vooral als die van de zijkant kwam. Ik moest alle zeilen bijzetten en regelmatig de groep laten lopen. Gelukkig keken ze af en toe achterom en lieten ze het tempo zakken zodat ik er weer bij kon komen. De Okp wacht op niemand, maar soms wordt er een uitzondering gemaakt. Maar goed ook want anders wordt het groepje nog kleiner.
Bij het meest noordelijke punt zaten de boeren ons dwars. Nee het was niet een overmatige uitstoot van stikstof, noch een trekker protest en wegafzetting. Er werd gewoon geoogst, de piepers moesten van het land en met de nattigheid was het een bende geworden op de weg. Grote brokken klei en baggersporen maakte de weg erg vies. De trekker die de weg schoon aan het spoelen was maakte het er niet beter op. De modder werd nog vloeibaarder en vormde een dikke laag over de weg. Deze spoelde over onze fietsen heen en zelf zagen we er ook niet meer netjes uit. Alsof we kilometers op gravel hadden gereden.
Na dit oponthoud reden we met een piepende en krakende ketting verder. De modder zat echt overal. Jan en ik moesten af en toe laten lopen en bij Scharwoude was de groep er klaar mee. Het was over met de pret en ze lieten ons achter, we mochten nu zelf aanmodderen naar Edam. Het werd een soort koppeltijdrit en eigenlijk een leuker deel van de rit. Constant afzien in het wiel, merken dat niveau eigenlijk te hoog voor je is maakt dat je eigenlijk met minder plezier fietst. Nu was dat opgelost en voelde het als een soort bevrijding.
Toen we bij de koffie kwamen was de B al gevlogen. Na de vele gespreksonderwerpen die de revue passeerde (van scheiden, lossen, profwielrenner, seizoen van Van Aert en van der Poel) stapte ik weer verlicht op de fiets. Bij Hobrede moest Jan lossen, dit plaatsje is voor menig okp-er al een soort Waterloo geweest. Bij Purmerend even gewacht op Jan en Olaf nam de afslag naar huis. In de Wijdewormer waren we kanonnenvoer voor Jerry, hij won afgetekend.
Daarna rustig naar huis gereden en uitgebreid de fiets gepoetst, het was niet alleen een xl rit maar ook een xl wasbeurt.
Peter
9 oktober
Vanmorgen bleef het lang stil in onze okp appgroep. Best wel raar want het zou een mooie dag worden met een lekker zonnetje erbij. Uiteindelijk stonden Olaf, Aart, Rick en (verassing) Romke en ik bij de kerk.
Olaf had gisteren nog ruim 180 km op de gravelfiets gezeten, Romke had deels dezelfde tocht gereden maar had in een rustig groepje gereden. Ze waren benieuwd hoe hun benen voelden.
Nou daar was niets mis mee, tot Oosthuizen draaiden we nog met 5 man maar daarna was het voor Aart en mij aanklampen en wieltjes zuigen om te overleven. Met name Romke was erg sterk en voerde bij zijn kopbeurten steeds de snelheid op. Tijd om van het landschap en het zonnetje te genieten was er niet bij. Neus op het stuur, onderin de beugels hangen en blik op het achterwiel van de voorganger gericht.
In het zeilen hebben ze de term roaring fourties, furious fifties en screaming sixties. Het zijn de breedtegraden op het zuidelijk halfrond, het gebied waar de stormen hoogtij vieren. De woorden zeggen denk ik genoeg om er een beeld bij te hebben van hoe de zee er daar dan uitziet. Je zou het voor fietsen kunnen interpreteren als de snelheden die gehaald worden en het gevoel wat het bij je oproept. Vandaag kwamen we tot de furious fifties. Je kan het ook uitleggen als een soort leeftijdszone en wat je moet doen om het wiel te houden. Ik zit nog net niet in de screaming fase maar voor mijn gevoel duurt dat niet lang meer.
Bij de koffie was ik verbaasd over het aantal motoren dat er stond. Dit keer zat het terras niet alleen vol met de B groep maar ook met enkele motards. Is de B nu een soort wedstrijdgroep geworden en hebben ze begeleiding van motards gevraagd? Lijkt me wel lachen hoor. Elke kruising afgezet, tegenliggers de berm ingestuurd en als fietser gewoon lekker onbekommerd over de hele weg uitwaaien. In ieder geval hadden beide groepen snel de koffie op en waren ze vlot weer weg voor deel 2 van de rit. Wij waren iets trager en gingen later op pad.
Bij ons sloten Ron, Eric en Percy aan. Met windje in de rug naar Oosthuizen. Aart wordt bij wind in de rug altijd onrustig en begint dan snelheid te maken. Ik snap dat wel want zijn fiets is er kennelijk voor gemaakt. Wij lieten hem uitrazen en pikte hem later bij Hobrede weer op.
In het najaar beginnen de blaadjes weer te vallen, maar vandaag viel er meer. Of het nu was dat Romke teveel had gegeven of dat het een moment van onoplettendheid was maar net na de Paul Waij-bocht ging hij onderuit. Een eenzijdig ongeluk met gelukkig weinig lichamelijke schade. Alleen zijn nieuwe Rapha shirt had een gat bij de elleboog. Zijn idee was om de mouwen maar af te knippen en er korte mouwen van te maken. Kijk zo kun je ook omgaan met tegenslag, nieuwe mogelijkheden zien.
Na de winst van Romke in Edam was de sprint in de Wijdewormer voor Rick. Logisch toch want de R zit weer in de maand.
Peter
2 oktober
Jerry was al een tijdje naar mij op zoek en eindelijk vanmorgen bij de kerk had hij mij gevonden. Ik denk dat we elkaar gewoon een paar keer mis hebben gelopen. Hij fietst om de 14 dagen met ons mee en ik had wat excursies met school waardoor ik paar keer niet op zondag kon meefietsen.
Het groepje bij de A was klein, we waren met 5 man sterk: Olaf, Jerry, Martin, Aart en ik. Jan Leegwater was de grote afwezige.
De B groep is veel groter, kennelijk doen zij iets heel goed zodat de groep blijft groeien. Wat is hun geheim? Differentiatie? Rustig rijden tot Oosthuizen en dan in verschillende niveaugroepjes uiteen? Goede gespreksonderwerpen? Wie het weet mag het zeggen.
Inmiddels hebben vele A rijders de overstap naar de B gemaakt, meestal omdat ze teveel in het rood moesten rijden en niet meer mee konden draaien in de waaier. Een verkapte degradatieregeling zou je het kunnen noemen of is het gewoon de realiteit onder ogen zien en de meer gelijkgestemden opzoeken? Misschien moet er ook een soort promotieregeling komen, als je 3x de sprint in Edam hebt gewonnen moet je naar de A. Ben benieuwd of we dan een sur place gaan krijgen op de dijkweg.
Weer terug naar vandaag, tot Purmerend ging het in een rustig tempo en was er tijd om even bij te praten ipv met je tong boven het stuur te hangen met een hartslag van 180. Na Kwadijk vond Olaf het genoeg en ging het gas erop. De teller liep op naar ruim 40 in het uur. Alleen Martin, Olaf en Jerry draaiden hun beurtjes. Aart en ik zagen de bui al hangen en probeerde zo zuinig mogelijk te rijden om maar het wiel te kunnen houden. Even viel er een gaatje, Martin moest laten lopen, ik probeerde het nog dicht te rijden en Aart probeerde de oversteek te wagen. Gelukkig hielden de twee vooraan iets in en konden we weer aansluiten. Tot het witte bruggetje lag het tempo hoog, daarna even gas terug om later in Warder weer het tempo op te voeren. Ze hadden medelijden met ons. Nog klein oponthoud voor de spoorweg, bomen gesloten. De rustpauze werd door mij zeker gewaardeerd. Edam naderde, Olaf zette alles op de kant maar Jerry ging er gewoon overheen. Martin en Aart volgde maar waren geen partij in de sprint.
De B vertrok al vroeg van het terras, wij lieten Aart zijn chocomel rustig opdrinken. Percy kwam er ook nog even bij. Uiteindelijk wat later vertrokken en eerst tegen de wind terug naar Oosthuizen. Toen beschut door de rietkraag naar Hobrede en vandaar vol gas naar Purmerend. Onderweg de Blue train groep nog ingehaald. Bij de brug in Purmerend gaf Percy aan het wel genoeg te vinden, hij sloeg af naar huis. Zijn hernieuwde kennismaking met de A was hem kennelijk wat zwaarder gevallen want voor de vakantie reed hij gewoon mee naar het eindpunt.
Op het viaduct moesten Aart en ik de twee anderen laten gaan, wij kennen onze plek als het op snelheid en kracht aankomt. Langzaam reden Olaf en Jerry van ons weg, wij reden niet eens meer op het elastiek maar waren er gewoon afgereden.
De uitslag van de sprint? Geen idee al denk ik dat Jerry zijn wiel eerder over de streep drukte, hij is toch degene met de meeste competitiedrang in onze groep. Minuutje later kwamen wij over de streep.
Nu weet ik waarom ik de echte reden waarom ik een tijdje niet mee ben geweest met de groep, ik wilde Jerry gewoon ontlopen. Vandaag was een prima rit maar je moet toch wel een masochistische instelling hebben om elke week een pak slaag te krijgen. Volgende week maar naar de B?
Peter
18 september
Moussaka Souflaki Mythos en Ouzo’s . Herkennen jullie het? Iets waar je op het eiland Kos veel te veel van eet en drinkt. Althans ik doe dat. 2 Weken is dan meer dan genoeg anders kom ik niet meer vooruit op de fiets. Op het eiland nog wel een rondje gereden maar daar is het bij gebleven. Dus moest het terug in Nederland weer gebeuren. Afgelopen donderdag nog met de echte mannen meegereden. Ging best goed.
Gisteren met mijzelf afgesproken dat ik vandaag ga fietsen. Toen ik vanmorgen naar buiten keek had ik daar spijt van of zou het toch nog een beetje droog worden? Vandaag was ook de XL rit, dus Jan zou mij vandaag niet ophalen. Maar zelfs de A mannen hadden er geen zin in of hadden andere fietsplannen. Olaf, net terug van een monsterrit, had gezinsverplichtingen, Jan B had gisteren 100 km! in Limburg gefietst op zijn mountainbike, Peter had net zijn week Ride4Kids in Frankrijk afgesloten en ook Jerry had gezinsverplichtingen, dus stond Jan vanmorgen precies op tijd bij mij voor de deur. Nadat we de wereldproblemen weer hadden opgelost en natuurlijk de plaatselijke roddels hadden besproken kwamen we aan in Purmerland. Niemand bij de bushalte. Zullen we ze gemist hebben of wilde ze liever op de bank naar de WK tijdrijden kijken? Volgens mij had het iets met het weer te maken. Er was maar één bui maar die duurde van half 10 tot half een, en als ik nu naar buiten kijk regent het nog steeds.
Vandaag was ook de Dam tot Dam fiets wandel en looptocht. Na 2 jaar Corona eindelijk weer. Een hele grote organisatie voor 40 duizend deelnemers die vandaag de 10 Engelse mijl hebben gelopen. Ook deden er duizenden fietsers mee die wij onderweg tegen kwamen. Jan en ik sloten aan bij een groep die we goed konden volgen. De route die ze volgden was bijna gelijk aan wat wij normaal rijden. Dus werden we keurig afgeleverd bij de Gevangenpoort. Daar zat Aad die voor ons uit was gereden. Hij had net een filmpje op de App gezet dat hij de enige was die vandaag het weer had getrotseerd. Hij had niet op ons gerekend….. Roland had het vandaag makkelijk. Slechts 2 koffie en een chocomel. Als we met een grote groep bij mooi weer bij hem aankomen vind ik het altijd weer heel knap dat hij precies weet wie wat drinkt en altijd op tijd en we zijn na een kwartier weer weg.
Terug hebben we Aad het werk laten doen. Iemand moet het doen…Hij rijdt erg sterk en wij moesten alleen af en toe een beurtje doen. Bij Purmerend kwamen we Renzo nog tegen. Hij draaide om. Na Purmerend Aad voorop, ik erachter en Jan en Renzo in een vader zoon gesprek achter ons. Praten en fietsen gaat goed als er maar niet te hard wordt gereden. Aad had andere plannen. Hij wilde zijn gemiddelde 32,6 km/uur niet laten zakken. Dus samen met Jan en Renzo rustig terug gereden.
Groeten Paul
4 september
Motivatie of discipline
Vanmorgen was ik vroeg wakker en moest beslissen wat ik zou gaan doen. Op een normale zondag is het niet zo moeilijk, gewoon ontbijten en 930 uur pleitte. Op weg naar Olaf en dan naar de kerk van Oostzaan voor de start van de rit.
Vandaag dus anders want ik moest werken. Nu beginnen heel veel leden van de OKP altijd te lachen want ze vinden dat mensen in het onderwijs helemaal niet werken en altijd vrij hebben. En gymnastiekleraren zijn helemaal geluksvogels, die hoeven nooit te werken want bewegen is immers hun hobby.
In ieder geval kon ik niet fietsen want moest om 10.30 uur op de koemarkt staan om leerlingen op te vangen en startnummers uit te delen voor de Marktstadrun. Mijn collega's en ik vinden het belangrijk dat de leerlingen eens een keer aan een loopevenement meedoen en een keertje diep moeten gaan. Niet alle leerlingen hoor, alleen de leerlingen die BSM hebben. Bewegen, sport en maatschappij. Dit is een keuzevak in de bovenbouw en we willen de leerlingen iets over bewegen en organiseren leren.
Terug naar de ochtend, ik was vroeg wakker en twijfelde of ik vroeg zou gaan fietsen. Dus voordat ik naar de koemarkt zou gaan. Ik heb altijd genoeg motivatie om te fietsen, ik vind het leuk en als bijkomstig voordeel is het ook nog gezond. Maar had ik vanmorgen wel de discipline om te gaan fietsen? Vroeg starten, uurtje rijden, douchen en dan naar de koemarkt is een mogelijkheid. Moet ik wel heel vroeg op de fiets zitten. Had ik niet zo een zin in dus besloot ik om na de marktstadrun te gaan fietsen, vast wel een uurtje over aan het eind van de dag.
Het evenement was hartstikke leuk en de leerlingen deden hun best. Het was pittig want de temperatuur liep aardig op en er was weinig wind. Genoeg drinken, sponzen in de nek en zorgen dat je niet oververhit raakte. De leerlingen deden het uitstekend, iedereen gefinisht en de meeste waren eigenlijk verbaasd dat ze zo'n prestatie konden neerzetten. Een groep liep 6,8 km, dat is nog wel te doen als je beetje sportief bent en hoef je eigenlijk niet echt voor te trainen. De andere groep moest de 12,8 km lopen en dat is wel een grotere uitdaging. Natuurlijk hadden we aandacht aan trainen gegeven in onze lessen. Hadden we gezegd dat ze zich echt wel moesten voorbereiden. Maar je kent leerlingen, minimale inzet en maximaal resultaat zien te halen. Alles op laatste moment doen. Ik zag dat ook op Strava, want daar volg ik ze. De hele vakantie niets geüpload en in de laatste twee weken nog even twee "trainingen" doen. En ja hoor, ze redden het gewoon en finishen de 12,8 km. Ze zijn (terecht) trots op hun resultaat. Sommige zijn verbaasd dat ze dit konden. Maar ik blijf ergens mee zitten: hebben ze nu geen motivatie om te trainen of hebben ze gebrek aan discipline om te trainen?
Ze vinden het vak leuk, houden van een uitdaging, dus de motivatie zou goed moeten zijn. Ze zitten meestal op een sport en trainen 2x in de week, dus discipline zou ook aanwezig moeten zijn. Wat is nu de oorzaak van het niet optimaal voorbereiden? Motivatie of discipline problemen? Wat denk jij?
Terug naar mijn dag. Ik was trots op mijn leerlingen en ging met voldaan gevoel naar huis. Ik was redelijk op tijd thuis en pakte de fiets om nog lekker een stukje te gaan rijden. Waarom had ik nu wel de discipline om te gaan rijden? Of was het motivatie? Vanmorgen zei ik dat ik de discipline niet had om vroeg uit de veren te komen voor een ritje. Je kunt ook zeggen dat ik de motivatie niet had om uit bed te komen maar wel de discipline had om vandaag te fietsen. Weliswaar op een ander moment dan normaal maar de zondag is immers fietsdag.
Is het nu het kip en ei verhaal? Discipline vraagt motivatie of motivatie vraagt discipline? Wie het weet mag het mij vertellen, heb ik weer een lesje voor mijn leerlingen.
O ja en de OKP rit? Olaf en Jerry reden iedereen op een hoop en wachtte op niemand. Jan vond het een eitje en kwam thuis met een gemiddelde van 34 km/uur. Ik denk dat het een helse rit was.
Peter
28 augustus
Het is weer lang geleden dat er iets op de website is verschenen. Had alles te maken met een digitale overstap. Dirk dank voor het beschikbaar stellen van wat ruimte op je server om de site van de Oostzaanse fietsploeg levend te houden.
Nu de vakantie op zijn einde loopt zie je weer langzaam meer mensen bij de kerk verschijnen. Bij de B is het omgekeerde het geval, die gaan nu pas op vakantie want hoeven natuurlijk niet in het hoogseizoen weg. Onderweg naar de kerk in Oostzaan kwamen we dus weinig B rijders tegen.
Emiel, Jan, Aart, Jack, Olaf en ik hadden er weer zin in en starten klokslag 10 uur met onze rit. In het begin nam Jan het voortouw en hoopte ik nog op een rustige rit. Ik had nog de nodige klimhoogtemeters in de benen zitten en had wat moeite met de omschakeling naar het vlakke land met de altijd aanwezige wind. Helaas voor mij dacht Emiel er anders over, hij nam over van Jan en de snelheid ging direct omhoog. Het windje was lastig, we vormden een brede waaier en op de dijk is het dan een beetje wringen. Je kan dan beter voorin meedraaien maar daar moet je dan wel de benen voor hebben. Dus ik ploeterde lekker in het laatste wiel en zat voortdurend op het kantje. Voorbij Oosthuizen wordt de weg gelukkig wat breder en ging het weer iets makkelijker. Vanaf het keerpunt bij Scharwoude de wind grotendeels in de rug. Het ging hard en voorbij Warder vonden Olaf en Emiel het genoeg. Net voorbij de bocht zette Olaf aan met Emiel in zijn wiel. De rest kon of wilde niet volgen en binnen de kortste keren waren de twee gevlogen. Voordeel is dan wel dat er met de overgebleven 4 gewoon met elkaar lekker afgewisseld wordt en ieder zijn werk doet. Geen grote snelheidsverschillen en een goede samenwerking, ook wel eens prettig want alleen maar aanklampen en proberen bij te blijven werkt niet erg goed voor de moraal.
De B had vandaag ook een snel ritje of ze hadden gewoon haast. Wij zaten net aan de koffie toen zij alweer opstonden voor het tweede deel van de rit. Wij lieten ons niet opjutten en dronken rustig onze koffie op.
Deel 2 was lastig, wind schuin op de kant. Het hele stuk naar Oosthuizen is dan niet erg fijn fietsen. Opletten, aanzetten, positie kiezen, aanklampen en gewoon doortrappen om het laatste wiel niet te verliezen. Door Purmerend en Neck was even lastig. Er was markt en feestweek, dus wat obstakels op onze weg. Dat was teveel voor mij, paar keer in de remmen moeten knijpen en daardoor op een gaatje gekomen. Kon het niet meer dichtrijden, de benen blokkeerde, of was het de mindset? In ieder geval zag ik de groep uit het zicht verdwijnen en voltooide ik de rit als een toerist. Ach op zo'n laatste dag van de vakantie mag je het wel laten lopen, toch? Volgende week immers een nieuwe ronde met nieuwe kansen.
Peter
26 augustus
Begin dit jaar kregen wij de nieuwe tarieven door voor onze site van de provider. Deze waren zo hoog dat we naar andere oplossingen zijn gaan zoeken. Dit was niet eenvoudig maar het is wel gelukt. Dirk Olshorn bleek nog ruimte hebben op zijn eigen site , technisch verhaal wat dat precies inhoud, maar het geeft ons wel de mogelijkheid om de site voort te zetten zonder verdere kosten. Bedankt Dirk, Als je weer meerijdt regelen wij de koffie.
We kunnen dus weer verhalen kwijt op de site. Peter onze vaste schrijver is zich al aan het voorbereiden, maar wat zou het leuk zijn om van de andere ook stukjes, foto’s enz te krijgen.
Alvast bedankt
Groet Paul Waij
17 april
Okp xl een eitje op deze eerste paasdag?
Dat is altijd afwachten, het hangt van het groepje af. Vandaag leek de samenstelling van de groep oké om het een ouderwetse sociale rit te laten worden. Dus tijd voor een praatje, twee aan twee rijden en ook nog de mogelijkheid om van de omgeving te genieten op deze mooie zonnige dag.
Eric en ik begonnen op kop en dat mochten we heel lang doen. Pas bij Hensbroek vond Renzo het genoeg en gaf hij ouderwets gas. Martin en Jerry vonden dit ook erg leuk en zij steunde Renzo en gaven er ook een snok aan. Beide Jannen, Eric en ik schoven door naar achteren en probeerde het wiel van de eerste drie te houden. Gelukkig duurde deze versnelling niet te lang, een plaspauze gaf enige lucht. Bij Berkhout werd er ook weer rustig gereden. Op de dijk moesten we bij Etersheim even een ommetje naar Warder maken. De weg was afgesloten want het asfalt lag er een stukkie uit. De laatste 6 km werd er weer door de hele groep gereden. We draaiden mooi rond, alleen Jerry deed niet mee. Die was zich aan het voorbereiden voor de alles beslissende jump. Die kwam op ongeveer 2 km van de meet. Hij trok hard door en niemand kon met hem mee. Wij liepen later nog wel wat in maar na zijn tweede versnelling gaven wij ons gewonnen.
De B vertrok al snel van het terras, wij bleven nog wat langer zitten. Hadden net de koffie op tafel staan. Aart reed nu ook met ons mee. Hij zei een zere knie te hebben maar daar was weinig van te merken. Steeds maakte hij een tempversnelling of reed hij het gaatje naar Jerry dicht. Het tweede deel van de rit was onrustig. Als jonge lammetjes dartelden een aantal renners in de rondte. Versnellinkje hier, sprintje daar. Stil viel het eigenlijk niet. Bij het stoplicht "ontsnapte" Aart, hij had niet alleen last van zijn knie, zijn ogen mankeerde ook wat. Soort van tijdelijke kleurenblindheid.
Wij lieten hem spartelen en ergens op de Zuiderweg haalden we hem in. Jerry gaf het tempo aan en alleen Jan kon even volgen. Uiteindelijk moest die ook lossen zodat Jerry alleen over de finish ging. Hij was vandaag de sterkste: "eitje vandaag" zei hij.
Met vriendelijke groet
Peter van Diepen
10 april
Het groepje bij de A wordt steeds kleiner. Bij sommige gaan de jaren tellen en vinden het te hard gaan. Ze sluiten dan aan bij de B in Purmerland en kunnen dan weer lekker voorin meedraaien. Waarschijnlijk zijn ze net zo moe als bij het rijden met de A maar de beleving is misschien een stuk leuker. Constant op het elastiek zitten, niet vooraan mee kunnen draaien, net boven je macht rijden maakt de rit minder aangenaam. Ik begrijp de keuze wel.
Bij de A wordt echt wel rekening gehouden met elkaar, eraf is soms toch niet eraf. Van dat is er wel wat veranderd de laatste jaren. Uit noodzaak ontstaan denk ik want anders had het groepje bij de kerk in Oostzaan veel eerder een stuk kleiner geweest. Vanmorgen met 4 man: Jerry, Olaf, Jan was weer terug en ik was nummer 4. Geluiden gaan op om volgende keer ook bij de B te starten omdat 4 man wel heel weinig is. Ik hoop dat tradities in ere worden gehouden en we gewoon in Oostzaan blijven starten. Moeten maar een lobby bij enkele B renners gaan starten om ze over te halen om in Oostzaan te beginnen. Ik ga nog bedenken welke argumenten zouden kunnen werken om ze over te halen. BV een niet aanvalsverdrag á la de B: tot Oosthuizen of Scharwoude bij elkaar blijven en met de hele groep draaien. Of de remmen van Olaf en Jerry iets aandraaien. Of we starten om 9.55 bij de kerk en de snellere rijders om 10 uur. Wordt het een soort achtervolging, wanneer wordt de eerste groep ingehaald?
In ieder geval vandaag nog wel in Oostzaan gestart. In het begin draaide we met drie, Jan op de vertrouwde plek achteraan. Net voor Weidevenne lag ie eraf, de A liet zijn sociale gezicht zien en hij kon weer aansluiten. Op de dijk naar Oosthuizen draaide alleen Olaf en Jerry en volgde Jan en ik. Het ging effe te hard en uit lijfsbehoud kozen wij voor deze tactiek. Ik dacht dat Jan zou afsnijden maar niets was minder waar. Er werd nog een keer op hem gewacht en daarna reed hij gewoon mee naar het keerpunt bij Scharwoude. Daarna was het uit met de pret en werd er gereden met het mes tussen de tanden. Geen sociaal gedoe meer, gewoon gas op de plank. Jan moest eerst afhaken. Ik een stukje later maar kon weer aansluiten bij de wegopbrekingen. De werkzaamheden langs de dijk nemen toe en er was weer een stuk weg afgesloten. Fiets eroverheen tillen en weer doorrijden.
Vanaf Warder reden de twee snelheidsduivels bij mij weg. De sprint werd gewonnen door Jerry.
Deel 2 begonnen we met grote groep, vanaf oosthuizen vielen de eerste slachtoffers. Uiteindelijk bleef er een man of 6-7 over. Op het viaduct probeerde Jerry weg te rijden, dat lukte nog niet. Daarna hield hij zich een tijdje schuil en plaatste later de beslissende versnelling. Alleen Olaf kon de oversteek maken, de rest reed voor spek en bonen mee. Jerry pakte de dubbel.
Ben benieuwd wat er volgende week gaat gebeuren, starten in Oostzaan? Starten bij de B? Ach eigenlijk maakt het niet uit, als je maar lekker kan fietsen, toch?
Peter
3 april
Op zoek
Het weer viel mee vanmorgen. Frisjes en beetje wind. In ieder geval niet de kou, wind en sneeuw van afgelopen dagen. Het zou een klein ploegje worden bij de A, alleen Olaf en ik. Daarom besloten we om met de B mee te gaan rijden omdat we niemand bij de kerk in Oostzaan verwachtte. Tja en dat was de eerste verkeerde beslissing. Wie stond er wel bij de kerk…….Natuurlijk Jan Leegwater! Sinds een paar weken rijdt hij al bij de B en hij vond het nu tijd om te kijken of hij de A weer kon bijhouden. Helaas stond hij dus moederziel alleen te wachten. Excuses Jan en ik heb weer geleerd dat je altijd gewoon je ding moet doen. Zondag is fietsdag en zondag begin je in Oostzaan. Basta.
Nu dus niet, op de Haal draaiden we om toen Eric ons tegemoet reed. Gezamenlijk reden we naar Purmerland alwaar een redelijk grote groep klaar stond. Geen Bert, startproblemen met zijn accu waarschijnlijk.
Voordeel van de B is dat je rustig kunt beginnen, tot Oosthuizen is er een soort niet aanvalsverdrag. Genoeg tijd om de nieuwe (oude) fiets van Gerard te bewonderen. Hij rijdt nu op de Cervelo van een zekere meneer Groenewegen. Ik denk dat die fiets in een hoekje van het magazijn van Jumbo stond te verstoffen en nu Dylan van team is verandert, de fiets weg moest. Natuurlijk heeft Gerard een kort lijntje met Jumbo en kennelijk was het de aanbieding van de week. In ieder geval een hele mooie fiets en ik verwacht nu nog meer van Gerard.
Na Oosthuizen het gas erop, Olaf en Ruben hadden er zin in en trokken stevig door. De rest volgde gedwee en deed af en toe een beurtje. In Schardam moest Olaf eraf, hij had een lekke band. Vorige week in de Ardennen ook al twee stuks. Ik denk dat hij aan nieuwe buitenbanden toe is.
Nu de grote motor weg was gevallen ging het iets langzamer en kwamen er ook meer mensen op kop. Ruben ontwikkelde zoveel power op zijn fiets dat zijn ketting steeds doorsloeg. Ook hij kan volgende week een investering in zijn fiets gaan doen. Ondanks deze handicap reed hij nog wel hard door en won hij de sprint.
Bij de koffie nog geen Olaf, wel Jan die dus helemaal alleen naar Edam was gereden. Hulde voor hem en eigenlijk is hij dus de morele winnaar van het eerste gedeelte, mits hij de officiële route heeft gereden natuurlijk. Omdat hij niet op Strava zit kunnen we dat helaas niet controleren.
Na de koffie nog steeds geen Olaf, ik besloot om hem tegemoet te rijden en liet de rest van de OKP maar gaan. Dat bleek geen wijs besluit. Olaf had zijn bandje verwisseld en als een gek doorgereden, ergens hebben wij elkaar gekruist. Maar niet op hetzelfde stuk weg zodat ik hem niet ben tegen gekomen. Bij Warder kreeg ik een belletje, waar ik was? Olaf had de aansluiting met de groep gevonden en reed bij Hobrede maar hij miste mij. Leuk hoor om elkaar te zoeken en dan volledig mis te lopen.
Omdat ik de groep toch nooit meer zou inhalen ben ik maar alternatief rondje gaan rijden. Was nu toch van het padje af en besloot er maar het beste van te maken. Beetje slalommen om de buitjes heen kwam ik na 100 km aangenaam moe thuis.
Moraal van deze dag: blijf bij je plan. Rij gewoon de normale route en trek je niets aan van alle dingen om je heen. Lek is lek, eraf is eraf en die persoon kijkt zelf wat haalbaar is om terug te keren in de groep. O ja en altijd starten bij de kerk want je weet nooit wie er staat.
Peter
27 maart
Mededeling: Woensdagavond 30 maart om 18.45 uur starten vanaf ‘t Heerenhuis
23 maart
Mail van Hetbureauvoorwaarts.nl
Beste mensen van de fietsploeg,
Voor de publieke omroep Max zijn we bezig met een 4-delige tv-serie over de seizoenen. Nu het lente is, trekt iedereen erop uit, het zou daarom mooi zijn om een fietsploeg te filmen van mensen (mannen?) die met veel plezier, een bakkie koffie voor en een drankje na, de weg op gaan. Zouden we hierover contact kunnen hebben?
Vriendelijke groeten,
Henneke Hagen
Dinsdagochtend om 10:20 bij Purmerland.
Hieronder nog bericht van Hans op de app:
Oostzaanse Fietsploeg timmert aan de weg. Dinsdag 29 maart om 10.20 zal er een medewerker van de Omroep Max bij de kerk in Purmerland aanwezig zijn om aan te geven hoe Max van onze fietsploeg een item wil maken. Buiten sporten in het lentezonnetje. Waarschijnlijk ook een shot op het terras van de Gevangenenpoort. Een kans voor iedereen om nationale bekendheid te vergaren. 29 maart dus een eerste briefing. De datum voor de opname volgt dan nog.
20 maart
Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Waren het de spanningen voor de OKP XL of was het gewoon het mooie weer dat zorgt dat het in de ochtend vroeger licht is? Na een grijze en natte Februari maand is het nu een mooie zonnig maand maart. Enige dat tegenviel, zo vroeg in het voorjaar, was de kou met daar bovenop de harde oostenwind.
We waren met weinig bij de kerk, slechts Aart, Renzo, Olaf en ik stonden klaar om 9 uur. Onderweg pikte we Emiel nog op in Purmerend.
Het eerste stuk vond ik lastig, de harde wind maakte het niet makkelijk en de rijstijl van Renzo is altijd onrustig. Als je sterk bent maakt dat niet uit, leuk om een beetje uitgedaagd te worden. Maar als je een wat mindere dag hebt is het afzien geblazen. Aart had zo’n dag en hij heeft diep moeten gaan om bij te blijven. Zelf was ik ook minder dan de drie voorste heren en moest ik ook een paar keer hoho roepen. We reden iets anders dan normaal, ipv over de Volgerweg gingen langs het kanaal. Waarom? We hadden lekker de wind in de rug en volgens Renzo was er geen verkeer op dit traject. Nog geen 400 meter verder kwamen we de eerste auto tegen, maar gelukkig dat was ook de enige. Had Renzo toch gelijk.
Op de dijk naar Schermerhorn was het lastig, wind op de kant en met 5 man was het krap in de waaier. Paar keer ontstonden er gaten en moest er even op elkaar gewacht worden. Door die zijwind voelde Emiel zich niet helemaal senang. De hoge velgen waren lastig in bedwang te houden en hij besloot af te snijden. 1 man minder met als voordeel dat we nu wel allemaal in de waaier paste. Nadeel was dat er een goede motor was weggevallen.
Na Schermerhorn sneed Olaf ook af, hij kreeg een telefoontje en moest invallen als scheidsrechter bij basketbal. Olaf is van de moderne techniek en kan middels bluetooth op zijn Garmin zien dat hij gebeld wordt en wie het is. Belangrijke telefoontjes neemt hij dus op. Ikzelf heb deze toepassing niet aan staan, ik moet vertrouwen op mijn gehoor. De telefoon zit in mijn achterzakje maar meestal hoor ik hem door de rijwind niet. Of is het de opkomende doofheid die een steeds grotere rol hierin gaat spelen met het klimmen der jaren? Trouwens als ik hem wel hoor laat ik het meestal lopen, pas als ik twee keer kort achter elkaar gebeld wordt neem ik op. Dan zal het wel belangrijk zijn redeneer ik dan.
Zo waren we dus nog maar met drie. De wind hadden we steeds vanaf de zijkant of vol tegen, het was pittig. Renzo begon ook de inspanning te voelen en daardoor kon ik zowaar weer wat kopwerk doen. En Aart? Die zat te sterven in het wiel maar liet niet los. Na Hensbroek de wind van de andere zijkant, de zon verdween achter de wolken en het werd fris. We hoopte op wat schuin wind mee vanaf Hoorn maar dat was echt niet het geval. Gewoon flinke tegenwind die zoveel energie vergde dat Renzo een hongerklopje kreeg. Niet ontbijten en dan een rit met deze condities, dat kon niet goed gaan. Ik had gelukkig een krentenbol mee die hij dankbaar verorberde. Het laatste stuk had ie weer wat energie en met flinke vertraging door al die stops kwamen we in het café aan. De B was al gevlogen, jaren terug werd er pas om 1130 uur met deel 2 begonnen. Nu is dat al lang niet meer zo en dus hadden wij de stoelen voor het uitkiezen. Handjes even verwarmen aan de cv en het kopje koffie. Daarna weer op weg naar de finish op de Zuiderweg. We waren nu nog maar met twee, Renzo had geen koffie gedronken en was rechtstreeks naar huis gereden. Aart en ik reden de normale route en met de wind in de rug ging dat best wel lekker. De chocomel had hem goed gedaan want hij kon nu aardig doortrappen. Met zijn tweeën reden we lekker kop over kop door en maakte de rit, zoals het hoort, netjes af. Sommige dingen moet je gewoonweg niet veranderen, die routevariatie langs het kanaal was al speels genoeg.
Peter
13 maart
Martin Bril was een columnist van de Volkskrant die altijd, als de zon uitbundig begon te schijnen, schreef over "rokjesdag". Het moment in het voorjaar waarin alle vrouwen ineens hun benen laten zien en in rokjes naar buiten gaan. Alsof het is afgesproken en er een soort appgroep is waar alle vrouwen in zitten.
Voor wielrenners is er ook een soort rokjesdag, het moment waarop de beenstukken afgedaan worden, de benen geschoren worden en de zon weer voor het eerst de bleke huid gaat kleuren.
Van de week waren er genoeg mooie dagen waarop ik wielrenners in korte broek zag. Vandaag was het mooi weer, aangename temperatuur en een doorbrekend zonnetje. Zou de OKP massaal in het kort zijn?
Bij de A in ieder geval niemand, alleen Olaf in drie kwart. Maar daar rijdt hij al een tijd in. Telt niet echt. We waren met 7 man en het eerste stuk naar Purmerend ging prima. Er was veel wind dus op de dijk zou het lastig worden, zeker met deze groep. 7 man passen niet op het dijkweggetje, met de wind op de kant gaan er dan slachtoffers vallen. Eric en ik waren de klos, gelukkig waren de mannen voorin vergevingsgezind en hielden in. Er werd tweede waaier gevormd en we konden nu wel bijblijven. Vanaf Schardam vol wind tegen, dat is voor de volgers makkelijker vol te houden. Christiaan, Emiel en Olaf deden het vuile werk. Martin, Aart, Eric en ik deden alleen het volgwerk. Een soort overlevingsstrategie die tot Edam werkte. Emiel won de sprint.
Op het terras zat iedereen al in het zonnetje en zowaar zag ik paar blote benen. Bij de B dus wel een paar rijders die het voorjaar in de bol hadden. Hulde voor deze helden.
De B vertrok vroeg voor deel 2 en wij dronken eerst rustig de koffie op. Percy reed met ons mee terug. Het ging hard door Middelie, daarna weer de dijk op met de gemene zijwind. We kregen weer hetzelfde probleem als de heenweg, de groep paste niet op de weg. De waaier was te groot en dit keer werd Percy het slachtoffer. Bij Hobrede moest ie eraf. Nou begint dit plaatsje wel steeds een grote rol in mijn verslagen te spelen. Bij harde wind is het steeds hommeles bij Hobrede. De laatste weken valt de schifting steeds hier en zowel op de heen- als op de terugweg. Ik ben voorstander om het plaatsje om te dopen in Waterloo.
Percy werd dus aan zijn lot over gelaten, de rest vloog naar de finish op de Zuiderweg. Olaf won van kop af, voor de wind is ie niet te verslaan.
Nu ben ik nog op zoek naar een woord dat vergelijkbaar is met "rokjesdag" , maar dan voor wielrenners die massaal de korte broek aan doen en hun witte benen laten zien.
Suggesties zijn welkom en Fokke en Suske hebben al iets
Peter
6 maart
Super mooi weer vandaag maar natuurlijk blijft onze vriend de wind wel gewoon aanwezig. Ditmaal niet uit de normale zuid-west hoek maar nu uit het oosten. Maakt ons traditionele rondje weer heel anders en zeker niet makkelijker.
Bij de kerk stond ik alleen. Aart had ik gemist omdat ik niet via de normale route naar de kerk reed. Dus was hij met de B mee gereden. Andere vaste waarden van de A hadden andere verplichtingen. Door die oosten wind had ik het eerste stuk tegen wind, geen prettig vooruitzicht als je alleen bent. Gelukkig sloten Martin en Emiel onderweg aan zodat we met ze drieën weer aardig de gang erin kregen. Tot Oosthuizen vol de wind tegen, de teller kwam niet boven de 33 km/u uit. Langs de provinciale weg moest ik paar beurtjes overslaan, de andere twee waren stuk sterker, ik had even wat rust nodig. Op mijn teller zag ik duidelijk code rood staan. Hartslag constant in de bovenste zone, dat hou je niet al te lang vol. Althans ik niet. Vanaf Schardam de wind schuin mee, dat was lekker en de teller tikte nu regelmatig snelheden boven de 42 km/uur aan.
Emiel was degene met de langste beurten, Martin was vanmorgen iets eerder begonnen en had er al behoorlijk wat extra kilometers opzitten. Geen wonder dat het beste er op een gegeven moment wel af was. Emiel ging dus als eerste over de streep.
Deze week wel tijd voor een bakkie koffie, lekker in het zonnetje op het terras. Het tweede gedeelte begon rommelig, het duurt altijd even voordat iedereen op de fiets zit en door het tunneltje is gegaan. Pas op de dijk hergroepeert de groep zich. De achterste moeten vaak flink doorpezen om de aansluiting te vinden. Zeker als Renzo er bij is, ruim voor de splitsing naar Middelie gaf hij en Emiel gas en vormde zo een eerste waaier. Ron, Paul en Aart reden zeer attent en sloten direct aan. Ik niet, de slag gemist en samen met de afdeling uit Hoorn vormde ik de tweede waaier. Het gat werd groter, we konden het niet dicht rijden. Ron J. probeerde nog wel om de oversteek te maken. Hij kwam als een bliksemschicht voorbij maar viel uiteindelijk toch stil. We haalden hem weer in en hij sloot bij ons aan. Ook raapte we Paul op, de snokken van Renzo waren hem uiteindelijk teveel geworden. Daarna gaf Jan er nog een snok aan, hij is bijna weer de oude kun je wel zeggen. Maar helaas viel daardoor de groep uit elkaar en dan weet je dat elke poging om het gat te dichten kansloos is.
We hielden dus even in, iedereen sloot aan gaven toen weer gas naar Hobrede. Bij het bruggetje moest Paul ook bij ons lossen. We wachten niet, toch hoop dat we de groep bij het stoplicht weer bij zouden kunnen halen. Helaas was dat niet zo, ze waren er al voorbij toen wij daar aankwamen.
Ik wilde (tegen beter weten in) niet opgeven en bleef doorrijden, zo hard als ik kon. Ron en Jan lieten mij gaan, zagen de hopeloosheid van mijn missie in. In Neck haalde ik een deel van de B in en na het viaduct leek het wel of ik de kopgroep in het vizier kreeg. Deze groep was uitgedund want Renzo was afgeslagen naar huis en Emiel was weer richting Jisp gereden. Alleen Aart en Ron S reden nog op kop.
Op de Zuiderweg zag ik ze, ze werden afgeleid door Jan L en Paul, deze waren afgesneden en kwamen zo in de kopgroep terecht. Daar begonnen ze een gesprek met deze koplopers en het tempo stokte. Dat was mijn kans om te proberen de aansluiting te krijgen. Ik zette aan en ging erop en erover. helaas zag Ron S wat ik van plan was en hij sloot aan en trok gelijk door. Ik pikte aan in zijn wiel maar had niet meer de kracht om voor een sprint aan te gaan. Het was dat hij de benen stil hield en ik zo als eerste over de streep reed. Een gegeven paard moet je niet in de bek zien, dus Ron bij deze bedankt.
Peter
27 februari
Van de week keek ik naar de documentaire over Telstar, de voetbalclub uit de IJmond. Mooie weergave over hoe een club zich staande probeert te houden in de eerste divisie. Een hele aparte voorzitter, kleurrijk en hart voor de zaak. Trainer is Andries Jonker, ooit werkte hij bij Barcelona en Bayern München. Dan is het wel even omschakelen als je kijkt hoe hij nu moet werken.
Voetbal is geen hobby van mij en ik vind de meeste voetballers zwaar overschatte sporters. Maar in deze docu heb ik toch meer respect voor die gasten gekregen. Zoals de trainer het zei: als je hier niet slaagt en je geen stap vooruit zet, rest alleen nog amateurvoetbal en kun je profcarrière vergeten. Hoe hij de jongens begeleid en motiveert is prachtig om te zien. Als een vader waakt ie over ze en probeert ze ook levenslessen te geven. Alles gebaseerd op vertrouwen en geloof hebben in jezelf.
Wij reden vandaag met 7 man bij de A. Een snelle groep en met de gemene wind van opzij was het vandaag geen walk in the park. Dat merkte ik al voor Purmerland, we waaierde uit en gebruikte de hele breedte van de weg. Alles om maar in de waaier te blijven. Ik reed achteraan, eigenlijk op Jan zijn plek. Hij is daar meester in en kan dan goed blijven volgen. Hij was er trouwens weer vandaag, bij de B op zijn nieuwe mooie zwarte Giant TCR. Fijn dat zijn herstel de goede kant op gaat.
Ik kon niet blijven volgen, elke keer als er een tegenligger kwam, schoof de groep netjes op om ruimte te maken. Kwam ik in de wind te zitten en na 3-4 keer verloor ik het laatste wiel. Ik verzoende mij al met de gedachte aan een solo rit. Gelukkig hielden ze voor Purmerend in en kon ik weer aansluiten.
Bij de sluis zagen we Percy, hij was bandje aan het wisselen. Wij reden door, geen mercy voor Percy. De OKP wacht op niemand. Daar kwam ik later ook weer achter. Op de dijk naar Hobrede haalden we een groep in, de waaier rekte even uit en ik was gezien. Hield wederom het laatste wiel niet en moest eraf. Solo vervolgde ik mijn weg, bij Scharwoude zag ik de jongens nog even langskomen. Zij hadden het keerpunt al gehad en ik was nog onderweg.
Vanaf het keerpunt was de wind vol tegen. Hoewel het niet zo erg als vorige week was, had ik er moeite mee. Van 32 km/u viel de snelheid terug naar 27 km/u. Ik was bang de koffiestop te moeten missen.
Wie in Edam won? Geen idee, ik kwam ruim 8 minuten later aan en stond dus niet op de finishfoto.
De koffie liet ik lopen, ik hoefde niet lang te wachten voordat iedereen weer aan deel 2 begon.
Dat ging lekker hard, wind in de rug door Middelie. Weer op de dijk alles op de kant, tot Hobrede ging het goed maar over de brug moest ik bijna op dezelfde plek als de heenweg weer lossen. Gelukkig was ik niet alleen, Jan moest de groep ook laten gaan. Gezamenlijk reden we kop over kop naar Purmerend. We deden het voorbeeldig en zorgden ervoor dat we bij elkaar bleven. We konden bij het stoplicht weer aansluiten bij de A. Echter na Neck pierden we er gewoon weer af en waren Jan en ik weer in de achtervolging.
Uiteindelijk kwamen we 2 minuutjes later aan.
Ik moest weer aan Telstar denken en aan de lessen van Andries Jonker. Geloof in je zelf, werk hard en heb vertrouwen in jezelf. Daar ontbrak het vandaag denk ik aan en kan ik nog een voorbeeld nemen aan die voetballers. Heb ik ze toch altijd onterecht onderschat.
Peter
20 februari
To go or not to go, that’s the question.
Meestal twijfel ik niet op zondagochtend maar vandaag was weer effe anders dan normaal. Net Corona gehad, pittig windje, regen en XL rit op het programma. Wat is wijsheid?
Buiten is (bijna) altijd beter maar soms niet. Ik zag het al in de app groep, geen berichten. Meestal geen goed teken want dan zijn de meeste nog aan het uitslapen. Jerry reageerde wel, ook hij had Corona gehad en was het binnen zitten wel beu. Ik had hetzelfde, maar in XL hadden we beiden nog geen trek. Bovendien was het om 830 uur nog pleuris weer dus was de keuze snel gemaakt. Gewone A rit vanaf de kerk in Oostzaan.
We waren maar met 2 en onderweg geen B rijder gezien. Ik kon ze geen ongelijk geven, mijn rit tegen de wind naar de kerk was pittig. Vol wind tegen maar gelukkig wel droog. Ik deed er iets langer dan normaal over en pas klokslag 10 uur kwam ik bij de kerk aan. Samen met Jerry van start en lekker de wind in de rug. Redelijk relaxed rijdend en onderweg beetje babbelen. Er was genoeg te bespreken met elkaar en we hoefden nu niet onderin de beugels om een groep bij te houden. Eigenlijk een echte winterrit met handjes op het stuur.
Vanaf het keerpunt was het echter gedaan met de pret, vol de wind tegen zodat de snelheid ver terugviel. Onderweg kwamen we Robbie nog tegen, als enige van de afdeling Hoorn was hij de weg op gegaan, weet niet of hij tot Edam is gereden.
Wij ploeterden dus verder tegen de wind en onderweg had ik wat schakel problemen. Zo’n natte modderige winter is niet best voor het materiaal en ondanks het steeds afspoelen en smeren begon de boel toch te haperen. Mmmm tijd voor weer een onderhoudsbeurtje denk ik en weer overstappen op de zomerfiets.
Jerry kneep net voor Edam in de remmen en ik passeerde als eerste de streep. Kadootjes moet je accepteren dus dank je wel Jerry. In het koffiehuis trakteerde ik hem op een thee. Voor wat hoort wat. We waren de enige twee wielrenners in het café en namen dus ook een tweede bakkie. Geen gehaast en niet bang om de groep te missen, want die was er niet.
Er was nu wel wat regen maar gelukkig hield die op toen we richting Oosthuizen reden. De dijk was weer vol wind tegen, kop over kop reden we naar Purmerend alwaar ik naar huis afdraaide. Vandaag geen XL, zelfs geen normale OKP rit. Ik maakte er een XS van want soms moet je gewoon even naar je lichaam luisteren en de omstandigheden in ogenschouw nemen.
Buiten is beter that's the answer. Maar wel effe naar de wolken kijken als je aan het rijden bent. Ik was voor de harde regen weer thuis.
Peter
30 januari
Vandaag was het weer een ouderwetse OKP, niet qua wapengekletter maar omdat we weer koffie konden drinken in de Gevangenenpoort. Samen fietsen is leuk, alleen onderweg is er bijna geen tijd om even te praten. Voor mij niet in ieder geval. Krom gebogen over het stuur, schuim op de mond en mijn blik gericht op het laatste achterwiel probeer ik in het groepje te blijven. Pas bij de koffie even de tijd om bij te praten met iedereen. Fijn dat we weer naar binnen mochten.
Slechts 4 man bij de kerk, beetje weinig maar ook wel weer prettig want nu genoeg ruimte in de waaier. Onderweg naar Oostzaan kwamen we Jan nog tegen. Met de gewone fiets is ie al begonnen aan zijn terugkeer bij de OKP. Hij kon de B moeiteloos bijhouden tot Purmerend, dat wordt wat als hij straks op zijn nieuwe fiets weer aan gaat sluiten. Rijdt hij iedereen er finaal van af.
Het was iets frisser dan verwacht. Toen ik Olaf vanmorgen ophaalde moest ie nog even een extra laagje aan doen daardoor waren we net op tijd bij de kerk. Het eerste stuk naar Purmerend ging vrij rustig. In Weidevenne weer het gebruikelijke glas op het fietspad, tja de kroegen zijn weer open en dat laat zijn sporen na.
Op de dijk zou het gaspedaal ingetrapt worden ware het niet dat we wat oponthoud hadden. Belangrijk telefoontje voor Olaf en hoge nood bij Jerry betekende even pas op de plaats. Toen beide heren weer aansloten ging het hard, alsof we tijd moesten inhalen. Na het keerpunt was ik het slachtoffer van deze dadendrang, ze hadden echter medelijden met mij en hielden in. De gesloten spoorbomen zorgden er ook voor dat ik weer kon aansluiten. Met de wind schuin in de rug ging het lekker hard langs de dijk. De weg was droog, ook wel eens fijn na 3-4 maanden nattigheid. Jerry won de sprint dacht ik, heb dat nooit zo helder meer. Zou kunnen komen omdat ik toch wel af moest zien in het wiel van de heren.
Een vol koffiehuis, lekker gezellig. Omdat wij door ons oponthoud vrij laat waren ging de B al snel na onze binnenkomst weer op pad. Eric, Percy en Gerard bleven echter zitten en wilden verder met ons mee. Wel op voorwaarde dat er een “liefelijke waaier” zou worden gevormd, althans dat waren de woorden van Percy. Wat ik daaronder moest verstaan werd mij later duidelijk: gewoon iedereen netjes in het wiel en zorgen dat niemand hoeft te lossen en dat ging hartstikke goed.
Het laatste stuk van de Zuiderweg de traditionele tactische spelletjes. Olaf liet een gat vallen, Aart wilde het niet dicht rijden, er werd lang gewacht en uiteindelijk nam Eric de taak op zich. Maar het was te laat, Jerry had optimaal geprofiteerd en was er als een haas vandoor gegaan. Hij werd niet meer terug gepakt en stond helemaal alleen op de finishfoto. Maar dat kan ook komen door zijn kledingkeuze. Het was namelijk geen lolletje om achter hem te zitten. Gat in de broek en dun doorschijnend lycra. Tja een man alleen hè, die krijgt geen kledingadvies meer als hij het huis in de ochtend verlaat om te gaan fietsen.
Peter
23 januari
Van de week las ik ergens een bericht dat in de toekomst auto’s met een speciale snelheidsbegrenzer worden uitgerust voor in de bebouwde kom. Werkt op GPS en zodra je dan een dorp of stad in rijdt kun je niet harder rijden dan 30 km/u. Dit zou beter werken dan allemaal verkeershindernissen te plaatsen.
Wij als racefietsers hebben de naam dat we slechte verkeersdeelnemers zijn en asociaal weggedrag ten toon spreiden (ik moet toegeven, dat is soms zeker zo) maar volgens mij zijn automobilisten (niet allemaal natuurlijk) geen haar beter. De meeste beseffen niet dat ze met meer dan 1000 kg staal om zich heen iets meer bescherming genieten dan de gemiddelde fietser met zijn lycra pakje. Daarnaast lijken ze de weg tot hun eigendom te beschouwen en gaan ze uit van het recht van de sterkste. Zelf nadenken en rekening houden met kwetsbare verkeersdeelnemers komt bij veel automobilisten niet in hun vocabulaire voor. Om ze toch te helpen (en daarmee ons natuurlijk ook) zijn er dus van die wegaanpassingen uitgevonden. Paaltjes om te belemmeren dat auto’s het fietspad oprijden, gescheiden fietspaden, drempels, vluchtheuvels, wegpaddestoelen en aparte fietsstraten. Allemaal dwingende maatregelen om snelheid te minderen, maar echt werken doet het kennelijk niet. Vandaar dat dus deze begrenzer er komt, de automobilist komt er dan niet meer onderuit. Hij gaat gewoon zachter, of hij nou wil of niet. Mooie uitvinding en komt de wegveiligheid zeker ten goede.
Om de tijd te overbruggen tot deze maatregel een feit is bestaat er al een gadget om je eigen veiligheid iets te verhogen. Olaf heeft een achterlampje met radar. Als er een auto van achteren komt krijgt hij een seintje op zijn Garmin Edge: er gaan een paar rode balkjes knipperen. Ik dacht altijd dat hij een feilloos gehoor had, want hij hoorde (dacht ik) auto’s altijd veel eerder dan mij. Maar nu weet ik hoe dat dus komt. Het mooie van de gadget is dat als de auto heel snel nadert, de balkjes fel rood worden en zijn achterlampje ook feller wordt. Een mooie gadget op zijn fiets.
Op mijn vraag of die balkjes nu niet constant oplichten als hij voorop in het groepje rijdt was het antwoord dat de radar alleen op snelheidsverschil reageert. Dus gewoon achter Olaf in het wiel hangen zorgt niet voor een melding.
Vandaag de rit met 5 man gereden, Renzo was degene met de langste beurten en de hoogste snelheid. De rest draaide netjes mee en ik bekeek de boel vanuit het laatste wiel. Nu Jan even in de lappenmand ligt, na een val op 2e kerstdag (langs deze weg, beterschap), nam ik zijn rol even over. Ten slotte was ik toch echt de oudste van het groepje. Elk nadeel heeft nu zijn voordeel.
Gelukkig was er niet zoveel wind en konden we mooi in een lintje rijden. Geen gedoe met waaiers, op de kant zitten of met je snufferd in de wind rijden. Het ging wel hard, rondje reden we in 1.02 en dan moet het nog voorjaar worden! Eric haalden we op de Beemsterdijk in, hij wilde niet eens aanpikken, zag het kansloze van deze missie bij voorbaat al in. De sprint werd gewonnen door Renzo, hij kletste uit het wiel van zijn voorganger en kwam solo over de meet. De rest stond niet eens op de finishfoto.
Bij de bakker in Edam was het een drukte van belang, de B stond daar aan de koffie. We bleven even staan maar vertrokken toch weer vrij rap. Je koelt buiten toch aardig af en voor je het weet heb je een boa op je dak want in een groep buiten een kopje koffie drinken staat in de huidige tijd symbool voor protest. Voor je het weet rijdt Willem Engel ook nog met ons mee.
Christiaan ontging het startsein en moest moederziel zijn weg alleen vervolgen naar huis. De rest was wel attent en er sloten redelijk wat B renners bij ons aan. In rustige draf reden we naar Oosthuizen, pas voor Hobrede werd er weer gas gegeven. Renzo had er weer zin in, vergrootte zijn voorsprong door een illegale oversteek bij het stoplicht en zwaaide ons netjes uit over het viaduct bij de kruising met de Zuiderweg. Olaf won de sprint, hij liet zich nu niet verassen en ging vroeg aan. Was dat tactisch inzicht of zag hij nu op zijn GPS dat Aart met hoge snelheid van achteren kwam?
Wielrennen zal nooit meer hetzelfde zijn.
Peter
12 december
Soms vraag je je af waarom je op de fiets zit. Vandaag was zo’n dag dat die gedachte door mijn hoofd ging. Hoe mooi het weer gisteren was, hoe slecht het vandaag was. In de ochtend schoof ik de gordijnen open en zag de natte straat en de de regen die gestaag naar beneden viel. Daarna de app buienalarm bekeken en die gaf aan dat het de hele tijd licht zou regenen. Maar in de app ook positief nieuws, temperatuur zo rond de 10 graden.
Ik ben niet bang voor een beetje water dus trok mijn fietskleren aan, vast van plan om het gewone rondje te gaan rijden. In de OKP app kwamen ook de eerste berichtjes langs, Renzo erbij, Olaf iets later. Jan berichtte via een sms’je dat hij er ook zou zijn. En als Jan er is, dan is Paul er ook bij. Dat is toch wel een voordeel van de smartphone, makkelijk communiceren en even polsen hoe de meningen bij de anderen liggen. Ook Strava helpt voor de motivatie om op de fiets te stappen. Ze noemen dat wel de gamification van het sporten. Dmv een app stimuleren om te gaan bewegen. Bij mij werkt dat zeker: ik heb een weekdoel, een maanddoel en een jaardoel ingesteld. Soms lukt het niet om het weekdoel te halen, doe ik de week daarna iets meer. Het motiveert mij om naar buiten te gaan en een lekker stukje te gaan rijden. Weer of geen weer.
Daarnaast motiveert het rijden in een groep natuurlijk ook. Je staat bijna nooit alleen bij de kerk en samen rijden is toch gezelliger (ook al wordt er geen woord gewisseld en moet je het snot voor je ogen rijden om bij te blijven). Omdat je weet dat er altijd iemand bij de kerk staat laat je het zelf ook bijna nooit afweten. Je wilt niemand teleurstellen toch? Of is het dat als je er niet bij bent en je later op de dag Strava opent en je ziet dat er toch gereden is je een soort knagend schuldgevoel hebt?
Naar Oostzaan bleek de voorspelde lichte regen toch ietsje harder te zijn. Samen met de spray van de wielen werden we toch behoorlijk nat. Samen met Renzo (op de mountainbike) naar de kerk gereden, Onderweg Jan op gepikt en Paul die alleen doorreed om te kijken of de B ploeg aanwezig was en uiteindelijk het rondje solo reed.
Omdat Renzo op de dikke banden reed toch iets van een gelijk speelveld. Hetzelfde gold voor Olaf, hij was ook op zijn Ribble met dikke banden. Deze twee mannen rijden op de racefiets de straatstenen uit de straat en dan is het lastig bijblijven. Nu had ik hoop dat door de hogere weerstand die zij hadden het tempo een beetje schappelijker was.
Dat klopte ook, we reden het rondje in 1.08. Normaal is het rond 1.02-1.04 dus echt wel stukje langzamer. De omstandigheden maakte het echter niet gemakkelijk. De regen kwam gestaag naar beneden en de weg lag bezaaid met diepe plassen. Zeiknat werden we en ik zeker. Zat constant in het laatste wiel en dan krijg je alle spray van je voorgangers ook over je heen. Wie de sprint won? Geen idee, ik was daar totaal niet mee bezig. Blij dat ik in Edam aangekomen was en de koffie kon ruiken. Terug reed Paul ook met ons mee en reden we een alternatieve route. Door de Purmer en door het centrum van Purmerend naar de Zuiderweg. Inmiddels werd het droog en was het een stukje aangenamer om te rijden. Ook op de Zuiderweg heb ik de sprint niet gezien, heb vandaag alleen oog gehad voor het achterwiel van mijn voorganger. Soms verloor ik dat zelfs uit het oog, gelukkig werd er op mij gewacht. Want ook dat is het voordeel van samen rijden. Des te slechter de omstandigheden zijn, des te socialer wordt de groep. Nu kwam ik eindelijk weer eens thuis met een rit van boven de 30 gemiddeld en dat staat weer goed op mijn Strava. Blij dat ik toch gereden heb vandaag want: gezellig in de groep, lekker bakkie koffie in Edam, weer dichter bij mijn maand en jaardoel op Strava, weer genoeg punten voor mijn rit gescoord qua intensiteit en bij thuiskomst een lekkere warme douche als beloning. De ochtend was weer goed besteed.
Peter
9 december
De vooruitzichten van de buienradar was een buitje om 10.30 en dan droog.
Diesel Henk en onze Jan K gaven afbericht, waren die smerige wegen even zat.
De regen bleef beperkt tot een paar spatjes. Bij purmerland kwamen Aart en John
erbij en Jan L sloot onderweg aan. Ik was dus weer in een goed gezelschap. Aart en John
hadden er zin in, bij de koffie hoorde ik hun motivatie, Aart had een nieuwe ketting en pion en John had een nieuwe kleindochter genaamd Cloë, dus reden ze een strak tempo. Bij Oosthuizen vond ik het genoeg, ging de kortere variant naar Edam nemen, niet dat smerige stuk langs de dijk maar binnendoor en dan naar de dijk. Moest daardoor wel alles op kop rijden, logisch als je alleen rijd. Koffie kregen wij van de kersverse, voor de tweede keer, opa John. Terug namen wij de route rechtdoor naar Oosthuizen omdat in het noorden richting Oosthuizen een bui hing. Aart en John reden op kop en Jan hield mij als een volleerd coureur uit de wind, toch moest ik een 2x, even rustiger, roepen. Bij de stoplichten Bij Purmerend controleerde ik even Aarts fiets of hij toch niet stiekem op een e bike reed, maar het was toch echt zijn brute kracht.
Al met al een praktisch droge ochtend gehad en minder smerig dan dinsdag.
Hopelijk zondag nog beter.
Groetjes Cees
5 december
Vorige week waren er vanwege het slechte weer maar 3 bikkels op de fiets gestapt om het rondje te rijden. Vandaag waren de omstandigheden veel beter. Droog en weinig wind, dus in ieder geval genoeg rijders vandaag.
Zoals elke zondag haal ik Olaf op en rijden we gezamenlijk naar de Melkweg brug alwaar dan een paar andere Purmerenders aansluiten om naar het startpunt in Oostzaan te rijden. Vanmorgen stond alleen Renzo bij de brug, met zijn drieën vervolgden wij onze weg naar de kerk. Deze aanloop voelt voor mij in de winter altijd als een soort kwalificatierit. Hoe zijn de benen? Hoe rijden de anderen? Hoe zijn de weers- en wegomstandigheden? Hebben de anderen er zin in of wordt het een rustige rit? Ik heb altijd elke winter een flinke vormdip. Als de blaadjes vallen, de lucht dikker wordt van het vocht krijg ik de trappers niet meer lekker rond. Afgelopen weken al paar keer eraf gereden bij de A en nu met Renzo erbij had ik er een hard hoofd in. Met 28-29 km/u reden we richting Oostzaan, hard zat vond ik. Bij Purmerland dook ik in het wiel van Olaf, kopwerk ging mij niet makkelijk af. Renzo schoof op naast Olaf en gezamenlijk reden ze lekker door, de teller liep op van 30 naar 31, 32, 33 en uiteindelijk 34. Mmmmm ik zag mijn hartslag omhoog schieten, voelde de benen vollopen en dacht: kwalificatie mislukt. Ik zat voor mijn gevoel al op mijn max. Dit ga ik straks niet volhouden bij de A. Toen ik Paul en Cees zag, draaide ik dan ook om en zei tegen de anderen dat ik met de B mee zou rijden.
Bij de B wordt altijd rustig gestart en pas ver voorbij Hobrede ging de teller naar de 35 in het uur. Bij de A zou ik op dit punt al scheel gekeken hebben en hulpeloos in het laatste wiel hebben gezeten, het tempo ligt daar altijd dik boven de 40. Pas vanaf Oosthuizen ging het tempo echt omhoog en werd er lekker rondgedraaid. Paul, Ruben, Percy, Marc en ik vormden een mooi treintje. Henk sloot de rij en vervulde de Leegwater functie. Voorbij Warder verwachtte ik dat de A ons voorbij zou denderen maar dat was niet het geval. Jerry had een lekke band dus ze waren echt veel later dan gewoonlijk in de Gevangenpoort. Dat was mooi want had ik tijd voor een 2 e kopje koffie met een heerlijke chocolade versnapering vanwege Sinterklaas. We worden goed verzorgd bij het café.
Deel 2 ging wel met de A. Voor Paul ging het even te snel, bij de slinger moest ie laten lopen. Percy kon op zijn tandvlees nog blijven aanklampen en ik kon ook bijblijven. Jerry en Renzo deden het kopwerk, edel verplicht. Het viaduct werd schappelijk opgereden. Normaal komt daar altijd een enorme versnelling van Jerry of Jan of Olaf. Nu bleef die uit en in de afdaling werd er niet doorgereden. De groep bleef dus mooi bij elkaar en Jan won uiteindelijk de sprint.
Weer een mooie zondag en van twee walletjes kunnen eten. Starten bij de B en finishen bij de A, en mooi steeds in een groep kunnen rijden. Is toch leuker dan solo en afgedraaid als laatste binnenkomen.
Peter
Hallo allemaal
Jammer genoeg gaat het etentje van 10 december niet door ivm de corona regels. Hopelijk kunnen we het wel in het voorjaar organiseren.
28 november
23 november
Vanmorgen om 10 uur droog, er zou een klein buitje regen komen maar toen ik bij de Twiske brug reed zag het zwart richting Purmerend. Waar was ik aan begonnen dacht ik, maar ja het zou een klein buitje zijn, dus doorgefietst naar Purmerland. Daar aangekomen stond alleen Henk daar. Uitgezonderd Jan W, Jan D en Jaap B hadden afgezegd of een geldige reden om niet te komen zonder afbericht. Dus gingen Henk en ik, afgesproken dat we bij Purmerend via de Wormer terugtreden als het niet droog zou worden. Gelukkig kwam, de regenspecialist, Jan L ons tegemoet rijden en nam resoluut de kop. Bij Purmerend besloten we onze oude route te rijden en het zonnetje brak door. Jan reed een mooi tempo en reed praktisch de hele weg naar Edam op kop af en toe geholpen door Henk. De vrouwelijke barkeeper vroeg of er nog meer kwamen, nee, dus hebben we haar omzet verdubbeld om 2 koffie te nuttigen. Teruggaande nam Henk resoluut de kop tot en door Kwadijk daarna namen Jan en Henk om de beurt kop. Zelf nam ik geen kop, zag ik alleen achterwielen en wat spaties van de weg op mijn bril. Zag ook thuis pas de route de we hadden afgelegd, was Strava in de war of had ik een hele extra lus gemist. Toch lekker gereden alleen jammer van de natte wegen. Met zo'n klein groepje is het wel overzichtelijk om hier een stukje over te schrijven.
Groetjes en tot donderdag hopelijk met een wat grotere groep.
Cees
14 november
Het leek eerst heel rustig bij de A te worden, uiteindelijk waren we met 12 man. Niet slecht voor een herfstrit in november. De wind kwam uit noord oost, teken dat de winter in aantocht is.
Bij de start ging het eerst nog twee aan twee maar dat duurde niet lang. Nog voor het einde van de Haal reden we alweer op een lint. Kennelijk moet het bij de A altijd snel en hebben we elkaar onderweg weinig te vertellen.
Op de dijk was het opletten, het goede wiel hebben en je niet uit de waaier laten rijden. Windje schuin tegen was lastig en de wind was niet hard maar wel dik. Moeilijk doorheen te komen vond ik.
Anderen waren dezelfde mening denk ik toegedaan want het kopwerk werd uiteindelijk maar door 5-6 man gedaan. De rest schuilde zich op en hoopte zo lang mogelijk te volgen.
Bij de oversteek gingen we rechtdoor het fietspad op, de variatie van de laatste maanden toen de dijk tussen Scharwoude en Schardam afgesloten was. Kennelijk wist iemand vooraan meer dan de rest van de groep, wij volgden als makke schapen. Bij de rotonde direct weer parallel terug en niet langs de dijk. Later zag ik dat het inderdaad afgesloten was, zelfs voor fietsers.
Met windje schuin van opzij in de rug ging het snel. Hoe dichter we bij Edam kwamen hoe harder het ging. Gerard probeerde nog een beurtje op kop, maar liet zich snel weer terug zakken. Volgen ging toch wat makkelijker, bij de koffie zei hij dat hij bang was voor het commentaar van Olaf en dus toch effe een beurtje moest doen. De sprint werd aangetrokken door Aart, die had nog niet zoveel gedaan en offerde zich op om de boel in gang te trekken. Uiteindelijk ging Emiel als eerste over de streep.
Bij de koffie was het gezellig druk, de hele tent zat gezellig vol. Hopelijk blijft dat de komende weken nog mogelijk.
Na de koffie werd het tempo in Middelie door Renzo bepaald, hij schiet altijd hard uit de startblokken. Aart reed nog met hem mee, had in deel 1 nog energie gespaard. De groep liet de twee lekker spartelen, ze vonden het wel best zo. Ondanks het regelmatige tempo kon ik het vandaag niet bijbenen. Gerard had ook zijn benen nog niet terug en moest ook lossen. Ik hoopte in Purmerend weer bij het stoplicht aan te sluiten, helaas sprong het licht te snel op groen. Of lag ik gewoon te ver achter? In de verte zag ik ze gaan, maar hun tempo stokte niet. Op de Zuiderweg haalde ik groepje van de B in, ik hoopte op een mooi treintje. Helaas waren zij niet van plan om door te rijden. Bas sloot nog wel aan maar schuwde het kopwerk. Moegestreden kwam ik uiteindelijk over de streep. Olaf had deel 2 gewonnen hoorde ik, de precieze uitvoering hoe het plaats vond heb ik niet helemaal opgeslagen. Het hoofd was leeg, de benen waren leeg en de blik in de ogen was hol. Pas bij thuiskomst kon ik de fietsrit een beetje waarderen. Lekker onder de warme douche en dan daarna met de beentjes op de bank. Soms ligt de vreugde niet tijdens het rijden op de fiets maar pas na het rijden.
Peter
Beste fietsers,
Houdt vrijdagavond 10 december vrij in je agenda, want het jaarlijkse
etentje in de Gevangenenpoort staat op het programma.
Over het menu kan ik nog niets melden, maar dat zal ik deze week met
de uitbater overleggen.
Houdt de apps Oostzaansefietsploeg en de PurDiDo en natuurlijk de
website van de Oostzaanse Fietsploeg in de gaten voor verdere
mededelingen.
Geef je op bij mij via: telefoon 06-44313148
email hanswierda@live.nl
De kosten van deze avond worden hoofdelijk omgeslagen.
Groet,
Hans Wierda
7 oktober
Vandaag beloofde het een slagveld te worden. Harde wind, af en toe een buitje en een paar rijders met goede wintervorm.
Ik had gisteren met Jerry een stukje gereden door NoordHolland. De bedoeling was om het water links te houden, maar in Den Helder hadden we toch maar de kortste weg naar huis genomen. De wind was in de middag harder gaan waaien en we hadden hem schuin tegen. Ik heb alleen het achterwiel van Jerry gezien die middag, hij deed het kopwerk. Toen ik thuis kwam was ik aardig naar de kl….. Dus toen ik vanmorgen wakker werd voelde ik de benen van gisteren nog.
Ik hoopte op een rustige winterrit, handjes op het stuur en lekker dicht bij elkaar in een peletonnetje. Helaas liep het iets anders. Ondanks zijn lange rit van gister was Jerry weer sterk, hij zette aan naar Purmerland en trok de groep op een lint. Aart dacht dat kan ik ook en sprintte naar Jerry toe. Maar waar Jerry op gegeven moment de benen stil hield en zicht terug liet zakken in de groep reed Aart door. Als de wind in de rug zit is ie gewoon niet te houden op zijn propel.
De groep liet hem dus gaan, zouden hem straks wel inlopen. Na Purmerend zou het echt beginnen, wind op de kant, grote groep en dus waaiers. Percy en ik waren de eerste die moesten lossen, bij Kwadijk lagen we er als af, gelukkig keek er iemand van de groep om en riep hoho. We konden weer aansluiten en Jerry en Olaf vormden speciaal voor ons de tweede waaier. Nog nooit zo relaxed naar Oosthuizen gereden.
Aart reed nog steeds moederziel alleen op kop, maar we liepen wel in. Op de zesstedenweg ging het hard. Wind in de rug en lekker breed uitwaaierend over de weg spoedde we ons naar Scharwoude. Gerard had de benen niet en moest lossen, dit keer keek er niemand om en werd er ook geen hoho geroepen. Hij moest het alleen zien te rooien naar Edam.
Bij het keerpunt zag Aart in dat ie het niet ging redden, hij liet zich terugzakken. Met de wind schuin tegen moest er hard gewerkt worden. Het ging niet gemakkelijk en achteraan begon het al te piepen en kraken. Ter hoogte van Etersheim moest Olaf ons laten gaan, hij reed lek. Vooraan werd er gas gegeven en de groep viel uiteen. Christiaan, Emiel, Aart en Jerry gingen er vandoor. Ruben, Percy, Jan en ik vormden op respectabele afstand de tweede waaier. We zagen ze langzaam steeds verder uitlopen. Bij de koffie vernam ik dat Jerry de sprint had gewonnen. Wij in de tweede groep hadden geen sprint, als een stel geslagen honden kwamen wij in Edam over de meet, moegestreden en bewust van het feit dat we vandaag kanonnenvoer waren.
Bij de koffie bleven we extra lang zitten, zo kon Gerard ook nog een bakkie doen en kwam Olaf ook weer later bij de groep. Hij had wat moeite met het wisselen van de band. Die zat zo strak om de velg dat ie hem eerst bijna niet los kon krijgen en later er bijna niet meer omheen kreeg. De hulptroepen had ie al gebeld, maar die waren uiteindelijk niet meer nodig.
Deel 2 was ook weer een slagveld, de wind was wederom scherprechter en Gerard en Percy waaide eraf. Jan en ik waren de volgende die moesten lossen. Maar bij Purmerend zagen we een ambulance, bleek Dominique van de B een voorwiel langs de trapper van iemand anders langs gehaald te hebben. Dat liep verkeerd af en hij moest afgevoerd worden. Vanaf deze plek beterschap en ik hoop dat de fysieke schade meevalt.
Jan en ik konden dus weer terugkomen in de groep, maar bij het viaduct lagen we er alweer af. Vooraan ging het weer te hard voor ons. De sprint heb ik niet meegekregen, wat ik nog wel heb opgeslagen is dat we 10 dec om 19 uur weer een keer een okp etentje hebben. Opgeven bij Hans. Een ding is bij die avond zeker, de groep blijft in ieder geval bij elkaar tot het dessert. Dat kun je op een winderige zondag niet zeggen.
Peter
31 oktober
De klok weer een uur terug, uurtje langer kunnen blijven liggen. Dus 8 uitgeslapen mannen vanmorgen bij de kerk. Paul liet lopen, kennelijk was de rit van vorige week hem niet goed bekomen. Percy was er wel en ook vandaag kwam hij weer prima mee.
Er was trouwens iet opvallends vandaag, Jan had nieuwe kleding aan met een kleurtje erin. Dat is toch echt uitzonderlijk want voor Jan bestaat er maar 1 kleur en dat is zwart. Oh en wit, maar dat is voor zijn fiets gereserveerd. Iets anders opvallend was dat Jan nu een sponsor heeft! Eindelijk heeft een geldschieter het talent van Jan ontdekt en hem netjes in de kleren gestoken en zo zie je maar weer, de aanhouder wint. Als je maar lang genoeg blijft rijden wordt je vanzelf ontdekt en kun je kosteloos je hobby doen.
Toen ik zag wie de sponsor was moest ik lachen. Vroeger waren je ouders altijd je grootste sponsor als je op een clubje ging en een beetje talent had. Extra trainingen die dan niet meer in het dorp werden gehouden, dus een van de ouders die je dan wegbracht. Als je op enig niveau sportte moest je natuurlijk ook beter materiaal hebben, pa en ma trokken de beurs. Ik denk dat Jan nu rendement van zijn investeringen van toen krijgt, want Renzo is zijn shirtsponsor. Renzo heeft een architectenbureau en heeft wat kleding laten maken. Jan maakt nu reclame voor dit bureau en zet nu de lijntjes bij de OKP uit.
De wind was gunstig vanaf de start, in flink tempo reden we naar Purmerend. Daar weer even een omleiding want het stukje fietspad naar de sluis was afgesloten. Netjes reden we door het centrum van Purmerend en op de dijk was de wind een beetje van opzij. Ik zat achterin en dat was niet goed. Half in de wind en op de kant zou ik het niet lang volhouden. Dus snel naar voren geschoven en voorin meedraaien. Bij Oosthuizen forceerde ik een verplichtte rustpauze, mijn zadeltasje liet los en ik moest even afstappen. Gelukkig heb ik zo’n status binnen de groep opgebouwd dat ze even op mij wachtte. Of was het omdat er anders geen stukkie op de site zou komen? In ieder geval mocht ik weer aansluiten en reden we weer keihard naar Scharwoude. Daar bij het keerpunt wederom, net als vorige week, de wind vol tegen.
We waren nu met 9 (Ruben sloot ook onderweg aan) maar het werk werd door slechts de helft van de groep gedaan. Toch een teken dat er serieus werd gereden. Ik moest nog aan vorige week denken, Gerard zei toen dat je niet voor een tempobeul moest rijden. Want als die van je overnam zou je wel eens het haasje kunnen zijn. Nou Gerard zat dus zelf even verkeerd, hij deed een kopbeurt en na hem nam Olaf over en trok gelijk door. De groep stoof langs Gerard en ik dacht nog, die zien we niet meer terug. Gelukkig kon ie nog aanpikken en bleef ie bij tot Edam. Het waarom van de actie van Olaf? Misschien toch ietwat getergd omdat hij kort daarvoor door Gerard de berm in werd gereden?
De sprint was voor ? Ik weet het niet meer, ik was aardig naar de ratsmodee en heb het niet helder kunnen vastleggen op mijn harde schijf. Moet toch volgende keer aan de hersenspecialist Christiaan vragen hoe ik dit wel zou kunnen onthouden. Hij weet vast wel een truukje.
De B zat, ondanks het frisse weer, lekker op het terras. Kennelijk durven ze niet binnen te zitten met de nog steeds oplopende besmettingscijfers voor corona. Het is toch zo dat zij tot een risicogroep behoren. Kun je maar beter in de buitenlucht zitten, toch?
Wij “jonkies” gingen gewoon binnen zitten. Renzo was ook weer van de partij, toch effe controleren of zijn protegé in de juiste sponsoroutfit reed. Ooit hadden we Harold Knebel, die zo Rick Flens in de gaten hield of die zijn trainingsuurtjes bij de Raboploeg wel maakte.
Na de koffie reed Renzo met ons mee naar Purmerend. Tja en als die mee rijdt heb je gelijk een andere rit. Niks rustig beginnen, nog voor de afslag stond mijn teller al op 40km/u en door Middelie reden we op een lang lint. Op de Seevancksweg maakte een trage auto het ons lastig, Renzo schoot erlangs, gaf gas en alleen Aart had goesting om hem bij te halen. Getweeën reden ze naar Purmerend alwaar wij ze net voor de woonboten weer bijhaalden. Het is nooit saai als Renzo meerijdt🤪. Gelukkig sloeg hij in Purmerend af. Na Purmerend verloor ik in Neck wederom mijn tasje (weer een tactisch rustmoment) en weer wachtte de groep op mij. Zo blij dat ik toch vrienden in de OKP heb. Het viaduct ging eigenlijk wel redelijk maar eenmaal op de zuiderweg bleek dat het tempo toch te hoog lag. Jan, Christiaan en Gerard moesten eraf, kennelijk hadden ze te veel moeten geven op het stuk dat Renzo met ons mee was. Aart rook zijn kans, haalde Olaf op een tactisch moment in en sprintte naar de zege.
Ik had mijn centen op Jan gezet, maar die was er dus afgereden. Ik denk dat het te wijten was aan de ploegentactiek van team Leegwater/Vendrig. Je kan wel gas geven als teamlid maar als dan de afmaker van je ploeg effe te diep moet gaan en daardoor de slag mist ben je eigenlijk verder van huis. Want wat had er nou mooier geweest dat Jan in nieuwe outfit als eerste over de meet zou gaan en op deze wijze zijn sponsor in de schijnwerpers zou zetten?
Peter
24 oktober
Het werd een mooie dag vandaag, strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Heel wat anders dan afgelopen week toen het hard waaide en er veel regen viel.
Ik denk dat een aantal mensen door het mooie weer wat inspiratie hadden opgedaan, Percy, Gerard en Paul stonden weer bij de start van de A. Ze wilden eens kijken of het weer zou lukken om lekker mee te rijden. Paul had denk ik nog het voorjaar in zijn kop en was in korte broek, terwijl buurman Jan zelfs lange beenstukken aan had! De meesten hadden trouwens een extra laagje aan, het was gewoon frisjes deze morgen.
Volgens mij zou het een regelmatige rit worden omdat dat er een paar notoire hardrijders ontbraken, met name de snokkers. Dan heb je echt meer kans om in het treintje te blijven.
Op de Haal ging het nog redelijk rustig, zoals altijd wordt er pas op de dijk naar Oosthuizen gas gegeven. Dat was ook nu het geval, Olaf en Christiaan waren de snelheidsduivels vandaag, als die op kop kwamen dan ging het tempo een stukkie omhoog. Gerard vond dat wel best en bleef lekker in het wiel van Christiaan zitten. Totdat Olaf hem even een aansporing gaf, je moet natuurlijk wel je werk blijven doen in de A. Bij de koffie vertelde Gerard dat hij er eigenlijk een hele studie van maakt bij wie hij in het wiel gaat zitten. Niet achter Jan, want dan rijd je op het kantje, niet voor Olaf of Christiaan want die nemen hard over en loop je het gevaar de aansluiting te missen na je kopbeurt. Ook het moment van overnemen moet je juist kiezen, niet te snel als zo’n rappe man op kop rijdt. Laat die maar even gaan, kwestie van de sterke schouders het meeste werk laten doen. Pas overnemen dus als het tempo zakt, of als Olaf het sein geeft.
Slachtoffer van het hoge tempo werd Paul. Of had ie last van koude benen door de korte broek? In ieder geval klonk er hoho en werd er (even) gewacht. Totdat ie weer aansloot, toen werd er direct weer gas gegeven. Tja dan heeft het wachten niet zo veel zin, Paul fladderde er direct weer af maar kon nog aan Ruben doorgeven dat er doorgereden mocht worden. Kijk dat is denk ik verschil tussen A en B groep. Bij de B communiceer je verbaal, bij de A communiceer je met de benen. Eraf is eraf en je zoekt het maar uit de verdere rit. Ik hou wel van die simpele communicatie, het KISS principe. Keep it simpel, stupid!
Paul eraf maar de rest in het wiel en niet bij machte om nog over te nemen. Tot Scharwoude ging het hard, heel hard want we hadden windje in de rug. Bij het keerpunt de wind recht van voren. Nu merkte we pas dat er best wel een windje stond. Niet iedereen zag een kopbeurtje zitten en verschool zich uiteindelijk lekker in de groep. Pas op het einde toen de sprint naderde kwam er weer wat hulp op kop. Ipv met 4 werd er weer met 8 man overgenomen. Uiteindelijk kwam Olaf als eerste over de meet. Niet dat er gesprint werd hoor, ik denk dat iedereen wel het idee had dat je het niet kon maken om de hele rit in het wiel te zitten en wel te gaan voor een sprint. Soms zijn ongeschreven regels heel duidelijk.
Bij de koffie weer een drukte van belang, de Mallorca groep was terug. Je kon zien dat ze goed getraind waren want ze hadden alle plekjes in de zon ingenomen.
Na de koffie weer in lekker tempo vertrokken. In Middelie snel voorbij een grote groep gereden. Ik heb het niet zo op het aansluiten bij een groep die je niet kent. Weet nooit hoe ze reageren en of ze de wegsignalen doorgeven. Die paaltjes in Middelie zijn heel irritant en je ziet ze snel over het hoofd in een grote groep.
Op de dijk weer klein groepje dat het kopwerk deed en een groot lint dat er achter bleef hangen. Jan inhalen daar moet je lef voor hebben. Dus bleef iedereen in zijn wiel hangen.
Op de zuiderweg hetzelfde verhaal, klein groepje op kop en de rest erachter. We haalde de B al in op het viaduct dus we reden echt wel door. Nu was er wel een sprint en werd de ongeschreven regel overtreden. Of zoals Gerard het zei: bij bepaalde leeftijd heb je gewoon dispensatie en geldt deze regel niet. Jan won dus de sprint.
Peter
17 oktober
De vorige XL rit was nogal een heftige rit. Of het nu kwam door de grote groep, de hoge snelheden, de gemene wind, in ieder geval liepen de emoties die dag hoog op. Kennelijk een gevolg van een hoog adrenaline gehalte. Nu de rook weer was opgetrokken toch wel benieuwd wie er zou zijn.
Uiteindelijk 9 man sterk en dat was dus een redelijke opkomst. De meeste hadden zich niet laten afschrikken. Ook Paul was weer van de partij, iemand bij wie ik de vorige keer toch echt de stoom uit zijn oren zag komen.
De rit begon heel vriendelijk, twee aan twee naar Purmerend. Jan en ik op kop. Vanaf de Volgerweg werd er harder door getrokken. De groep ging op het lint maar het bleef nog binnen ieders bereik. Nog geen onvertogen woord gehoord en zelfs gewoon wat gesprekken kunnen voeren. Handjes bovenop het stuur ipv onder in de beugels. Boven op de dijk hoopte ik op een rustmomentje maar dat kwam niet. Jan was weer uitgerust en bleef tempo rijden, Olaf rijdt altijd hard en als de wind in de rug is dan komt Aart ook even laten zien dat ie erg hard kan rijden. Het werk voorin werd niet meer door de hele groep gedaan, elke keer viel er iemand af die een beurtje deed. Van lekker met 9 man doordraaien ging het naar 8-7-6-5 enzovoorts. Bij Schermerhoorn dan toch een rustmomentje, plaspauze. Kwam die druk op de blaas nu van de spanning? Zou kunnen hè, want straks tegenwind, hoe zou het dan gaan? In ieder geval effe pas op de plaats en vanaf de molen weer vol gas naar Spanbroek. Daar het eerste stuk met tegenwind en dus konden we daar zien hoe de verhoudingen lagen.
Dat werd snel duidelijk, de kopbeurten werden nu alleen gedaan door Olaf, Emiel en Jack. De rest liet lopen, of om zich te sparen voor de sprint straks of om gewoon bij de groep te kunnen blijven. Af en toe waagde iemand een beurtje maar die werd dan wel even toegesproken, hé wel effe sneller overnemen joh, of hé snelheid vasthouden hoor! Nou dan wist je dat je maar beter achteraan kon sluiten en weg moest blijven vooraan. De toon was gelukkig vriendelijker dan een maand terug, toch winst geboekt.
De groep was nog steeds bij elkaar en de sfeer nog steeds goed. Ik begon mij af te vragen hoe dat nu zo kwam? Ligt die opgefokte sfeer dan aan sommige rijders (die er nu niet bij waren) of aan de rijwijze van de groep waarbij ieder voor zich en god voor ons allen het motto is? Geen gesnok van Renzo, geen geslinger van Jerry of Christiaan, geen krachttermen van Martin, geen gebrek aan ruimte op de weg, zou dat allemaal het verschil maken? Of was het gelijkmatige tempo, geen wind van de zijkant die zorgde voor de betere sfeer? Zelfs na Scharwoude bleef de groep bij elkaar en haalde we zelfs de B in. We hadden dus wel hard gereden want we reden om 11 uur over de streep terwijl normaal het wel 10 minuten later is. De sprint was ook heel vriendelijk, Jan werd de eer gegund want zoals Emiel bij de koffie zei:”Je hebt nog nooit zoveel op kop gereden dit jaar”.
Na twee bakken koffie, alles is meer tijdens de XL rit, weer met de A en B groep op weg, Aart sloop er weer vandoor maar bij Hobrede hadden we hem al te pakken. Paul en Emiel sloegen af op de Noorderweg, vonden het wel welletjes voor vandaag en namen afscheid met een lach en een groet. Heel anders dan vorige keer dus, geen stoom dit keer. Op de Zuiderweg netjes rond gedraaid en Jan mocht weer de sprint winnen, al moest hij nu wel iets meer zijn best doen.
Na afloop even bij ons herintreder Ron gevraagd hoe het was gegaan. Hij was tevreden, was een snelle rit maar niet geheel onplezierig en voor herhaling vatbaar. Kijk als we zo vaker rijden groeit de groep voor de XL rit wel weer.
Peter
10 oktober
Ik kan niet naar de statistieken kijken van onze website. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig hoeveel bezoekers elke week op de site komen en hoeveel de geschreven stukjes lezen. Na mijn oproep of ook anderen iets wilde schrijven was ik blij om te zien dat Olaf de handschoen oppakte. Was ik weer op de hoogte van wat er op de zondagochtend was gebeurd gedurende mijn afwezigheid.
Vorige week was er helaas helemaal niemand die het beestenweer had getrotseerd en bleef de pagina leeg. Ook op Strava was het die dag stil.
Vandaag gelukkig niet, fantastisch weer, weinig wind en een geleidelijk doorbrekend zonnetje maakte een hele mooie fietsdag. We waren met 7 man bij de kerk en Emiel sloot later als nummer 8 aan.
We leven in een bewegingsarme samenleving, ik zie dat dagelijks om mij heen. Op school zie ik dat kinderen dikker worden, minder conditie hebben en ook de motorische vaardigheid loopt achteruit. Ben benieuwd of de huidige jonge generatie net zo oud gaat worden als onze senioren van vandaag. Ik heb er een hard hoofd in, misschien worden ze wel net zo oud maar dan volgens mij met wel meer gebreken. Gezond oud worden is best wel een dingetje. Daar is een bepaalde leefstijl voor nodig en daar hebben sommige mensen echt moeite mee.
Het begint met de inname van voedsel, kijk om je heen en je ziet dat een groot deel van de bevolking iets meer eet dan noodzakelijk. Daarnaast moet je gewoon dagelijks bewegen zodat je je opgeslagen energie verbrand. Sporten is echt niet noodzakelijk om gezond te blijven, gewoon elke dag matig intensief bewegen is genoeg. Bij de OKP zit dat bewegen wel snor, als ik kijk op Strava zie ik een heleboel op zondag, dinsdag en donderdag fietsen. Deze lieden hebben van hun fietsritje een gewoonte gemaakt, het is ingebed in hun weekritme. Bijna niets weerhoud hun van de wekelijkse ritjes, misschien alleen zoals vorige week zondag een uitzonderlijke lange natte dag. Chapeau voor deze heren en blijf vooral doorgaan.
Ook de wat jongere goden hebben van hun fietsritten een gewoonte gemaakt, dus dat oud worden zit bij deze mannen wel snor. Jerry staat bijna op 20.000 km die leeft gewoon om te fietsen, als hij nog hoogtestages zou invoegen kan ie zo het profpeloton in. Maar er zijn er meer die er een aardig ritme in houden met hun fietsritten. Ik heb ook zo mijn vaste dagen dat ik rij en dat maakt het leven lekker simpel. Maandag en zondag staan in mijn agenda gewoon genoteerd als fietsdagen. Er moet wel echt iets belangrijks zijn wil ik dat veranderen.
Met mij dus nog 7 medefietsers die in gesloten formatie richting Purmerend reden. Er werd prima afgewisseld en Jan zag vanaf zijn vaste positie dat het lekker liep. We konden weer de oude route via Scharwoude en de dijk rijden. Voor auto’s nog afgesloten maar voor ons fietsers is de dijk weer open. Wel heel luxe om op een bredere weg te rijden zonder dat er auto’s willen passeren. Jerry had kennelijk geen last van zijn 200 km rit van gisteren. Hij kreeg vandaag de prijs van de aanvalslustigste renner. Ik denk hij wel 6 keer probeerde weg te komen, onvermoeibaar zette hij keer op keer aan. Maar om weg te blijven moet ie uit een ander vaatje tappen. Olaf, ook 200 km in de benen van zaterdag, hengelde hem steeds rustig binnen. En als hij er geen zin in had deed Emiel of Christiaan het vuile werk. Uiteindelijk monde het uit in een groepssprint en had ik mijn geld ingezet op Jan, maar Jerry was het daar niet mee eens en gooide er nog een versnelling uit en ging als eerste over de meet.
Op het terras was het niet zo druk, de B was maar met klein groepje. Waarschijnlijk nog vele die genoten van een late vakantie. Na de koffie weer op weg en Aart vond dat het eigenlijk te langzaam ging. Hij gaf voor Middelie al gas en dan is het spel op de wagen. Sommigen kunnen dan niet achterblijven en snokken er lekker overheen. Dus vlogen we naar Oosthuizen en Purmerend. Paul had nog bij de groep willen blijven maar hield het helaas niet vol. Moet nog even paar weken oefenen denk ik. Op de Zuiderweg weer een groepssprint, in gang gezet door Eric en afgemaakt door Jan. Een sluwe vos verliest nooit zijn streken.
Thuis nog even op Strava gekeken en het was een jaar geleden dat we de route via de dijk bij Scharwoude hadden gereden. Blij dat het stukkie dijk weer in onze route zit want sommige dingen moeten gewoon niet veranderen. Als iets routine wordt sla je nooit over en blijf je het lang volhouden, alles om gezond oud te worden, toch?
Peter
26 september
Om Peter niet al te zeer teleur te stellen dat weer niemand een stukje geschreven heeft in zijn afwezigheid, klim ik maar in de pen.
Zondagochtend 9 uur en het regent. Ben ik misschien te voorbarig geweest met aangeven in de appgroep dat ik vandaag mee ga? Dat zal dan wel een rustige OKP worden vandaag, denk ik nog.
Maar aangezien de regen precies op tijd noordwaarts is weggetrokken, valt het nog mee qua bezetting bij de A. JanL, JanB, Jerry, Aart, Eric, Christiaan en ik staan bij de kerk. Geen Peter dus.
Allereerst worden nog de perikelen van afgelopen week besproken. Ik heb blijkbaar van alles gemist; scheldkanonnades, slingeren, duw- en trekwerk, allerlei zaken die niet thuishoren bij een groepsrit, maar die dan wel weer beklijven. Zeker wat gemist.
Terug naar vandaag. We beginnen relatief rustig. Hoewel Jerry, JanL en Aart de trein goed op stoom brengen, is het met wind mee nog makkelijk volgen. Locomotief Emiel sluit nog voor Purmerland aan. Achter Purmerend wordt er nog wat versneld. Maar zelfs dan nog wordt er sociaal gereden. In Oosthuizen zijn we nog een locomotief (lees Ruben) rijker, maar het blijft tot aan Scharwoude bij een enkel snokje van Jerry.
Bij het keerpunt geeft Jerry even uitleg voor het uitblijven van zijn snokken. Hij heeft wel twee (!) glazen wijn gisteravond gedronken. Maar aangezien dit nieuwe glazen waren, is bijna de hele fles verdwenen in die 2 glazen. Het indekken is begonnen.
Overigens lijkt het erop dat er weer gefietst kan worden op de dijkweg van Scharwoude naar Schardam. Er staat wel een heel mooi paaltje nu midden op de weg. Volgende week maar proberen die te ontwijken.
Op weg naar Edam beginnen de locomotieven 10 kleine visjes te zingen. Ruben spaart zich voor zijn rondje Enkhuizen, Emiel heeft maagklachten, Jerry heeft zoals gezegd 2 glazen wijn achter de kiezen, Christiaan blijft dapper standhouden maar heeft wat moeite het tempo fietsend vast te houden omdat hij veel te hard kan hardlopen en ik fiets uiteindelijk vooral solo. Ik heb niet de illusie dat me dat ook maar iets gaat opleveren, aangezien mijn explosiviteit ver te zoeken is. Heb ik al gemeld dat ik te warme sokken aan heb?
In Edam komt Aart, Jerry of Eric als eerste de denkbeeldige streep over. Geen Leegwater? JanB geeft aan dat JanL al in Schardam lek gereden is. Oh...
Dat betekent een extra kopje koffie. Want sociaal als we zijn, wachten we natuurlijk graag in het zonnetje op het terras met dat tweede kopje koffie. De familie Janbroers sluit zich daar graag bij aan.
Zodra de teruggekeerde JanL ook zijn enige kopje koffie op heeft, maken we weer aanstalten. Dan blijkt Emiel een leegloper te hebben. Oppompen en doorfietsen is zijn devies. Als minimaal 20 minuten koffiedrinken, in zijn geval koud water met bubbels, alleen maar zo'n zachte band tot gevolg heeft, dan moet je daar opgepompt wel mee thuis kunnen komen, is zijn nuchtere kijk.
Ruben bedenkt zich dat er weer richting Enkhuizen gefietst kan worden en trekt tot aan Oosthuizen flink door. Misschien ook nog wat verder, maar de rest slaat af richting Hobrede. Er was toch een tijd dat de Hoorngangers Hobrede gebruikten als keerpunt, maar dat lijkt al weer lang geleden.
In Purmerend blijkt JanL weer verdwenen, weer lek. We wachten wel bij de finish op de Zuiderweg.
Als eerste wacht hier Jerry, die gekatapulteerd door de jongste Janbroers, in zijn eentje de finishlijn is gepasseerd. Niemand anders op de foto. Terwijl we op JanL wachten, wordt er nog flink nagekaart.
Ik had toch al wel gemeld dat ik te warme sokken aan had?
Olaf
19 september
Ik ben een tijdje weg geweest en het is jammer dat niemand iets schrijft over de belevenissen van de zondagochtend. Volgens mij is er altijd genoeg stof tot schrijven en ik blijf graag op de hoogte van de OKP als ik in het buitenland ben.
Afgelopen weken was ik een geluksvogel volgens velen. Wat ik werk noem, vinden de meeste dat het vakantie is. Nu hoor je mij niet klagen als ik een week op excursie ben met een groep leerlingen. Het is altijd fijn om met een groep leerlingen op te trekken in een andere setting dan het gewone leslokaal. Maar vakantie? Misschien lijkt dat van de zijlijn zo, je kunt het vergelijken met een ijsberg die drijft in de zee. Je ziet alleen de mooie witte spectaculaire bovenkant, wat onder de waterspiegel zit is aan het zicht onttrokken. Daar zit het meeste werk en dat zie je dus niet. Maar mocht je heel jaloers op mij zijn, school je om. Er is een tekort aan docenten en voor sommige vakken staan we te springen om collega’s.
Terug naar mijn onderwerp, emoties. Afgelopen weken heb ik meegedaan aan twee fiets-evenementen voor een goed doel. Beide waren projecten van mijn klas: dmv het organiseren van acties geld ophalen voor het goede doel en als tegenprestatie voor alle donaties en geldbijdragen een fietsuitdaging in de bergen aangaan. De eerste was in Bormio voor Forza4energy4all, de tweede in Argeles Gazost voor Ride4Kids. Beide stichtingen halen geld op om gezamenlijk onderzoek te financieren naar het ontwikkelen van een medicijn voor energiestofwisselingsziekten. Veel kinderen die aan deze ziekten lijden worden meestal niet ouder dan 15-20 jaar. In Bormio fietste we 3 dagen elke dag een berg op. De eerste dag de Gavia, daarna de Mortirolo en als toetje de Stelvio. Mijn leerlingen hadden het niet makkelijk. Ze hadden zeker getraind, maar wel op de puber manier: het mag niet te veel moeite kosten en vooral rijden in de comfortzone. Maar als je een berg beklimt kom je juist uit die zone, kom je in een ander belevingsgebied
. De organisatie had op de moeilijke punten van de klim borden geplaatst met afbeeldingen van hun kinderen die een stofwisselingsziekte hebben en daarbij een aanmoediging. Mijn leerlingen dachten dat ze het zwaar hadden maar bij het zien van die borden dachten ze gelijk voor wie ze bezig waren. Hun project was een eigen keuze, hun fietstrip ook een keuze. De kinderen die ziek zijn hebben geen keuze, die zijn altijd moe en hebben elke dag pijn en last van hun beperkingen. Door de borden kregen mijn leerlingen op die moeilijke punten weer een boost en trapte door.
Op de top volgde dan de ontlading, vermoeidheid maakt ook dat je wat emotioneler wordt, de traantjes kwamen dan snel. Mooi om die emotie te zien en ik denk voor hun een geweldige ervaring. Diep gaan, ergens je best voor doen, niet opgeven en pas stoppen als je boven bent.
De laatste dag was echt een emotionele rollercoaster. Zware klim, koud weer, hagel op de top, trots op het resultaat, vermoeid en leeg getrapt, besef dat dit het letterlijke hoogtepunt van hun project was, besef van al het werk dat was verzet. De tranen vloeiden rijkelijk en de knuffels waren warm en terecht. Als laatste nog een afdaling in deels nat weer, met samengeknepen billen naar beneden, pas na de tunnels werd het weer droog en scheen de zon. Warmde je handen weer op en droogde je tranen ook weer, ontlading van de spanning.
Bij het pizza diner had ik voor elke leerling een persoonlijk woordje, ook bij mij kwamen nu de emoties. Des te ouder, des te makkelijker komen de tranen. Ik was trots op mijn leerlingen, op hun werk, hun resultaat maar vooral op hun ontwikkeling en groei. Wat is fietsen toch een mooi middel om dat te laten ervaren en wat ben ik een geluksvogel dat ik dat in mijn beroep kan gebruiken.
Zaterdagnacht kwam ik terug uit de Pyreneeën, evenement 2. Het was vorig jaar afgelast vanwege Corona, ik zou met 22 leerlingen daar gaan fietsen. 1,5 week voor vertrek ging er een streep door. Onze inschrijving was nog geldig en dus wilde ik weer heen, slechts 1 leerling en 1 begeleider van vorig jaar wilde/konden ook mee. Dus met zijn drieën weer een mooie week gehad en namens mijn leerlingen een cheque met de opbrengst van het team aan de organisatie overhandigd. Het mooiste moment van die week: dat je na de beklimming van de Tourmalet op de top ontvangen wordt door de organisatie, je een medaille omgehangen krijgt en een innige omhelzing krijgt met de woorden: bedankt voor je inzet en bijdrage voor onze kinderen en fijn dat je er was. Nou probeer het dan nog maar droog te houden.
Ik kwam dus zaterdagnacht terug en wilde zondagochtend gelijk de normale routine van de OKP rit oppakken. Om 8.30 had ik nog geen appjes langs zien komen dus ik appte wie er bij de kerk zou staan. Bleken de meeste al onderweg te zijn, het was XL rit vandaag! Tja even niet opgelet in de agenda. Snel spullen gepakt, koffie weggeslokt en de fiets op gesprongen om de groep tegemoet te rijden. Onderweg erachter komen dat je bidon bent vergeten, ai dan maar in Edam extra watertje nemen.
Net na Weidevenne zag ik een grote groep wielrenners naderen, meeste in zwart gekleed en breed over de hele weg uitwaaierend. Ik dacht eerst dat kan nooit de XL rit zijn, we zijn meestal met minder. Maar niets was minder waar, het was een hele grote opkomst en ze hadden er zin in. Ik draaide om en sloot na pittig sprintje achteraan aan. Het ging nog vrij rustig maar in de Beemster ging de rem eraf. Ooit was de XL een rit voor de A en B! De bedoeling was dat iedereen mee zou kunnen komen en er gezamenlijk zou worden gereden. Inmiddels weten we beter, het is een soort veldslag geworden. Snokken, hoge gemiddelde snelheden, hard doortrekken na bochten, na kruisingen vol gas aanzetten, alles op een lint trekkend. Geen rustige momenten om even op adem te komen, gewoon een lange sprint naar Edam.
Vandaag liepen de emoties hoog op, ik weet niet hoe dat kwam. Misschien omdat iedereen flink zat af te zien en de adrenaline tot beven de wenkbrauwen kwam. Paul gaf op de Volgerweg al aan of het wat rustiger kon, maar zijn geste werd niet overgenomen, althans het ging even zachter maar na paar km zat iedereen alweer scheel te kijken van de inspanning. Met het klimmen der jaren worden de fysieke verschillen ook groter en voor sommigen kan de inspanning licht aanvoelen, anderen kunnen dan al in het rood rijden.
Afgelopen week met een beginnende fietser de bergen in geweest, mijn hartslag is niet boven de 100 gekomen, mijn garmin trainingsscores waren van een herstelrit. Haar hartslag heb ik maar niet gevraagd, maar dat ze in het rood reed was duidelijk. Zwoegend is ze boven gekomen, soms ging het maar 5km/u. Ik had het koud en blies steeds mijn handen warm, zij reed met een rode kop van inspanning rond. Zo zie je dat inspanning per persoon verschilt.
Als je boven je theewater komt, wordt je meestal wat korter door de bocht. Laat ik het zo zeggen dat een goed bedoeld advies wat ongenuanceerd en met een andere tonatie je mond verlaat. Met zo’n grote groep met niveauverschil op conditioneel gebied, met de harde wind op de kant, met de verschillende (on)ervarenheid gaat er wel eens wat mis. Dan lopen de emoties even op en is men minder begripvol naar de ander. Een slingertje is heel gevaarlijk, omkijken moet je niet doen in een groep, plotseling remmen, geen signaaltjes doorgeven, niet doorgeven als iemand eraf is, etc. Allemaal situaties die een opmerking uitlokken. Vanmorgen was het veel §#&%@/ en andere krachttermen die ik hier niet wil herhalen. Ik snap wel waar het vandaan komt en haal mijn schouders op over de toon, ik snap immers de boodschap (gevaar of samenwerken) en knoop die in mijn oren. Dat kan van rustiger rijden zijn tot neem nou eens over of hou je stuur recht. Wat we vandaag eigenlijk miste was een Patron, een persoon met aanzien en gezag die zorgt dat alle kikkers in de pan blijven. Rick deed een goede zet door bij Spanbroek de groep te laten stoppen zodat Paul weer kon aansluiten. Chapeau voor deze actie, want nu kon hij weer aansluiten. Vooraan was het bericht niet doorgekomen dat er iemand af was. Na deze zet werd er rustiger gereden, was het weer een ouderwetse XL rit waar ook gepraat kon worden en iedereen mee kon.
Natuurlijk eindigde we met een sprint, Jerry was er al twee keer vandoor gegaan, maar hij kwam erachter dat de wind toch echt wel hard was en werd dus terug gehaald. Zijn laatste jump, 3 maal is scheepsrecht, was wel goed getimed. Hij won de sprint en de Patron zag dat het goed was (hield ie nou zijn benen stil😉).
Na de koffie met een grote groep de lus naar Oosthuizen gereden, ik zag alleen Ben links af slaan bij de splitsing. Jerry was het gezapige tempo bij Hobrede beu en gaf gas. Aart was stiekem weggeslopen, op zijn Zoetemelks, en reed een heel stuk verder op kop. Onderweg kwamen we Renzo weer tegen en die nam Jerry op sleeptouw. De groep viel uiteen, er ontstonden meerdere subgroepen. Gelukkig zorgde het rode licht in Purmerend ervoor dat iedereen weer kon aansluiten. Op de Zuiderweg haalde we de eenzame koploper weer in, alleen wegblijven is niet iedereen gegeven. Jerry won wederom de sprint.
Maar waar waren Paul en Martin? Misschien waren de emoties te hoog opgelopen en gaven ze de voorkeur om de rit solo te eindigen. Doe ik soms ook als het mij teveel wordt, afgelopen week ook even stilletjes op de top gezeten om even stil te staan bij het gebeuren van het evenement. Maar ik hoop dat ze er volgende keer gewoon weer bij zijn, want gedeelde smart is immers halve smart.
Peter
29 augustus
Communicatie
Er zijn verschillende manieren van communiceren: je hebt de gesproken taal, de lichaamstaal en de geschreven taal. Bij gesproken taal haal je niet alleen informatie uit de woorden maar ook uit de intonatie, de woordsnelheid waarmee gesproken wordt en de woordkeuze. Bij lichaamstaal zie je aan de houding van de zender hoe de informatie bedoeld wordt, of als ontvanger laat je merken hoe de informatie binnen komt. Bij de geschreven taal mis je deze lagen in de communicatie. Als je een ouderwetse brief, een e-mail of een appje verstuurd kun je met emoji's nog wel proberen er een extra laagje aan toe te voegen maar het blijft surrogaat. Ik heb menig keer de plank volledig misgeslagen met mail en appjes. Kwam mijn boodschap totaal verkeerd over omdat geschreven woorden alleen wel eens heel anders binnenkomen dan je verwacht.
Waarom dit theoretische verhaal? Zaterdagavond komen de eerste appjes al binnen van de OKP. Wie is er bij de kerk? Zijn we met genoeg om een A ploeg te formeren of sluiten we bij de B aan? Zondagochtend bij twijfelachtig weer hetzelfde proces. Ga je wel of niet, wat doet het weer? Hoe is het bij jou?
Op zich allemaal eenvoudige informatie die vrij duidelijk is. Behalve als er een appje van Renzo binnenkomt. Ik schrok mij rot en het liep gelijk dun door mijn broek. De keizer van de snok, de man die bij soloritten hogere gemiddelde snelheden haalt dan de A ploeg op zondag. De man met de verschroeiende sprint waarbij wij alleen maar zijn achterwiel zien. Hij kondigde gisteravond aan om zondag weer eens te komen rijden. Aan het appje kon ik niet zien of hij het meende. Had ik hem in het echt gesproken zou ik gelijk weten of hij een grapje maakte of niet. Gewoon zijn blik en de intonatie zouden genoeg zijn om de boodschap te interpreteren. Gelukkig maakte hij een grapje, hij was bij de opening van het clubhuis van Rugbyclub Waterland. Uit eigen ervaring weet ik dat het daar altijd heel gezellig is en er niet op een biertje meer of minder gekeken wordt. Renzo had denk ik een hele gezellige middag gehad.
Bij de kerk een grotere groep dan de laatste weken. De Swiss Epic boys waren terug en stapte gewoon weer op de racefiets. Totaal geen last van omschakelingsproblemen, het zijn eigenlijk de Van der Poeltjes van de OKP. Nu hoorde ik Ron wel zachtjes zeggen dat ie iets last had van zijn rug, toch die andere zitpositie? Jan B was er ook weer bij, nog iemand die op elke fiets zijn ei kwijt kan. Mountainbike, gravelbike, strandfiets, e-bike of racefiets, het is hem allemaal om het even. Jan L was er ook weer, net terug uit Frankrijk (duidelijk de zon gezien want zag er gebruind in zijn gezicht uit). Eric die zijn rustperiode ook weer afsloot en zijn kansen bij de A ging uitproberen. Aart was er ook bij en onderweg pikte we Ruben op.
Het eerste stuk werd er erg rustig gereden, alle vakantieverhalen werden uitgewisseld. Dat is het voordeel als je elkaar in het echt ziet. Praat stuk makkelijker en het is leuk om de enthousiaste verhalen te horen. Daar kan geen zoom-meeting, teams-meeting, app of e-mail tegenop. De mens is een sociaal dier en samen dingen doen en met elkaar praten hoort daarbij. Corona mag de samenleving dan deels op slot hebben gegooid en via internet redelijke alternatieven hebben geboden, elkaar in het echt zien en spreken voegt toch echt wat toe.
Stel je voor dat we de OKP op Zwift zouden doen! Kan prima hoor. Je zit op je fiets, trap het zuur voor de ogen en je hoeft je huis niet uit. Het programma simuleert zelfs als je in het wiel rijdt en je daar voordeel van hebt. Dus Jan kan ook gewoon meedoen. Toch haalt het niet bij het echte buitenwerk.
Want zie je op Zwift het elleboogje die aangeeft dat je moet overnemen? Hoor je het gevloek en de opmerking dat je naar links moet omdat je de groep op de kant zet? Hoor je het geschakel om je heen als de sprint nadert? Kies je de goeie positie als de wind op de kant komt? Allemaal communicatie die je in de virtuele wereld moet ontberen. Dan nog even los van het feit dat je aan iemands manier van fietsen ziet hoe de vorm is (of is het zand in de ogen strooien en is het een stuk toneelspel?).
Ik zie de groep hard werken, iedereen zit onderin de beugels en heeft de rug gekromd om op kop het tempo hoog te houden. Ron niet, de stylist heeft gewoon de handen bovenop het stuur, op de remgrepen. Ondanks de grotere luchtweerstand weet hij er een prima snelheid uit te persen en dat blijkbaar zonder moeite. Schone schijn of is toch dat rug probleempje echt? Die omschakeling van mountainbike naar racefiets? In ieder geval ging het deel van de rit na Purmerend een stuk harder dan daarvoor. Ik zag stukken van 52 in het uur op mijn teller verschijnen, gaf ook aan dat er aardig windje stond. De sprint die werd gewonnen door Ruben geloof ik. Tenminste als de meet bij het bordje Edam ligt. Mijn voorkeur voor de meet ligt een streepje eerder want ik heb menig keer gezien dat de snelheid in de sprint zo hoog opliep dat de volgende bocht maar net gehaald werd en als er dan net een auto tegemoet kwam was het levensgevaarlijk. Die streep die 50 meter eerder ligt zorgt ervoor dat zo'n situatie niet hoeft te gebeuren. Ik was het eerst bij die streep dus voor mijn gevoel was ik de winnaar.
De koffie smaakte prima en het was weer gezellig op het terras. Genoeg om over te praten en alle lagen van de communicatie zaten erin. Wel zo prettig want dan weet je gelijk wanneer iets serieus of grappig bedoeld wordt. Na de koffie weer tegen de wind in richting Oosthuizen, tja een echte nazomer lijkt ons ook niet gegund. Het voorjaar was nat en koud, de zomer wisselvallig en nu is het niet veel beter. Wind uit het noorden maakt van de start na de koffie geen lolletje. Na het afslaan van de Hoornse afdeling kregen we de wind in de rug en ging het weer lekker hard over de dijk. Het viaduct was geen scherprechter vandaag, niemand had een venijnig sprintje naar boven in de benen. We missen Jerry en Olaf denk ik daarvoor. Eric hielt zijn kruit hier nog droog en pas toen de finish op de Zuiderweg in zicht kwam gaf hij gas. Hij won vrij gemakkelijk. Ik had al veel eerder in de gaten wat zijn plannen waren. Als je gewoon weinig op kop rijdt weet je dat iemand zich zit te sparen voor de sprint. Als je dan achter je ook nog klik, klik, klik hoort dan weet je hoe laat het is. De mannen met de dikke kuiten en bovenbenen schakelen een tandje zwaarder en zetten aan voor de sprint. Eric was vrij duidelijk in zijn communicatie kan ik wel zeggen.
Peter
22 augustus
Ik had gehoopt dat iemand het stokje van het schrijven van een verslagje zou overnemen. Helaas voelt niemand zich geroepen of denkt iedereen dat ze geen schrijverstalent hebben. Dat heb ik ook niet, ik vind het leuk om mijn beleving van de zondagsrit te delen.
Het zou vandaag sowieso rustig worden, het A groepje is niet zo groot in vakantietijd ga je dat merken. De weersvoorspellingen waren ook zeer slecht voor vandaag, veel regen en dat betekent ook een lagere opkomst.
In de app kwamen al snel de berichtjes binnen: ga niet vanwege de regen, we zijn maar met weinig dus bij de B starten, ik twijfel nog, etc. Uiteindelijk vertrokken Olaf en ik uit Purmerend om bij de B te starten. Het was nog droog, al leek dat niet al te lang meer te duren. Om ons heen genoeg donkere wolken die niet veel goeds voorspelde. We reden het bushokje van Purmerland voorbij, er stond nog niemand. We reden door om te kijken of we iemand zouden tegenkomen. Op de haal barste de bui los, we draaide snel om en reden (droog) terug naar Purmerland. Daar kwam Percy opdagen, waren we in ieder geval met drie. Aart kwam niet, het hoosde in Amsterdam Noord en Eric kwam ook niet, had geen zin in een nat pak op zijn verjaardag. Wel jammer want de laatste weken weinig voor de koffie hoeven te betalen, steeds was er iemand jarig die trakteerde. Liepen we nu dus mis.
Met zijn drieën vertrokken via de oude route, we zijn bij de A nu eenmaal een soort autisten die altijd dezelfde route rijden. Onderweg pikte we Gerard op, toch nog een treintje van 4.
Het ging lekker en Olaf had denk ik geen last van zijn 200 km rit van de dag ervoor. Hij reed zo hard dat Gerard en Percy de beurtjes lieten lopen. Ik nam voor de vorm nog af en toe over maar moest het wel uit mijn tenen halen.
Na Oosthuizen kwamen de groep uit Hoorn tegen, die besefte te laat dat wij de enige groep waren en lieten ons dus gewoon passeren. Olaf riep nog Hé, maar dat was tegen dovemansoren.
Vandaag reden we weer door tot de rotonde bij Scharwoude, vandaar weer de wind lichtjes in de rug.
Langs de dijk met ruim 40 per uur ging prima, vooral in 2e en 3e positie ging het lekker. De sterkste schouders moeten immers de zwaarste lasten dragen dus geen van ons voelde zich schuldig dat we iets minder op kop reden. We haalden de groep Hoorn weer in, zij waren ergens afgestoken. Olaf riep nog: pik aan! Maar als je met 42 in het uur komt langs denderen is het weinigen gegeven om aan te pikken. Robby lukte het en hij bleef bij.
Bij de Gevangenpoort zat alleen good old Ben op het terras. Later sloten Emiel en groepje van Marc nog aan bij de koffie. Die hadden gewacht langs het kanaal in Purmerend, tja die route hadden wij niet genomen en zo liepen we ze dus mis.
Vanwege de rust op het terras en dit keer geen gehaast van opstappende en vertrekkende renners, zelfs tijd voor twee bakkies koffie. Die lage opkomst is zo gek nog niet. Daarna rustig vertrokken voor deel 2. Ook dit keer eigenlijk zelfde scenario, al deed Emiel nu ook erg goed mee. De twee canyons deden goed kopwerk. We bleven mooi bij elkaar en reden als groep naar de meet.
De hele rit geen spat regen gehad en de weg was boven Purmerend gewoon kurkdroog. Had ik naar het weerbericht geluisterd had ik nooit op de fiets gestapt. Maar door gewoon ouderwets naar buiten te kijken en beetje gokken was het dus toch een mooie droge rit geworden. De thuisblijvers hadden ongelijk gekregen.
Peter
25 juli
Paniek in de app groep van de A! Met hoeveel zouden we bij de kerk zijn? Zou het wel genoeg zijn voor een leuke groepsrit of zou aansluiten bij de B beter zijn? Ik ben een gewoontedier en mij maakt het niet uit hoeveel er staan. Zondag is fietsdag en starten bij de kerk in Oostzaan. Dat staat gewoon elke week in mijn agenda, daar hoef ik niet over na te denken.
Onderweg naar Oostzaan kwam ik Jack tegen, hij draaide om en ging mee naar Oostzaan. Ik wist dat Jan en Aart er ook zouden staan. Christiaan en Nico waren er ook en onderweg sloot Paul nog aan. 7 man, geen slechte score voor de zomer.
Naar Purmerend ging het nog redelijk rustig maar op de dijk en later langs de provinciale weg ging het af en toe heel hard. Nico had de kopbeurten met de hoogste snelheid, steeds als hij op kop kwam trok hij door. Wij moesten alle zeilen bijzetten en onder in de beugels zitten om het wiel te houden. Gelukkig was hij niet zo sterk dat deze kopbeurten heel lang duurde, anders waren er zeker slachtoffers gevallen. Nu bleef de groep bij elkaar, al moesten sommigen wel economisch rijden. Dwz niet teveel op kop komen om energie te sparen.
De sprint was voor Jan, hij weet nog steeds genoeg energie te sparen om een flink eindschot te geven. Niemand kon hem volgen en als eerste ging hij over de streep.
Bij de koffie een stuk appelgebak, Jan Klarenbeek was 80 geworden en trakteerde de hele OKP. Jan, namens de hele groep gefeliciteerd en dank voor je traktatie.
Deel 2 ging iets rustiger dan deel 1. Nico was met Jaap mee gegaan en Percy sloot bij ons aan. Christiaan was na deel 1 doorgereden, dus we mistte twee snelle mannen.
Kennelijk moest het appelgebak langzaam verteerd worden want de teller kwam meestal niet boven de 40. We draaiden mooi rond met zijn zessen en pas bij het viaduct viel de groep uiteen. Toch effe op elkaar gewacht voor het laatste stuk, het ging weer lekker en natuurlijk won Jan wederom de sprint. Van het groepje was hij de man met de dikste benen. Dikke benen=sprintvezels=winnen, logisch toch?
Peter
18 juli
Ik begon niet zo goed aan de dag. Lag in mijn bed en kon niet terughalen of de wekker afgegaan was. Beetje slaapdronken lag ik te doezelen totdat het besef kwam om even op mijn klokje te kijken. Shit het was 825 uur en normaal zit ik dan op de fiets om naar Oostzaan te rijden voor de xl rit. Ik sprong mijn bed uit, duwde een boterham en krentenbol naar binnen en sprong op de fiets.
Op tijd zou ik niet meer zijn, al zou het het niet veel schelen. Onderweg ging mijn telefoon af. Ik liet hem gaan, waarschijnlijk iemand van de groep die wilde weten waar ik was. Toch wel leuk om te merken dat ik werd gemist, altijd goed voor het ego.
Ik haalde het net niet, op 300 meter van de kerk kwam ik de groep tegen. Opgelucht dat ik het redelijk gered had en de groep blij dat er een rijder bij was. We waren nu met zes. Olaf was de grote verassing, hij zou immers op vakantie zijn maar had vertrek dagje uitgesteld. Of wij er blij mee waren? Ik had mij ingesteld op een rustige xl rit waarbij de krachtsverschillen niet zo groot zouden zijn. Olaf is een maatje te groot voor ons, hem volgen is al een uitdaging op zich. We konden onze borst natmaken.
Het begin ging redelijk, al voelde mijn benen niet erg best. Kennelijk ben ik niet op mijn best zo kort na het ontwaken. En ik moet zeggen wakker worden met een hartslag van ongeveer 50 en 30 minuten later bezig zijn met hartslag van 150-160 voelt iets oncomfortabel.
Vanaf de Beemster nam ik de rol van Jan aan. Niet overnemen en achterin blijven zitten.
Jan zelf reed heel goed, deed zijn beurtjes en nam ouderwets hard over. Hij had 3 rustdagen gehad dus had goesting.
Bij Schermerhorn moest ik bij het oversteken even wachten, de groep reed door. Aart, de koning van de bebouwde kom ging even op de trappers staan. Ik dacht even dat ze mij zouden achterlaten, xl is tegenwoordig kennelijk ook een verlengde uitvoering van de normale A rit. Gelukkig hoorde ze mijn wanhoopskreet en kon ik weer aansluiten.
Onderweg naar Rustenburg kregen we gezelschap van een dame. Ze vond ons tempo wel prima en sloot aan in de groep. Haar vriend was echter minder fit en liet lopen. De extra rijder in de groep maakte wel wat los, iedereen ging net wat mooier zitten en deed extra zijn best op kop. Van dat zou het wel mooi zijn als er meer vrouwelijke rijders bij ons zouden aansluiten. Maar toen ze van kop kwam en merkte dat vriendlief er niet meer bij was liet ze ons gaan. Kennelijk waren we als gezelschap toch net niet gezellig genoeg.
Vanaf Spanbroek hadden we de wind lekker in de rug. Olaf nam 3/4 van al het kopwerk op zich en als we al overnamen zakte de snelheid met 1-3 km/u. Iets wat achteraan in de groep met gejuich werd ontvangen, effe de druk van de benen af en ontspannen.
Precies 11 uur drukt Aart als eerste zijn voorwiel over de streep bij Edam. Logisch dat ie won, had zich genoeg gespaard in vergelijking met de sterkste man vandaag. Maar zoals iedereen weet, wielrennen is geen eerlijke sport, de sterkste wint niet altijd.
De koffie nuttigde we in de schaduw, de B zat lekker in het zonnetje maar hadden haast. Wij hadden de koffie nog niet eens op tafel staan of zij stonden alweer op en vertrokken voor deel 2.
Wij vertrokken iets later in gezelschap van Ben en Cees. Jan had het zwaar gehad tijdens deel 1, maar hij was wonderwel hersteld en ging geheel vrijwillig weer met ons mee. Hij had ook met Cees en Ben kunnen meerijden die bij Middelie de korte versie namen. Jan is ook een man die wel van een beetje uitdaging houdt.
In Purmerend even wat oponthoud, de brug bij de sluis stond open. Het was mooi weer en dan zit half Nederland in een bootje. Met als gevolg dat de brug aardig wat keer per dag omhoog staat. Voordeel is wel dat er even een rustmoment was.
Na de brug lekker door gereden naar de Zuiderweg, dit keer won de sterkste man van de dag wel de sprint. Toch nog gerechtigheid.
Peter
11 juli
Wielrennertje spelen is altijd leuk. Elke zondagochtend doen we het weer en verbeelden we ons dat we een prof zijn. Met het groepje mooi rond draaien en de snelheid zo hoog mogelijk houden geeft een kick. Daarnaast is er natuurlijk het haantjes gedrag, wie is de sterkste vandaag? Wie kan de groep het meeste pijn laten lijden? Wie wint de sprint bij Edam en de Zuiderweg?
Met 8 man vertrokken we vanaf Oostzaan, rustig rijdend over de Haal. Pas in de buurt van Purmerland worden de eerste tempoversnellingen ingezet. Natuurlijk door Jerry, hij is de meest speelse van ons en had gisteren op Sloten gezien hoe het moest. Gelukkig rijden Dirk, Olaf en Emiel steeds rustig de gaten dicht.
Vanaf de woonboten gaat het gas erop. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat we dan de ruimte hebben en er geen obstakels meer zijn, of heeft het te maken met het Strava segment? Ik kijk steeds op mijn tellertje, wat is de snelheid, wat is mijn hartslag. Jerry is van het vergelijken en kijkt op mijn teller, 20 hartslagen verschil. Oeps, ben ik dan zo slecht of is hij dan zo goed? Ik ben ongeveer 10 jaar ouder, in theorie zou het verschil dan ongeveer 10 slagen moeten zijn. 20 is dus erg veel, gaan we dan overdreven hard? Of zijn mijn benen nog moe van afgelopen week? Mijn vakantie is net begonnen, komt de vermoeidheid van de laatste weken op het werk er nu uit? Allemaal gedachten spinsels die opkomen bij het kijken naar de getallen op mijn metertje.
Misschien moet ik net als Mollema het metertje gewoon weglaten en in mijn achterzak stoppen. Voor de route heb ik het niet nodig, die is al jaren hetzelfde. Voor de hartslag? Waarom dan, ik fiets toch voor de lol waarom wil ik dit weten dan? De snelheid? Ik moet toch gewoon in de groep blijven en het achterwiel van mijn voorganger houden, simpeler kan het fietsen niet zijn. Wat maakt het dan uit dat ik weet dat we 40 km/u rijden. De benen gaan er niet beter of slechter door voelen als ik dit gegeven weet.
In de groep hebben wij onze eigen Mollema, namelijk Jan. Hij rijdt al eeuwen zonder teller en doet dat heel goed. Af en toe is ie wel nieuwsgierig hoor en vraagt ie bij de koffie wat onze gemiddelde snelheid was van de rit. Maar meestal maakt het hem niet uit. Vanuit de achterste positie overziet hij de groep, weet wanneer hij effe moet opletten en een gat moet dichtrijden. Of wanneer iemand wil ontsnappen en hij mee moet springen. Thuis gekomen noteert hij alles in zijn schriftje, dat doet ie al jaren. Met behulp van een kaartje de km inschatten, grof de tijden erbij en dat is het. Kom daar maar eens mee bij de huidige generatie (mezelf incluis). Excel bestanden met afstanden, gemiddelde snelheden, hoogtemeters, hartslagen, gevoelswaarde, etc. Alles noteer ik erin, ben ooit ook met een schriftje begonnen maar sinds de computer en de smartphone gaat alles digitaal. Strava houdt ook alles bij, mijn digitale logboek. Na afloop van de rit even de analyse bekijken, een bron van vermaak.
Voor Jan niet, gewoon pen en papier, netjes opgeschreven in zijn schriftje. Hoeveel schriftjes zou ie al volgeschreven hebben?
Emiel won de sprint naar Edam, Olaf en Eric waren er vandoor en het leek dat ze het zouden halen. Maar Eric viel stil en werd een makkelijke prooi.
Na de koffie begon Jerry direct met een versnelling. Een van de ongeschreven regels van de OKP is dat we na de koffie op elkaar wachten en pas op de dijk naar Middelie, als iedereen is aangesloten, gas geven. Hij wilde echter het spel eerder laten beginnen. Wij lieten hem even rustig spartelen en bij Oosthuizen liet hij zich weer inhalen. In Purmerend kwam Aart weer op kop, daar had hij wel een verkeersovertreding voor nodig. Bij de brug ging hij niet netjes via de oversteekplaats maar gewoon over de kruising. Zo maak je geen vrienden met andere weggebruikers hoor. Daarna was ie weg en reed hard door, door de Hazepolder en door Neck. Bij het viaduct vond hij zijn Waterloo, de groep knalde over hem heen en liet hem, de koning van de bebouwde kom, verbijsterd achter.
Niet alleen Aart moest ons laten gaan, ook Dirk moest lossen. Had iets teveel gegeven in het eerste deel. Op de Zuiderweg werd er nog wat gas gegeven en de sprint werd door Jerry ingezet maar netjes afgemaakt door Eric. Of hield Jerry even eerder zijn benen stil? Ga ik vanmiddag even kijken op Strava, kijken naar de cadans gegevens en zien wat hij op de meet deed. Was zijn cadans nul bij de finishlijn? Bij Jan kan ik dat niet zien, die heeft immers geen meter op de fiets. Liet hij de ander winnen? We zullen het nooit weten want hij rijdt zonder tellertje. Zijn getallen zullen altijd zijn geheim blijven.
Peter
20 juni
De XL rit stond vandaag op het programma. Wat ooit begon als rit waarbij iedereen mee zou moeten kunnen komen is het toch meer een OKP A XL geworden. De B rijders die ooit mee reden zijn eigenlijk allemaal afgehaakt. Reden? Ik denk toch dat de snelheden effe te hoog liggen voor sommige rijders. Constant in het rood rijden en steeds in het laatste wiel hangen is niet het leukste wat er is. Ik hoop echter dat er nog steeds rijders het willen proberen, uitgangspunt blijft samen uit en samen thuis. Dus even hoho roepen zou moeten werken.
Groepje van 7 man, waarbij er 3 het leeuwendeel van de kopbeurten deden. De andere kozen hun momenten zeg maar. Waarom? Om de krachten te verdelen en te zorgen dat je in het groepje kon blijven hangen. Het was prima weer, niet zoveel wind en uit vrij gunstige hoek. Op sommige stukken werd er lekker gedraaid en maakte we lekker vaart. Het laatste suk naar Edam was wat onrustiger, we blijven toch wielrennertje spelen en iedereen wil wel eens de sprint winnen. Jerry probeerde een paar keer weg te springen, dat lukte niet omdat gastrijder Christiaan of Olaf het gat weer dicht reden. Ruben trok de sprint aan maar Jerry was uiteindelijk de sterkste en drukte zijn wiel als eerste over de meet. Ik vind trouwens dat de meet niet bij het bordje Edam moet liggen, maar stukje eerder waar de witte lijn over de weg is geschilderd. Waarom? Een stuk veiliger, want met zulke hoge snelheden op de haakse bocht aanstormen is niet zo slim, ik heb genoeg bijna botsingen daar gezien met tegemoet komend verkeer.
Het was een aardig rappe rit want om 11.01 reden we over de finish heen. De koffie smaakte weer prima en Eric was ook weer op het terras aanwezig. Hij voelde zich na de operatie weer goed en wilde weer zo snel mogelijk op de fiets zitten. Dirk was ook weer terug. Na uitstapjes op de mtb en de roeiboot had hij zijn Canyon weer gevonden. Helaas stond zijn agenda nog niet op scherp, had niet in de gaten dat er xl rit was. Dus was hij bij de B aangesloten. Die was wederom niet zo groot, al die pensionado's genieten weer van hun herwonnen vrijheid en zijn de hort op.
Het tweede stuk ging rustig van start, pas bij het viaduct ging het gas erop. Dirk won de sprint omdat Jerry de benen stil hield (zegt ie). In het wielerpeloton geven we geen kadootjes Jerry. Rije rije rije zei Peter Post altijd.
Peter
13 juni
Je kunt wel merken dat iedereen weer uit zijn cocon kruipt. Met het versoepelen van de maatregelen en het mooie weer is het een stuk drukker op de weg. Bij de start van de rit valt het nog mee, maar na de koffie in Edam merk je het wel degelijk.
Vanmorgen bij de kerk was het niet zo druk, we waren met 5 man en later sloot Emiel als 6e persoon aan. Ideaal fietsweer, zon, warm en weinig wind. Het laatste kwam ook nog uit verschillende richtingen, je had eigenlijk voor je gevoel nooit windje in de rug.
Zoals Jerry al op Strava schreef, een sociaal ritje. De 3 sterkste rijders hielden rekening met de 3 mindere rijders. Er werd meestal netjes rond gedraaid, al lieten Jan en Aart de meeste beurtjes lopen. Ik moest mijn werklust bijna bekopen, bij het keerpunt viel er een gat en ik was niet bij machte om het dicht te rijden. Gelukkig dus een sociale rit en lieten ze mij weer aansluiten.
Paul ontbrak vandaag, hij moet te lang diep in het rood rijden en dat voelt niet altijd prettig. Dus hij koos voor de B. Die groep was echter niet zo groot vandaag. Met het versoepelen van de maatregelen zijn alle oudjes natuurlijk snel gevlogen. Allemaal op vakantie nu het langzaam weer kan en Europa zijn grenzen weer open stelt. Ik hoor en zie berichten op Strava uit andere delen dan de Zaanstreek en Waterland.
Paul en Percy haalden we in op weg naar Edam, Percy sloot aan, Paul liet lopen. Jerry was vandaag de snelste. Hij kreeg de tip van Olaf om iets rustiger over te nemen in de waaier. Dat zorgde ervoor dat ie nog genoeg over had voor een hele lange sprint. Eigenlijk meer een ontsnapping, hij was al eerder weggesprongen maar steeds teruggehaald. Nu lukte dat echter niet, zelfs een uitgeruste Aart en Jan konden de jump naar zijn achterwiel niet maken.
Na de koffie met een grote groep weer door Middelie. Bij Oosthuizen moest een deel door naar Hoorn en vervolgden wij onze weg naar Purmerend. Net over de brug haalden we de B in, in de klinker bocht was er een valpartij geweest. Paul had een lekke voorband en was onderuit geschoven, hij was lelijk terecht gekomen en had zijn sleutelbeen gebroken. Paul beterschap en je bent niet alleen aan een nieuwe fiets toe, nieuw voorbandje lijkt mij ook wenselijk. Je had onderhoud van deze fiets toch niet verwaarloosd omdat je nieuwe fiets snel komt?
Jan had denk ik een voorgevoel dat Paul pech had want hij bleef achter om assistentie te verlenen. Wij reden door, niet zo sociaal? Weet ik niet, wat is immers de toegevoegde waarde van 6 paar ogen?
Op de Zuiderweg een paar plaagstootjes van Jerry, hij was by far de meest competitieve vandaag. Uiteindelijk won ie ook de tweede sprint.
Maar zoals ik vorige week al schreef: hij zit op wielrennen, dan telt het niet. Want dat is niet eerlijk ten opzichte van ons, niet clubleden.
Peter
6 juni
Een mooie dag vandaag, zon en aangename temperatuur. Eigenlijk wel apart hoe snel mooi weer went. 1,5 week geleden leek het nog herfst en eigenlijk ben je dat allang weer vergeten.
Bij de kerk een mooi groepje, beide Jannen, Aart, Paul, Olaf, Jerry in clubtenue en ik. Op de Haal bepaalde traditiegetrouw Jan en Paul het tempo, net of de andere motoren even moeten opwarmen. Of ze hebben gewoon nog veel te vertellen en doen het even rustig aan. Tot Purmerend was het eigenlijk heel rustig, op de dijk ging het een tandje harder. Olaf, Jerry, Aart en ik draaiden rond, de rest bleef er achter hangen. Martin sloot later nog aan en Paul 2 ook, was de familie weer compleet.
Vanaf het keerpunt had Olaf er genoeg van, hij gaf direct gas. Paul 1 was het eerste slachtoffer. De wind was in de rug en in vliegende vaart vlogen we over het asfalt. Jerry had er ook zin en sprong paar keer weg. Net na Etersheim, het dorp van belhamel Dik Trom lukte het om een gaatje te slaan. Olaf lukte het om aan te sluiten en Martin ook. Ondanks de inspanningen van Jan lukte het ons niet. Wij vormden het verliezersgroepje en zagen ze langzaam van ons verwijderen. Voordeel van de afsplitsing was dat het snelheidsverschil in de groep wat kleiner werd en iedereen zijn beurtje deed. Is een stuk fijner fietsen en maakt de workload wat evenwichtiger verdeelt.
De sprint voltrok zich buiten ons zicht, maar bij de koffie kreeg ik te horen dat er een camper het plezier wat vergalde en er een soort pact van Dokkum was afgesloten. Geen sprint want de situatie was te gevaarlijk.
Op het terras was het prima uit te houden en iedereen zag een moegestreden Paul 1 wat later arriveren. Hij is net als zijn nieuwe fiets, geduld hebben en uiteindelijk komt ie wel.
Na de koffie weer de wind effe tegen naar Oosthuizen. Daarna over het nieuwe asfalt naar Purmerend. Natuurlijk stond de brug weer open, niet onlogisch want met dit mooie weer genoeg bootjes op het water. Laatste stuk naar de finish ging lekker rap. Bij het viaduct gooide een auto bijna roet in het eten. De bestuurder was alleen gefocused op auto’s denk ik. Wij kwamen daar aanstormen, wilden net aanzetten voor het viaduct toen de auto leek door te rijden. Piepende remmen, slingertje hier en daar en een paar schreeuwen deden de auto te doen besluiten om toch maar te stoppen. Gelukkig voor ons. De sprint was nu wel voor Jerry, maar dat was logisch. Hij zit “erop”, dat kon je immers aan zijn Olympia wielershirt zien. En zoals mijn leerlingen dan zeggen: dat telt niet mees.
En Paul? Die had weer vertraging, net als zijn nieuwe fiets. Een appel valt immers niet ver van de boom.
Peter
30 mei
Geen normale OKP deze zondag. Olaf had vanwege het mooie weer zin in een langere rit. Dat hij die dag daarvoor ook al 180 km had gereden deed er kennelijk niet toe. Via de app zocht hij tochtgenoten en Emiel, Aart, Jerry en ik reageerden. Het rondje Markermeer is echt goed te doen bij noordoosten wind, want in de ochtend is de wind nog niet zo hard en al je eenmaal in Enkhuizen bent heb je hem al grotendeels mee. Meestal trekt de wind dan aan en heb je hem lekker in de rug tot Muiden. Pas in Amsterdam krijg je de wind weer tegen, maar dan ben je al bijna thuis.
Om 9 uur vertrokken we vanuit Purmerend en gelijk hadden we de gang erin. Vanaf het begin was al duidelijk hoe de verhoudingen lagen. Olaf, Jerry en Emiel waren sterk, reden de langste beurten op kop en met hogere snelheden dan Aart en ik. De roaring forties deden goed hun best, zeg maar. De screaming fifties waren wij en dat was niet omdat wij zo hard werkte, was meer omdat onze benen schreeuwden.
Van Hoorn naar Enkhuizen bleef de gang er goed in, op Strava had ik aardig wat pr etjes gehaald. Fietsen in een groep is gunstig voor records😂.
Op de dijk even de plaspauze voor de veertigers, hun blaasje is wat gevoeliger of ze waren gewoon zenuwachtig voor wat komen ging. Spanning schijnt een uitwerking te hebben op de blaas.
In ieder geval reden wij als een soort tgv over de dijk. Weer een pr voor mij, dank jullie wel jongens. Onderweg ook nog even een Terpstra momentje. Enkele ganzen waagden om het fietspad over te steken met gevaar voor eigen leven. Gelukkig hield onze brommer, Jerry, wel in en passeerden we veilig de familie gans zonder bermexpeditie.
Rond 11 uur in Lelystad en omdat het zondag is en toch nog het OKP gevoel te houden, ook een koffiestop gedaan. Daarna met hernieuwde energie de weg vervolgd.
Ik heb al heel wat keren deze route gereden maar nooit heb ik hem zo druk gezien. We moesten echt opletten bij het inhalen van fietsers, want er was ook veel tegemoetkomend verkeer.
Bij het gemaal werden we ingehaald door een groep triatleten, de meeste op tijdritfiets. Als Jerry wordt ingehaald gebeurt er wat met hem, zijn competitiedrang wint het dan van het groepsgevoel. Langzaam voerde hij het tempo op: 44, 45, 46, tot 49. Aart was het contact met ons al verloren, toen we een groepje inhaalde moest ie even inhouden voordat hij er langs kon. Ik kreeg daarna eenzelfde ervaring, mijn hoho werd niet gehoord, daarna wat minder vleiende woorden de lucht in geslingerd. Nog steeds geen tempoverlaging, was deze rit dan toch een normale OKP rit? Eraf is eraf, de OKP wacht op niemand? Gelukkig keken ze om, zagen het gat en hielden de benen stil. De vijftigers waren blij, want die 3 brommers verliezen zou de rit een stuk langer voor ons laten duren. Ons tempo was een stuk lager en met de tegenwind in het vooruitzicht geen aanlokkelijk perspectief.
Het stuk langs het Amsterdam Rijnkanaal, de Schellingwoudebrug en ivm wegomleiding door Waterland, werd gekenmerkt door druk fietsverkeer. Iedereen profiteerde van het weer en trok er op uit, op die smalle fietspaden is het dan lastig inhalen. Pas op de Jaagweg hervonden we het ritme. Aart was al naar huis afgeslagen, benieuwd hoe hij de middag heeft doorgebracht. Ik denk hangend op de bank🤪. In Purmerend reed Emiel recht door naar Jisp en nam Jerry de afslag terug naar Amsterdam. Olaf en ik reden door naar huis, precies om 1330 reden we de straat weer in. Nu begreep ik waarom we zo hadden door gereden, Olaf had een afspraak en moest uiterlijk op die tijd terug zijn. Een volgende keer als hij appt neem ik mij voor om eerst te vragen hoe laat hij thuis moet zijn. Kan ik beter bedenken of ik mee ga. Nu stond er 36 gemiddelde snelheid op de teller en dat met een 150 km rit. Op een normale OKP zondag haal ik dat niet eens.
Peter
Nog even een huishoudelijke mededeling. De jaarlijkse factuur voor de site is er weer. Totaal € 87,-
Elke donatie is welkom. Je kan het overmaken op:
Reknr: NL 43RABO 0374191816
Tnv P.A.M. Way
Alvast bedankt!
Groeten Paul
23 mei
Ik heb geen TV in mijn huis maar internet is daar een goede vervanger voor en een leuke bron van vermaak. Ik kijk graag op YouTube naar het fietskanaal GCN, een Engels platform dat serieuze en minder serieuze kanten van onze hobby belicht.
In een van de afleveringen https://youtu.be/CE--xQ3dgp4 (vanaf minuut 2) van hun show ging het over het soort rijders dat er in een groep kan zitten. Zouden er in de OKP ook een paar van die types bestaan?
Lees de beschrijving en vul zelf de naam in:
De babbelbox: het type rijder dat nooit zijn mond houdt, altijd iets te vertellen heeft en overal een mening over heeft. Jij zit met de tong op het stuur, het zuur spat uit je ogen maar deze gast babbelt er nog lustig op los.
De zeurkous: het weer is niet goed, de banden zijn niet op de juiste spanning, de wind is te hard, de temperatuur is niet goed, de samenwerking in de groep klopt niet. Kortom niets is goed maar het ligt niet aan de persoon zelf.
De gadget nerd. Altijd op de hoogte van de laatste technische snufjes, overal een mening klaar over het materiaal van de fiets. Welke banden je moet hebben, tubeless of binnenbandjes, schijf of velgremmen. De gadget nerd heeft er een mening over en geeft je gevraagd en ongevraagd advies.
De net te sterke rijder in vergelijking met de rest van groep en diegene die de groepsrit tot een hel maakt: de zogenaamde “dodenmars rit”. Net iets te hard overnemen, net iets te lang hard doorrijden, waar normaal rustig wordt gereden net even harder gaan rijden. Degene die altijd een half wiel voor jouw wiel rijdt. Heel irritant en dat vooral doet tijdens de XL rit.
De “lone wolf”. De rijder die nooit stopt als er lek wordt gereden, die nooit aan de conversatie deel neemt, die elke groepsregel aan zijn laars lapt. Waarom zit ie eigenlijk in de groep? Waarom sluit ie aan als ie toch zijn eigen plan trekt?
Degene die zijn materiaal niet op orde heeft. Lek rijdt en geen reservebandje heeft. Of geen pompje bij zich heeft en teert op het gegeven dat er altijd wel iemand in de groep is met reservemateriaal.
Het afgelopen jaar een nieuwe categorie: de mondkapjesloze. Ken je dat, doe je een groepsrit, koffie to go en zijn beurt om te trakteren. Mag ie niet naar binnen omdat hij zijn mondkapje is vergeten. Mag iemand anders de boel regelen.
Als laatste zijn er natuurlijk de ongeschreven regels van een groepsrit. Niemand weet ze precies maar binnen de groep is er altijd een vaag soort iets van wat wel en niet gebruikelijk is. Wel of niet stoppen bij een plaspauze, wel of niet stoppen bij een lekke band, wachten op een geloste renner. Er zijn tal van situaties waarbij de ongeschreven regels zich laten gelden. Eentje licht ik er even uit: meesprinten terwijl je geen kopwerk hebt gedaan. Grijs gebied is er natuurlijk als je paar beurtjes hebt gedaan, maar hoeveel zijn genoeg om het “recht” te hebben om mee te sprinten?
Vandaag weer een redelijk groepje bij de kerk. Vanaf de start deed Jan een poging om de “Lone Wolf” te zijn, totdat Jerry er genoeg van had en zijn rol met verve over nam. We zagen hem pas na Oosthuizen weer terug. Jan reed ook nog lek en een ongeschreven regel van de OKP: we wachten op niemand (behalve in de winter). Dus moest hij moederziel alleen bandje verwisselen en zijn rit solo vervolgen. Hij was nog net op tijd in Edam om weer een keer op het terras te kunnen zitten. Hebben wij effe gewacht zodat hij zijn koffie rustig kon opdrinken, zo zijn we dan ook wel weer.
Gelukkig is Jan wel het type die zijn reservemateriaal bij zich heeft, anders had ie nu nog moederziel langs de kant van de weg gestaan.
De babbelbox was even vooruit, dus was het vrij stil tijdens de rit. Ik weet niet hoe het anderen is vergaan maar een “doden marsrit” was het vandaag gelukkig niet. Het ging hard, maar niet met snokken. Dat maakt de rit voor de meeste renners wat plezanter. De snokkenkoning schijnt zich nu te bekwamen in tafeltennissen.
We haalden de B op weg naar Scharwoude in, enkele waagde de sprong en reden met de A mee. Deden ze goed en ik hoop ze volgende week ook bij de start in Oostzaan te zien. Echte mannen rijden het hele rondje, toch?
De sprint werd gewonnen door Eric, volgens mij had hij regelmatig meegedraaid, dus er was niets af te dingen op zijn winst.
Eindelijk weer eens een normale koffiepauze, het terras was weer open en dat was fijn. Even de tijd om te kletsen en de benen rust te gunnen. We hielden ons niet geheel aan de 1,5 meter regel maar de A en B zaten wel netjes gescheiden op het voor en achter terras. Toch netjes van ons want je moet de kwetsbaren in deze tijd een beetje ontzien toch?
Na de koffie rustig weer op gang komen, nadeel van de pauze is wel dat je het weer koud hebt als je opstapt. Tja de lente laat nog even op zich wachten.
Inmiddels ligt er op de dijk naar Purmerend weer een puik stukje asfalt, zo glad als een biljartlaken. In gestrekte draf vlogen we erover heen. In Purmerend twee keer wachten, beide bruggen stonden open. Ondanks het koude voorjaar wagen enkele botenbezitters zich nog wel op het water, het gaf ons weer een mooi rustmomentje. Op het viaduct viel de groep uiteen, Jerry en Olaf hadden genoeg van de groep en gaven er een snok aan. Jan kon volgen maar liet op een gegeven moment lopen. Misschien toch iets opgestoken van de ongeschreven regels? In ieder geval waren wij geen partij en bleven deze twee mannen weg. Wel prima zo want meestal zijn ze toch een maatje te groot voor ons, nu konden ze het zelf uitvechten in de sprint. Ik heb niet gezien wie er won, we verloren 30 seconden en de afstand was dus te groot voor een nauwkeurig verslag. Nu kan ik wel net als wijlen Theo Koomen doen en iets verzinnen maar dat is mij een stap te ver.
Als je na het lezen van dit stukje enig idee hebt wie wie is in onze OKP kun je een mailtje naar Paul sturen. Er zijn geen prijzen beschikbaar maar als je de antwoorden voorziet van een mooie motivatie neem ik ze misschien mee in het stukje van volgende week. Is ook wel eens leuk als je naam wordt genoemd op het internet. Als je op internet iets zet schijnt dat nooit meer weg te kunnen, heb je toch nog een keer eeuwige roem.
Peter
16 mei 2021
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen wat een waardeloos weer is het de laatste tijd. We zijn al blij dat we een dag geen regen hebben of dat de temperatuur boven de 10 graden zit. De korte broek kan dus nog een tijdje in de kast blijven liggen. Laatst wel een keer op woensdagavond geprobeerd maar bij terugkomst was het 6 graden en dan denk je in het vervolg wel even na.
Maar de OKP stopt voor niemand dus ook niet voor het mindere weer. Dus stond vanmorgen weer keurig om half negen Jan de buurman op de stoep. Hij was vandaag voorzien van een glimmende ketting, nieuwe voor en achter tandwielen made bij Beekhoven Bikes. Ik hoorde hem gisteren ook over een nieuwe fiets praten maar hij is toch voor nieuwe onderdelen gegaan.
Aad heeft wel een nieuwe fiets. Een prachtige Giant. Het zit gelijk goed tussen de oren. Hij is niet meer van kop af te rijden. Wat een progressie heeft hij de laatste tijd gemaakt. Hij zit nu beter op zijn fiets hoorde ik Jan B zeggen. Zal het dan misschien ook voor mij goed komen, tenminste als ik mijn nieuwe fiets nog in 2021 geleverd krijg…..
Het weer vandaag voorspelde weinig goeds. Regen en wind vanuit het zuidwesten. Je moet er maar zin in hebben. Af berichten bij de B stroomden binnen via de app. Ik weet niet wie uiteindelijk wel is gaan rijden bij de B want vandaag stond voor mij de XL rit op het programma. Onderweg naar de kerk in Oostzaan nog even met Jan de opmerkelijke dingen besproken uit de buurt. Die ik jullie nu maar zal besparen. Ik begrijp de teleurstelling….
Bij de kerk stonden Eric de Toeteraar in korte broek, Jan(Giant) Beekhoven, Jerry(kunnen we even stoppen want ik moet…) Renzo(witte sokken) Leegwater en Mark die met Renzo was mee gekomen. Mark gaat voor het goede doel Ronald McDonald, in estafette, 500 km op één dag rijden. ‘s middags 12 uur weg en volgende dag om 12 uur terug. Hij had al veel sponsors die voor een mooi bedrag hebben gezorgd. Grootschalig mag het nog niet maar in kleine groepen moet het lukken. Hij was mee voor wat extra kilometers. Veel succes Mark!
Onderweg kwamen Emiel en Olaf er nog bij. Peter was er vandaag niet bij. Hij was zijn rode bloedlichaampjes aan het vermeerderen in het hooggebergte van Limburg. Olaf en Jerry waren net terug van dezelfde hoogtestage.
Vanaf de kerk reden we rustig naar Purmerend om vervolgens op de weg naar de Rijp het gas pedaal open te gooien. Klinkt stoer hè, maar ik zat achterin(iemand moet het doen) en liet het beulswerk over aan de rest van de mannen. Wind zat gelukkig in de goede hoek waardoor er niet op de kant gereden moest worden. De trein was toch te snel vertrokken voor Mark waardoor Renzo vroegtijdig zijn sociale gezicht moest laten zien. Ja echt, hij hield in om Mark uit de wind te houden. Zal het dan echt gaan gebeuren 😊. Normaal worden we tot diep in het rood gereden, echt niet normaal hoe hard hij kan rijden. Gemiddelden per rit van 37 km/uur is bijna normaal bij hem geworden. Zullen het toch die witte sokken zijn…
Bij Schermerhoorn de standaard wild-plaspauze voor Jerry. Hij probeerde Erik nog over te halen om ook in de berm te gaan staan, Hollandse jongens piesen nooit alleen, maar Erik was niet over te halen. Wij reden ondertussen “rustig” door. Jerry moest nog even diep in de beugels om weer bij ons aan te sluiten. Maar dat is voor hem geen probleem. Samen met Emiel, die zich had terug laten zakken, waren ze er weer snel bij.
Na Ursem, Bobeldijk, Wognum, Hoorn en Scharwoude kwam de regen en hagel met bakken uit de lucht. Dat was voor mij het moment om af te haken en via een kortere weg terug te rijden. Die boog kan niet altijd gespannen zijn….. Bedankt mannen voor het kopwerk.
Nog even een huishoudelijke mededeling. De jaarlijkse factuur voor de site is er weer. Totaal € 87,-
Elke donatie is welkom. Je kan het overmaken op:
Reknr: NL 43RABO 0374191816
Tnv P.A.M. Way
Alvast bedankt!
Groeten Paul
9 mei
Het glas is half leeg of half vol. Zo kun je ook naar het weer kijken. Afgelopen weken was het koud en steeds veel wind, niet altijd fijn om in te rijden. Maar daarentegen was het ook vaak droog en dat maakt het fietsen dan wel weer aangenaam.
Vorige week ging net voor de start van onze rit een bui over Oostzaan, deze week was het niet anders. Enige verschil met vorige week dat de temperatuur een stuk aangenamer was en we even schuilde onder de parasols voor de kerk. Goed dat de terrassen weer open zijn want tijdje terug was er helemaal niets om te schuilen.
Met enige vertraging gingen we uiteindelijk op weg. Helaas de weg was zeiknat maar zoals ik al zei, de temperatuur maakte het weer goed. Tel je zegeningen. Dat dachten Percy en Aart ook want ze sloten vandaag bij de A aan. Waarschijnlijk hadden ze iets van: god zegen de greep, we zien wel waar het ship gaat stranden. Het schip strandde niet, ze bleven keurig bij en voltooiden het hele rondje in de groep.
O ja, het halfvolle glas. Voordeel van al die nattigheid is dat er veel minder mensen buiten zijn en het een stuk rustiger is op de weg. Geen overstekende honden, iets wat ik wel prettig vind. Geen mensen op de e-bike die breed uitwaaierend over de weg rijden, geen wandelaars die kris kras over de dijk lopen. Nadeel blijft al die spray, achter iemand in het wiel zitten was vandaag geen pretje. En sterk genoeg zijn om de hele tijd op kop te rijden moet je van het kaliber van Renzo zijn. Dat is mij niet gegeven.
Vandaag was een rit met veel oponthoud, ik noemde al het late vertrek. De omweg in verband met de asfaltering van de dijk. Voordeel is dan weer dat het asfalt er straks heel strak bij ligt. Daarna bij de spoorwegovergang bij Schardam een trein. Op zich ook wel weer even prettig zo’n rustmoment want Jerry maakte het ritje vandaag zeker niet saai. Af en toe ging ie er vandoor en mochten wij weer onderin de beugels om hem bij te halen. Soms vervloek ik hem om deze tempoversnellingen maar aan de andere kant is het een mooie intervaltraining. Het is maar hoe je naar de pijn in je benen kijkt.
De wind hadden we pal tegen naar Edam, maar dat is beter dan de wind van opzij. Nu konden we lekker achter elkaar in een lang lint en hoefde niemand op het kantje te zitten. Nooit de fijnste plek, toch?
Eric was in het groepje de man met de dikste bovenbenen en kuiten, dus degene met de meeste sprintvezels in zijn spieren. Geen wonder dat hij de sprint won.
Nog steeds geen koffie in de Gevangenenpoort want terras is pas 12 uur open en ondanks het late vertrek waren we nog steeds te vroeg daarvoor. Deel 2 van de rit was stuk droger, de weg was opgedroogd maar oponthoud hadden we nog steeds. Wederom stonden we bij de spoorwegovergang voor de gesloten bomen. Je kan wel zien dat de NS weer met de gewone dienstregeling is begonnen, ze zetten tegenwoordig weer al hun materiaal in. Terug naar het oude normaal zeg maar.
Na deze welkome rustinterval weer op weg naar Purmerend, nu wel over het stukje nieuwe asfalt. Oppassen geblazen want het water bleef op de weg liggen en met zo’n vettig olielaagje van nieuw asfalt is dat vragen om problemen. In Purmerend wederom oponthoud, door het mooie weer waren er gelijk meer bootjes op het water, dus kregen we weer een rustpauze voorgeschoteld, de brug stond open. Ach het weer was goed, zonnetje op je bol en even van de omgeving genieten is nooit weg. Normaal hebben we daar geen tijd voor.
Het laatste stuk ging eigenlijk vrij rustig, het viaduct was dit keer geen scherprechter. Onderweg nog even een gevallen fietster op de been geholpen, ja ik greep elke gelegenheid vandaag aan om het tempo eruit te halen. Gelukkig geen schade en ze kon haar weg vervolgen. Ook wij gingen verder en maakte ons op voor de eindsprint. Eric hè, die met de dikste benen won weer, hij pakte de dubbel vandaag. Nu weet ik dat als je in het voetbal de dubbel pakt (kampioenschap en beker) en uit de hoofdstad komt het dan een gegeven is dat het heel onrustig wordt in de stad. Blij dat Eric in Koog aan de Zaan woont, daar gaan ze heel anders om met zo’n dubbel.
Peter
2 mei
Wie zouden er vandaag zijn? De vooruitzichten leken niet al te best want tijdens de vakantie is de opkomst altijd een stuk lager. Maar vandaag niet, flinke groep bij de kerk en ouderwetse tijden leken te herleven. We kregen eerst nog wat water over onze hoofden heen, een bui trok namelijk net over Oostzaan. De weg was zeiknat, het was even geen feest om achter iemand te rijden. Gelukkig had het in Purmerland niet geregend en hebben we het de hele weg droog gehouden.
Jerry was scherp als een mes, nieuw stuurtje (smaller=aero=sneller), een nieuw zadel en andere fietspositie gaven hem vleugels. Dat hij daarbij even de kleurcode van de stoplichten vergat liep bijna verkeerd af. Aart volgde hem ook door het rode licht en er kwam net een agent op de motor langs. Het liep voor hem met een sisser af, slechts een stichtelijk woord was afdoende en na de belofte het nooit meer te doen was de zaak afgedaan. Kwam iedereen maar zo makkelijk van zijn zonden af. Rutte zou er jaloers op geweest zijn.
Na de hergroepering werd het onrustig op de dijk. We waren met teveel en de gemene wind maakte het er niet makkelijker op. Voor Oosthuizen vielen er al velen af, op het kantje rijden hou je even vol maar niet de hele rit. Jan was het traditionele slot op de deur.
Mijn keuze om zo lang mogelijk voor mee te rijden pakte dus goed uit. Ondanks de moeie benen van een weekje Limburg lukte het mij om voorin mee te blijven draaien. Nu is Limburg niet zo hoog maar voor Nederlandse begrippen was het toch een soort van hoogtestage. Genoeg rode bloedlichaampjes aangemaakt om het geweld van Emiel, Jerry, Olaf en Ruben te trotseren.
Vanaf de rotonde de wind weer in de rug, dat ging lekker. Uiteindelijk werd er vandaag zelfs een KOM gereden op het traject vanaf zwembad bruggetje in Purmerend en de tijdelijke route over het fietspad naar de rotonde en finish in Edam. Jerry won de sprint, hij had meeste lef want een tegemoetkomende auto maakte dat de andere lieten lopen. Of zou toch het stuurtje het verschil maken? Marginal gains?
Ook dit keer geen koffie, de terrassen zijn weer open maar helaas pas na 12 uur. Alles staat klaar bij de Gevangenpoort (Jan was langs gefietst) maar met onze snelheden zijn we toch echt te vroeg in Edam. Ik verwacht niet dat het OMT speciaal voor ons een uitzondering wil maken, we kleuren sowieso al buiten de lijntjes. Maar dat zijn er meer in onze samenleving en iedereen heeft een creatieve manier gevonden om zichzelf te verantwoorden. Mezelf incluis, ik ben ook niet roomser dan de paus. Voordeel van onze activiteit is dat we niet na afloop met een waterkanon van de weg moeten worden geblazen, noch dat wij veel troep achterlaten.
Dus zonder koffie direct door naar deel 2 van de rit. Onderweg raapte we de slachtoffers van de heenrit op, slechts enkele konden aanhaken en de rest rotte er voor de tweede keer af. Ik ken dat gevoel maar al te goed, was blij dat het mij vandaag niet gebeurde. Zo is het wielrennen nu eenmaal, de ene keer ben je de jager en de andere keer de prooi.
De sprint op de Zuiderweg werd gewonnen door Jan, hij had eerst de bordjes van de andere leeggegeten en begon toen pas aan zijn eigen bordje. Een oude vos verliest nooit zijn streken.
Peter
25 april
Bij de start een aardig gesprekje met Jan Dick over zijn avontuur van volgende week. Rondje Nederland zo snel mogelijk afleggen, het is een lange afstand wedstrijd waarbij je langs aantal aangegeven punten moet rijden. Je bent self supporting, geen volgwagen of verzorging van anderen toegestaan. Petje af voor deze uitdaging en hij heeft al eerder bewezen dat hij het kan.
Jan was ook wel nieuwsgierig maar toen hij de slaapomstandigheden hoorde betrok zijn gezicht. In een bivak slaapzak in de open lucht naast je fietsje. Toen hij ook nog hoorde dat de rit solo wordt gereden en je dus niet in het wiel van een ander mag rijden was zijn droge commentaar: “ Dan val ik al af en mag ik niet meedoen, ik heb altijd een wiel nodig”. Beetje zelfspot, hou ik van.
Bij de OKP mag je wel in elkaars wiel rijden en dat gebeurde dan ook. Paul en Jan bleven achterin hangen. Andere Jan pakte af en toe zijn beurtje mee, Jan Dick ook, al doseerde hij zijn inspanningen. Bij afwezigheid van de andere grote snelle motoren was Olaf de aangewezen kopman. Hij deed het meeste werk en trok elke keer de snelheid omhoog. Ruben gaf er ook af en toe een snok aan en ik mocht ook lekker mee draaien. Heeft zo zijn voordelen als de gemiddelde snelheid net iets lager ligt, kun je weer lekker meedoen vooraan.
De wind was fris en wederom uit het noorden. Dus tot Scharwoude tegen wind, daarna was het feest. Wind in de rug en met flink tempo naar Edam. Ik drukte als eerste mijn voorwiel over de streep en er was geen fotofinish voor nodig.
Nog steeds geen koffiestop mogelijk dus direct in 1 tempo door naar de Zuiderweg. Weer een stukkie tegen wind naar Oosthuizen en daarna hard over de dijk naar Purmerend. Voordeel van de kou en het ontbreken van de zon was dat het redelijk rustig was onderweg. Geen rare capriolen nodig om iemand op de dijk te passeren.
De sprint op de Zuiderweg werd gewonnen door Olaf, Jan liet volgens mij lopen. Ik denk dat hij even wilde proberen hoe je solo rijdt zonder het wiel van een ander te houden. Hij zag het nutteloze van deze missie in en liet toen lopen. Rondje van Nederland is echt niets voor hem.
Jan Dick succes volgende week.
Peter
18 april
1 keer per maand staat er een lange rit bij de OKP het programma. Iedereen zou mee moeten kunnen komen, er zou sociaal gereden worden. Dus op elkaar wachten als je eraf gereden wordt en een tempo dat iedereen zou kunnen bijhouden. De werkelijkheid is iets weerbarstiger, menig B rijder heeft het geprobeerd maar is uiteindelijk toch afgehaakt.
De ene rit is de andere rit niet, soms zijn de omstandigheden ideaal en rij je fluitend mee. Soms is de wind lastig en maakt het de rit tot een helletocht. Ook het verschil in vorm maakt dat de beleving van de rit heel anders is. Wat de een een rustig tempo vindt is voor de ander in het rood rijden. Als de een zegt een mooie regelmatige rit, heeft de andere het idee gehad steeds gaatjes te hebben dicht gereden.
Vorige maand tijdens de XL was het oorlog tijdens de rit, als los zand kwamen we in Edam aan. Hoe zou het vandaag gaan?
Een grote groep met mannen in vorm en met mannen als opvulling. Op de Haal ging het nog rustig, maar vanaf Purmerland heeft de teller niet onder de 37 gestaan. Behalve dan tijdens de plaspauze, toen zakte het tempo naar de 32. Doordat de wind mee viel, was het wel een mooi regelmatig tempo. Geen gesnok, iedereen paste in de waaier en nog lekker rustig op de weg.
De sprint was voor Renzo, duidelijk de sterkste vandaag. Zoals Jerry op Strava zei: kop beurten verhouding was 1:10.
We bleven allemaal bij elkaar, al zei Jan dat ie wel af en toe aan het elastiek hing. Pas in deel 2 op de dijk naar Purmerend werden de verschillen gemaakt. Het was wat drukker op de dijk en dat zorgde voor lastige passages. De voorste 6 konden wel langs de fietsers en de achterste moesten even in de remmen knijpen. Er viel een gaatje, bij het stoplicht lukte het niet om aan te sluiten. De Jannen schoten ouderwets over het kruispunt, Paul had al laten lopen en Eric en ik stonden voor het rode licht. We hadden mazzel, het werd snel groen. In Neck hadden we weer aansluiting met de groep. Het viaduct werd eigenlijk relatief rustig opgereden, de Zuiderweg was ook geen echte scherprechter. We kwamen samen aan en Jerry won de sprint.
Al met al een sociaal ritje al zal de persoonlijke beleving voor iedereen anders geweest zijn. Gemiddelde van ruim boven de 36 zegt volgens mij genoeg. Lekker intensief ritje en als beloning languit op de bank naar de Amstel Gold kijken.
Peter
11 april
Het puberbrein werkt op een bepaalde manier, iets waar ik in mijn werk dagelijks mee te maken heb. Iets plannen gaat prima maar je aan de planning houden is een stuk lastiger. Morgen is voor een puber ook heel ver weg, vandaag is het belangrijkst. Misschien kunnen wij daar nog wat van leren.
Sommige leden van de OKP kijken altijd naar de weersvoorspellingen, ook die van de lange termijn. Soms wordt je daar geen vrolijk mens van, want als er dagen regen in het vooruitzicht worden gesteld begin je hem al te knijpen voor de zondag. Zelf kijk ik niet naar die lange termijn voorspelling, want des te verder weg des te onbetrouwbaarder de voorspelling. Ik kijk wel altijd op zaterdag wat het weer de volgende dag wordt. Zo ook gisteren, het was niet best wat er voor de zondagochtend werd voorspeld. Veel regen en wind, geen plezierig vooruitzicht. Maar wie schetst mijn verbazing toen ik in de ochtend wakker werd en de regen verdwenen was. Het was of vannacht al over het land getrokken of gewoon opgelost boven de Noordzee. Alleen de wind, die was er wel en stevig ook. Het zou dus een mooie maar ook lastige rit kunnen worden.
Bij de kerk weer een flink aantal rijders, iets meer dan toegestaan voor een groepsrit. Maar met iets meer tussenruimte tussen de rijders moet het wel kunnen, toch? In menig stadspark is het meestal drukker en zit men dichter op elkaar.
De rit begon vrij rustig, tot Purmerend de groep bij elkaar. Na Purmerend de dijk op en ja daar begonnen de problemen. Wind tegen en van opzij. Er passen maar 5-6 man in de waaier. Wie zouden het volhouden? Wie zouden er voorin zitten? Vorige week hielden we het nog vol tot bijna in Oosthuizen, nu lagen we er al af voor Hobrede. Voordeel van de splitsing was dat we nu wel aan de corona eisen voldeden en met een groepje van 4 waren en dat we ook nog eens in dezelfde waaier paste. Een win win situatie zou ik zeggen. Dat we helaas achterop raakte bij de rest is maar een detail.
We stoven Cees voorbij, al maakte wij minder indruk dan de koplopers, zo vernam ik op Strava. Naar Scharwoude hadden we de koplopers nog in zicht, niet zo moeilijk als de weg recht en lang is. Helaas moesten wij bij de spoorovergang bij Schardam wachten op de trein want anders had de koers echt wel anders gelopen. Ruben was heel sterk in het stuk met de wind in de rug en hij doet dan niet onder voor de koplopers. Ik had het nog willen zien als we gewoon hadden kunnen doorrijden.
Onderweg pikte Eric bij ons aan, had hij hetzelfde geprobeerd bij het voorste groepje? Waren die op een indrukwekkende manier voorbij gestoven, net zoals voorbij Cees? Ik weet het niet maar wij hielden even in zodat hij zijn karretje bij ons kon aanhaken.
Ruben ging als eerste over de meet in Edam, wat die voorste groep had gedaan gebeurde uit het zicht van ons. Je weet wel, de trein zorgde ervoor dat we niet dichterbij konden komen.
In Edam geen hergroepering, de snelle mannen hadden het denk ik koud en waren direct doorgereden. Wij haalden de B in op de dijk naar Middelie en enkele sloten zich bij ons aan. Aart had er zin in en zeker voor de wind ging hij heel hard, zo’n nieuwe aero fiets snijdt wel heel mooi door de wind. Volgens mij heeft hij ook de gebruiksaanwijzing van die hoge wielen gelezen, ze schijnen pas voordeel op te leveren boven de 40 km/u. Dus daar zorgde hij dan ook voor.
In de Wijdewormer waren we nog maar met 4 over, we draaiden lekker rond en Jan had zich genoeg gespaard om de sprint afgetekend te winnen.
Goed dat ik niet naar de weersvoorspellingen had gekeken aan het begin van de week, want dan had ik geen wekker gezet en was lekker gaan uitslapen. Had ik een mooie fietsdag gemist. Soms moet je ook niet te ver vooruit plannen. Morgen is immers nog heel ver weg.
En dat we eraf zijn gereden? Ach dat ben ik alweer vergeten, net als een puber, slaat ook nooit iets voor heel lang op. Volgende week gewoon weer op voor de herkansing.
Peter
4 april
Pasen, feest van de wederopstanding. Vorig jaar het hele land op slot, nu zijn er nog steeds maatregelen maar lijkt het einde in zicht. Mogen we straks weer naar het gewone normaal toe?
Met de OKP gaan we sinds een paar weekjes weer bij de kerk van start. Alleen de vertrouwde koffiestop is er helaas nog niet. Op de heenweg naar Oostzaan had ik mijn wederopstanding. Net vertrokken vanaf de Melkwegbrug, toen 2 hondjes besloten over te steken over het fietspad. Baasje had zo’n mooie meelopende lijn. Heb je geen last van het gesjor van je viervoeter. Tja wat doe je dan als er zo’n touwtje over het fietspad hangt? Het asfalt kussen natuurlijk (ik reed bijna over de twee hondjes heen). Gelukkig viel de lichamelijk schade mee en kon ik weer opstaan en mijn weg vervolgen. Toch een vrolijk Pasen voor mij dus.
De rest van de rit verliep een stuk voorspoediger. Renzo had er zin in, Rick deed ook een duit in het zakje en Jerry is altijd scherp. Op de dijk naar Oosthuizen moesten Jan, Paul en ik laten lopen. Het tempo was te hoog en zelfs met alleen in het wiel hangen konden we de snelheid niet aan. Ruben deed nog een dappere poging, kwam op 2 meter en ontplofte toen. Wij pikte hem later op en vormde zo weer een mooie tweede waaier. Eigenlijk is de A een kopie van de B geworden. Tot ongeveer Oosthuizen alles bij elkaar en dan gas erop, kijken wie de sterkste is.
Wij hebben de drie koplopers alleen nog even net voor het keerpunt bij Scharwoude gezien. Aan de andere kant van de snelweg. Voor de rest waren we op elkaar aangewezen. Lekker gedraaid en prima gereden naar Edam. Daar weer een hergroepering met de koplopers. Deze hielden zich vanaf nu een beetje in en beleefde wij onze wederopstanding. Ploegje bleef bij elkaar en in de Wijdewormer konden we zelfs weer paar beurtjes op kop doen. Dat kan te maken hebben met ons geweldige recuperatie vermogen of was het gewoon omdat Renzo en Jerry al waren afgeslagen en Rick ons gezelschap wel kon waarderen?
Geen sprint, gewoon in een tempo naar de meet alwaar een deel van de B stond te wachten. Die zagen onze holle blikken en concludeerde dat ze de goede keuze hadden gemaakt door hun wederopstanding naar de A nog even uit te stellen.
Peter
28 maart
De weersvooruitzichten beloven voor komende week veel maar vandaag dus nog effe niet. Fris temperatuurtje, stevige wind en als kers op de taart nog regen in aantocht.
Niet iedereen had zin om te rijden vandaag. Bij de B “regende” het afzeggingen en bij de A speelde lichamelijke malheur een rol. Ziek, verkouden of gevalletje corona in de beurt. Redenen om even weg te blijven uit het groepje.
Bij de kerk 4 man, zaak om bij elkaar te blijven om van elkaars werk te kunnen profiteren. Renzo dacht er echter anders over, geen meter kopwerk mochten we doen. Hij scoorde punten door ons steeds uit de wind te houden en het werk niet te schuwen. Niets ronddraaien in een waaier, gewoon vaste posities. Renzo op 1, ik op 2, Paul op 3 en Jan als hekkensluiter. Zo hebben we het hele rondje gereden en ik denk dat wij morgen stijve benen hebben en Renzo een stijve nek van het omkijken of we het nog wel konden bijbenen. Een keer keek ie niet om, dat was in deel 2 van de rit vanaf Edam. Hans was gelost door de B en sloot bij ons aan. Helaas was dat van korte duur en moest hij in Middelie de groep laten gaan. Hij paste niet in de waaier of dacht het er zijne van. Hij had immers een topweek achter de rug en bij schrijven van dit stukje stond hij nog bovenaan in het OKP klassement. Dat klassement wordt heel goed gemonitord door Bert en hij wees mij erop dat Mike vorige week toch echt op 1 stond en niet Jerry zoals ik schreef. Had alles te maken met het uitslapen van Mike en daardoor het late uploaden van zijn rit. Ik schrijf het stukje altijd direct na de rit, de OKP is altijd alweer op tijd thuis, wij hebben andere fietsuren dan in Spanje. Ben benieuwd of Mike daar, voor het OKP gevoel, ook bij een kerk start.
Na het viaduct sloeg Renzo links af en reden Jan, Paul en ik het gewone rondje af. Het spatten was nu overgegaan in echte regen, de wind was nog harder gaan blazen en we miste nu de kopman. De snelheid zakte naar zorgelijke waarden, waren we moe of was het echt een stormpie tegen? We zullen het op het laatste houden want later werd de 30 in het uur weer gehaald, een paar huizen langs de weg doen wonderen. Geen sprint, we finishte in de volgorde zoals we de hele rit hadden gereden.
Nu maar hopen dat het voorjaar echt komt, dat de temperatuur omhoog gaat en de wind afneemt. De zomertijd is alweer begonnen, we kunnen binnenkort ook weer op woensdagavond rijden, de avondklok is speciaal een uurtje opgeschoven. Kijk toch weer een lichtpuntje en op weg naar het oude normaal.
Peter
21 maart
De XL rit stond vandaag op het programma. Bij de kerk 6 man, klein groepje met als voordeel dat iedereen in de waaier zou passen. Dat liep dus even iets anders.
De XL rit is een “social ride” en betekent dat iedereen mee zou moeten komen. In het verleden is wel eens gebleken dat die vlieger niet helemaal op ging. Was het toch min of meer een A rit met Strava segment en recordtijden. Maar soms lukte het wel en bleef iedereen bij de groep en reden er zelfs b rijders mee.
Vandaag werd het een speciale rit, mede door de wind werd het alle hens aan dek!
We leven nu in een bijzondere tijd waar de term negatief een positieve inslag heeft. Want als je negatief getest bent is dat natuurlijk hartstikke positief voor je. Trouwens als wielrenner moet je nooit positief testen want dan sta je 2 jaar langs de kant en dat is dan weer negatief voor jou.
Positief vandaag was dat de groep onderweg steeds groter werd. Uiteindelijk reden we we met 11 man. Dat is eigenlijk weer negatief want er geld nog steeds een regel dat je maar met 4 tegelijk mag sporten. Wij wielrenners hebben daar natuurlijk wat op verzonnen en houden gewoon meer afstand. De wind was pittig en dat zorgde ervoor dat niet iedereen in de waaier paste. Positieve inbreng van Olaf die ervoor zorgde dat er vaak een tweede waaier werd opgezet. Negatief was dan weer het feit dat hij die in zijn eentje in stand hielt want de rest nam niet over.
De groep was dus echt wel te groot en positief was de inbreng van de voorste rijders die het groepje na Heerhugowaard lieten breken. Er ontstonden 3 groepjes en zodoende was het probleem van de afstandsregels weer opgelost. Het leek wel of Jaap van Dissel met ons mee reed. Helaas negatief puntje voor Ruben, hij reed lek en moest achterblijven. De groep lag zover uit elkaar dat de voorsten deze lekke band nooit mee gekregen hebben. Positief was natuurlijk dat Ruben zonder groepsdruk zijn bandje kon wisselen en wind mee zijn weg naar Hoorn kon vervolgen.
Negatief voor mij was dat ik nu alleen kwam te zitten. Gelukkig nam de koers een positieve wending voor mij want er moesten meer mensen lossen en zo onstond er een prima groepje met Paul, Paul, Jan en ik. Precies 4 man, we paste weer binnen de regels en werkte positief samen. Eigenlijk veel beter dan toen met die grote groep waar de organisatie ver te zoeken was en het een negatieve uitwerking had op de veiligheid op de weg. We zaten de automobilisten danig in de weg.
Ander positief punt was natuurlijk de wind, die vanaf Hensbroek lekker met ons meewerkte. We hadden hem in de rug en met een lekker gangetje reden we naar Edam. Onderweg was er tussen ons geen negatief woord gevallen en iedereen was positief gestemd, is ook wat waard.
Bij Edam stonden Olaf en Jerry op ons te wachten, positief geste van hen om een kans om weer samen op te rijden. Voorbij Edam kwamen ook de andere rijders ons weer tegemoet zodat we weer compleet waren. Positieve verassing, want ik had gedacht dat we die gasten pas bij de finish weer zouden zien. Iets te negatief gedacht dus van mijzelf. Nu we weer met meer waren konden de sterkere rijders het stuk tegen wind op kop rijden. Achterin werd hier positief op gereageerd. Het ging goed tot net voor Hobrede, op zich dus positief. Daarna was de hel weer losgebroken. De groep viel in 4 stukken uiteen, jammer voor de social ride. Maar wederom positief voor de afstandsregels die niet geschonden werden. Elk nadeel heeft toch weer een positief voordeel.
Het stoplicht stond op rood, negatief voor groepje twee maar daardoor kon groepje drie weer vreugdevol aanhaken. Rood kan dus ook positief uitpakken.
Paul nam in Neck direct de route naar huis, hij had genoeg gedaan en vond het wel mooi zo. Met een positief gevoel vervolgde hij zijn weg naar Wormer.
Ik reed door met Olaf, die mij heerlijk uit de wind hield. Bij het viaduct dacht ik: laat ik ook een positieve bijdrage aan onze samenwerking leveren en nam de kop over. Met de wind in de rug over het viaduct en vervolgens bij de kruising sloot Jan weer aan. Kijk dat is dan weer positief als je stukje afsnijdt, dat je opnieuw kunt aanhaken. Jammer dat je alleen minder kilometers maakt vandaag, dat is dan weer negatief.
Bij het eindpunt stond iedereen weer op elkaar te wachten, toch nog iets van sociale interactie vandaag, mooi positief slot van een enerverende rit. Toch hoop ik dat de volgende XL ietsie anders gaat en de oorspronkelijke opzet weer in ere wordt hersteld, anders vrees ik dat het groepje wel steeds kleiner gaat worden en dat zou een negatieve trend zijn.
Als laatste wil ik het nog even over Strava hebben en onze club daarop. De cijfertjes worden heel goed bekeken merk ik. Bert kijkt sowieso bij elke OKP rijder naar de gemiddelde snelheid en de hartslag gegevens. Hij geeft dan meestal wel een kudo, zeer positief gebaar, maar geeft ook vaak zijn ongevraagde adviezen. Die zijn soms minder vleiend, ach je moet hem maar met korreltje zout nemen zou ik zeggen. Hoe ouder hoe gekker zegt men wel eens, toch?
Het klassement van de week wordt altijd zeer goed bekeken. Welke rijder heeft de meeste kilometers afgelegd? Deze prestigeuze prijs, waar je elke week opnieuw kans op maakt, staat bij menigeen op het wensenlijstje. Hans stond zomaar bovenaan en wilde dat zo houden, maar zoals Bert terecht opmerkte: “Jerry tovert wel weer wat uit de hoge hoed”. En dat was ook zo, vandaag de XL en stukje extra en de orde is weer hersteld. Jerry staat ook deze week weer fier bovenaan het lijstje van de OKP. Sommige dingen moeten nooit veranderen. Om dit stuk positief te eindigen: Is er toch nog iets “normaal” in deze bijzondere tijd.
Met vriendelijke groet
Peter van Diepen
14 maart
Zo zoetjes aan begint het voorjaar weer te komen en ondanks de corona zie je weer veel groepjes samen rijden. Niet geheel volgens de regels maar samen buiten sporten lijkt mij toch nog gezonder dan binnen achter de geraniums zitten.
Het zou een pittig ritje worden, veel wind en op de dijk ook nog van opzij. Bij de kerk weer afgesproken, toch nog iets normaal deze week.
Direct ging het hard over de Haal. Windje in de rug dus de snelheid zat al gauw boven de 40. Ik dacht mij goed voorin te positioneren vanaf Purmerend, beter voorin meedraaien dan straks op het kantje te zitten. De eerste kilometer ging goed, daarna merkte ik al dat de sterke jongens toch een iets hardere beurt konden maken. Ik kon het wiel niet eens houden en begon mij al ernstige zorgen te maken. Hoe lang ga ik dit volhouden? Nou na Hobrede vond ik mijn Waterloo. Ik kon het wiel niet houden en een voor een kwamen die gasten achter mij over mij heen en voor ik het wist was ik gelost. Gelukkig moest Eric er niet veel later er ook af, toch weer een maatje erbij voor het stuk naar Edam. Onderweg pikte we ook nog Paul op en samen vormden we de traditionele mongolenwaaier. Tja het nieuwe normaal voor mij, niet meer beuken op kop van de OKP maar gewoon eraf gereden worden. De degradatie naar de B is dichtbij, al voel ik meer voor een nieuwe C groep. Het accepteren van het mindere rijden is een lastig proces. Temeer anderen pas afhaakte toen ze al dik in de 60 waren en toen naar de B overstapte en Jan nog steeds meekomt in de A.
Met drie man reden we dus een stuk achter de groep, we bleven ze wel in het zicht houden maar ze liepen natuurlijk wel langzaam uit. Bij de oversteek besloten Eric en Paul de groep tegemoet te rijden en het een tweede keer te proberen. Ik reed alleen door om het hele rondje te rijden. Slim? Niet echt, de harde wind maakt het solo rijden lastig en het tempo ging steeds verder omlaag. Maar het rondje is het rondje en je maakt af waar je aan begonnen bent.
De groep verloor ik uit het zicht, moederziel alleen vervolgde ik mijn weg. Van de sprint heb ik niets meegekregen maar ik had begrepen dat Emiel de snelste was.
Nog steeds geen koffie in Edam, dus ook geen mogelijkheid om weer aan te sluiten bij de groep. Het werd dus een lange solorit, met nu de wind ook nog vol tegen. Ik had spijt van mijn keuze van het hele rondje. De benen werden zwaar, het moraal zakte en de hartslag en snelheid dus ook. Afzien lukte niet echt meer, dan maar als een toerist doortrappen.
Af en toe een stukkie wind mee gaf de burger weer moed en uiteindelijk toch de finish gehaald. De OKP wacht op niemand, maar ik was wel blij dat er op het eindpunt nog 4 man op mij stonden te wachten. Natuurlijk kreeg ik de nodige hoon over mij heen, maar beter dat dan helemaal moederziel alleen aankomen. Het feit dat er op je gewacht werd gaf toch een warm menselijk gevoel zeg maar, is ook wat waard in deze tijd.
Volgende week maar weer opnieuw proberen om aan te haken bij de A. Het is de dood of de gladiolen, alles om maar te voorkomen dat je achter de geraniums belandt.
Peter
7 maart
Het was alweer een tijdje geleden dat er bij de kerk gestart werd. Nog steeds zou je niet met meer dan 2 mensen mogen sporten maar als je om je heen kijkt lijkt deze regel iets ruimer geïnterpreteerd te worden. Drukte bij het schaatsen, in de bossen en op het strand. Wielrenners hebben in het verleden bewezen de regels altijd iets ruimer te nemen dus stonden we met een paar man bij de kerk.
Ik was wel effe bezorgd of ik het tempo zou kunnen bijbenen. Alweer ruim 2 maanden niet serieus hard gereden dus hoe zou dat gaan. Hoopte stilletjes dat Renzo niet zou verschijnen. Maar hij was er wel. Lean en mean met nieuwe wielen, geen aanlopende remmen en serieus hoge sokken over de beenstukken heen. Ja Renzo kijkt goed hoe de profs erbij rijden en wat de laatste trend is. Het was dat er geen UCI jurylid aanwezig was maar ik vond de sokken illegaal lang.
Over de Haal was het nog rustig, Paul en ik bepaalde het tempo en iedereen vond het best. Vanaf Purmerland was het over met de pret en kwamen de snelle mannen op kop. Ik voelde de spanning oplopen, niet alleen in mijn benen trouwens.
Vanaf Purmerend ging het gas er serieus op. Paul en Eric gingen eraf, Olaf liet zich zakken en reed ze met een uiterste krachtsinspanning terug. Eric trok echter zijn conclusies en besloot te laten lopen, de zondag moet wel leuk blijven. De rest vervolgde zijn normale weg en Ruben sloot ook nog aan.
Naar Scharwoude ging het hard en ondanks de weinige wind was het pittig. De lucht was dik zeg maar. Vanaf keerpunt wind in de rug en reden we constant dik boven de 40. Bij Schardam wat hindernissen en twijfel, was de weg open of niet? Renzo twijfelde niet en reed stug en hard door, dus de rest heeft 5 km op hem moeten jagen om het gat dicht te krijgen.
De taakverdeling in de groep was duidelijk, klasse verloochent zich niet. De aeroframes waren in de meerderheid en reden ook duidelijk op kop. Giant, Canyon en Argon bepaalde het tempo, de rest volgde en was niet bij machte om op kop te komen.
Tja en sommige dingen veranderen nooit, Renzo won zoals gewoonlijk de sprint.
Helaas nog steeds geen café bezoek dus de koffie schoot er bij in. Rustig rijdend naar Oosthuizen en toen weer de gaskraan open. Lastig op de dijk, drukker met tegenliggers en wind van de zijkant. Reed niet lekker op het kantje en moest alle zeilen bijzetten om in het wiel te blijven.
Op het viaduct een laatste krachtsinspanning van de man met de lange witte sokken, hij ging bij de kruising linksaf en wij rechtsaf. Nu reden we wel kop over kop en het ging lekker. Opeens een harde krak en Jan liet lopen. We reden door want eraf is eraf en de finish was niet ver meer. Jerry won de sprint en toen omgedraaid om te kijken hoe het met Jan was. Ketting gebroken? Crank gebroken? Nee gelukkig niet want daar kwam hij al aanfietsen. Maar hij had echter wel pech, zijn zadel was afgebroken. Na jarenlange trouwe dienst was er toch wat metaalmoeheid ingeslopen en was er iets gebroken.
Of had Jan vandaag te lang in het wiel gezeten en kreeg hij daar nu de rekening voor betaald?
Peter
8 februari
Eindelijk is het weer zo ver, in het tweede gedeelte van deze week kunnen we volgens de voorspellingen weer eens schaatsen
Zo op het oog volledig uit het niets is daar een periode van koude, persoonlijk had ik het ook echt niet verwacht maar de echte specialisten van o.a het knmi zagen al bij de jaarwisseling een bepaalde stroming boven de noordpool die nog wel eens voor verrassingen zou kunnen zorgen, en ja hoor eerst zagen we flinke sneeuw o.a in Madrid en nu weer een prik bij ons.
De elfstedentocht zal sowieso niet doorgaan , tenminste officieel niet maar denk nu niet dat Jack of Jan Leegwater en duizenden anderen zich daardoor en door corona laten tegenhouden echt niet!
Maar eerst maar eens schaatsen. de prik van de winter met de sneeuwstorm van het weekeinde word al snel vergeleken met die en de winter van 1979. heel veel van mijn schaatsvrienden staat deze winter niet zo op het netvlies, dat heeft waarschijnlijk mee te maken dat er geen 11 steden werd verreden. Maar het was mede door de sneeuwval een waanzinnige heftige winter
voor mij als volwassen persoon de heftigste( in 63 was ik 8 jaar en geen held)ik woonde op een woonboot in Amsterdam noord, op volgens mij oudejaarsavond 78/79 begon het , na een hele natte periode, erg koud te worden , het spreekwoord dat ik water zag branden was deze nacht in tegenover gestelde richting waarheid, wij zagen vanaf ongeveer middernacht het ijs op het kanaal dichtgroeien en aan groeien in slechts enkele uren, de volgende ochtend lag het hele kanaal dicht en op sommige slootjes kon je staan!
Op de boot hadden wij geen aardgas maar een gastank op de wal met propaan waarvan wij stookten en kookten, deze tank ging deze winter vanaf januari tot ver in februari vaak leeg zoveel heb ik nog nooit en nooit meer verstookt! Een ander groot ongemak de bevroren waterleidingen deze kwamen van de wal en liepen "bloot"naar de boot , ondanks dat alles ingepakt was heb ik meerdere keren deze winter zitten klooien om de boel weer op gang te krijgen.
Aan de wal hadden wij ook een ren met kippen, steeds het water bevroren bij die arme kippen in mijn idee heb ik ze die winter nauwelijks uit hun nachthok zien komen.
Verder waren er meerdere periodes met ijs (schaatsen) en vaak sneeuw en ijzel. dan kwam de februari sneeuwstorm waar die van ons nu mee vergeleken wordt , maar dan is die van 2021 maar een buitje zo erg was het, in Noord Holland was er op de snelwegen niet meer te rijden een rit naar Alkmaar was een gedurfde onderneming en in Friesland waren dorpen afgesloten. Op de ring Amsterdam was nog wel een beetje te rijden , ik werkte in die tijd in ploegendienst bij een baas en toen ik in mijn Renault 5 s morgens om een uur of 5 naar huis reed en de weg naar huis opdraaide reed ik in een gigantische sneeuwwal waar ik de auto niet meer uit kreeg. na een 20 minuten geploeter en gegraaf heb ik het opgegeven en ben lopend naar huis gegaan en naar bed om de auto met vereende krachten de volgende dag uit te graven.
Wellicht is mijn herinnering aan deze winter mede veroorzaakt door bovenstaande herinneringen , de bevestiging dat het een heftige winter was werd deze dagen bevestigd door een of meerdere van de weer apps/sites die we nu hebben.
Wat niet doorging was de 11 steden tocht , ik heb heel wat af geschaatst in deze winter en je kon echt overal rijden en het wachten was op het groene licht , het duurde maar en het duurde maar en uiteindelijk durfde de organisatie het niet aan men was angstig voor de hoeveelheid toeschouwers ze waren na zoveel jaar na 63 gewoon te angstig om deze door te laten gaan , het was volgens velen ( vooral de Marathon rijders) een schandaal.
Zou ik deze 11 steden hebben gereden toen? ik denk het niet de verhalen van o.a 63 waren heftig en ik denk dat ik daar op dat moment nog te bang voor was bovendien geen inschrijving maar dat bleek later in 86 en 97 voor mij geen belemmering ouder en brutaler. Wel heel veel gereden alle waterland tochten en andere polders in Noord Holland vaak aan elkaar gekoppeld heel veel afstanden van 75 tot 125 km, ik hou geen boekje bij zoals Jan Leegwater dus ik put uit mijn geheugen.
In 85 ging de 11 steden wel door in veel mindere ijs condities ( qua sterkte) dan 79 , inmiddels heb ik een fietsen winkel geopend in 1984 en ben ik dus eigen baas, in de winter hebben wij dan nog heel weinig werk de winters waren nog strenger als tegenwoordig en de bus werd veel vaker gepakt na november dan nu gelukkig maar, doorfietsen daar gaat het om!
In die tijd waren de stratenmaker Albert van Ingen en ondergetekende vrienden voor de winter, hij zat in de vorstverlet en ik had geen zak te doen dus gingen we vaak ‘s morgens vroeg als het begon te vriezen samen fietsen, beremutsen op en ijspegels in de baarden . Vaak zaten we al om 8 uur als het licht was/werd op de fiets en reden dan een rondje van 50 km. daarna in de winkel weer aan het werk en alvast schaatsen van de klanten slijpen. in de weekenden dan schaatsen als het mogelijk was Albert was een sterke fietser (winnaar!) en was heel erg sterk op het ijs en als we gingen schaatsen dan konden we met de hardste rijders in de tocht mee , voor mij met mijn hopeloze techniek alles op kracht, de kracht van het fietsen. scheuren in het ijs waren er toen ook maar het was net alsof je je benen gewoon altijd goed neerzette zeldzaam kwam je in een scheur of ging je op je plaat.
Na het zien van de 11 steden van 85 op tv bleek de tocht plotseling een stuk makkelijker als dat we eerst dachten. Dus toen we het jaar daarop in 1986 weer flink hadden getraind besloten we de stoute schoenen aan te trekken en op uit te gaan toen de tocht doorging. Om toch nog te proberen een startbewijs te krijgen togen we de avond van te voren naar friesland om ons te melden bij de frieslandhallen. Om een uur of 7 waren we gearriveerd , de meeste kaarten waren al opgehaald maar de bakken stonden nog vol met kaarten van mensen die niet kwamen opdagen op te oud waren of weet ik wat, de wachtenden zonder lidmaatschap kwamen in opstand en begonnen te scanderen dat ze officieel wilden rijden, waaronder uiteraard Ab eb ik.
Echter de organisatie was niet te vermurwen en gaf niet toe, om 9.30 sloten ze de hal en stonden we weer buiten. Ergens slapen was geen optie alles was bezet, niet alleen door deelnemers maar het was ook 11 steden carnaval in Friesland het was erg rumoerig en ik denk ook wel gezellig in de stad.
Wij besloten toch te gaan starten dan maar illegaal het plan was om tussen de deelnemers te gaan staan en dan gewoon doorlopen naar de start, we waren wel bang want de verhalen gingen dat friese knokploegen je van het ijs zouden halen/slaan!
We zijn in de auto gaan slapen tenminste ... proberen het was buiten onrustig met feestvierders en in de auto was het zo stervenskoud ( -16) dan van slapen niet veel kwam.
de volgende ochtend tegen zessen stonden de wedstrijd rijders klaar in de vakken om te los te gaan, wij stonden het tafereel aan te kijken hoe het georganiseerd was, na de wedstrijd rijders stonden de toerrijders in de vakken , een heel stuk stonden zij achter een touw en niet zoals nu achter hekken. dat bood natuurlijk perspectief we vatten het plan op om ergens als de toerrijders gingen opstomen onder het touwtje door te glippen en mee te lopen. zogezegd zogedaan eigenlijk zonder veel problemen het touwtje werd zelfs omhoog gehouden door een toerrijder.
en voordat we het wisten zaten we op de banken onze schaatsen aan te trekken en gingen we van start. schaatsen in het donker is geen feest maar het was gelukkig helder en je kon een beetje op het maanlicht rijden, maar een paar keer vallen hoort er toch bij. bij een van die valpartijen is er toch iets gebeurd , al heel veel kilometers liep het allemaal niet zo lekker met een been maar ja als niet niet zo goed kan schaatsen denk je dat dat het wel zal zijn. op een gegeven moment toch maar eens gaan kijken naar de schaatsen en wat blijkt KROM ! uiteindelijk bij Harlingen de schaats bij een mobiele reparateur z.g.m laten richten en weer verder. zo'n dag gaat als een film van 1.30 voorbij en voordat je het weet ben je voor de 1e keer bij Bartlehiem , dan de bonkevaart over naar Dokkum een ware lijdensweg ze hebben kort voor de tocht nog door de vaart gevaren allemaal schotsen en ongelijkheden heel zwaar en echt je bent daar al aardig naar de kloten. Bij Dokkum een groot feest als je door het laatste bruggetje doorkomt lijkt het alsof je de europa cup hebt gewonnen wat een feest! Daar even op een zitje opgeladen en weer terug over de schotsen richting Bartlehiem , eindelijk daar aangekomen het laatste stuk naar de finish. Altijd weer doorgaan want stel dat je buiten de tijd aankomt. Uiteindelijk waren we zo ongeveer om 17.00 u binnen in een geweldige tijd voor een paar toeristen maar het is net als met het huidige strava als de omstandigheden goed zijn en dat waren ze dan rijd je het snelst en krijg je vaak de meeste kudos maar het zegt niets over de zwaarte!
Albert van Ingen werd met een paar andere Oostzaanse deelnemers waaronder Martin de Vries ( BlueTrain, Dral) die toen bij de wedstrijd rijders startte gehuldigd . die eer is mij niet toegekomen , we hebben zelfs geen aandenken , we waren te bang voor de controleposten anderen hadden gewoon een kladbriefje en lieten daarop stempelen en hadden zodoende een bewijs. jullie zullen mij moeten geloven op mijn honds trouwe ogen.
Alweer heel veel jaren laten weer een keer de elf steden gereden met Jan Leegwater in 1997 maar dat is weer een ander verhaal.
Als jullie gaan heel veel plezier en vergeet vooral niet om echt door te rijden anders kom je niet op tijd. ik sla over ( denk ik)
Jan Beekhoven
17 januari
Van Jan Beekhoven uit de oude doos.Verslag van DTS door Cees Meyn.
6 december
Fietsen op zondag met de OKP, bijna alles moet ervoor wijken. Mijn agenda is op zondagmorgen altijd leeg. Geen afspraken, geen bezoekjes aan vrienden, geen bezoekjes aan kinderen. 9.25 uur stap ik op de fiets, haal Olaf op en dan rijden we samen naar Oostzaan, naar de kerk. Onderweg pikken we dan nog wat andere rijders op.
Zo ging het eigenlijk al jaren, tot maart 2020. Corona gooide roet in het eten en moesten we onze zondag ritjes solo voortzetten. Grappig om te zien dat sommigen nog gewoon hun vertrouwde ronde deden zoals elke zondag. De mens is een gewoontedier.
Ik was blij dat we in de zomer weer redelijk normaal konden doen en ook de koffiestop weer in ere werd hersteld. Er moet natuurlijk ook wat gekletst worden, want op de fiets krijg ik er immers geen woord uit. Heb al mijn energie nodig om aan te klampen en af en toe een kopbeurtje te doen.
Helaas stak de tweede golf op en waren er weer beperkende maatregelen, de Gevangenpoort dicht en geen koffie. Maximaal met 4 man, dat haalt wel een beetje de sjeu uit de zondagochtend. Maar beter iets dan niets zou ik zeggen.
In de winter is het sowieso wat rustiger bij de OKP. De hipsters van de groep zwermen dan uit en gaan op hun mtb/gravelbike allerlei andere routes opzoeken. Het zijn de natuurliefhebbers die de mooiste plekjes afstruinen op zoek naar single tracks en onverharde paden. Ooit begonnen met een groepje dat steeds naar Bergen afreisde om het parcours in Schoorl onveilig te maken. Maar inmiddels durven ze een stukje verder te kijken en steken ze zelfs de provinciegrens over.
Mooie foto’s passeren de revue op Strava, het uploaden van een rit is niet meer voldoende. Plaatjes moeten erbij om ons, wegadepten, de ogen uit de kop te steken. Ik moet toegeven, het heeft wel wat: rijden door de bossen, wat heuveltjes en heel wat bochtjes.
Toch hoop ik dat de trend niet geheel doorzet en de hele OKP aangestoken wordt door dit virus. Sta ik straks alleen bij de kerk want tegen dit virus helpt geen vaccinatie.
Peter
25 oktober
Door het toenemende aantal besmettingen zijn er weer maatregelen afgekondigd om het virus er onder te krijgen. Geen groepsritten meer en dus ook geen OKP ritten meer. Of toch wel? Je mag nog met 4 man tegelijk sporten en deze kans wordt met beide handen aangegrepen door de verschillende OKP leden. Op dinsdag, donderdag en zondag verzamelt de B-groep zich nog steeds bij de kerk in Purmerland maar splitst zich op in groepjes van 4. Jammer dat ze geen verslagje van hun avonturen schrijven want er schijnt elke rit wel iets bijzonders te gebeuren. Van overwaaiende parasols tot zwempartijen, elke week is er wel een verrassing. Dat ze ook nog gewoon aan hun ritje toekomen is een wonder. Afgelopen donderdag reed er iemand even met losse handen, een windvlaag gaf hem een zwieper en hij belande pardoes in de sloot. Anders dan bij van der Poel in België, staat er in Noord Holland wel altijd water in de sloot. Misschien maar beter ook want het breekt je val. Hij ging kopje onder en kwam met besmeurd gezicht weer boven water. Die dingen maken we bij de A niet mee.
Het aantal rijders bij de A is niet zo groot meer. Zeker nu de dagen korter en natter worden is de animo om met dit groepje te rijden wat minder. Enkele rijders maken traditiegetrouw de wissel naar de mountainbike of gravelbike. Anderen zoeken de indoortrainer op en rijden op Zwift.
Nu we maar met 4 mogen rijden is er eigenlijk geen probleem voor de A-groep, er zijn er niet meer.
Vorige week met Jerry, Olaf en Jan de alternatieve XL gereden, vandaag weer met hetzelfde groepje een ander lusje gereden. Geen heen en weertje naar Oostzaan nodig om af te spreken, gewoon bij de brug in Purmerend. Wij kozen voor een mix van de normale zondagrit, een stukje tegengesteld XL en als toetje een stukje woensdagavondrit. Bij elkaar ruim 90 km, net als een normale zondag.
Vooraf de route niet aan Jerry bekend gemaakt, voordeel is dat hij dan niet kan ontsnappen want hij kent de route niet. Het is pittig om met Olaf en Jerry op stap te zijn. Ze zijn toch uit een ander soort hout gesneden, zij zijn nog rustig aan het keuvelen als Jan en ik naar adem happend de aansluiting proberen te vinden. We lieten ze maar het meeste kopwerk verrichten.
Voorlopig blijft dit even het nieuwe normaal, geen koffie onderweg en geen grote groep. Elke week een andere route, maakt het wel wat afwisselender. Maar eigenlijk ben ik toch een gewoontedier, elke week hetzelfde rondje is voor mij prima. Al is het alleen maar om niet steeds te hoeven aan te geven of we links of rechts af gaan.
Peter
11 oktober
Eindelijk weer wat om te genieten in het profwielrennen deze week. De Tour toch wat minder gegaan omdat we graag Tom voorop wilde hebben en een valpartij van Mollema. Zijn seizoen is voorbij ook al weet je het nooit. Echte bikkels die fietsers. Vallen en opstaan. Kijken of er niets gebroken is en weer door. Ik herinner mij nog Johnny Hoogerland. Op weg naar de bolletjes trui in de tour werd hij door een auto in het prikkeldraad gereden. Hij stapte gewoon weer op.
Deze week dus meer te genieten van het fietsen. Kelderman en Kruiswijk goed vooraan in de Giro en Mathieu vd Poel net niet eerste. Hij liet zich opsluiten door de Fransen. Alaphilippe won hem. Echt een van mijn favorieten. Altijd in de aanval. Een beetje een ADHD’er. Ik hoorde dat hij maar 4 uurtjes slaapt per nacht.
Vorige week had ik op de terugweg nog de oud kampioen van Drenthe en 2e van nederland bij de nationale kampioenschappen uit de wind gehouden dus de vorm moest goed zijn. Altijd leuk om dat tijdens een verjaardag te melden. Ik zeg er dan alleen niet bij dat dit in de 70’er jaren afspeelde. 😊
Vanmorgen bij de start was de zon er. Het zou gaan regen maar als we maar droog starten dan zien we wel wat het weer wordt. We zijn toch geen watjes…. Buurman Jan hoort bij degene die nooit overslaan. Vroeger belde ik hem nog wel eens, als het hard regende, of hij nog ging met de hoop dat hij zou overslaan Ik weet nu beter. Overslaan staat niet in zijn woordenboek.
Eerst naar het Zaanse hoekje, helemaal niemand. Geen afbericht gehad van Diesel Kees en I-bike Jan. De rest had vandaag andere ritjes. Veel op de mountainbike. Het is weer MTB seizoen.
Jan naar de A en ik naar Purmerland. Kijken of daar nog iemand staat. Het was weer karig gesteld met de opkomst. Alleen Eric B, Henk en “ik ben even zijn naam vergeten” stonden bij de kerk. Gelukkig sloot Percy ook nog aan. Hij had getwijfeld maar vond op de bank zitten toch een wat minder idee.
Lekker kop over kop naar Oosthuizen. Onderweg kwam Ruben nog langs, hij ging naar de A. Hoorde dat het hem daar goed afgaat.
Noordwesten wind, dus een beetje breed rijden zodat iedereen mee kan. Iedereen…. Met zijn vieren want “ik ben even zijn naam vergeten” had geen zin in de regen en was afgeslagen. Henk en Eric wat meer achterin. Percy en ik mochten vandaag het knechtwerk doen. Kop over kop met na het keerpunt de wind in de rug. Eric en Henk kwamen wat meer op kop. Maar Henk had “grote” problemen vandaag. Op zijn oude slechtweer fiets miste hij de 18. Ik hoorde dit probleem bij de koffie. Geen 18 op zijn cassette. Wat moet je dan. Je laten ophalen? Blijven slapen in de gevangenpoort? Het heeft iets te maken met je ritme. Natuurlijk een probleem als je daar veel op rijdt. En Henk rijdt veel. Deze week wat minder ivm het slechte weer maar hij is de 10.000 km dit jaar al gepasseerd.
Vandaag is de eigenaar Roland van de Gevangenpoort niet rijk van ons geworden. De A was met 4 man en Ben, de oud ronde van Drenthe kampioen, was er ook. Hij was in zijn eentje naar de koffie gereden.
Toch altijd weer mooi dat hoe lang je ook niet geweest bent Roland altijd weet wat je drinkt.
Na de koffie en thee en natuurlijk het koekje terug met de A. Het was ondertussen stevig gaan regenen. Meer zuurstof in de lucht…. Toch? Het ging Percy goed af. Hij draaide goed mee met Peter, Jerry en Jan. Ik mocht af en toe ook een beurtje doen. Henk zorgde voor de achterhoede. Percy bij Purmerend naar huis. Bij de brug over de A7 nog even slokken door Jerry. Gelukkig bracht Peter mij weer terug.
Ook al waren we zeiknat het was weer erg lekker. Peter zegt altijd: de thuisblijvers hadden ongelijk. Ik ben het met hem eens.
Groeten Paul
11 oktober
Dit jaargetijde is niet mijn favoriet. Ik hou er niet van als de dagen korter worden, de blaadjes vallen, de temperatuur daalt en er veel regen valt. Gemiddeld genomen valt het met de neerslag wel mee maar afgelopen week was geen gemiddelde week. Elke dag plensbuien maakte dat ik geen dag op de fiets had gezeten, ik had er gewoon geen zin in.
Zondag is echter anders, weer of geen weer, er wordt gereden. Gemiddeld genomen staat er altijd wel iemand bij de kerk. Je bent nooit alleen en samen rijden in slecht weer lijkt minder erg. Gedeelde smart is immers halve smart.
Op Strava zijn er twee segmenten van onze zondag rit: een vanaf de kerk in Oostzaan en een vanaf fietsbruggetje net na de woonboten in Purmerend. Deze segmenten zijn altijd een mooi ijkpunt om achteraf te kijken hoe het is gegaan. Grappig dat er soms een groot verschil zit tussen de beleving en de feiten. Vandaag was het zo’n dag.
Op Strava zie je je hartslaggegevens (gemiddelde, maximum en grafiek tijdens de rit), je snelheidsgegevens (gemiddelde, maximum en grafiek tijdens de rit). Daarnaast krijg je ook een inspanningsscore, die is gebaseerd op bovenstaande gegevens en natuurlijk je tijd op het segment.
Het ging niet gemakkelijk vandaag, mijn hartslag was lang hoog, ik
reed dus lang in het rood. Zo lang dat ik op gegeven moment moest lossen. Raar eigenlijk want als je naar de gemiddelde snelheid en topsnelheden keek viel het eigenlijk wel mee vandaag. De wind viel eigenlijk ook wel mee, dus die laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.
Mijn gemiddelde snelheid aan het eind van de rit was veel lager dan vorige week maar ik had een veel hoger inspanningsscore dan vorige week. Langzamer gereden maar harder gewerkt, rara hoe kan dat?
Wat maakte het dan zo zwaar? Mijn geest en dus mijn motivatie om af te zien? Het weer? Het was kouder en veel natter dan afgelopen keer. Het kleinere groepje? Kleiner groepje betekent immers meer werken en minder kunnen verschuilen of af kunnen wisselen. Het zal van alles een beetje geweest zijn.
Thuis gekomen had ik moeite om de poort te openen. Mijn handen waren zo koud en gevoelloos dat ik bijna geen kracht had om de sleutel om te draaien. Hetzelfde gold voor mijn schoenen uit doen en helm af zetten. Ik kon de clipjes niet indrukken en was bijna gedwongen met kleren en al onder de douche te stappen. Gelukkig kreeg ik alles los en na kwartiertje onder de warme douche was ik weer helemaal in orde.
Daarna lekker op de bank met de beentjes omhoog. Want na de inspanning komt de voldoening, blij dat ik had gereden.
Ik had spijt dat ik van de week niet had gereden, daardoor de hele tijd een onbevredigend gevoel gehad. Komende week maar anders aanpakken want gemiddeld genomen valt het weer immers altijd mee. Al kun je soms een beetje pech hebben.
Peter
4 oktober
Er was een tijd dat ik juichend opstond als ik de weersomstandigheden van vandaag zag. Harde toenemende wind uit het zuiden. Dat betekende, niet te koud en de hele dag lekker blazen op de surfplank op de Gouwzee bij Monnickendam of bij Schellinkhout.
Nu surf ik al jaren niet meer, maar ik kijk nog wel altijd naar de wind en de golven op het water. Uit welke hoek komt ie, staan er schuimkoppen op het water? Op de fiets is de wind altijd wat lastiger, meestal probeer je een zodanige route te rijden dat je eindigt met wind mee. Maar als je elke week dezelfde ronde rijdt gaat deze vlieger niet op, je moet het doen met de omstandigheden zoals ze zijn. Vandaag dus een pittige rit met stormachtige wind, ideaal fietsweer zou Terpstra zeggen.
Bij de kerk geen Jan! Zou er iets gebeurt zijn met hem, geveld door de griep of ook positief getest op corona? Gelukkig niet, hij was vroeg en had stukkie extra gereden. Met 4 man vertrokken we en Jerry nog plagerig vragen waar ik eraf gereden wilde worden. Ja want Jan en ik zouden kanonnenvoer zijn vandaag. Vorige week reden Olaf en Jerry fluitend van ons weg en nu de omstandigheden een stuk lastiger waren, zou het wel eens een moeilijke rit voor ons kunnen worden.
Op de Haal ging het hard, windje in de rug en lekker doortrappen. Mijn hartslag ging al naar de 160 en dit was nog maar het begin. Vanaf Purmerend ging het nog weer ietsje harder. Olaf op kop en snelheden van 46-47 km/u op de dijk. Gelukkig wind in de rug en niet van opzij, hoef je niet op de kant te rijden. Maakt het iets eenvoudiger om het wiel te houden. Op de provinciale weg vond Jan het genoeg, met snelheden van 54-55 km/u, hij sneed stukkie af om weer later aan te sluiten. Mijn aanwezigheid werd gedoogd, ik bleef achteraan hangen en probeerde zuinig te rijden. Alles om maar niet hoeven te lossen. Later pikte we Jan weer op en hij sloot achteraan aan.
Als een geoliede machine reden Olaf en Jerry naar Edam, netjes de beurtjes afwisselend. Jerry wilde twee keer ontsnappen maar met deze wind was dat onmogelijk. Olaf haalde hem weer eenvoudig bij. We haalden de B in, slechts een klein ploegje dit keer. Waarom eigenlijk? De regen bleef uit, pas tijdens de koffiepauze kwam er een bui over en daarna kwam zelfs de zon. Eigenlijk de hele rit droog geweest, de thuisblijvers hadden ongelijk. We haalden dus de B in en Jerry won de sprint, althans ik denk dat Olaf hem liet winnen. Had Jerry ook weer een leuke dag.
Twee bakken koffie dit keer om de omzet wat te spekken, want met 9 man was het rustig in het café. Op weg voor deel twee, Aart ging ook mee maar moest afhaken in Hobrede, de wind was zijn scherprechter. Jerry sloeg af in Purmerend en slechts met drie man gingen we verder. Op de Zuiderweg haalden we de B weer in. Paul als kopman en Cees en Ben in zijn wiel. Wij stormden er voorbij en reden door op weg naar de finish. Olaf won, natuurlijk, hij was de sterkste vandaag. Jan en ik kende onze plek en weten wanneer we gedoogd worden. Dan is het niet netjes om hoog van de toren te blazen en het laatste stukkie nog even voorbij te sprinten. Volgende week misschien weer een gedoogplekkie nodig.
Peter
27 september
Van de week zei Olaf dat het in het weekend zeer slecht weer zou worden. Ik had deze waarschuwing in mijn oren geknoopt en nam het zekere voor het onzekere en fietste gisteren alvast een langere rit. Het was immers mooi weer en daar moet je van profiteren. Ik kwam Olaf zelfs nog tegen en samen het laatste stuk naar huis gereden.
Toen ik vanmorgen wakker werd was ik benieuwd hoe het weer zou zijn. Het viel dus erg mee, het regenfront was vannacht gepasseerd, de wind was stevig maar niet meer overdreven hard. Het viel eigenlijk wel mee en zo zie je maar weer dat lange termijnvoorspellingen niet zo betrouwbaar zijn.
Onderweg naar Oostzaan viel wel op dat er heel veel losse takken en bladeren op de weg lagen. Het had dus gisteravond wel gespookt en er was veel dor hout uit de bomen gewaaid.
Bij de kerk een groep van 6. Precies goed want dan past de ploeg precies op de dijk in een waaier. Het vertrek was vrij rustig, Eric en Jan voorop en we reden net boven de 30 in het uur. Vanaf Purmerland ging het wat harder, er moest gewerkt worden want de snelheid werd opgevoerd en de wind hadden we nu vol tegen. Op de dijk was het af en toe slalommen om de afgebroken takken en bladeren te ontwijken. Er lag veel dor hout dat met de eerste najaarsstormen naar beneden valt. Olaf en Jerry hadden er zin in, hun beurtjes waren net iets harder dan die van de rest. Ik moest echt mijn best doen om bij te blijven en ook mee te draaien. De vergelijking met dor hout speelde door mijn hoofd. Wie zou als eerste moeten lossen, als zijnde het dorre hout dat uit de bomen wordt geschud?
Op de dijk was het dus pittig, langs de provinciale weg was het nog iets lastiger. De snelheid werd weer wat opgevoerd en de beurtjes van Olaf en Jerry werden langer en harder. Bij het keerpunt in Schardam werd er hard aan de boom geschud, ik had het kunnen weten. Ruben en Christiaan reden voorop. We gingen rechtsaf richting Edam en Jerry schoot direct weg, Olaf in zijn wiel. Ik zag het gebeuren en reageerde te laat. Het gaatje was gevallen, Ruben en Christiaan zagen de twee voorbij schieten en konden ook niet aanhaken. Weg waren de 2 snelheidsduivels. Als een najaarsstorm trokken de twee langs de dijk, de rest er ploeterend achteraan. De vergelijking met dor hout kwam weer naar boven: wij waren vandaag het dorre hout.
We waren nu gelost, maar elk nadeel heeft zijn voordeel, we konden nu wel lekker draaien met een gelijkmatig tempo. Het gaatje werd niet heel veel groter en het tempo bleef er lekker in zitten. Uiteindelijk verloren we iets van 45 seconden. Uit betrouwbare bron vernam ik dat Olaf als eerste in Edam aankwam.
Na de koffie een hele grote groep die de afslag door Middelie nam. Het was onrustig in de groep, de wind was gemeen en iedereen probeerde uit de wind te zitten. Ruben trok het op een lang lint en achterin vielen de eerste slachtoffers. Net voor Oosthuizen brak de groep in tweeën en werd er op weg naar Purmerend vaart gemaakt. Weer over de dijk, weer over de afgebroken takken, maar dit keer kon ik blijven hangen. Dus voorin meedraaien en wat kortere beurtjes maken. De slag bij het viaduct werd overleefd, Jan en Gerard moesten er wel af. Nu waren zij het dorre hout. Op de Zuiderweg werd het tempo opgevoerd, Olaf deed een Dumoulintje. Na zijn laatste versnelling ging Jerry ervandoor, ik pikte aan maar een sprint lukte niet meer. Jerry won.
Het hout mag af en toe dor zijn en eraf vallen, op sommige momenten is het ook nog taai. Dat zijn de momenten die ik koester.
Peter
20 september
Allereerst rectificatie van vorige week, Dirk won de sprint in Edam. Sorry voor mijn foutje.
Vandaag 9 man sterk bij de kerk voor de XL rit. Ik had er wat meer verwacht maar ik denk dat na de vorige editie van de XL sommige renners kozen voor de luwte van de B. Het ging namelijk de vorige keer heel hard en dat schrikt toch mensen af.
Jerry begon zich al in te dekken dat ie moe was en rustig zou rijden. Waar ie het vandaan haalt, geen idee, maar ik heb hem alleen maar voorin zien meedraaien. Moe viel dus wel mee.
Zelf had ik voor mijn gevoel niet de benen en als dat in het koppie zit ga je ook zo rijden. Op de Haal nog op kop maar bij Weidevenne alweer harkend achteraan. Elk zuchtje wind maakte dat ik een gaatje liet vallen. Aan het elastiek zat ik, gelukkig brak het niet.
Olaf, Jerry, Dirk en Jerry waren de motoren vandaag en ik vond de wind gemeen vandaag. Nergens lekker mee, altijd beetje van opzij of tegen. Ik school mij op en bleef op de laatste plek rijden. Elk bochtje, elk obstakel dat we passeerde loet ik een gaatje vallen en moest ik weer in de beugels om bij te komen. Voorin zou het waarschijnlijk makkelijker geweest zijn maar het hoofd hè, die wilde niet.
Bij de koffie kreeg ik de opmerkingen: hé was je ook mee? Maar if you can’t stand the heat stay out of the kitchen. Dus daarom maar achterin gebleven. O ja Jan won de sprint, maar daar had ie zich ook de hele weg goed op voorbereid.
Na de koffie meer wind in de rug en kreeg ik weer beetje moraal. De benen voelde beter, of ik dacht dat ze beter voelde. In ieder geval ik draaide mee met de grote jongens. Het werd een snel ritje naar de finish in de Wijdewormer. Jerry won de sprint.
Terug ook nog steeds moraal, ik wilde snel thuis zijn en kon nog redelijk door de wind trappen. Je bent kennelijk zo moe als je denkt dat je bent. Wat zou Roglic gisteren gedacht hebben? Op zich reed hij een redelijke tijdrit, maar als je zijn lichaamstaal zag dacht je dat ie 150 ste was geworden. Wat ging er in zijn hoofd om toen hij de eerste tussentijden hoorde? Shit ik lig achter, het gaat vandaag niet, ik heb de benen niet? Wat als ie geen tussentijden had gehoord en alleen maar aanmoedigingen vanuit de auto? Had het een ander resultaat geweest? Zitten slechte benen alleen in je hoofd?
In ieder geval weer een mooi slot van de tour, een mooi verhaal voor de toekomst. Net als die keer dat Fignon van Lemond verloor, ook in een tijdrit. Of dat Jan Janssen de tour won op de laatste dag, ook een tijdrit.
Niet juichen voordat de beer geschoten is.
Met vriendelijke groet
Peter van Diepen
13 september
Het beloofde vandaag een mooie dag te worden. Ik had er zin in, ondanks een zeer been omdat ik dinsdag tegen een auto was geklapt. Ik had mazzel gehad want het had veel slechter kunnen aflopen. Na zo’n voorval krijg je altijd weer een soort besef van wat het leven te bieden heeft en hoe mooi het eigenlijk is. Zelfs in corona tijd is er nog genoeg leuks te doen.
Fietsen is voor mij een grote hobby, ik heb het geluk dat ik ook in mijn werk een deel van die hobby kan uitvoeren. Ik heb er meerdere keren over geschreven en kan het nu weer niet laten.
Je kunt wielrennen zien als een soort metafoor van het leven, neem bv klimmen in de bergen. Vooraf kun je er (letterlijk) als een berg tegenop zien. Je denkt dat je nooit boven zult komen, bent bang voor de pijn die je gaat lijden. Maar als je eenmaal begint blijkt het mee te vallen. Het doet pijn en kost moeite maar dat maakt straks, als je de top hebt bereikt, de voldoening groter.
Onderweg genieten van het uitzicht, elke bocht weer een nieuw vergezicht. Natuurlijk loopt niet de hele klim gemakkelijk, soms zit je er even doorheen, er komt echter altijd weer een makkelijk stukje, dan vind je weer nieuwe moraal. Net als in het echte leven, soms zit het mee en soms zit het even tegen. Het kan niet altijd makkelijk en leuk gaan. Zonder dalen ook geen toppen. Zonder verdriet ook geen vreugde. Zonder inzet ook geen voldoening.
Deze vergelijkingen vertel ik ook aan mijn leerlingen. Zij trainden voor de Pyreneeën Challenge. Ze zouden de Aubisque en de Tourmalet beklimmen en fietste vanaf april om zich voor te bereiden. Op Strava volgde ik ze en strooide lustig met kudoos om ze te motiveren. Het fietsen vonden sommige helemaal niets, toch zette ze door en probeerde de doelstelling te halen: minimaal 1000 km rijden voor vertrek naar Frankrijk. Andere kregen de smaak te pakken en pakte vaker de fiets, reden minimaal 2x per week of meer. Er waren leerlingen die 1500 tot 2500 km reden als voorbereiding. Helaas ook leerlingen die de 400 niet haalden😩. Niet iedereen kreeg motivatie van mijn kudoos.
2 weken terug kregen we de mededeling dat de Pyreneeën toch niet door gingen, de recente toename van het virus in Frankrijk deed de organisatie besluiten het evenement te cancelen. Plannen aangepast en een verblijf in Gemmenich geregeld en zelf een Challenge voor de klas in elkaar gezet met ritten door Limburg en de Voerstreek. 3 dagen fietsen en ongeveer 250 km met 3500 hoogtemeters afleggen was de bedoeling.
Het werd een prachtweek. Ups en downs wisselden elkaar af, met een groep van 21 leerlingen is er altijd wel wat aan de hand. Botsinkjes, verkeerd schakelen en omvallen, lekke banden, afgebroken derailleur, traantjes als ze erdoorheen zaten, pijntjes hier en daar en mijn valpartij. Maar dit alles hoort bij het fietsen, tegenslag moet je overwinnen. Doorzetten moet je leren, afzien maakt je sterker en samen rijden in een groep zorgt voor steun aan elkaar. Uiteindelijk sloten we het project af op de top van de Vaalserberg bij het drielandenpunt. Daar maakte we het bedrag bekend dat we opgehaald hadden voor Ride4Kids. Een mooi en emotioneel moment, trots op het geleverde werk en trots op de afgelegde weg om dit doel te bereiken. Want niet alleen de opbrengst is belangrijk, misschien is de weg waarlangs we zijn gegaan nog veel belangrijker. Ervaringen opgedaan waar je straks in je verdere leven nog wat aan hebt.
Ik hoop dat ze in de toekomst nog een keer op de racefiets gaan zitten en denken aan meneer van Diepen en de gezamenlijke ritten die ik met ze heb gereden. Zonder inzet geen resultaat en geen voldoening, trappen moet je! Om vooruit te komen.
Voor de geïnteresseerden, in de link het videoverslag. https://youtu.be/TvEeCULubTM
Nu weer terug naar de OKP, ook hier geldt zonder inzet geen resultaat of voldoening. De wind was lastig, de groep groot en de weg druk. Oppassen geblazen en het ging soms net goed. Af en toe even bedenken dat we op de openbare weg rijden en rekening met andere weggebruikers moeten houden. Het volgen van het achterwiel van je voorganger is misschien het hoge doel op de zondag, maar heel aankomen in Edam ook. Dan maar gaatje laten vallen en tandje erbij om weer terug te komen. Red je het niet? Maakt niet uit, als je maar je best doet en lekker diep gaat.
Jerry pakte volgens mij de dubbel vandaag. Chapeau.
Bedenk dat er met wielrennen er altijd meer verliezers zijn dan winnaars, maar waar het uiteindelijk om gaat is de afgelegde weg. Heb je genoten, heb je gewerkt, heb je er energie in gestoken? Kun je deze vragen met ja beantwoorden dan is het goed geweest. Ben je wat mij betreft toch een winnaar.
P.S.
Tip van Ron: na de finish in Edam en over de ophaalbrug niet direct rechtsaf slaan het fietspad op maar even doorrijden en bij de weg rechts afslaan. Scheelt irritatie bij de mensen die hun hond daar uitlaten of daar gewoon wandelen. Soms moet je de confrontatie niet opzoeken en de verstandigste zijn.
Bovendien toch weer 50 meter extra op Strava😉🤪
Peter
6 september
Nakaarten
Het blijft raar, een tour in september. Geen lome zomerdag met in de middag lekker voor de buis hangen om de etappe te kijken of in de tuin zitten en radio tour de France op de achtergrond te luisteren. Nu steeds een gewone werkdag en eigenlijk de hele dag niets meekrijgen van het verloop van een etappe. Ik vergeet soms om in de middag de finish te kijken. Het zit niet in mijn systeem.
Maar wel bij de rest van de A ploeg, flinke discussies en analyses over wat er allemaal wel goed maar ook verkeerd was aan de tactiek van de verschillende ploegen. Zo ook over Jumbo Visma en Tom. Hij deed het niet slim, had zich moeten sparen, andere moeten laten rijden, etc. Iedereen had er zijn mening over. Het speelt natuurlijk mee dat Jumbo zich de afgelopen weken goed had laten zien en dat schept verwachtingen. Wij nederlanders zijn daar heel goed in, wij zien al snel een nieuwe tour winnaar in een wielrenner die een paar keer wat wint. De realiteit is echter wat weerbarstiger. Er strijden meer ploegen, iedereen heeft de tour als hoofddoel en een wedstrijd is altijd wat onvoorspelbaar.
Wat wij doen is gewoon koffiedik kijken, bovendien is het aan de zijkant en achteraf altijd makkelijk oordelen. Ik heb groot respect voor de wielrenners en de teams, ik doe het ze niet na en denk dat ze er meer verstand van hebben dan ik. Ze weten veel meer dan wij, wat wij op tv zien is de buitenkant. Maar als je in de koers zit, hoor en zie je meer. Je weet hoe je renners erbij zitten en weet ook wat er afgesproken is. Wat wij doen is alleen maar gissen.
Bij de OKP zitten we er wel middenin, weten we dus wel wat er speelt. 7 man bij de kerk en een andere Jan aan de staart van het groepje. Hij deed het vandaag uitstekend, Jan Leegwater zou trots op Jan geweest zijn.
Jerry kreeg het richting Purmerland op zijn heupen, schoot als een pijl uit een boog weg. Ik dacht even dat ie moest plassen. Maar dat was het niet, wat het doel was van deze tactiek? Zoeken naar een medestrijder die een ontsnapping op touw wilde zetten? De rest voelde er niet veel voor en rustig draaiend liepen we weer op Jerry in.
Het ging weer best hard en de ene week is de andere week niet. Op Strava kun je mooi zien wat we elke week doen op de segmenten: segment vanaf de kerk en segment vanaf fietsbrug in Purmerend. Vorige week was het een slagveld, vechten voor een plekkie in de waaier en uiteindelijk lossen op de dijk. Ik was niet de enige die toen eraf moest. Maar vandaag ging het zelfs sneller dan vorige week en nu bleef de groep wel compleet. Betere samenwerking, mooi ronddraaien maakt dat de som der delen beter is dan individuele hoogstandjes.
Op weg naar Edam schoot Jerry er weer vandoor, de groep gunde hem de overwinning denk ik niet want langzaam werd hij weer bijgehaald. Eric won uiteindelijk, met gevaar voor eigen leven, de sprint.
Na de koffie kregen we weer een fikse regenbui over ons heen. Het lijkt wel traditie te worden dat als we bij de twee haakse bochten bij Oosthuizen zijn, er hemelwater moet vallen. Het meest vervelende vind ik altijd het moment waarbij je voelt dat het water langzaam je schoenen in loopt.
In Purmerend was het weer droog en in uitstekende samenwerking kwam de finish snel in zicht. Ook ditmaal was de winst voor Eric die wederom met het mes tussen zijn tanden elk obstakel dat hij tegen kwam te lijf ging. Tegenliggers moeten uitkijken als hij zijn kuiten spant om de eindsprint in te zetten.
Bij de kerk toen we aan het nakaarten waren over de tour zei Eric dat hij überhaupt niet snapt dat mensen op kop willen rijden. Op kop word je extra moe en verspil je energie. Pas aan de meet moet je op kop rijden. Hij voegde vandaag de daad bij het woord. Ik stem voor Eric als ploegleider bij Jumbo Visma.
Peter
30 augustus
Afgelopen weken heb ik paar complimentjes gehad over mijn stukjes. Dank jullie wel, blijkt de site toch gelezen te worden en heb ik weer wat meer zelfvertrouwen gekregen om door te gaan. Want ik vind nog steeds dat ik niet kan tippen aan de stukjes die Hans schreef. Ik hoop dat nu hij met pensioen is, zijn pen weer vindt en de avonturen van de B beschrijft. Vandaag was er in ieder geval genoeg gebeurd. Heeft de B een nieuwe veilige route langs het kanaal, vliegt er een paraplu van een visser het peloton in en liggen er een paar op de grond. Teun en Joan, ik hoop dat het goed met jullie is.
Bij de kerk 7 man, een lagere opkomst dan de afgelopen weken maar gezien het weer ook wel te verwachten.
Renzo had zich voorgenomen om zich voorbeeldig te gedragen, Jerry idem. Duurde tot de kruising bij Purmerland. Bij het oversteken gaven ze gas en weg waren ze. Het zijn volgens mij de jongste van de groep en de wilde haren zijn ze nog niet kwijt. Bij Purmerend wachtte ze nog even zodat we vanaf de fietsbrug gezamenlijk de winderige dijk opreden. We haalden de B nu al in, zie begin van mijn stukje. Gelijk was het beetje rommelig, moeilijk inhalen, effe wachten en het gaatje was geslagen. Christiaan was het slachtoffer, hij zat te ver achterin en kon het gat niet dicht rijden. Op de dijk begon ik in het derde wiel, maar de versnelling van Jerry kon ik niet beantwoorden en zag het gat groter worden. Dirk was attent en reed er direct naar toe met Jan in zijn schaduw. Lars was van de B overgesprongen en dook bij jan in het wiel.
Ik sloot nu achteraan en dacht gelijk: ik zit verkeerd! Telde de renners voor mij en kwam tot 6. Ik was nummer 7 en er passen maar 6 mannen in een waaier op de dijk. Ik zag mijn Waterloo angstig naderen. Probeerde nog een laffe poging om voor Jan te geraken maar faalde hopeloos. Naar 3 zwiepers en 2 versnellingen van de kopmannen was ik eraf. Ploeterend in een soort chasse patat probeerde ik mijn rit voort te zetten. Uiteindelijk ingehaald door Christiaan, die bij twee andere onbekende rijders was aangesloten. Tot Oosthuizen reden we in redelijk tempo door, netjes draaiend. Daarna moesten we het met zijn tweeën doen. De wind werd harder en mijn benen voelde als lood. Er zat weinig power in en ik was blij dat we vanaf Scharwoude de wind in de rug hadden.
Bij de finish in Edam zagen we Eric en Jan net voor ons, ook zij hadden moeten lossen. Dirk, Jerry en Renzo waren ervandoor gegaan. Jan, als je dat TI Raleigh boek laat lezen door Renzo moet ie wel alle hoofdstukken lezen. Bij een ploegentijdrit moet je met 4 man aankomen. Vandaag kwam ie echter met drie man haan. Was ie vroeger ook zo hardleers?
De koffie smaakte weer goed en ondanks het weer een redelijke opkomst in totaal. Het tweede deel van de rit was pittig. De wind trok aan, de regen kwam met bakken uit de lucht en Renzo en Jerry sleurde dat het een lieve lust was. Blij dat ik nu wel kon volgen, bij het viaduct probeerde Jerry nog weg te komen. Maar de wind op de Zuiderweg was te lastig, hij liet zich terug zakken. Of waren wij zo sterk dat we hem er gewoon weer bij haalden? Dirk won de sprint van twee. De rest had laatste stukje niet kunnen volgen.
Peter
23 Augustus
De OKP wacht op niemand, duidelijke taal zou ik zeggen. Toen ik bijna 20 jaar geleden bij deze groep mee begon te rijden was dit het motto. Gewoon rijen en bij de koffie zien wie er nog bij zat. De route zat slim in elkaar, als je eraf werd gereden kon je afsnijden naar de IJsselmeerdijk en dan wachtte je gewoon totdat de groep je weer inhaalde. Afsnijpunten waren bij Oosthuizen, Schardam en de oversteek van de provinciale weg. Verder zaten er ook een paar “rustpunten” in de route. Het viel altijd stil in Purmerend, Oosthuizen en Scharwoude.
Heden ten dage is het motto nog steeds hetzelfde, we wachten op niemand (in de winter zijn we iets socialer😇). De rustpunten zijn echter verdwenen. Vanaf de start is het gas op de plank en het valt eigenlijk niet meer stil. Als je niet zo goed in vorm bent heb je die rustpunten nodig. Om te herstellen of om weer aansluiting te maken met de groep.
Vandaag weer een grotere groep bij de kerk: Jan, Emiel, Jerry, Dirk, Olaf, de terugkeer van een onherkenbare Renzo (ik heb hem nog nooit zo smal in het gezicht gezien, geen babyvet meer op het lijf. Lean and mean zou ik zeggen) en later sloot Ruben nog aan.
Een stevige wind, zou dus lastig worden op de dijk. Over de Haal reden we nog vrij rustig, voor Purmerend stak Olaf de lont in het kruitvat. Dit tot genoegen van Renzo die vandaag de overtreffende trap was. Ouderwets snokken en iedereen over de kling jagen, het is nooit saai als ie er is.
Zoals ik al eerder schreef, de OKP wacht op niemand. Maar wat is verder het doel van een groepsrit? Zo hard mogelijk met de groep van A naar B en een KOM halen? Haantjes gedrag en kijken wie de sterkste is en iedereen eraf kan rijden? De sprint aan het eind winnen?
Ik moet even terug denken aan de gouden tijd van het nederlandse wielrennen eind jaren 70 en begin jaren 80. De tijden van TI Raleigh met ploegleider Peter Post. Dit team was ontzettend goed in de ploegentijdrit. Als een geoliede machine reden ze op hun mooie rode fietsen over het parcour en hun ploegentactiek was duidelijk beter dan die van alle andere ploegen. De rode trein zorgde dat alle wagentjes hun aandeel hadden, reden netjes achter elkaar. De sterkste gaven er geen snok aan maar maakte langere beurten, er werd niet hard overgenomen maar geleidelijk. Anders zou je degene die net van kop af kwam verliezen omdat die niet meer achteraan kon sluiten en het laatste wiel niet kon pakken. De andere ploegen hadden deze tactiek niet, degene die op kop reed deed dat zo hard mogelijk, ook al ging dat ten koste van ploeggenoten. Daardoor was de snelheid van de ploeg onregelmatig, niet elk potentieel van iedere rijder werd ten volle benut. Sommige rijders werden compleet over de kop gedraaid zodat ze snel afhaakte.
Bertje Oosterbosch was een jonge coureur en hele goede tijdrijder in het team van TI Raleigh. In zijn eerste ploegentijdrit reed hij zo hard op kop dat iedereen te sterven zat in zijn wiel. Hij wilde duidelijk laten zien dat hij de sterkste was en de groep op sleeptouw zou nemen. Wat hij niet besefte was dat als hij iets langzamer zou rijden, iedereen er frisser bij zou zitten en een betere bijdrage aan het teamresultaat zou kunnen geven. De gemiddelde snelheid van de ploeg zou dan hoger zijn dan Bertje met zijn keiharde beurten die iedereen naar adem zouden doen snakken. Ander puntje was dat Bertje die eerste keer weer een harde beurt reed maar zoveel had gegeven dat hij niet meer achteraan kon aansluiten en werd gelost.
Vandaag hadden we een Bertje in de ploeg, enige verschil was dat hij niet werd gelost😂.
Een familielid werd de dupe, Jan als ik jou was zou ik voor de verjaardag het volgende boek aan je zoon geven:
Want was vandaag wel uniek dat je moest lossen.
Voor de statistiek: Renzo won de sprint in Edam en Jerry op de Zuiderweg.
Peter
16 augustus
Afgelopen weken weinig opkomst bij de A en de kerk in Oostzaan. Hoe zou dat vandaag zijn? Nog extra vroeg verzamelen ook want de XL stond op het programma. Nou het was druk bij de kerk, iedereen terug van vakantie en goede zin om op deze mooie zondag een lekker lang ritje te maken. 17 man gingen op weg, inclusief twee gasten van Dirk uit Ilpendam.
De opzet van de xl rit was een social ride. Wat onder deze term verstaan wordt is voor meerdere uitleg vatbaar. Ik haal het woordenboek er even bij:
1) die of dat verband houdt met de samenleving
2) als je gevoel hebt voor wat anderen willen of denken
Voorbeeld: `je sociaal gedragen`
Synoniemen
amabel maatschappelijk menselijk asociaal (antoniem)ego (antoniem)
Taaladvies
Is sociaalpsychologisch correct geschreven? Zie sociaalpsychologisch
7 definities op Encyclo
• Sociaal betekent dat een mens of een dier geneigd is om in groep te leven. ==Biologisch== Niet-sociaal levende dieren worden solitair genoemd. ==Sociologisch== Betrokken...
• •betrekking hebbend op de menselijke samenleving. •geneigd om in groepen te leven. •gevoel hebbend voor de nood van de medeleden van de samenleving.
• wat te maken heeft met hoe mensen met elkaar omgaan vb: wat is de sociale positie van die man? sociaal werk [mensen helpen zich thuis te voelen in de maatschappij] social.
• 1) Gezellig levend 2) Gezelschappelijk 3) Maatschappelijk 4) Medemenselijk 5) Menselijk 6) Menslievend 7) Niet eigenwijs
Renzo was er weer bij, als ik naar de definities kijk was dat heel sociaal dat ie er was. Mensen bewegen zich graag in groepen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Maar als Renzo er is wordt er anders gereden. Het is nooit saai met hem in de groep. Hij snokte weer dat het een lieve lust was. Als ik dan weer even het woordenboek erbij pak dan is snokken niet zo sociaal want Je hebt dan geen gevoel voor wat andere willen. Niet iedereen is een snokker.
Dan de twee gastrijders uit Ilpendam, sociaal dat ze mee mochten. Deel uit maken van de groep daar gaat het om. Maar als er dan even iets verkeerd gaat moeten we wel netjes blijven communiceren naar elkaar. Een slinger is gauw gemaakt maar van @&%$§%& of ander krachttermen gaat niemand rechter fietsen. Hier mis ik het gevoel voor de nood van de medeleden van de groep.
Dan moest Paul lossen op het verste punt van de route. Pas toen het gat te groot was kwam de boodschap naar voren dat we iemand miste. Was Paul te sociaal en wilde hij het belang van grootste deel van de groep niet verstoren? Namelijk zo vlug mogelijk bij de koffie in Edam zijn? Of waren wij zo subtiel sociaal om Paul te laten weten dat hij in de leer bij zijn buurman moet om zuinig te leren rijden?
Dat Paul eraf ging betekende dat 6% van de groep afviel en dat 94% kon doorgaan. Op zich een prima percentage en geen asociaal afvalpercentage zou ik zeggen.
Daarna kwamen we in de buurt van Edam en reed er een enorme wielerploeg voor ons. Ik voorzag problemen als wij deze groep zouden gaan inhalen. Ten eerste was onze snelheid vele malen hoger en zou dat irritatie oproepen bij de ingehaalden. Ten tweede was de weg te smal voor de fietsgroep, wij als inhalers en tegenliggers.
Als onze koploper het woordenboek had gelezen dan was het In het groepsbelang om achter de wielergroep te blijven en rustig peddelend de laatste kilometer te rijden. Als de ingehaalde groep het woordenboek had gelezen waren ze netjes achter elkaar gaan rijden zodat wij ze konden passeren. Of hadden ze hun groep bij aanvang van hun rit opgesplitst in meerdere subgroepen om op deze manier minder overlast te veroorzaken.
Ach we gingen er voorbij als een stel cowboys, zo snel als enigszins mogelijk was. Op zich heel sociaal want dan was de situatie eerder opgelost.
Door het snelle en voorspoedige verloop van de rit waren we zowaar eerder dan de B in het café. Eigenlijk heel sociaal van hun dat ze iets langzamer waren en wij eindelijk eerste keus hadden op het terras. Volgens de definitie zag de B kennelijk onze nood naar een lekker bakkie koffie.
Deel 2 verliep weer zoals normaal. Grote groep die afsloeg naar Oosthuizen, de bekende motoren in de groep die de snelheid hoog hielden. Weer zodanig snel dat we weer voor de B de finish haalden op de Zuiderweg.
Olaf won twee keer de sprint met hindernissen. Ook weer sociaal van de groep om hem twee keer te laten winnen. Zo geef je vertrouwen aan iemand en neemt hij ons volgende week lekker op sleeptouw. Want iemand die zich sterk voelt vindt het niet erg om lang op kop te rijden. En dat is dan weer heel sociaal voor de hele groep.
Peter
2 augustus
Vakantietijd, veel OKP’ers die Nederland aan het verkennen zijn of de bergen trotseren. Peter die weer met zijn jaarlijkse fiets vrienden nu een tocht bij Winterberg aan het rijden is. In de winter kan je er skiën en in de zomer is er voor alle fiets disciplines van alles te doen. Hij zocht nog naar zijn fietsbenen zag ik op Strava. Volgens mij heeft hij ze gevonden als ik de tochten en hoogtemeters op Strava zie. Jerry maakt ook veel hoogtemeters en heeft dezelfde afdaling weer gereden waarbij hij is gevallen door een plotselinge lekke band. Hans rijdt in Nederland door allerlei provincies en zal straks weer strak van de trainingskilometers aan de start staan bij de OKP. Joan en Jack hadden een gezellig weekendje weg gepland. Hopelijk beter als een paar weken terug toen ze in Friesland weggeregend zijn.
Vooral de A was uitgedund door vakantie. Dus besloten JanL Dirk en Olaf ook naar Purmerland te rijden. De A en B verbroederen. Bij de bushalte was het weer druk. Zeker 25 stonden er. De grootste verrassing was Aad. 4 weken terug een nieuwe heup gekregen en nu al weer op de racefiets.
Door Purmerend werd de groep gesplitst doordat niet iedereen het groene licht haalde. Ik zat voorin en zag dat er flink doorgereden werd waardoor de achterblijvers moeilijk het gat dicht konden rijden. Waar is onze wegkapitein Joan? Bij haar gebeurde dit niet. Teun was er wel maar die was blij dat hij bijbleef. Had zeker de adem niet om hoho te roepen. Gelukkig kon ik Rik Moorman wel wat gas terug laten nemen. Voorbij Kwadijk waren er weer een aantal terug. Na Oosthuizen ging het gas er weer op. De A jongens hadden er weer zin in. Samen met Rik Moorman Jan de Nijs en Jacko Jurriaans ging het snel tot over de 40. Ook de E bikers Jan en Bert waren mee. Ze verzorgen de 2e waaier en af en toe rijden ze brutaal voorop. Valt niet mee voor de rest. Je weet toch dat ze met ca, 200 watt extra niet echt moe worden. Bert heeft trouwens nog meer talenten. Hij reed voor zijn E-bike tijd altijd erg goed op de kant. Zo veel mogelijk uit de wind en de rest het werk laten doen. Hij was er een ster in. Nu op zijn E-bike hoeft hij niet meer op de kant en helpt hij de mannen achterin uit de wind te houden.
Nadat Rik er een flinke slok aangaf was het voor mij gedaan. Ik heb het laatste stukje naar de Gevangenpoort alle tijd gehad om het landschap te bewonderen.
Na de koffie terug met de A. Ik zag dat er bij de splitsing erg weinig zin hadden om met de A terug te rijden. Alleen met Dirk, JanL en Olaf en de Hoorn gangers Cor en Robbie reden we terug. De sprint werd mij gegund.
Weer heerlijk gefietst.
Denken jullie nog aan de geheel vrijwillige donatie om de Site weer een jaar in de lucht te houden. De eerste zijn al binnen.
tnv P.A.M. Waij Reknr. NL43 RABO 0374191816 of een kleine bijdrage bij de koffie kan natuurlijk ook.
Alvast bedankt
Groeten Paul Waij
26 Juli
Gisteren was het nog regen en voorspelde Buienradar weinig goeds voor zondagochtend. Maar ook Buienradar heeft het wel eens mis. Een paar weken terug zou er één bui vallen. Die bleek wel 2 ½ uur te duren…. Toch is het wel een medium die we meer vertrouwen als de werkelijkheid. Ook al zien we het buiten regenen, toch nog effe kijken op buienradar of het echt wel zo is…. Buienradar ooit ontwikkeld op een zolderkamertje en nu meerdere miljoenen waard. Waarom ben ik daar niet op gekomen. Dan had ik de hele week met de OKP op stap kunnen gaan. Nu alleen op zondagochtend en op woensdagavond als het niet te hard gaat.
Jan haalde mij weer stipt om half tien op. Geen groot nieuws uit de wijk. De buurvrouw loopt weer als vanouds, de buurman heeft zijn auto weer gewassen en er zijn nog steeds te weinig parkeerplaatsen… ik wilde het jullie toch even meegeven.
Jan kreeg mee dat er weinig A mannen in Oostzaan zouden staan. Peter ging vreemd, hij reed met andere fietsvrienden een rondje, Olaf, Jerry en Eric waren op vakantie. Dus ging Jan met Jack mee naar Purmerland. Cees, Jan Electric Doets, Ben, wegcaptain Joan en een nieuwe fietser sloten aan. Onderweg hoorde ik nog van Joan dat we allemaal de groeten krijgen van Jan Hof. Hij heeft zijn thuis de laatste maanden in Spanje. Ook reed herintreder Dick mee. Hij heeft in de winter wat minder gefietst maar heeft het de laatste tijd weer opgepakt. Dat hebben we geweten. Hij reed weer als vanouds.
Bij de bushalte was het toch nog druk. Niet iedereen was vakantie aan het vieren. Teun en Joan voorop. Daar kom je niet voorbij. Joan houd alles goed in de gaten. Na Oosthuizen gaat het gas erop. Onder andere Dirk, Jack, en Jan L zorgden dat het peloton werd uitgedund. Tot aan de oversteek waren er al meerderen die dachten, was ik toch maar op vakantie gegaan. De wind stond niet verkeerd. Een beetje uit het westen dus goed opletten dat je niet op de kant kwam. Als dat dan toch gebeurd hebben we nog onze 2e en 3e waaier aangevoerd door Electric-Bert en E-Bike Jan. Wie de sprint won bij Edam heb ik niet gezien.
Bij de koffie was het een drukte van belang. Alle stoere en mooie verhalen werden weer uitgewisseld, natuurlijk met anderhalve meter afstand. Betalen voor de koffie hoefden we niet. Alles werd betaald door Piet. Hij was gisteren 77 jaar geworden. Bedankt Piet nog vele jaren.
Terug met de A, was het plan. Samen met de koprijders Dirk, JanL en Jack konden Henk en ik het tempo goed volgen. Henk die toch elke week weer laat zien dat ook als je “wat” ouder bent goed kan meekomen. Ook als het “wat” harder gaat.
Onderweg heb ik de ware Gentlemen gezien. Na Neck zagen we Joan rijden die door de B eraf was gereden. Maar Gentlemen Jack bedacht zich geen moment en liet zich uit de groep zakken om Joan uit de wind naar de finish te begeleiden. Waar vind je ze nog.
Op het viaduct trok Dirk goed door en over de brug kwamen we de B tegen. Alleen Fred bleef over van de B toen we de Zuiderweg opdraaide de rest reed recht door. Moesten zeker snel thuis zijn. Na een lichte aanmoediging van ons kon Fred, nadat we hem voorbij reden, mee tot aan de finish die met een half wiel gewonnen werd door JanL.
Nog even een mooi bericht aan de finish. 3 weken geleden heeft Aad zijn 2e nieuwe heup gekregen. En wie stond er met zijn fiets bij de finish? Je raad het al Aad.
Goed om je weer te zien. Succes met je herstel!
O Ja… We hebben weer een factuur gehad van € 87,- om de site weer een jaar in de lucht te houden.
Voor een ieder die wil sponseren: tnv P.A.M. Waij Reknr. NL43 RABO 0374191816 of een kleine bijdrage bij de koffie kan natuurlijk ook.
Alvast bedankt!
Groet Paul Waij
12 juli 2020
Ik heb eigenlijk geen idee of er nog steeds mensen van de OKP op de site kijken. Ik doe het nog altijd, ben toch nieuwsgierig naar de stukjes van Hans. Voorheen schreef hij elke week trouw een stukje, nu hij dat niet meer doet en anderen het nalaten schrijf ik maar.
Eigenlijk hoopte ik op Jerry, het is toch deels zijn vak. Maar ja hij is een freelancer en als er niet betaald wordt dan schrijft hij niet. Kan mij daar iets bij voorstellen, ik krijg gewoon elke maand een vast salaris. Ik verdien mijn brood met een vaste baan.
Jerry was er vandaag effe niet bij, verdeeld zijn tijd tussen gezin en zijn werk. Naast lesgeven maakt hij ook podcasts voor bv het AD. Een podcast is zeg maar een geluidsopname van een interview, een column of een reportage. Podcasts schijnen vrij ‘in’ te zijn en veel beluisterd te worden. Ik pak liever een boek, ik merk dat ik nooit geconcentreerd kan luisteren naar een podcast.
Jerry is nu bezig met een podcast over de Tour de France en specifiek over de Mont Aigoual, de
berg die bekend is uit het boek ‘De renner’ van Tim Krabbé. Luister hier naar de podcast: https://www.ad.nl/tour-de-france/berg-vol-verhalen-geen-tour-de-france-toch-finishen-op-de-mont-aigoual~ae2661fc/
Misschien een idee om in plaats van stukjes te schrijven voor de site, stukjes te gaan opnemen en als een soort podcast te uploaden. Ik zie een mooi format voor mij, Jerry als dhr Geene, Bert Janmaat als dhr Derksen en Hans als een soort Jan Mulder. Kan een hele mooie podcast worden denk ik.
Vandaag slechts 4 man bij de kerk. De spoeling wordt dun bij de A. Zeker nu er toch op vakantie gegaan kan worden. Olaf, Jan, Eric en ik vertrokken rustig naar Purmerend. De B heeft vanaf Purmerland een alternatieve route naar Purmerend, langs het kanaal. Niet eens zo gek bedacht want het stuk over de Melkweg wordt steeds drukker en met alle kruisingen wordt het er niet veiliger op. Ooit toen de OKP begon was het een rustig weggetje, bijna niet voor te stellen hoe het was. Misschien voor de A ook een idee om voorbeeld van de andere groep te volgen. Cees, wel jammer dat je nu maar 1 keer ‘StravaLegend’ bent geweest van een segment bij het tunneltje.
Onderweg op de dijk naar Oosthuizen kwam Ruben ons tegemoet rijden. Leuk om weer iemand erbij te hebben in de A. Nu met 5 man de rest van de route gereden. Het was prachtig, zon en lekkere temperatuur en weinig wind. Ik had eigenlijk het idee steeds tegen de wind in te rijden, de rijwind was vandaag de grootste beperkende factor. Geen snokker in de groep. Renzo verkiest nog steeds een bestaan als solist en rijdt de stenen uit de straat. Wat een tempo kan ie rijden en met weinig kilometers in de benen. Trainen is voor talentlozen blijkt maar weer. Ik moet gewoon uren en kilometers maken om te zorgen dat ik nog beetje kan meekomen.
In ieder geval kwamen we als groep aan en jawel Jan was weer de snelste in de sprint. Logisch zou nummer 14 zeggen, want Jan is vrijgesteld van kopwerk. Hij doet af en toe een beurtje op kop maar kiest daar wel zijn momenten voor. Chapeau voor hem want ik doe het hem niet na al ik de pensioengerechtigde leeftijd haal.
De koffie smaakte weer goed op het volle terras. Na de koffie een slow start en pas vanaf Hobrede een beetje gang erin. Veel fietsgroepjes onderweg, het mooie weer lokten velen naar buiten. De sprint was weer voor Jan, een oude vos verliest nooit zijn streken. Jerry stond aan de finish met een grote rugzak om. Ik dacht met opname apparatuur voor een live opname. Maar helaas was dat niet zo, gewoon wat sokken en een onderbroek. Een podcast van de OKP is nog ver weg denk ik. Toch jammer.
Peter
Krantenartikel van Paul Daas:
5 juni
De zin van het bestaan, wie denkt er niet over na? Met het klimmen der jaren kijk ik vaker achterom en zit dan te denken aan al de dingen die ik doe. Over het leven, het hoe en waarom. Afgelopen maanden tijd genoeg gehad om dingen te overpeinzen en soms bekroop mij een leeg gevoel.
Ik fiets bijvoorbeeld heel graag, het is een manier om even je gedachten te verzetten. Het is een manier om de omgeving te verkennen. Het is een manier om met anderen in contact te komen. Het is een manier om fit te blijven. Maar om nu te zeggen dat fietsen een stuk zingeving geeft gaat mij te ver. Werken kan wel een stuk zingeving geven, al hangt dat denk ik van je baan af. In ieder geval is werk een manier om je bezig te houden, structuur te geven, mensen te ontmoeten en brood op de plank te krijgen.
Afgelopen week was het een feestelijke week bij mij op school. De rapporten worden uitgereikt en iedereen wenst elkaar een prettige vakantie. De school neemt afscheid van de laatste jaarlaag en doet dat middels de diploma-uitreiking. Dit jaar corona proof, dus in kleine setting en met gepaste afstand. Op deze avonden merk ik dat er toch iets van een soort zingeving is. Niet om mijzelf, of de collega’s op de borst te kloppen maar ik krijg een heel goed gevoel als leerlingen langs komen om te bedanken voor de lessen en de ervaringen die ze op school hebben gehad. Niet iedereen komt langs natuurlijk, maar voor sommige heb je wel het verschil kunnen maken of iets extra’s kunnen bieden. Hartverwarmend zijn de reacties van die leerlingen: een klein briefje, een kaartje, een kleine attentie of gewoon een paar fijne woorden.
Mijn grootste cadeau was Mike. Vorig jaar had ik er een stuk over geschreven. Mike is een autist, heeft het niet makkelijk op school omdat hij niet alles direct begrijpt. Hij was mee met de fietsactie voor het goede doel in Bormio. Mike vond fietsen leuk en trainde veel. Het is gelukt om een racefiets voor hem te regelen. Het duurde even voordat hij die fiets gebruikte omdat hij geen helm had. Op zich geen groot probleem, maar wel voor Mike. Hij heeft niet zoveel geld om een helm te kopen en weet ook niet hoe je hulp moet vragen. Uiteindelijk is dat goed gekomen en zie ik nu regelmatig een rit van hem op Strava langskomen. Mooi dat hij door school een hobby heeft ontdekt.
Mike is geslaagd voor de havo. Een hele prestatie want Mike is niet goed in Nederlands en Engels. Hij zou dit jaar gespreid examen doen, maar door de Corona werden de plannen bijgesteld. Door de extra herkansingen en het cancelen van het centraal schriftelijk heeft hij wel goede resultaten voor Nederlands en Engels gehaald en heeft hij zijn diploma. Woensdagavond was zijn uitreiking, ik hoopte op tijd terug te zijn van een fietstrainingsrit in Limburg. Maar helaas dat lukte niet, ik was 3 kwartier te laat. Maar wie stond de bus op te wachten bij school? Inderdaad Mike! Hij kwam persoonlijk mij en twee andere collega’s opzoeken om ons te bedanken voor de hulp die hij gekregen had. Hoe dat bedanken gaat? Gewoon hij staat voor je, kijkt je met die grote ogen aan en zegt niets. Je probeert het gesprek op gang te brengen en krijgt hele korte antwoorden: iets van “ja” en “goed” , meer komt er niet uit. Maar wat maakte mijn hart een sprongetje, het feit dat hij daar stond was voor mij het mooiste cadeau van het jaar.
Mike ik hoop dat je je staande houdt in je nieuwe studie, dat je mensen ontmoet die je gaan helpen en zien wat voor mooi mens jij bent. Mike ik hoop je nog lang te kunnen volgen op Strava en wie weet nog een keer samen te fietsen en een ijsje halen in Volendam. Mike bedankt, jij gaf mij net dat stukje zingeving dat het leven zo mooi maakt. En weet je wat zo leuk is? Door het fietsen heb ik contact met Mike kunnen maken, het fietsen was de verbinding en maakte dat ik hem kon bereiken. Heeft fietsen toch nog zin😉.
Bij de kerk slechts twee rijders, Jan en ik. De rest had geen trek om in de wind en regen te rijden maar dat viel eigenlijk wel mee. Nog voor Purmerend hield de motregen op en de wind was hard maar niet onoverkomelijk. Bij Oosthuizen sloot Robbie nog aan en met zijn drieën konden we mooi rond draaien. Er was genoeg tijd voor een tweede bakkie koffie in de Gevangenpoort en ruimte zat om de 1,5 meter te waarborgen. Alleen maar voordelen dus als je fietst met klein groeppie. Terug naar de Zuiderweg was het even lastig, de vlagerige wind deed ons soms stilstaan, miste de andere A rijders nu wel. Jan en Rob bedankt voor de rit, het was gezellig en fijn om samen te rijden. Thuis lekker de benen omhoog en in slaap vallen op de bank, wat een zinvol bestaan.🚴♂🙈
Peter
28 juni
De hele week was het bloedheet geweest, gelukkig was het vandaag wat aangenamer qua temperatuur. Natuurlijk was het weer niet helemaal perfect, zet 2 mensen bij elkaar en dan zul je horen dat ze het nooit eens zullen worden over wat nu lekker weer is.
Voor het vertrek nog een klein buitje, maar dat stelde niet teveel voor. De weg beetje nat en een flink portie wind. Het zou dus een pittige rit worden want de dijk is smal en met wind op de kant gaan er zeker mensen afwaaien.
Bij de kerk een man of 6 en onderweg pikte we nog Olaf en Rick op. Met windje in de rug ging het lekker snel en na Purmerend werd er inderdaad flink doorgetrokken. Even brak het, maar iemand had een sociaal moment, riep hoho en de groep hergroepeerde zich weer. Maar deze barmhartigheid was slechts eenmaal, op de parallelweg naar Schardam gebeurde het schier onmogelijke. Jan Leegwater werd gelost, samen met Eric. Jan die altijd goed zit, die altijd alert rijdt en weet wanneer hij naar voren moet opschuiven, die altijd precies op de juiste plek in de waaier zit moest er nu vanaf. Het ging dan ook hard, boven de 50 in het uur. Bij het keerpunt kregen we tegen wind, het was gedaan met de pret. We moesten diep in de beugels en een paar tandjes terug om tegen de wind in te beuken. Onderweg kwamen we Eric en Jan weer tegen, ze waren ons tegemoet gereden en sloten weer aan. Ik probeerde mijn beurtjes netjes te doen maar had af en toe moeite voorbij mijn voorganger te komen. De wind was lastig en het koste aardig wat kracht om bij te blijven. Bij de B was het helemaal chaos. Eerst kwamen we Hans en Wim al tegen, ze waren omgedraaid omdat ze het tempo niet meer konden volgen en sneden een stukkie af. Later pikte we eenzame rijders op zoals Percy, Marco, Aart en Paul. Holle blikken in hun ogen verraadde dat er een waar slagveld was geweest binnen hun ploeg. Ze hadden het niet kunnen bolwerken en moesten eenzaam hun rit tegen de wind voortzetten. Dan hadden wij het bij de A beter voor elkaar. Pas op het eind moest er gelost worden, dit kwam mede door wat drukte op de weg. Rick won afgetekend de sprint.
Na de koffie weer op pad, de wind gemeen van opzij. Het was niet makkelijk en pas na Oosthuizen op het dijkje deden de benen het weer. Het riet in de ringvaart gaf wat beschutting en zo snelde we naar Hobrede. Daar op de dijk was het weer lastig, windvlagen, smalle weg, niet iedereen netjes in de waaier, op kantje rijden, slingeren door de wind. Het was weer ouderwets stoempen en aanklampen.
In de wijdewormer was het iets makkelijker, wind recht tegen. Dat is wat makkelijker fietsen dan wind van opzij. Jack en Rick waren de motoren van de groep. Jan, kennelijk niet in geheel goede doen, school zich goed op en liet zich niet op kop dringen. Daardoor ontstond er een gat met Rick. Dat werd steeds groter, ik probeerde het nog te dichten maar de vogel was gevlogen. Zelfs in het kielzog van een scooter, die later voorbij kwam, kon ik er niet meer naar toe rijden. Rick was vandaag de sterkste.
Peter
28 juni 2020.
Het was een historische week. Tenminste voor Jan Leegwater en mij. We werden op 23 juni verrast door een storting van de AOW. Voor de eerste keer. Dat betekent, dat we erkende leden van de B zijn geworden. Nou ben ik dat al een tijdje en door fysiek malheur moet ik mijn plek in het peloton terug verdienen. Dat geldt niet voor Jan, want die blijft zich maar handhaven in de A. Net als Jan Beekhoven, die op 8 juli 66 wordt en vanaf 8 november van de AOW mag gaan genieten. Ikzelf tik nu de onderkant van de B aan. Dat zie ik op Strava. Waar anderen rondrijden met een gemiddelde van 30 in het uur (Henk Scheutjens en Wim Ansink) moet ik het doen met 24. Er is dus nog een weg te gaan. Ik mis de laatste maanden de kilometers in de groep en dat doet de snelheid geen goed. Vandaag sloot ik in Purmerland aan en direct al werd ik verrast door de nieuwe aanloop. Bij de kerk rechtsaf. We konden Anton Heyboer, die in het hoekje aan de straatkant ligt, nog een . groet brengen. Langs het Noord-Hollands Kanaal reden we richting Purmerend. Joan en Teun als roergangers. En ik meende een poging van Cees Krom te zien om naast hen een plaats in de Opperste Sovjet te bemachtigen. Hij zaagt aan de tafelpoten van Teun. Het de deed me goed om te zien, dat mijn gemiddelde langs de dijk naar Oosthuizen de dertig overschreed. Met windkracht 6 in de rug mag dat ook wel. Nauwkeurig hield ik de hartslagmeter in de gaten. Hij bleef rond de 130 tikken en dat is voor mij prima. Na Oosthuizen schoof ik op en bleef rond de 10e positie rijden. Het gas ging erop en zowel de snelheid als mijn hartslag liepen op. De 140 dreigde overschreden te worden en dan heb ik mijn maximum bereikt. Na de oversteek bij de E 10 waagde ik nog een poging om mee te gaan, maar ik koos een kilometer voor het keerpunt Scharwoude om terug te gaan. Ik zag de gretigheid waarmee Rick Moorman aan kop sleurde en vreesde om kort na Scharwoude gelost te worden. In je eentje tegen winkracht 6 in. De hel zeg maar. Ik keerde om, werd voorbij gestoven door de A, en kreeg ondersteuning van Wim Ansink. Kop over kop, waarbij Wim de langere beurten deed, reden we met een snelheid van rond de 30 richting Edam. Het laatste stuk kwam er nog iemand uit de Ulysseshoek aansluiten en liet ik het kopwerk lopen. De man zat hoog en je zat geweldig uit de wind bij hem. Hoewel Wim aangaf zich vandaag niet top te voelen (slechts 2 keer een Hertog Jan genuttigd), had ik toch sterk het gevoel, dat hij meer voor de mensheid en in het bijzonder voor de aansluitende Ulyssesman kon betekenen dan ik. Ik gunde Wim alle lof en bood alle ruimte om steeds weer aan te pikken. Ik was blij weer op het terras de koffie te mogen nuttigen. Als renner in vorm merk je direct wanneer je weer weg moet. Maar als een slome sukkel bleef ik maar doorkletsen met jongens die de lange terugroute zouden doen. In mijn eentje trachtte ik het peloton in te halen, maar ik slaagde er slechts in om de achterblijvers Cees Krom, Joan en Jan Doets in te halen. Waarbij ik direct een compliment aan Jan "The Force" Doets wil uitdelen. Op zijn e-bike is hij uitgegroeid tot een renner van formaat. Hij legde zowel Niels Boogaard als Rick Moorman erop in de finale en dat voor een 70 plusser met een uitgebreide medische geschiedenis. En dan vandaag niet te beroerd om ons in het wiel veilig naar de eindstreep te brengen.
Hans Wierda
Verslag 21 juni 2020
Vandaag de langste dag van het jaar en toevallig ook de XL rit. Nee dit zou niet de langste rit van het jaar worden hoor. Afgelopen periode, tijdens de corona lockdown, zijn er veel langere ritten gereden door de OKP leden. Was voorheen rondje Markermeer al een hele prestatie tegenwoordig moet het extremer. Of Strava daar een rol inspeelt? Ongetwijfeld want het eerste dat je ziet als je de app opent zijn de ritten van de mensen die je volgt met de kaart waar ze hebben gereden.
Rondje langs de kustlijn van Noord Holland, rondje langs de kustlijn van heel Flevoland, rondje langs de West Friese Omringdijk, Rondje naar Texel en nog vele andere variaties. Ritten van 15 tot meer dan 300 km, niets was te gek dit voorjaar.
Vanochtend keek ik op Strava en zag een bizarre rit van Hildo. Op den crosser was hij biertje wezen halen in Duitsland. Moest wel een heel lekker biertje zijn dan. Gelukkig keek hij niet te diep in het glas en reed nog dezelfde dag terug, een rit van 419! km. Daarmee is hij lange afstandskoning van de OKP. Petje af voor deze prestatie. Maar ik verwacht nog wel weer een tegenzet van Jerry, hij zal vast wel weer broedden op een plan en tovert straks weer een megarit uit de hoge hoed.
Tja OKP XL steekt dan wel heel magertjes af tegen de kilometers van Hildo. Ik begreep waarom hij vanmorgen niet mee reed, zal wel wat vermoeidheid in de benen hebben. Aan de start 10 man, een aardige groep. De start was voor de senioren van de groep, Jan en Jan reden voorop en begeleidde ons naar Purmerend. Dat was gelijk het meeste kopwerk dat ze gedaan hadden, o en natuurlijk de laatste meter naar de finish. Jan Leegwater won beide keer de sprint.
De Beemsterbrug had er vandaag niet zo’n zin in. Normaal wil een brug bij extreme hitte wel eens zoveel uitzetten dat ie niet meer dicht kan. Nu was er iets anders aan de hand, de brug stond helemaal open en er was geen boot te zien. De klep kon echter niet meer dicht, er was een storing en dus bleef de klep recht omhoog staan. Via een omweggetje naar het oude zwembadbruggetje kwamen uiteindelijk aan de goeie kant van de ringvaart. Onderweg hield Renzo ons gezelschap, hij was echter al om 7 uur begonnen en reed dus maar klein stukkie mee. Gelukkig want hij is in goede vorm getuige zijn 36 per uur ritje van deze morgen.
Onderweg ging het bij ons ook af en toe erg hard, op de Volgerweg in de Beemster viel de groep in tweeën uit elkaar. Gelukkig hielden de koplopers in op de dijk naar de Rijp en konden we weer aansluiten. Ooit was de XL een social ride maar inmiddels begint ie ook op een normale zondagrit te lijken. Gewoon gas geven en kijken wie eraf moeten. Respect voor Fred, die achterin niet op het beste plekkie zat. Vooral na Spanbroek, toen we de wind van de zijkant en tegen hadden zat ie niet lekker. Op het kantje moet je dan toch heel hard werken en voor Wognum gaf ie het op. Gelukkig hadden een paar dat in de gaten en werd er even gewacht en kon ie weer aansluiten.
Onderweg liet Jack zijn stuurmanskunsten nog even zien. Hij raakte het achterwiel van Ron, maakte een slinger, schoot uit zijn pedaal, ging bijna over het stuur heen, zat op zijn bovenbuis, maar kreeg alles weer recht en onder controle. Gelukkig wel want anders had het een gemene val kunnen zijn.
Vanaf Scharwoude weer het gas erop, we waren weer op bekend terrein en dan mogen de remmen los. Christiaan, Jerry en Rick waren de sterkste en hielden de snelheid hoog. De rest volgde en bleef achter dit drietal zitten. Jerry probeerde nog weg te komen, maar met de wind tegen was zijn aanval gedoemd te mislukken. Het monde uit in een sprint en zoals ik al schreef, Jan won.
De koffie voor op het terras, achter had de B het hele terras bezet en konden we niet aanschuiven. Deel 2 ging iets gelijkmatiger zodat er meer gedraaid werd. Scheelt wel hoor, 2-3 km langzamer en iedereen doet zijn beurtjes. Leuker rijden moet ik zeggen.
Jerry en Christiaan namen bij Purmerend de korte route naar Amsterdam en wij vervolgde onze weg naar het viaduct. Daar in een normaal tempo omhoog gereden en uiteindelijk mooi draaiend naar de finish gereden alwaar Jan weer de snelste was.
Dan nog even over Strava. Veel leden van de OKP zitten op dit platform en iedereen houdt de kilometers goed in de gaten van elkaar. Ook de gemiddelde snelheden, hartslagen en kommetjes worden goed geanalyseerd. Helaas heeft Strava de segment ranglijsten nu weggestopt in de betaalde versie. Je kan nu dus niet meer zien wat je plek op de ranglijst is op een bepaald traject. Er zijn klassementen voor mannen en vrouwen en ook op leeftijd. Als je de betaalde versie hebt kun je het wel zien. Maar met de verandering van de abonnementen heeft Strava ook een nieuw soort klassement geïntroduceerd: de local legend! Dat is iemand die gedurende een periode het vaakst langs een bepaald segment is gereden. En binnen de OKP hebben we nu ook een local Legend, namelijk Cees Krom. Hij heeft het tunneltje bij Weidevenne het vaakst gepasseerd en heeft zelfs menig woon-werk fietser afgelopen maand verslagen. Hulde voor Cees en volgende week bij de koffie even allemaal feliciteren met deze mijlpaal.
Peter
Verslag 14 juni
Hoe nat en koud het vorige week aan het begin van de rit was, hoe warm en klam het nu was. Tja helemaal perfect krijg je het nooit en wat de een prettig vindt daar zegt de ander dat ie het weer anders wilt.
Bij de kerk het vaste cluppie: Olaf, Eric, Jan, Jerry en ik. Onderweg kwam Emiel er ook nog bij. Het begin was vrij rustig, 2 aan 2 en rustig keuvelend reden we naar Purmerend. Waar de B Joan en Teun als koprijders hebben doen wij het met Jan en Eric. Zij bepalen het tempo in het begin over de Haal. Niemand ging er voorbij en bleef er lekker achter hangen.
Na de woonboten in Purmerend ging het gas erop. Menig groepje werd onderweg ingehaald en in sneltreinvaart reden we naar Scharwoude. Daar kregen we het beetje wind dat er was, in de rug. Jerry was weer lekker speels, nam hard over, plaatste wat tempoversnellingen en probeerde ervandoor te gaan. Weg kwam ie wel maar om alleen het tempo hoog houden was iets te veel van het goede. Een rit zonder Jerry is trouwens nooit saai, goed dat Renzo er nog niet was want dan wordt het helemaal onrustig. Die twee zijn gewoon niet te houden en zijn uitstekende snokkers.
De sprint was echter een prooi voor Emiel. Duidelijk weer een stukje beter dan vorige week.
Bij de koffie was het gezellig druk en zat het terras vol. Volgende keer moeten we denk ik nog tandje harder rijden om plekkie te kunnen bemachtigen. Al verdenk ik er lieden van de B van dat ze dan expres een afslag eerder zullen nemen om op tijd in Edam te zijn.
Gelukkig mochten we op het tweede terras aan de voorkant zitten. Daar onderzocht Olaf zijn fiets en kwam tot de conclusie dat zijn voorrem aanliep. Dus eigenlijk was hij de morele winnaar van vandaag, want met slepende rem en dan toch zo hard rijden, dan ben je de morele winnaar. Emiel voelde dat kennelijk al aan want ook hij constateerde dat zijn voorrem iets aanliep. Dus was zijn overwinning toch terecht. En over de aanlopende remmen van de heren: toeval of niet maar beide rijden op een Canyon aerood.
Deel 2 was weer effe aanpoten. Waar de wind nu vandaan kwam? Ik had geen idee, het ging zo hard dat ik eigenlijk alleen maar tegenwind voelde. De sprint heb ik niet bewust meegemaakt maar ik dacht dat Eric hem won. Ik hield mij aan het nieuwe normaal had meer dan 1,5 meter afstand.
Peter
7 juni
Eindelijk weer een beetje terug naar normaal. Regen en wind, starten bij de kerk, meedraaien voorin de groep, rondje net boven het uur, koffie in de Gevangenpoort, op het viaduct uit het wiel gereden worden, hoogste hartslag sinds weken, 90% van de rit droog en zon, lekker moeie benen na afloop en in slaap vallen op de bank. Zo hoort de zondag te zijn.
Goed om iedereen weer op de fiets te zien.
Peter
31 mei
Wat een tijd leven we in. Het enige wat je hoort is Corona, het nieuwe normaal, anderhalve meter en nog veel meer waar we niet vrolijk van worden. OKP hoor je niet meer tot aan afgelopen week. Ik zag dat de XL rit en de rit vanaf Purmerland weer ingezet is. Natuurlijk met wat aanpassingen. In kleine groepjes rijden en zonder koffie bij de Gevangenpoort het rondje rijden.. het is effe wennen. Laten we het maar het “Nieuwe OKP” noemen.
Een aantal weken terug ben ik weer begonnen op de gewone fiets. Ik was zelf niet meer op de fiets te vinden. Ik moest voor wat nieuwe onderdelen het ziekenhuis in. Daarna krijg je fysio en die gaf aan dat het niet verstandig is om al op de racefiets te gaan rijden. “Het beste is om niet te snel te willen. Langzaam beginnen” Zei de Fysio. Afgelopen week mocht de racefiets weer beklommen worden. Dat doet goed. En ik heb mij natuurlijk keurig gehouden aan langzaam beginnen….
Vanmorgen twijfel of ik wel mee zou gaan met de OKP of dat ik zelf een rondje ging rijden. De verwachting was dat er met dit mooie weer veel fietsers in Purmerland zouden staan, en met veel in een peloton rijden is niet de beste remedie tegen een virusje.
Toch maar met de OKP mee. Jan een SMS gestuurd dat ik vandaag weer mee ging. En jawel hij was weer keurig op tijd. Half 10 stond hij weer voor de deur. Na de laatste nieuwtjes uit de buurt, die ik niet met jullie zal delen, ik begrijp de teleurstelling…gingen we op pad. Mijn laatste OKP rit was 26 januari dus het was weer even wennen. Jan Leegwater heeft al die tijd gewoon door gereden. Altijd in zijn eentje of af en toe met een verdwaalde OKP’er. Dus met zijn conditie zit het wel goed.
Onderweg kwamen we Kees, Jan Doets op zij E-bike, Ben en Hans tegen. Hans die het afgelopen jaar ook voor groot onderhoud naar het ziekenhuis moest zag er fris en scherp uit.
Jan ging bij de haal rechtsaf. De rest koos voor de B. Onderweg nog bijgepraat door Jan D over hoe er gereden wordt tijdens Corona. Groepjes van 4 en dan met ruimte ertussen naar Edam. Nou dat worden veel groepjes. Er stonden bijna 30 man in Purmerland. De groepjes waren verdwenen en er werd door Bas en Nico op kop gereden tot aan Oosthuizen. Aad was er ook weer bij. Na een lelijke val op de piste is hij nu voorzien van een nieuwe heup made in Italy. Wat je ver haalt is lekker zal zijn slogan nu wel zijn.
Er waren wat snelle mannen die ons tot aan Edam stevig aangepakt hebben. Ik hoorde van Wim Jun dat het oude profs waren die het wel leuk vinden om ons op de pijnbank te leggen. Ik moest langzaam beginnen had de fysio gezegd en wat doe je dan…. Bij de nieuwe sluis was het klaar. Wim Jun en Eric Buddelmeijer hoorden ook bij de geklopte en samen hebben we de laatste km’ers naar Edam gereden.
Geen koffie in Edam. Maar… Vanaf 2 juni kunnen er wel weer maximaal 15 aanschuiven in de Gevangenpoort. Dinsdag en donderdag zal dit geen probleem zijn maar op zondag moeten er toch een aantal ergens anders koffie gaan drinken of gelijk doorrijden. Het is niet anders…. ☹
De terugweg ieder voor zich. Henk op kop en Wim A nog met een flinke snok proberen de Bluetrain los te rijden. Het had geen zin. De brug in Purmerend stond open. Hierdoor was de A ook weer aangesloten. Ze denderden ons voorbij in Neck.
Het was weer een heerlijke tocht. Maar of hij Coronaproef was….?
Nog een speciale vermelding voor Jerry. Gisteren heeft hij een rit gereden van 324 km. Duurtje DT1/2 noemde hij het. Vooral dat ..tje….Wat een afstand. Erg knap.
Groeten Paul
>>Lezen jullie ook nog even onderstaande mail van de Gevangenpoort!?<<
30 mei
Ik heb in overleg met een aantal medefietsers het volgende geantwoord;
Hallo Roland
We hebben het even besproken in de groep.
We blijven op dezelfde tijden koffie drinken als voorheen dus:
- Dinsdag en donderdag om 11.30 uur
- Zondagochtend om 11 uur
Als er meer dan toegestane personen zijn dan maken wij onderling uit, in goed overleg😊, wie wel en wie niet aanschuift.
Wij hopen dat we weer als vanouds een lekker kopje koffie bij je kunnen drinken
Groeten van ons.
De Oostzaansefietsploeg.
29 mei
Mail van Roland vd Gevangenpoort
Goedemiddag, ik heb even een vraag betreffende de koffiestop bij Café de Gevangenpoort Edam
Willen jullie dit aan ons doorgeven wanneer jullie komen, alles moet op reservering tegenwoordig.
Als jullie komen dan kunnen wij ook niet een hele grote ploeg ontvangen in 1 keer
Ik denk dat een ploeg van 12-15 personen verantwoord is, iedereen kan dan op 1.5 meter blijven zitten
Ik hoor graag hoe jullie hierin staan en wacht op een reactie
Met vriendelijke groet,
Roland Schouten
Restaurant La Galera Café de Gevangenpoort
29 maart 2020
Het zijn rare tijden, een samenleving die bijna plat ligt vanwege een virus. Wie had dat kunnen voorspellen? Gevolg is dat er afgelopen twee weken geen OKP rit meer is. De XL rit op 15 maart was het laatste wapenfeit en daarna was het gedaan met de pret. Koffiehuis dicht, groepsritten verboden en dus rijdt iedereen solo of slechts met 1 maatje. Op Strava zie ik dat er wel gefietst wordt door de leden van de OKP. Sommige zijn echte gewoontemensen en rijden nog steeds het vaste rondje. Anderen kiezen een eigen rondje omdat je toch niet meer naar de verzamelplekken hoeft te rijden.
Ik hoop als deze situatie achter ons ligt we de draad weer gaan oppakken en onze rituelen weer in acht nemen. Ritjes op dinsdag, donderdag en zondag met een bakkie in de Gevangenpoort.
Nu heeft elk nadeel zijn voordeel. Enkele leden van de OKP zijn nog herstellende van serieuze kwetsuren. Aart was met skiën gevallen en brak zijn (helaas nog goede kant) heup. Is geopereerd in Italië en was net op tijd terug, want daarna brak de pleuris uit in Noord Italië. Hij zit alweer op de hometrainer en de nieuwe heup doet het goed, binnenkort een tweede operatie om zijn andere heup ook te bioniseren. Hij is dan bijna de man van 6 miljoen.
Paul is ook geopereerd en heeft ook een kunstheup. Je zou bijna zeggen dat het een OKP kwaaltje is want Hans heeft ook een nieuwe heup gehad afgelopen jaar. Paul is ook herstellende en zit alweer op de hometrainer. Ik zou zeggen, sluit die aan op Zwift en wellicht kunnen we dan virtueel met elkaar rijden. Kan de route wel opsturen naar Zwift, misschien maken ze er een parcours van.
Dan laatste niet zo leuke nieuws is dat Hans een hartinfarct heeft gehad. Is geopereerd en heeft stent gekregen. Hij begint nu de man van 8 miljoen te worden, nieuwe heup, cdi en nu een stent. Gelukkig liet hij via de app weten dat het goed met hem gaat. Hij wilt nu in het hart-groepje van Bert aansluiten, hopelijk raken dan al die cdi/pacemakers niet in de war. Want dan moet Bas wel even in die waaier meerijden, je kunt maar beter een dokter in je ploeg hebben, toch?
Alle 3 heren beterschap en we hopen jullie weer snel op de fiets te zien.
Peter
8 maart 2020
Gisteren zowaar de zon gezien en hoopte op een mooie lentedag op zondag. Niets was minder waar. Zwaar bewolkt, beetje miezerige regen en natuurlijk weer onze vriend de wind, zeg maar stormpje. Ik heb het gevoel dat sinds december ik nog geen een rit onder de windkracht 5 heb gereden. Voordeel is natuurlijk dat je lekker sterk wordt maar om beetje lol in het buiten fietsen te houden moet je van goede huize komen. Respect voor onze woon-werk rijders die nog steeds op de fiets naar hun werk gaan.
Na de afstraffing van vorige week was ik benieuwd hoe het vandaag zou gaan. Immers gelijke omstandigheden, misschien ietsie minder nat en ietsie minder wind. Bij de start de drie musketiers: Olaf, Renzo en Jerry, Jan en ik sloten de rij. Renzo was vandaag jarig en het werd ook echt zijn feestje. Snokje hier, snokje daar, sprintje hier en sprintje daar en de rest van de groep helemaal gaar.
Dankzij Olaf konden Jan en ik lang bijblijven en ipv spierpijn in de benen heeft hij denk ik een stijve nek van het steeds omkijken of we er nog bij zaten. Wederom voor Oosthuizen werd het gaspedaal diep ingetrapt, Jan werd het slachtoffer. Hij moest lossen en er was wat twijfel in de groep, wachten of doorrijden. Renzo was natuurlijk bang om geen verjaardagskadootje te krijgen en liet zich terugzakken. Hij was degene die het gaspedaal intrapte en zijn vader achterliet. Maar Jan bleef beetje hangen en koos de afsnij-optie.
Vanaf Schardam weer lekker tegen wind, onderweg pikte we Jan weer op, hij was ons tegemoet gereden. Ondanks de wind reden we (ik bedoel Olaf, Renzo en Jerry) stevig door. De B werd vlak voor de sprint ingehaald, ze waren een mooi richtpunt. Natuurlijk won Renzo de sprint.
Jan kwam wat later in het koffiehuis, had toch weer moeten lossen. Ik had er geen erg in gehad, had mijn volle concentratie nodig om het groepje bij te houden. De koffie smaakte dit keer erg goed, Renzo trakteerde. Dank je wel namens de aanwezige rijders.
Na de koffie altijd even een vervelend momentje. Als je nat bent dan is het opstappen onplezierig want ijs en ijskoud. Dat zal Renzo en Jerry misschien hebben aangezet tot hun strafexpeditie. Percy voelde dat al aan en zei dat hij geen zin had om er afgepierd te worden en nam de afslag van de B. Het was een wijs besluit want nog geen 100 meter later reed de hele groep al op een lint. Vooraan werd de snelheid flink opgevoerd, ik denk om het weer warm te krijgen. Eric werd het slachtoffer en later moesten Jan en ik ook de handdoek in de ring gooien. Olaf wilde ons nog helpen, zag het nutteloze van deze actie en reed solo naar de voorste heren toe. Ondertussen haalde wij nog een rijder op een giant in. Gedrieën vervolgden wij onze weg naar Purmerend. Bij het viaduct net voor Purmerend verloren wij onze giant rijder en moesten we het met zijn tweeën doen. Een soort koppelrace op gepaste afstand van de anderen.
Bij de finish een lachende Jerry en Olaf, ze hadden wel schik gehad vandaag. Jan en ik ook hoor, alleen de verschillen worden nu wel heel goed zichtbaar en de stap naar de B komt wel angstaanjagend dichtbij. Ik heb constant een liedje in mijn hoofd: https://youtu.be/BN1WwnEDWAM
Peter
1 maart 2020
Het aantal schrijvers onder de leden van de OKP ploeg is mager. Hans heeft na een aantal zeer productieve jaren (ik heb het boekje dat ooit gemaakt van al zijn verslagen van de OKP nog in mijn kast staan) zijn pen denk ik kwijtgeraakt tussen alle speelgoed van de kleinkinderen. Of de tijd die hij eerst spendeerde aan het schrijven van zijn stukjes besteed hij nu aan (nog) zinnigere zaken. Update… Hans heeft toch zijn pen weer gevonden.
Deze week weer een kleine A ploeg. 8 man bij de kerk maar Renzo vond het denk ik een te groot peloton en begon gelijk gas te geven. Voor Purmerland had ik de tong al op mijn schoenen hangen en zat ik al op het elastiek. Gelukkig werd er door Purmerend rustig gereden en kwam de groep weer bij elkaar. Na Purmerend was het rustig tot net voor Hobrede, toen schudde wederom Renzo aan de boom en gaven beide Jannen het verzet op. Ze lieten lopen en kozen voor hun eigen weg. Nico, Olaf en Renzo snelden ervandoor, Christiaan was het volgende slachtoffer en moest laten lopen. Ik hield het tot Oosthuizen vol maar moest uiteindelijk ook capituleren. Gezellig is het dus niet bij de A, bij de kerk worden er enkele woorden gewisseld, dan rijden we even twee aan twee en voor de kruising bij Purmerland zitten we al op een lint. Tijd om op adem te komen is er niet en zoals jaren terug is er niet meer iets als stilvallen. Voorheen wist je dat er plekken waren waar je effe kon uitpuffen, waar het gas eraf ging. Maar nu? Nee hoor, gewoon doorrije en gas open houden.
Op weg naar Scharwoude liet ik mij terugzakken tot Christiaan, tegen wind naar Edam is het beter om met twee te rijden. De wind was zoals de laatste weken, nog steeds stormachtig. Samen maakte we het er het beste van en uitgeput kwamen we in het café, alwaar Olaf en Renzo met een brede grijns zaten te wachten. De B ploeg zat er een stuk frisser bij en ik moet zeggen dat het mij een aanlokkelijk idee lijkt om daar bij te gaan aansluiten. Lijkt mij wel leuk om in een groep te fietsen en kop over kop te rijden ipv achteraan een ploegje te bungelen en met paar schele ogen naar de achterderailleur te kijken van mijn voorganger. Na de koffie sloot Eric bij ons aan maar in Middelie moest hij er al af, weer iemand die het volgende keer uit zijn hoofd laat om mee te rijden. Vandaag was ik blij dat ik er bij Purmerend al af moest. De polder in met deze wind was geen aanlokkelijk idee, ik haakte eerder af om naar een reünie te gaan op mijn school. Over het verleden praten gaat mij steeds beter af nu ik wat ouder wordt en een réunie is daar een uitstekende plaats voor. Binnenkort maar een reünie voor de OKP organiseren, kan ik ook eens zeggen dat ik in het verleden wel eens op kop heb gereden in de A. Want dat is er tegenwoordig niet meer bij. Tijd om te verkassen, maar wie schrijft dan over de A?
Met vriendelijke groet
Peter van Diepen
1 maart 2020
Ik appte Joan om kwart voor negen: "9.30 Brug?" Ik kreeg het bericht terug, dat zij verhinderd was vanwege werkzaamheden in verband met de bestrijding van het coronavirus. Dan merk je dat we niet in een bananenrepubliek leven. Achter de schermen wordt er in het weekend doorgewerkt om ons veilig en gezond te kunnen laten werken en sporten. Daar word ik nou blij van. Het was weliswaar droog, maar er stond een straffe wind. Het lijkt het einde der tijden wel. Ajax uit de Europese competitie, een continue windkracht 9, mensen die elkaar op een cruiseschip afrossen, omdat de communicatie tussen kapitein en passagiers niet lekker verloopt, een zandstorm op Tenerife, Bridget en André uit elkaar, binnenkort maximaal 100 op de snelweg en dat terwijl ik net via Rien in het bezit van een razendsnelle Mercedes ben gekomen. Het zit niet mee. Toch stond er een lekkere ploeg in Purmerland. De nadruk lag vandaag op de vroege zestigers. De echt oude renners bleven thuis, wellicht vanwege het gesignaleerde coronavirus in Diemen. En dan zit je als zeventigjarige natuurlijk midden in de risicogroep. Cees Krom, Jan Doets en Bert toonden zich ravijnlopers en stonden er gewoon. Jan Doets manifesteerde zich vandaag als een Baas. Op de e-bike is hij nauwelijks bij te houden en hij laat regelmatig een spoor van verwoesting achter zich. Zo ook vandaag. Nadat we in de gruppetto naar Oosthuizen reden, besloot een deel daarna af te slaan om vervolgens de klassieke route te rijden. Nu houd ik sowieso van tradities (Sinterklaas, Greetje Kauffeld, appelgebak met slagroom), maar vandaag geraakte ik in een split second in een staat van ernstige regressie. Etersheim, de Kerk van Satan, het schooltje van Dik Trom. Ik begon zowaar te verlangen naar een date met Saartje van Swiebertje. Maar eenmaal op de IJsselmeerdijk ging het los. Een bulderende wind tegen en we zaten met een ploeg boordevol talent. Louis Ruiter, Jacco Jurriaans, Jan de Nijs, Bert Janmaat, Cees Krom en.... Jan Doets. We konden niet allemaal in de waaier en we maakten een dubbele. Totdat Jan Doets als een Terminator op kop verscheen. Hij pluste de Bosch-motor een beetje bij en slachtofferde zijn bloedgabber Cees Krom. De slag was gevallen. Ik hoorde vanachter een paar oerkreten uit de keel van Bert Janmaat ontsnappen. De strekking zou iets geweest zijn van:"Wat doe je GVD! Je rijdt de hele boel uit elkaar!' In gedachte zag ik een woedende Raas zijn medevluchters tot de orde roepen. Feit was, dat Louis en ik braaf achter de 2 J's aanreden. Wel zo prettig, want op generlei wijze werden we gemaand om over te nemen. Ze draaiden zo gemakkelijk, dat het leek of ze niet in de gaten hadden met vier te zijn. De andere 3 zagen we pas in het café. Na enige tijd verscheen de A in het café. Wat zich bij hen afgespeeld heeft zal niet misselijk geweest zijn. Ik heb het idee, dat er koppen gerold zijn. Jan Leegwater kwam wel gelijk binnen met de eersten. Hij bleek de korte toeristische route genomen te hebben en een behoorlijke poos later, zag ik Jan Beekhoven en Peter van Diepen binnendruppelen op een wijze, die me deed denken aan de soldaten in het Somme-offensief van '14-'18.
Al met al besloot ik uit puur egoïstische motieven ( ik zat per slot van rekening deze week een aantal dagen op het toilet vanwege een griepje) om z.s.m. met de eersten uit de Gevangenenpoort te vertrekken. We namen vanuit Edam de oude route langs de ringvaart. Ik zat fantastisch uit de wind. Terwijl we de dijk afraffelden, hoorde ik flarden van gesprekken over vroeger. Het rondje bij Ilpendam, verkleden bij Kramer op de Koemarkt, de abri van Bruno Walrave enzovoort. Na Kwadijk bleken we met 4 man over te zijn: Peter Eggermont, Bert Janmaat, John Verbeek ( ik tip hem als de revelatie van het voorseizoen) en ik dan. Helaas voor mij reden ze na het viaduct rechtdoor naar Purmerland en mocht ik laatste stuk op de Zuiderweg tegen de wind in zelf opknappen. De gehele weg raakte ik in mineur door mijn Wahoo, die snelheden tussen de 23 en de 15 aangaf. Thuisgekomen bleek ik in mijlen voorgerekend te zijn.
Ik rond af met een groet aan Paul Waij, die dinsdag over een week een nieuwe heup krijgt en een groet aan Aart Koster, die in Italië met skiën zijn heup brak. Zijn goede wel te verstaan, want de andere moet mettertijd vervangen worden.
Hans Wierda
9 februari 2020
Nederland schiet gelijk in een kramp als er iets van uitzonderlijk weer in aantocht is. De codes vliegen in het rond en adviezen om de situatie te overleven kun je overal lezen. Tjonge hoe ging dat in het tijdperk toen er nog geen internet was en we alleen de krant, radio en tv hadden?
Ook de OKP ontkomt niet aan de code oranje/rood waarschuwing. Jerry nam het voortouw en lanceerde in de app het voorstel om uurtje eerder te beginnen. Dan zouden we de ergste regen en wind ontlopen, want in de middag zou de storm zijn hoogtepunt bereiken. Dus stonden Olaf, Jan, Jerry en ik om 9 uur bij de kerk. De wind was fors maar nog niet uitzonderlijk hard, de regen was een hele lichte motregen. Geen gekke omstandigheden eigenlijk voor een winterrit.
Naar Purmerend ging het lekker vlot, op de dijk naar Oosthuizen reden we allemaal een PR op het segment vanaf Purmerend. De kom was iets te moeilijk, nog meer wind nodig of een iets grotere en sterkere groep om de snelheid hoog te houden. Ik was het anker vandaag (eigenlijk altijd tegenwoordig, overstappen naar de B komt steeds dichterbij) en probeerde echt bij te blijven. Maar dat lukte niet erg, hoho roepen was mijn eer te na want eraf is eraf. Maar gelukkig gelden in de winter andere normen en als er een gaatje valt wordt er omgekeken en mocht ik weer aansluiten.
Tot Scharwoude vlogen we over de weg, inmiddels nam de wind steeds meer toe, het stuk naar Edam was afzien. Sommige windvlagen waren zo hard dat ik bijna stilstond, de andere hadden daar iets minder last van. Jerry en Olaf reden een koppelkoers en Jan en ik probeerde zo zuinig mogelijk te rijden en bij te blijven. Voor de koffie waren we te vroeg, koffiehuis was nog dicht. Olaf had denk ik coachdienst bij basketbal en reed direct door naar huis. Wij reden het normale rondje. Vanaf Hobrede was het echt afzien, de wind was nu echt fors, en tergend langzaam bereikte we Purmerend. Het viaduct in de Wijdewormer was door de wind zeg maar iets steiler geworden, ik haalde snelheden die je normaal op een klim met een hellingsgraad van 10% bereikt. De sprint was natuurlijk voor Jerry, veruit de sterkste vandaag, alles op kop. Terug naar Purmerend ging het lekker gemakkelijk, windje in de rug is altijd prettig op het laatste stukje. Was voor 12 uur thuis, prima rit gehad en eigenlijk waren de omstandigheden best wel oké. Het is wel eens erger geweest.
Dan nog kleine update over Mike, je weet wel die leerling die afgelopen jaar met zijn klasje voor het goede doel fietste in Bormio. Mike is een speciale leerling, eentje met een rugzakje omdat hij iets van autisme heeft. Bij mij op school proberen we hem op vele vlakken te helpen zodat hij zijn diploma kan halen. Tijdens het fietsproject met de klas bleek dat hij fietsen wel erg leuk vond. Hij fietste standaard minimaal 2 keer per week (autisme heeft dan zijn voordelen als je van regelmaat houdt) en heeft uiteindelijk meer dan 2500 km gefietst. Op mijn vraag of hij het leuk zou vinden om te kunnen blijven fietsen zei hij ja. Zijn mentor vroeg hem hetzelfde en ook toen antwoordde hij positief. Ik heb dat onthouden en omdat hij in een thuissituatie zit waar ze het niet breed hebben, ben ik gaan zoeken en rondvragen of iemand een fiets over had. Dat is uiteindelijk gelukt en van de week had ik een afspraak met Mike.
Nu is het altijd moeilijk peilen bij Mike of hij iets heel leuk vindt. Emoties kent hij eigenlijk niet en het zou dus best spannend zijn hoe hij zou reageren. Toen hij langs kwam en ik vroeg of hij het fietsen in Italië leuk had gevonden zei hij: “gaat wel, maar hier in Nederland is het leuker”. Ik zei hem dat hij even opzij moest kijken en of hij op de fiets, die iets verderop stond, zijn ritjes zou willen maken. De blik in zijn ogen, zijn zachte “dank u wel” zal ik nooit meer vergeten. Zelden in mijn schoolcarrière iemand zo ingetogen blij te zien zijn. Onderwijs is elke dag anders en dit was voor mij wel een hele speciale dag.
Als laatste een kleine vraag aan de leden van de OKP met een bedrijf. Ik noem mij op school wel eens de grote bedelaar omdat ik voor het fietsproject dat wij elk jaar met klas 5/6 doen sponsors/donateurs zoek. Niet om geld voor het goede doel te geven maar om de kosten voor het team schappelijk te houden. Dit jaar doen we voor de 10e keer een fietsproject, elk jaar halen we ongeveer 15.000 euro op voor de goede doelen die we ondersteunen. Maar het onderhoud van de fietsen, het vervoer en de deelname aan de evenementen zijn een forse kostenpost. De leerlingen betalen een bijdrage en ik probeer dus via sponsoring en donaties ook een deel te financieren.
Dit jaar een enorme uitdaging want we gaan met een groep van 21 leerlingen weg.
Welk bedrijf zou ons willen ondersteunen als “Vriend van BSM”? Om enig idee te geven wat leerlingen doen en hoe het project eruitziet en wat leerlingen beleven een link naar een magazine dat ze over het project gemaakt hebben.
https://tijdschrift.jilster.nl/pageflip/856548f4-d567-11e9-b9f4-02daa9b6feee
Peter
dpn@psg.nl
26 januari 2020
Vandaag week 4 van het nieuwe jaar. Ik had een rustige week ingepland, weinig extra sporten en op de fiets, rijden met handjes op het stuur. Maandag ging dat goed; met Bas, Aart en Marco mooi rondje door Eilandspolder.
Vandaag werd het even anders, hetgeen Jerry al via de app had aangekondigd. Hij zou de A helemaal aan gort rijden, nu is dat tegenwoordig niet meer zo moeilijk hoor. Slechts 5 man aan de start waarvan 2 überhaupt weinig kopwerk doen en 1 rookie die zeer verdienstelijk mee draait. Op de Haal nog alles pais en vree maar vanaf Purmerend af en toe een snok, even kijken hoe de groep reageert. Net na Oosthuizen was het gedaan met de samenwerking. Jerry trok door, ik eraf. Jan riep nog hoho en Olaf hield in, zag dat we er nooit meer bij zouden komen en hij gaf gas om aan te sluiten bij Jerry. Dat was het laatste wat we van ze hebben gezien. Jan, Christiaan en ik bleven over. Met zijn drieën reden we verder, we deden ons best maar veel gang zat er niet in. Een overgang naar de B zou beter voor ons zijn, want op Strava zag ik dat deze groep het stuk naar Edam zelfs sneller hadden gereden dan wij. Zo zie je maar weer, soms is het niet wat het lijkt. In de huidige B zitten jongens zich op te schuilen die gemakkelijk met de A mee kunnen. En ik zou zelfs in de kop van de B moeite hebben om te volgen.
Olaf en Jerry dus er vandoor, geen idee wie zijn wiel als eerste over de meet duwde. Wij kwamen een paar minuten later over de streep. Na de koffie eigenlijk hetzelfde stramien. Eerst sociaal tot Neck gereden. Daar een paar keer aan de boom schudden en het uiteindelijk op het viaduct afmaken. Wederom Jerry die aanging en Olaf die wel de aansluiting haalde. De rest ploeterde voort en probeerde het verschil zo klein mogelijk te houden. 1 troost was dat wij het tweede gedeelte van de rit wel sneller dan de B waren. Toch nog klein beetje zelfvertrouwen gekregen dat het nog redelijk ging. Volgende week maar een rustweek inplannen.
Peter
19 januari 2020
Een frisse en gladde morgen hadden we vandaag. Dat uurtje vroeger dan normaal zorgt ervoor dat we het eerste stuk wat voorzichtiger over de bruggen rijden en op moeten letten op opgevroren stukjes weg. Het ging gelukkig allemaal goed en het rubber bleef aan de grond. Met negen man reden we het grote rondje, Marco stak een stukje af en sloot later weer aan. Er werd traditiegetrouw weer extra gas gegeven toen we voorbij Schardam reden en dat koste Marco en Paul de aansluiting.
Nu mogen wij denken dat we lange ritten maken en goed bezig zijn maar je hebt altijd baas boven baas. Natuurlijk wil ik ons niet vergelijken met het profpeloton, zij “zitten” op wielrennen en doen er niets naast. Maar zo’n winterritje boven de 100 km is geen kattepis. De snelheid was in het begin laag, eigenlijk heel prettig want dan heb je wat tijd om te kletsen. Hoe verder we naar het noorden reden hoe sneller we gingen. Bij het keerpunt net voorbij de Berkermeer kregen we de wind in de rug en ging het tempo nog meer omhoog. De traditionele mannen namen het voortouw en de andere namen gedwee hun positie achter in het peloton in. Want het is dan wel een social ride, beetje tempo moet er wel in zitten. Dus schat je je krachten in en bedenk je voor jezelf hoeveel beurtjes je op kop kunt doen zonder het risico te lopen dat je er later af zou moeten.
De weg was nat en aardig smerig, we zagen niet uit. Zeker degene die achteraan reden, die hadden toch het meest last van het opspattende water.
Na Scharwoude ging dus de gaskraan echt open, we wilden nog wel de koffiestop op tijd halen zodat we de B de ogen uit konden steken omdat ze de verkeerde optie hadden genomen: de normale rit.
De omstandigheden waren immers prima, zon en aangenaam temperatuurtje en het stuk naar Edam de wind in de rug. Af en toe liep de teller op naar tegen de 50, Jerry had er zin in en wilde solo aankomen. Daar dachten Gerard, Olaf en Chris toch anders over en zij reden de gaatjes dicht. De sprint werd gewonnen door Gerard die Jan vakkundig de weg afsneed, of netter gezegd, de deur op tijd dicht deed.
Ondertussen reed Jerry met een enorme slag in zijn wiel rond, tja die splijtende demarrages zijn niet alleen funest voor ons maar ook voor zijn materiaal. Denk gevalletje metaalmoeheid. Maar het kon hem kennelijk niet boeien en hij reed gewoon de normale ronde uit en nog met kopbeurtjes ook. Ik had de kortste weg naar huis genomen want met zo’n slag in je wiel wil je wel veilig thuis komen. Olaf had nog een reservewiel voor hem dus dat heeft hij even opgehaald.
Het tweede deel hadden we wat B rijders mee. Ron, die zaterdag nog 30 km had gerend, zijn zoon en Percy haakte hun karretje aan ons treintje. In Purmerend even een omweg want de sluisbrug is in renovatie. Onderweg haakte Emiel en Renzo nog even aan. Beide hadden een tochtje op de atb gedaan naar Heemskerk. Emiel had nog heel wat sju in de benen en reed op zijn nieuwe Imming de straatstenen uit de Zuiderweg. De sprint was voor Jan, die wel in zijn remmen kneep om de eer aan Olaf te laten. Maar Jan waarom sprint je dan mee als je toch niet wilt winnen? Last van eergevoel? Daar hebben sprinters toch geen boodschap aan? Bij de profs rijden die immers ook de hele dag beschermd rond en is hun taak alleen de laatste meter op kop te rijden.
Terug naar Purmerend was ik aardig naar de vaantjes, de benen deden zeer en de kramp was niet ver weg. Blij dat het rustig ging. Thuis gekomen eerst de fiets afspoelen want die zag er niet uit. Zouden de profs dat ook zelf doen? Of hebben ze daar hun mannetje voor? Vandaag had ik wel zo’n mannetje willen hebben want ik was leeg. Vanmiddag denk ik de veldrit kijken niet zal halen. De oogjes vallen dicht, de beentjes omhoog. Toch nog iets gedaan als een echte prof.
Peter
12 januari 2020
Worden we watjes bij de OKP? Als je naar de opkomst van vandaag kijkt zou je dat zo denken. De opkomst bij het etentje afgelopen vrijdag was hoger dan wat bij de twee kerken stond.
Vrijdag was gezellig en Jerry was als enige op de fiets! In zijn wieleroutfit aan tafel heeft wel wat en bovendien herken je hem meteen, want hoewel ik al wat jaartjes mee rij met de OKP, het blijft lastig om mensen te herkennen als ze in gewone kleding komen. En dat er heel wat met kalende koppies zijn maakt het nog lastiger.
Vandaag was iedereen weer duidelijk herkenbaar in zijn vertrouwde kloffie en bekende fiets. Bij de A slechts 4 man, Olaf, Jerry, Jan en ik. Bij de B waren Hans, Paul, Willem en Percy gestart. Wij kwamen ze in het koffiehuis weer tegen.
Er zou wat regen vallen maar ik dacht persoonlijk dat het wel mee zou vallen. Klein buitje en kort miezertje, niets was minder waar. Vanaf de start regende het al, de weg werd zeiknat zodat de spray het nog iets onaangenamer maakte. Ja ik had last van de spray, gewoon niet sterk genoeg om kopwerk te doen en dat word je dus doorweekt. Gelukkig vandaag de wintermodus, dat betekende dat we bij elkaar bleven en de locomotieven vooraan rekening hielden met de karretjes achteraan. Ik was er blij mee want zeker het stuk tegen wind vanaf Schardam was niet gemakkelijk. Olaf en Jerry reden een mooie koppelkoers en zullen wel een stijve nek hebben gekregen van het omkijken. Ja want ze hielden echt rekening met Jan en mij en wij konden tot het eind van de rit in hun wiel zitten. Zo kom ik de winter wel door en dan zien we straks in het voorjaar wel of ik nog in de A kan blijven rijden.
Pas in het koffiehuis had ik door hoe doorweekt ik was, de handschoenen dropen van het water, de sokken sopte lekker in de schoenen en het shirt was aardig nat. Na twee koppen koffie weer naar buiten, ai dat is altijd een lastig moment. Dan pas voel je de kou en nattigheid echt en ik had spijt dat ik geen droog setje had meegenomen. Hans was de slimste van ons, reed met een 3/4 broek, zo kon de onderkant van zijn pijpen in ieder geval niet nat worden. En op de terugweg was het weer droog geworden zodat zijn kuiten snel opdroogde. Onze beenstukken bleven veel langer nat.
De terugweg bleef de A en B bijelkaar, dat etentje had zijn werk gedaan: iets van een soort groepsbinding (terwijl Olaf en Percy er niet eens waren kregen ze toch mee dat iemand eraf rijden vandaag niet gewaardeerd werd).
Bij de finish maar kort blijven kletsen, de warme douche was te aantrekkelijk om uit te stellen. Met windje in de rug snel naar huis. Al met al toch een prima ritje gereden.
Peter
5 januari 2020
Iedereen van de OKP een gelukkig nieuwjaar gewenst met heel veel fietsplezier.
De eerste OKP rit van het jaar, ik hoopte op wintertempo en handjes op het stuur. Het werd echter een ouderwetse kletser, ik moest alle zeilen bijzetten om niet het contact met de groep te verliezen. Wie waren erbij? Jerry, Olaf, Jan, Gerard, Christiaan en een nieuwe gastrijder die ook Christiaan heet. Jerry is druk bezig met het uitbreiden van de A groep en heeft de laatste twee Christiaans erbij gehaald. Wellicht gaat hij het hele alfabet af en is de volgende rijder iemand met een D.
Vandaag dus de eerste OKP rit van het jaar met de A, toch nieuwsgierig hoe iedereen de feestdagen heeft verwerkt. Nou dat zat bij de vaste kleppers wel goed hoor, wat een tempo werd er ontwikkeld. Was vroeger nog de gewoonte om in de winter gas terug te nemen en met een iets lagere snelheid de wekelijkse rit te volbrengen was dat vandaag in ieder geval niet het geval. Tijd om even een gesprek aan te knopen was er niet, ik had er de adem niet voor, direct werd er op een lint gereden. Op de dijk naar Oosthuizen werd er stevig doorgetrokken. Zo hard dat we nog voor Schardam de hele B ploeg hadden ingehaald. Nou fiets ik al jaren mee maar ik heb dat nog niet meegemaakt. Waren wij nu zo snel of was de B gewoon wat later vertrokken en hadden zij wel afgesproken er een rustige winterrit van te maken? Op Strava zag ik dat we wel snel hadden gereden maar bij lange na geen record, gewoon net boven het uur. Waarom voelde het dan zo zwaar? Is de vorm er niet, was de wind te dik, waren de benen te moe van de kerstritjes? Excuses genoeg zou ik zeggen dus klein beetje verscholen in de groep. Af en toe beurtje overslaan, niet te hard op kop sleuren en bekeken rijden. Ik bleef eraan hangen en hield vol tot het einde. Jan was nog gedoseerder dan ik en had genoeg over om de sprint te winnen.
In het koffiehuis was het weer lekker druk en de koffie smaakte prima. Vrijdag a.s. is er weer het OKP etentje. Hans Wierda heeft het initiatief genomen om dit te regelen, ben benieuwd wat hij voor menu afspreekt. Wil je nog mee, geef je nog even op.
Na de koffie een geheel andere rit, nu wel de wintermodus. Dus handjes op het stuur en rustig keuvelend naar Purmerend. Pas bij het viaduct ging de lont in het kruitvat. Jerry gaf gas, Olaf volgde en de rest lag eraf. Langzaam verdwenen ze uit zicht en omdat de samenwerking achter hen ver te zoeken was lukte het niet om het gat dicht te rijden. Ik geloof dat Jerry de sprint won.
Groet Peter
29 december 2019
De kerstdagen zijn weer voorbij. Volge(vr)geten en misschien een wijntje te veel maar hopelijk voor iedereen weer gezellig geweest. Afgelopen dinsdag nog een rondje met Jan de buurman om toch wat extra calorieën te verbranden zodat de gourmet en de extra biertjes niet tot extra kilo’s zouden leiden . Maar ik vraag mij af of dat gelukt is. Of zal de weegschaal stuk zijn…
Het was dinsdagochtend wel erg rustig in Purmerland. Zondag afgesproken met een aantal OKP’ers maar het weer was toch te slecht. Jan en ik waren de enige. In het begin wat regen maar het viel allemaal mee… de thuisblijver had ongelijk.
Met de harde training van Jan in de benen moet er vandaag toch wat moois gebeuren. Jan haalde mij weer op om half 10. Na de wekelijkse ontwikkelingen in de buurt besproken te hebben kwamen we aan bij de tunnel bij het Zaanse Hoekje. Daar stond Hans naast zijn fiets met een lekke band. De jeugd had weer een glas stuk gegooid waardoor Hans aan de bak moest. Kees en Jan Doets waren wel ongeschonden door de tunnel gekomen. Hans gaf aan dat hij onze deskundige hulp niet nodig had. Dus zijn we zonder hem richting Purmerland gereden. Jerry kwamen we onderweg tegen toen hij zijn favoriete hobby uitoefende, wildplassen. Hij had gisteren 202 km op zijn mountainbike gereden. Wat een afstand. Maar Jerry draait daar zijn hand niet voor om. Sterker; samen met de afstand van vandaag heeft hij over het hele jaar meer dan 20.000!!! km gereden. Echt een prestatie.
Doordat er weinig A rijders waren ging Jan, Jerry en Olaf mee naar Purmerland. Daar stonden nog een paar OKP’ers waaronder ook Jan Rus. Jan hadden we al een tijd niet gezien. Hij zat meer op de mountainbike en gaat af en toe op vakantie. Hij was net terug van Terschelling
Jan Rus verving vandaag onze voorrijders Joan en Teun. Hij reedt het stuk naar Oosthuizen op kop zodat de rest nog even de culinaire hoogstandjes van de afgelopen kerstdagen konden evalueren. Na Oosthuizen zorgde Olaf en Jerry voor een stevige versnelling. Ik had gehoopt dat Jerry het vandaag wat rustiger aan zou doen. Maar hoe was het ook alweer, hopen doe je op de….
Er bleef een klein groepje over. Onderweg pikten we Gerard Honig nog op. Ik mocht er vandaag ook bij zijn. Zal de training van Jan afgelopen dinsdag toch geholpen hebben? Wie de sprint bij Edam won heb ik niet gezien.
In het koffiehuis allemaal weer bij elkaar. Na een goede bak koffie van de eigenaar weer terug naar Zaandam. Het ging in een stevig tempo maar we bleven bij elkaar. Het viaduct over de A7 ging in een normaal tempo. De sprint had vandaag 2 winnaars. Jerry en Jan. Zal de kerstgedachten nog wel zijn.
Allemaal een heel gelukkig en sportief 2020!!
Groeten Paul
8 december 2019
De weergoden waren ons in de ochtend niet zo goed gezind. Veel regen en wind, maar dat hield ons niet tegen. Bij de kerk Renzo, Jan, Jan, Aart, Jerry en ik. Zou een sociaal ritje worden want het krachtsverschil binnen het groepje is groot en in de winter, als het groepje al zo klein is, is het leuker om met zijn allen te blijven rijden.
Wind mee op de Haal en al snel reden we dik boven de 40. Jerry wilde vanaf achter overnemen en gaf er een snok aan. Ik moest al passen, Aart ook en Jan riep Jerry subtiel tot de orde. Iets van $§#@&🤪😡🤬💣🧨 kwam er uit geloof ik. Het was in ieder geval duidelijk wat het doel van deze rit zou worden, bij elkaar blijven.
Na dit uitstapje van Jerry ging het gegroepeerd naar Scharwoude. Onderweg op de dijk paste we precies met ons treintje op de dijk. Hier en daar de afgebroken takken ontwijkend en lekker windje in de rug. Onderweg 1 B rijder ingehaald, dapper Ben dat je solo aan de rit begonnen was, maar het koffiehuis heeft hij niet gehaald, draaide eerder om.
Na Oosthuizen sloot Robbie aan, dat was echter van korte duur, het tempo was zo hoog dat hij toch voor een afsnijroute koos. Inmiddels was de regen verdwenen en kregen we zelfs een flauw zonnetje. Vanaf het keerpunt vol wind tegen. Het was even zoeken naar de juiste optimale formatie. 1 waaier reed niet lekker en Aart moest er dan steeds af. Dubbel waaier ging beter maar dan wel met Jerry en Renzo als de motoren van elke waaier. Zij waren duidelijk de sterkste rijders en namen ons lekker op sleeptouw. De sprint was natuurlijk voor Renzo.
Robbie zat al aan de koffie toen wij binnenkwamen, weinig omzet voor de gevangenpoort. Waar normaal 30 -35 man zit koffie te drinken waren we vandaag maar met 7 man.
Het weer werd nog beter, ik zag zelfs stukken droge weg (thuisblijvers hebben ongelijk gehad). De wind maakt het zwaar, vanaf Oosthuizen tegen wind en bij sommige vlagen leken we wel stil te staan. Wederom weer zoeken naar de juiste formatie om iedereen bij het groepje te houden. Renzo bleef achter in Purmerend en wij reden door naar de Zuiderweg. Jerry heeft laatste stuk alleen op kop gereden, voerde de snelheid zodanig op dat overnemen niet lukte. Jan perste er nog een sprint uit zodat het vandaag een echt leegwater dagje werd.
Nog even vermelden: 14 dagen geleden had Jerry beide sprints gewonnen. Maar niemand had verslagje gemaakt en om nu Jerry zelf een verslag te laten schrijven over zijn glorieuze overwinningen gaat toch beetje te ver. Vandaar dat ik zijn overwinning nog even memoreer.
Volgende week weer de XL rit en als het groepje uit elkaar dreigt te vallen weet ik wat ik moet zeggen en op welke toon. jan dank voor de les.
Peter
17 november 2019
De XL rit stond vandaag op het programma en we hadden mooi weer. Heel wat anders dan de afgelopen dagen waar de regen hard naar beneden kwam en er een gure noordelijke wind stond. Nu een lekker zonnetje, weinig wind en een ........droge weg.
Ik liet mijn winterfiets in de schuur en reed met de Giant naar Olaf. Die moest nog wennen aan de wintertijd en was iets later dan gewoonlijk. We moesten effe flink doorrijden om op tijd bij de kerk te zijn. Nico, Jan, Jerry, Paul, Olaf, Aart en ik stonden er. Geen Percy, na zijn terugkeer vorige week naar de A hadden we hem vandaag ook bij de XL verwacht. Kennelijk was de bedstee net effe te warm en comfortabel en koos hij toch weer voor de B dit weekend. Om 9 uur vertrokken we in een rustig tempo, onderweg Paul Daas en Gerard oppikkend.
Tot Schermerhorn ging het eigenlijk best rustig, zo’n 33 per uur en na de plaspauze ging het tempo omhoog. Kennelijk was toen de druk van de ketel en mocht er tempo gemaakt worden. Paul had van te voren al aangegeven af te slaan omdat hij nog iets moest doen vandaag (bijklussen als Sinterklaas?). Jerry gaf het tempo aan, Olaf neemt dan over en maakt een lange beurt, daarna Gerard en Nico er nog overheen. Het tempo ging naar de 40 en soms eroverheen. Het was een prachtige ochtend, schitterende uitzichten over de groene polder met hier en daar een mistflard. Tot Berkhout was de weg mooi droog en glom ieders fiets dat het een lust was. Echter bij de splitsing naar de Hulk kwam er net een trekker met giertank ons tegemoet. Wat precies de bedoeling was is mij ontgaan maar de klep van de tank stond open en blubberwater werd over de weg gesproeid. Slechts 500 meter duurde deze kwelling maar we zagen eruit alsof we een cyclecrosswedstrijd in de bagger hadden gereden. Kleding vol met baggerspetters en de fiets helemaal onder de modder.
Bij de Hulk was de weg gelukkig weer droog en vervolgde wij onze weg naar Edam. Jerry, Olaf, Gerard waren de motoren van de groep en hielden het tempo hoog. De sprint werd een prooi voor Jerry al deed Jan erg zijn best om als eerste te eindigen.
In het café zat Percy, vol berouw gaf hij toe dat hij geen zin had om vroeg op te staan maar om het goed te maken zou hij het tweede deel met ons meerijden. Renzo zat er ook, hij had vrienden gemaakt in het B peloton.
De B ging eerder weg bij de koffie, wij bleven nog even zitten, waren immers wat later aangekomen. Het tweede gedeelte ging lekker rap, Olaf haakte eerder af voor de Basketbal en technische malheur. Had aanlopende rem, nou niets van gemerkt hoor. De snelheid zat er nog steeds in. Na Purmerend een selecte groep, Jerry gaf weer gas op het viaduct, Gerard reed gaatje dicht en het laatste stuk op de Zuiderweg werd er lekker doorgereden. Wederom won Jerry de sprint.
Paul Daas had een kl..... week achter de rug, zijn neef Pim had een fietsongeluk gehad en was zodanig met zijn hoofd op de grond gevallen dat hij het ongeluk niet overleefd heeft. Pim was 51 jaar en laat een vrouw en dochter achter.
Hij reed in het verleden een paar keer met ons mee op de woensdagavond. Paul namens de OKP gecondoleerd met dit verlies.
Peter
10 november 2019
Het aantal leden van de A ploeg neemt gestaag af. Enerzijds speelt de leeftijd natuurlijk een rol. Op een gegeven moment kom je er gewoon achter dat de jaren gaan tellen en dat je de “jonge honden” niet meer kan bijhouden. Het begint met minder beurtjes op kop rijden, daarna worden de beurtjes nog korter. Op een gegeven moment kom je niet eens meer op kop en kies je de staart van het pelotonnetje. Als je er dan een paar keer van af gereden bent dan verdwijn je met stille trom naar Purmerland en sluit je aan bij de B. Daar vindt dan het omgekeerde plaats, daar ben jij weer die “jonge hond” en kun jij weer voorop rijden, harde beurten op kop en gewoon weer lekker meerijden. Je voelt je weer wielrenner ipv kanonnenvoer.
Vandaag liet Percy zich overhalen om toch weer met de A mee te rijden. Kennelijk genoeg zelf vertrouwen opgebouwd bij de B dat hij het weer aandurfde. Jerry had beloofd zich te gedragen, geen gesnok en een regelmatig tempo dat goed te doen zou zijn. Daarnaast had hij ook nog een nieuwe rijder meegenomen in een opvallend gele jas en op een nog verblindende fiets. Christiaan zou het vandaag bij de A proberen. Samen met Olaf, Jan, Rick waren we dus met 7 man.
In gestrekte draf naar Purmerend, Percy wijselijk in het wiel van Jan. Sparen was het motto en zuinigjes rijden. Gelukkig waren de omstandigheden ideaal, droog en zonnig.
Op de dijk netjes achter elkaar, Olaf die de snokjes van Jerry keurig opving en het tempo lekker constant hield. Rick die steeds het tempo iets opvoerde en Jan, Percy en Christiaan netjes volgend in het wiel. En ik? Ik probeerde met de grote mannen mee te draaien. Netjes mijn beurtjes te doen, maar had wel moeite om voorbij de koploper te geraken. Kijk normaal laat de kopman het tempo iets zakken en kan de nummer twee dan netjes overnemen. Bij de A moet je juist meestal versnellen, kijk en dat duurt bij mij dan iets langer. Ik leek soms net een vrachtwagen die op de A1 tergend langzaam een andere vrachtwagen probeert in te halen. Als ik dan net op kop was stoof Rick of Jerry mij alweer voorbij.
Ondertussen volgde Percy dus netjes achterin en hij kon tot Edam prima volgen, ik hoop dat hij nog meer mensen kan overhalen om de stap terug naar de A te zetten. Het gerucht gaat dat er deze winter, geheel tegen de traditie van de OKP in, er sociaal gereden gaat worden en het tempo aan de langzaamste wordt aangepast. Fijn dus als je de zwakste schakel bent er niet al bij de Haal wordt afgepierd en alleen je strijd mag voortzetten om op tijd de koffie in Edam te halen.
De sprint werd een prooi voor Jan, maar die had dan ook heel zuinig gereden en genoeg energie over voor een laatste versnelling. Bij de finish zagen we een hele groep renners staan, bleek deel van de B ploeg te zijn. Er was iemand bij hun sprint gevallen. De ins en outs weet ik niet maar misschien schrijft iemand wel een stukkie.
Na de koffie met grote groep de terugweg naar de Wijdewormer aangevangen. Weer dezelfde koplopers en werkpaarden. Wie niet sterk is moet slim zijn om toch op de Zuiderweg mee te kunnen sprinten. Ik weet niet wie daar gewonnen had, vanuit mijn positie geen goed zicht op de finishlijn. Percy had kennelijk een hele goede dag en was helemaal tot eind meegereden. Netjes gedaan, nu maar hopen dat hij nog wat jongens kan overhalen om volgende keer mee te rijden. Want met een iets groter groepje rijden is wel zo leuk.
Volgende week weer een XL rit, benieuwd wie we van de B gaan zien.
Peter
3 november 2019.
Om te beginnen meteen maar goed nieuws. We reden naar het fietshokje en kwamen Piet Krol tegen.
Op de mountainbike en in tegenovergestelde richting. Maar toch, het begin van een voorzichtig herstel is daar.
In ieder geval hoop ik dat Piet weer plezier kan beleven aan De Fiets.
Met de nieuwe Teun (Cees Krom) op kop, die langzaam gebracht wordt door teamleider Joan, reden we rustig richting Oosthuizen.
Teun sloeg een zondag over in verband met andere drukke activiteiten. Om 2 uur naar bed enzo.
Nog steeds een begin waarmee je rustig aan het herstel van je zelfbeeld kunt werken. Windje mee, handen op het stuur en toch de 35 aantikken.
Ik noem met nadruk "het herstel van het zelfbeeld", want de afgelopen weken heb ik wel een paar tikjes gehad.
Ik hoopte na mijn degradatie uit de A een prominente rol te kunnen spelen in de B als het ging om het forceren van de slag.
Ik vermoedde daar één van de jongeren te zijn, die de lakens zou kunnen uitdelen.
En dan hanig in de Gevangenpoort aan de koffietafel gaan zitten, bemoedigend schouderklopjes uitdelen aan de geklopten.
Nou dat liep wel even anders. De B stroomt vol met klasbakken van het zuiverste soort. We hebben Jan de Nijs, wereldkampioen stayeren.
Nog steeds lijkt het hem geen enkele moeite te kosten om de snelheid angstaanjagend omhoog te sturen.
En sinds kort Niels Boogaard, voorheen uit Zwaag. Winnaar van de Ster van Zwolle (alleen vooruit!) en De Ronde van Zuid-Holland.
De rest van de erelijst zal ik maar laten liggen.
De vorige weken werd ik meedogenloos langs de dijk ter plekke gelaten, gelukkig in het gezelschap van 2 of 3 anderen om de terugtocht toch nog enigszins draaglijk te maken. Ik overwoog zelfs om voortaan naar de C over te stappen. Bij Oosthuizen richting Etersheim en dan zo snel mogelijk naar Edam, zogenaamd als ode aan de oorspronkelijke route.
Maar gelukkig kende ik vandaag een plezierige remonte. Ik kon bijblijven. Sterker nog, voorbij Warder besloot ik mijn plaats aan de staart te verlaten en belandde ik geheel per ongeluk op kop en ik bleek met Percy een gaatje van 100 meter te hebben.
De realiteitszin was ik gelukkig niet kwijt en ik besloot direct de benen stil te houden. We reden tegen de wind in en een succesvolle afsluiting zou ondenkbaar zijn.
De finale werd ingeluid door Niels Boogaard en in korte tijd sloeg hij een aanzienlijk gat. E-biker Bert Janmaat gaf gas, ik bedoel hij zette de accu op Turbo, en hij bracht een handvol renners terug aan het wiel van Niels Boogaard. Deze rondde zijn aanval uiteindelijk succesvol af. De rest werd gehinderd door een peloton koeien op de weg.
In het café heb ik het voorstel gedaan om het jaarlijkse etentje op 10 januari aanstaande in De Gevangenenpoort plaats te laten vinden.
Lijkt het je leuk om aan dit etentje mee te doen stuur dan een berichtje naar hanswierda@live.nl of naar 06-44313148
Hans Wierda
Recensie in NH dagblad La Galera Gevangenpoort Edam Klik hier.
27 oktober
De A wordt wel een heel klein groepje. Olaf en Jerry weg, paar op de mtb en paar op het strand. Dan blijven er weinig over. Bij de kerk in Purmerland moeten ze het bushokje vergroten of op zondag dranghekken plaatsen, zo druk is het bij de B. In Oostzaan plek zat op het kerkplein, vanmorgen met 4 man. Rick, Jan, Renzo en ik.
Op de haal rustig begonnen, Jan en ik op kop. Vanaf Purmerland reden Rick en Renzo voorop, tempo ging iets omhoog en na de hindernissen in Weidevenne (het leek wel een cross, zo tussen de hekken en poortjes door) werd het tempo op de dijk nog eens opgeschroefd. Jan bekeek alles vanaf de laatste positie en Rick Renzo en ik draaide lekker rond. Eigenlijk mooi regelmatig en ik had op Strava even gekeken naar de tijden van de B en onze tijden. Vanaf Purmerend waren wij ruim 5 minuten sneller dan de B, maar dat komt omdat de B tot Oosthuizen erg rustig als complete groep rijdt. Vanaf Oosthuizen is het verschil maar marginaal. 50 seconden naar Scharwoude en 20 seconden van Scharwoude tot Edam. Op elk segment maar een paar seconden dus eigenlijk kunnen er best wat mannen van de B weer terug naar de A.
Wat wel weer voordelig is dat met de sprint je snel bij de eerste drie zit met zo’n klein groepje. 1 en 2 werden resp. Renzo en Jan.
De koffie smaakte dit keer nog lekkerder dan anders, Bas was 50 geworden en trakteerde de hele OKP. Bas nog proficiat.
Na de koffie in rustig tempo naar Oosthuizen en vanaf daar weer het tempo omhoog. Rick had voor de koffie het meeste gegeven en zijn beurtjes waren nu korter en minder hard, ook wel eens lekker. Krijg je toch het idee dat jezelf ook nog goed rijdt. Renzo snokte af en toe er weer lekker op los, hij rijdt maar tot Purmerend mee en kan dus alles nog even geven. Maar misschien moet hij voor Sinterklaas een snelheidsmeter vragen. Kan hij zien hoe hard hij overneemt, iets rustiger zou soms prettig zijn. Misschien is dat een van de redenen dat mensen eerder overstappen naar de B. Want terugkomen na een snok gaat niet vanzelf. En als Jerry er dan nog een klap extra op geeft en Olaf trekt dan ook nog effe door. Tja dan zijn de rapen gaar en lig je eraf.
Gelukkig dus niet vandaag, we bleven met 4 man over, Rick, Jan, Eric en ik. Tegen de wind was het hard werken. Op het viaduct was er niemand die effe hard doortrok en op de Zuiderweg draaide we weer met drie man. Jan nam zijn vertrouwde positie achterin weer in. Ik wilde het niet op een korte sprint laten aankomen, Eric heeft de dikste benen en dan zou hij winnen. Dus ik ging vroeg aan, Jan in mijn wiel. Met een duwtje in de rug drukte ik mijn wiel als eerste over de nieuwe streep. Ja er lag een nieuw laagje asfalt met een nieuw lijntje op de drempel. Zou ook mooi zijn als er weer wat nieuw elan bij de A zou komen.
Peter
20 oktober
Geen grote groep bij de kerk voor de XL rit. Vakantietijd en herfsttijd, niet iedereen heeft dan zin en tijd om te Fietsen. Nico, Renzo, Jan, Jan, Aart en ik vertrokken klokslag 9 uur. Doordat de snelle jongens ontbraken hoopte ik op een mooi regelmatig tempo en een snelheid die comfortabeler zou zijn dan wat gewoon is bij de OKP. De Jannen bepaalde het tempo naar Purmerend, onderweg sloot Paul met een maatje van hem aan. Het weer was gunstig, weinig wind en dat rijdt altijd prettig. Er werd redelijk rondgedraaid en omdat de grote plasgeitebrijer er niet was konden we bij Schermerhorn gewoon zonder plaspauze doorrijden. Eigenlijk gebeurde er helemaal niets bijzonders onderweg. Totdat wij bij Scharwoude aankwamen. Daar draaide de B net de ijsselmeerdijk op. Waren wij nu zo snel of waren zij nu zo traag? Ik kan net mij niet herinneren dat we met een XL rit de B ooit ingehaald hebben. Wij reden ze dus voorbij en enkele van de B pikte aan zodat ons groepje wat groter werd. Bert op de opgevoerde fiets deed ook zijn beurtjes. Dat deed hij met een flink tempo, raar eigenlijk dat de B vandaag zo traag was. Aan Bert lag het in ieder geval niet.
Hij trok uiteindelijk de sprint aan en de vader en zoon Leegwater waren het sterkst. Zij bleven de rest voor en Jan drukte als eerste zijn wiel over de streep.
Bij de koffie weer gezellig druk, het hele café zat vol. Daarna op weg naar de Zuiderweg, weer met een grote groep. Op de Zuiderweg wilde ik het niet op een korte sprint laten aankomen, ben ik kansloos. ik had wel door dat Jan de laatste 20 km niet meer op kop was geweest en loerde op de dubbel vandaag. Ik ging ruim voor de golfbaan aan en kreeg Jan in mijn wiel en die kon gemakkelijk over mij heen komen. Dus hij had inderdaad de dubbel vandaag.
Peter
20 oktober
Vanmorgen met goede zin naar de verzamelplaats bij het Zaanse hoekje. Zonder Jan L. Hij was al eerder weg voor de OKP XL . De goede zin kwam door het verlies van PSV en het Lucky Ajax dat eigenlijk geen overwinning verdiende. Het was in ieder geval wel een spannende wedstrijd uit bij RKC. Aangekomen bleek dat Joan een lekke band had. Ze heeft ze meer de laatste tijd. Zoals een gentlemen betaamt hebben we eerst de band gewisseld. Onder leiding van Ron ging het snel maar toch ben ik alvast vooruit gereden om de mannen te vragen even op ons te wachten. Aangekomen bij de bushalte in Purmerland waren ze net aan het vertrekken. Heb nog wel even geroepen maar de TGV was al onderweg. Wegkapitein Joan, Diesel Kees, Electric Jan D, Verkouden Ron, Oudere jongere Teun en ik bleven over.
Teun voelde zich wat minder vandaag, Reden zal het bezoek aan kermis Volendam wel zijn. Vroeger(toen hadden we kuilen) werd je na een avondje stevig stappen wakker en zei je tegen jezelf: dat nooit meer, maar dezelfde avond zat je alweer aan de drank. Nu ben je een week van de leg.
Teun al 80 en elke week samen met Joan of Piet Krol op kop tot aan Oosthuizen. Het is een traditie geworden. Vandaag mocht ik zijn plaats innemen. Piet is nog aan het herstellen van zijn armbreuk. Beterschap Piet!
Achter ons wat gesputter toen we in Oosthuizen aankwamen. Gaan we hier al terug of doen we nog een extra lus. Het laatste is het geworden. Het moet niet te makkelijk worden. En makkelijk was het vandaag. Weinig wind en geen regen. Dat kan in de krant. Halverwege kwam Barend ons nog versterken.
In Edam waren de mannen van de C al eerder aangekomen. Ja…. we hebben nu een A, B en C. Toch mooi, voor iedereen zijn niveau of, zoals ik, vandaag weer rustig proberen terug te komen op mijn oude niveau met behulp van de C. Weinig gereden de laatste tijd. Een paar weken minder trainen kan nog wel maar een paar maanden…..
We zaten nog maar net toen de A en B gezamenlijk binnen kwamen. De A had bij Scharwoude de B al ingerekend. Volgens Percy, die vandaag met de B mee was, kwam een man in Black(Renzo) hem heel hard voorbij. Heel normaal voor Renzo om er af en toe een slok aan te geven. Maar voor de mannen erachter niet echt fijn. Iedereen van de B die kon is aangehaakt en hebben de rit naar Edam gereden. Dan kan je zien wat het verschil is tussen A en B. Je denkt dat je wat bent in de B totdat de A voorbij komt. Pffft…
Na het altijd weer keurig en snel geregeld bakje koffie door de eigenaar van de Gevangenepoort weer op de terugweg naar Zaandam. Wat doen we vandaag, terug met de A of rustig mee met de B. Hopelijk zijn de A mannen al wat uitgepierd want het werd de A. Doordat er weinig wind was ging de terugweg betrekkelijk makkelijk. Natuurlijk deed Renzo nog een stevige versnelling. Ik zat erachter en heb met veel moeite zijn wiel gevolgd. Als je dan achter hem hangt roept hij…. Wat adem je snel…. Gelukkig was er een klein gat geslagen zodat ik wat op adem kon komen. Maar dat was van korte duur. Jan L was er niet gerust op. Dus kwam de groep alweer snel voorbij. Met een iets te hoge snelheid langs de woonboten maar wel keurig gestopt bij het stoplicht. Het wordt nog eens wat.
Door Neck en het viaduct over de A7. Geen echte versnellingen, Renzo was afgeslagen bij Purmerend, dus konden we goed bijblijven. Wie er won heb ik niet gezien.
Heerlijk gefietst.
Paul
6 oktober
Vandaag bij de A geen twijfel, gewoon verzamelen bij de kerk en maar zien hoe lang het droog zou blijven. Bij de B was er meer twijfel. Toen ik op de heenweg langs Purmerland reed nog geen B rijder gespot. Later kwam ik Paul en Cees tegen. Uiteindelijk kwam Percy er nog bij en iemand op de Merida.
Voor de A waren Jerry, Olaf, Jan, Aart en de return of de snokkoning Renzo bij de kerk. Ik was iets later, had een lekke band en moest die voor vertrek nog even verwisselen.
Op weg naar Purmerend maakte Renzo zijn reputatie weer waar. Hij gaf er weer ouderwets een snok aan en reed samen met Jerry weg. Olaf nam gelukkig de tweede waaier op zich zodat Jan en ik bij konden blijven. Aart had het moeilijk en liet lopen, heeft rondje uiteindelijk in eigen tempo gereden.
Het was nog steeds droog maar de wind begon behoorlijk aan te trekken. Nu Aart eraf was paste we allemaal in de waaier op de dijk. Een iets lagere opkomst is dan wel gunstig. Jerry en Olaf waren de motoren van de groep, Renzo moest af en toe laten zien dat hij, ondanks het weinige fietsen de laatste tijd, og steeds een goede versnelling in de benen had. Jan en ik sloten de rij en probeerde bij te blijven.
Vanaf Scharwoude kregen we wind schuin tegen en werd het ook wat natter. Niet echt ideaal want de kou trok langzaam je lijf in. De sprint werd gewonnen door Renzo en Jan was een goede tweede. Ze hadden wel wat hulp van een tegemoetkomende auto nodig, met ware doodsverachting gingen ze de sprint aan, de rest kneep in de remmen want vonden het verstandiger om eerst de auto te laten passeren en dan pas het gas erop te zetten.
In het koffiehuis dus de gedecimeerde B groep. Na de koffie werd het weer echt slecht, de regen kwam nu harder naar beneden, de wind werd nog steviger. De B nam weer de korte route en wij reden met 5 man het normale rondje. Omdat we eerst wind mee hadden viel het slechte weer niet zo op maar eenmaal op de dijk werd het eigenlijk onprettig. Langzaam raakte we doorweekt en de spray zorgde er ook voor dat het achteraan niet makkelijk was. Renzo haakte af in Purmerend en Jerry won de sprint op de Zuiderweg.
Toen snel naar huis om onder de warme douche te kruipen. Mijn motto is dat buiten altijd beter is (tegenwoordig kiezen veel rijders bij slecht weer voor Zwift) maar toen ik bibberend onder de douche stond dacht ik daar effe anders over.
Peter
22 september
Vandaag een super weertje, ideale fietsomstandigheden. Zon, 20 graden en matig windje. Aan de start de sterke motoren, ik noem Jerry, Martin, Nico, Olaf en Rick. Jan en ik kende onze plek, aanklampen en volhouden. Onderweg overal veel fietsers. De dam tot dam Classic was en omdat er zoveel verschillende toerafstanden mogelijk zijn kwamen we ze overal tegen. We kozen voor een alternatieve route door de Beemster om zonde grote drukte op de dijk te ontlopen. Martin moest achteraan rijden, zijn band lekte een beetje en de witte sealant vloog weer in het rond. Leuk hoor tubeless rijden maar bet geeft soms wel een bende. In Oosthuizen reden we weer een dam tot dam groepje achterop. We moesten even inhouden omdat ze linksaf over het fietspad naar Beets gingen. De voorste rijders gaven direct gas toen de weg weer voor ons was, ik zat met Martin en Rick echter nog achter een achterblijver en konden niet direct aanzetten. Ik zag mijn geest al dwalen en probeerde de aansluiting te vinden. Maar ja als Olaf voorop rijdt kom ik echt niet dichterbij. Rick nam over en gaf gas. Ik had mij opgeblazen en most laten lopen. Tja eraf is eraf maar ik vond de manier wel beetje lullig. Bij de koffie had Rick nog een tip voor mij: rustig blijven en langzaam naar de groep toe rijden, jezelf niet opblazen zoals ik nu deed. Maar Rick, als er een gat is en ik langzaam naar de groep zou willen toerijden moet ik wel harder rijden dan de groep. En dat is net een dingetje, dat doe ik niet. Mijn beurten zijn 3 km/u langzamer dus ik haal ze nooit meer in.
Het gat werd dus groter en ik legde mij al neer dat ik solo verder zou moeten, we wachten immers op niemand. Maar ik had mazzel en er werd even voor mij ingehouden. Ik kon voor Scharwoude weer aansluiten. De weg naar Edam werd in rap tempo afgelegd, geen sprint omdat voor Edam een peloton van 50-60 man van de dam tot dam de doorstroming belemmerde.
Bij de koffie een klein groepje, ook de B was gedecimeerd. Kennelijk is het nu vakantietijd voor de oude mannen. Na de koffie gelijk gas erop en in Purmerend al bij de B aangesloten, ze stonden namelijk voor een gesloten brug. Op de Zuiderweg hard doorgereden en Jerry mocht winnen vandaag. Hij was de gangmaker vandaag.
Peter
16 september
Vandaag 9 man aan de start, Martin, Emiel, Olaf, Jan, Jan, Aart, Marco, Eric en ik. Bij de kerk stond de blue train groep naast ons. Ziet er toch wat professioneler uit met allemaal dezelfde kleding. Maar eenheid past niet zo bij onze ploeg. Toch beetje een vrijbuitersgroepje.
In jet begin namen Jan en ik net kopwerk voor onze rekening. Beetje uit zelfbescherming om het tempo in het begin niet te hoog laten oplopen. Met Emiel, Olaf en Martin op kop weet je zeker dat het zeer gaat doen en dat alles op een lint getrokken wordt. Tot het fort in de Beemster netjes twee aan twee gereden. Daarna begon Emiel vaart te maken en trok de boel op een lint. Niet leuk voor de jongens achterin want door het lint kom je snel op de kant te zitten. Gelukkig daarna enkele pogingen gedaan om weer twee aan twee te rijden, toch stuk prettiger. En is het motto van de xl rit niet, iedereen moet mee kunnen?
De wind was best wel aanwezig, gelukkig draaide we steeds meer naar het oosten toe zoadat we beetje rugwind hadden. Bij Spanbroek even een hohoho. Iets te hard en dat vonden de jongens achteraan niet leuk. Iedereen weer bij en direct door naar Berkhout. Daar raakten we Marco kwijt. Niemand had het in de gaten maar kennelijk had hij voor zichzelf de conclusie getrokken dat het te hard ging en besloot hij alleen verder te rijden. Jammer want ik had graag de hohoho weer gehoord. Ik keek beetje scheel van vermoeidheid en de benen begonnen al aardig vol te lopen.
Toch beetje rotgevoel dat Marco eraf was en we vertrouwde het niet helemaal. Hij zou toch niet in de berm liggen? Dus terug gereden maar hem niet gevonden, achteraf bleek dat hij afslag had gemist en rechtsoor naar Hoorn was gereden. Tja dan kun je lang zoeken.
Op het bekende stuk dijk naar Edam ging de gaskraan vol open. Het beste was bij de meesten er wel af. Alleen Olaf trapte onvermoeibaar door en hij won de sprint bij Edam.
Na de koffie was de wind een stuk harder. Omdat er een loop in Middelie was, reden we een lusje extra. Op de dijk vond Rick het tempo te langzaam en voerde hij het tempo op. Met zijwind passen er maar 5-6 man op de dijk, een tweede waaier wordt nooit geformeerd. Dus ik ging er als eerste af, daarna Eric en Jan. Samen met Ron en Martijn reden we een stuk achter de koplopers aan naar Purmerend. Deze koplopers maakte geen vrienden bij de tegenliggers. Pas op het laatste moment uitwijken naar rechts, om zo lang mogelijk van de voorganger te profiteren, tja ik zag een paar bijna botsingen. Jongens maak toch beetje ruimte. Blijf bij tegenliggers tot de wegas en kom niet op de andere weghelft.
Bij de stoplichten leken we weer aan te sluiten, echter hij sprong met op rood. Dat was voor Jan en Eric geen reden om te stoppen en zij schoten op de ouderwetse OKP manier de kruising over en sloten weer aan. Ik was te braaf en heb alleen mijn rit naar de Zuiderweg volbracht. Ron en Martijn zaten in mijn wiel maar kozen denk ik voor de kortste weg.
Dan nog kleine update over Mike. Dank aan degene die hem gesponsord hebben voor het goede doel. Vorige week in Bormio was dus het fietsevenement van Forza4energy4all waar Mike en zijn klas aan mee deed. Het team heeft 17.400 euro opgehaald voor onderzoek naar een medicijn tegen stofwisselingsziekte. Tijdens de week hebben we 5 dagen gefietst. 2 dagen zelf en 3 dagen met het evenement. Doordat de Gavia en de Stelvio gesloten waren vanwege rotsblokken op de weg moest er een beetje geïmproviseerd worden met de routes. Gedenkwaardige rit de Mortirolo op in de stromende regen. Petje af voor de leerlingen dat ze allemaal boven kwamen ( de variant vanuit Grossio). Mike had een moeilijke start van de week, alles was nieuw en een vast dagelijks ritme zoals thuis was er niet. Uiteindelijk heeft hij alle 3 dagen met Forza de bergen omhoog gefietst. Afdalen hebben we niet met hem gedaan, te weinig geoefend en hij at gewoon te weinig. De laatste klimdag kwam hij op zijn tandvlees boven. Het is een bijzondere en speciale week voor hem geworden. Ik ben erg trots op hem en ik hoop dat hij, ondanks de stress die hij gehad heeft, ook een superweek heeft gehad.
Hij zou graag door willen gaan met fietsen want hij vindt het leuk. Financiële middelen ontbreken echter. Ik ben dus voor hem op zoek naar een fietsje, maat 56. Kijk eens om je heen en weet je wat? Laat het mij even weten.
Peter
1 september 2019
Net terug van vakantie en aardig wat kilometers in de benen, paar dagen rust gehad dus ik had er vertrouwen in. Maandag vertrek ik samen met een collega, 8 leerlingen en 3 ouders naar Bormio om mee te doen aan ForzaEnergy4all. Ik had daar vorige keer over geschreven, over Mike. Hij heeft inmiddels al zijn trainingen achter de rug, het zijn er 70 geworden en hij heeft 2400 km afgelegd om zich voor dit evenement voor te bereiden. En nu is hij er klaar voor, op mijn vraag of hij er zin in had moest hij even nadenken. Na enige tijd kwam er een antwoord: in het fietsen wel, de rest weet ik nog niet. Menig ander leerling reageerde altijd andersom, wel zin in de randzaken maar het fietsen zagen ze altijd als een berg tegenop. Komende week gaan we het zien en ik hoop dat ik Mike een mooie week kan bezorgen. Wil je hem nog steunen? Graag, ga naar https://actie.energy4all.nl/actie/mike-beets en maak een paar euro over.
Maar nu verder met de OKP rit. Zoals gezegd aan de voorbereiding zou het vandaag niet liggen. 2 weken in de bergen gereden en nu weekje rust gehad, ik moest gewoon goed zijn. Bij de kerk een sterke ploeg met erkende hardrijders zoals Romke, Nico en Olaf. Jack was er ook weer, De twee Jannen, Eric en ik. Onderweg pikte we Emiel en Martin op. Vanaf de start mochten Jan en ik het kopwerk doen, dus rustig keuvelend reden we naar Purmerend en ik dacht dat het een echt kalm zomerritje zou worden. De brug stond open dus we kregen nog meer rust. Eenmaal op de dijk was het echter gedaan met het kalme tempo. Nico begon met het tempo op te voeren en omdat de wind van een beetje opzij kwam ontstonden er gelijk problemen. Er passen maar 5-6 renners op de dijk en de rest rijdt dan op het kantje. Een tweede waaier zou handig zijn maar die werd even niet opgezet. De Jannen kozen een goede positie, Jan 1 ging lekker op plek 5 zitten en Jan 2 stoof het groepje voorbij en plante zich vooraan ertussen. Achter Jan 1 zaten we dus niet goed, op de kant en harkend om bij te blijven. Er viel een gaatje, Jack liet lopen. Ik erover heen maar kreeg het gat niet dicht. Wilde nog hoho roepen maar ja OKP wacht op niemand. Probeerde het nog een keer maar kon niet aansluiten. Eric sprong uit mijn wiel en haalde het wel, toen hij echter aansloot zag ik Jan 1 lossen uit het groepje. Het ging te hard voor hem. Niet lang daarna moest Eric zijn heroïsche strijd ook staken en raapten we hem op. Effe wachten op Jack en we hadden een mooi C groepje om de rit te vervolgen. In de verte bleek ook Jan 2 het tempo niet aan te kunnen en hij sloot ook bij ons aan. Hadden we toch een tweede waaier.......echter wel met een gat van een paar honderd meter met de kopgroep. Dat kan volgende keer beter.
Wij draaiden prima rond maar wisten dat we nooit meer de andere zouden bijhalen. Jan 2 sputterde letterlijk nog wat tegen. Hij reed hard op kop maar had een lekke band, de latexmelk druppelde uit zijn tublessband en spetterde tegen de rijder achter hem op. Was dus geen pretje om achter hem te rijden. Gelukkig hield de band het uit en haalde hij Edam. Uit betrouwbare bron had ik vernomen dat Emiel de sprint had gewonnen, maar hij starte niet bij de kerk, dus telt het niet, toch?
De koffie was dit keer van Lars, hij wordt vader en trakteerde het hele terras. Dank je wel Lars.
Na de koffie een stevig windje tegen. Nu had ik goed opgelet en de slag niet gemist. Bij de afslag naar Middelie gelijk aangesloten. Onderweg verloren we wel een paar mannen, Marco en Aart moesten lossen. De wind was lastig en achteraan zat je niet lekker. Jan 2 en Jack waren met de B mee. Uiteindelijk reden we weer met Emiel, Olaf, Romke, Eric Jan 1 en ik verder. Bij de kruising naar het viaduct zagen we de b al in de rug, zij waren opgehouden door een valpartij. Veroorzaakt doordat een eendje wijd door de bocht ging. Gelukkig viel de schade mee en kon iedereen op de fiets verder.
Eric reed op kop naar het viaduct, niet handig als je een paar snelheidsmonsters achter je hebt. Olaf, die het vandaag “rustig aan” deed, gaf er een snok aan en dat was het einde van Eric. De rest volgde wel en uiteindelijk won Romke het eindsprintje.
Tja, nu hoop ik dat mijn supercompensatie volgende week is want vandaag kon ik niet mee.
Peter
18 augustus 2019.
Na een maandje afwezigheid in verband met vakantie enzovoort herpakte ik mijzelf vandaag. Er waren 3 opties: ten eerste om 9 uur aanpikken voor de lange rit, ten tweede om tien uur in Purmerland starten en ten derde lekker thuisblijven, omdat er twee kleinkinderen rondhangen, het enigszins regent en dan lafjes de niet afgekeken Netflixfilm Elisa en Marcela afronden. Ik vermande mezelf en koos voor optie 2.
De nieuwe fiets (Giant TCR Advanced Disc 1 Beekhoven Bikes) bleef in de schuur aan de haak vanwege de verwachte regenval. Toch stond er ondanks de alarmerende voorspellingen van Weeronline een groot peloton bij het bushokje.
En deze dag was bijzonder. Teun vierde zijn 80ste verjaardag. De enige renner die op deze leeftijd deel uitmaakt van ons peloton. En dan die drive! Gehuld in een pak met lokale sponsors erop zette hij zich op kop en duldde slechts zijn assistente Joan naast zich. De heer Ankoné uit Warnsveld, die deze week in Geleen het werelduurrecord voor 80 plussers boven de 30 uittilde heeft mazzel, dat Teun andere ambities heeft. Anders zou Teun dit record aan flarden rijden. Op één been en twee vingers in zijn neus. Het gerucht ging dat er gebak aan te pas zou komen, anders zou ik de massale aanwezigheid bij dit weer niet kunnen verklaren. Teun koos voor een rondje koffie en in mijn geval zelfs voor een dubbel rondje. Deze ronde ontspon zich als een SBS-rampenfilm. Zo één waarbij ogenschijnlijk een zomerse dag relaxt begint. Mensen kuierend op weg naar het strand, een beetje loom op een lakentje hangen en langzamerhand hoor je aan de aanzwellend dreigende muziek dat er of een monster aankomt, of dat een tsunami het totale toeristenvolkje opslokt en kilometers verder weer uitspuugt. Zoiets dreigde bij ons ook. Na een uiterst ontspannen aanloop, geleid door de eerder genoemde Joan en Teun, opende Aart met een splijtende demarrage. Slechts Willem Ansink reageerde en ik besloot in zijn kielzog mee te sluipen. Per slot van rekening moet er wel even getest worden of de hoogtestage in Frankrijk zich ook in klinkende munt zou uitbetalen. Aart reed werkelijk fenomenaal. Willem, de oude krijger, beet zich vast in het wiel en na enige tijd namen we ook over. De benen van Aart maalden als zuigerstangen in een oude motor rond. Willem maakte een fitte indruk en achter ons was langs de IJsselmeerdijk niemand te bekennen. Een sensatie leek binnen handbereik. Willem nam met verve de horde Schardam en ik liet hem zijn beurt afmaken met de helling naar beneden. Ik nam over en in de bocht naar links hoorde ik een Hitchcock-achtige tune. Er naderde een oude Benz en deze dreigde voor ons langs het weggetje naar rechts in te slaan. De verwarring sloeg toe, Willem toucheerde met het voorwiel het achterwiel van Aart en achter mij hoorde ik gekraak en gekerm. Willem was op het asfalt beland en even ontstond er een onzeker makende verwarring. Hoe groot was de schade voor Willem. Toch geen gebroken heup?!? Gelukkig kon Willem zelf opstaan en bleek hij een opengeschaafde elleboog te hebben. Inmiddels haalden de achtervolgers van de B en de A-renners van de lange rit ons in. Willem wilde weer op de fiets, maar hij bleek een probleem met de voorderailleur te hebben. Nico ondersteunde met een miniatuur gereedschapssetje en uiteindelijk repareerde Willem het euvel met het draaimechanisme in de versnellingskabel. Op het binnenblad hervatte hij de terugrit. Martijn Krook en Nico zetten zich op kop en dirigeerden ons naar Edam. Tot zover mijn verslag, want ik reed verdomme lek. Niemand hoefde op mij te wachten. Het is erg prettig om te merken hoe behulpzaam de mensen zijn. Alle renners die passeerden boden hulp aan. Toen ik opstapte, kwam Martijn Krook mij tegemoet om te kijken of hij iets voor mij kon betekenen. Dat moet er één van Tempo Team zijn👍. We arriveerden bij de Gevangenenpoort en normaal gesproken zou je zeggen: de koffie sla je over en meteen aanpikken. Helaas stond ik weer plat en ben ik maar het café ingegaan in verband met het koffieaanbod van Teun. Een uurtje later was ik thuis.
Een woord van dank aan Karl de Boer, die geheel belangeloos een bandje aan mij afstond. Ik had hem nodig!
Hans Wierda
11 augustus 2019
Nu, zoals hij zichzelf duidt, de oudere jongere, Peter op vakantie is, ga ik maar een poging wagen een verslag te schrijven. Het wekelijkse verslagje die tijdenlang door HansW gemaakt is. Maar Hans zien we niet heel vaak meer meefietsen bij de A. Waarom het verslag alleen verbonden is aan de A-rit, is mij overigens een raadsel. Maar goed, Hans schrijft daarmee de verslagjes niet zo vaak meer. We dachten ooit met het binnenhalen van een journalist een aangewezen persoon hiervoor gevonden te hebben, maar die blijkt er liever les over te geven en podcasts te maken. Toch fijn dat Peter het schrijven zich eigen gemaakt heeft en elke week weer over de sores van (vooral) de A-ploeg schrijft. Maar zoals gezegd, die oudere jongere is op vakantie.
In Oostzaan stonden Nico, JanL, Eric, Dirk en ik aan de start. Even later sloot Jerry nog aan. Hoewel dat van korte duur was. Op De Haal demarreerde hij alweer. Nu ben ik persoonlijk geen fan van het jakkeren of koersen door dorpen/steden, met zijn kruispunten, stoplichten en medeweggebruikers, maar blijkbaar vindt niet iedereen dat. Gelukkig zijn we als achtervolgende groep nog tamelijk rustig door Purmerend gereden en ging na de brug op de Oostdijk pas de gaskraan open. Vooral Rick had veel gas. We moesten toen al wel een minuutje naar Jerry dichtrijden. (info flyby)
Helaas had de stormachtige wind van gisteren de Oostdijk bezaaid met afgebroken takken, waardoor het niet fijn was om achterin de groep te zitten. Na een kopbeurt kon Dirk daardoor niet direct aanhaken en was daarmee gezien, niet veel later ook Eric. Jerry werd weer bij Oosthuizen ingerekend.
Op de IJsselmeerdijk kwam Eric weer aansluiten, Dirk verkoos de vroege koffie.
Het was wel afzien in de wind richting Edam. Jerry deed nogmaals een poging om weg te komen, maar die mislukte. Uiteindelijk mocht hij wel al zijn inspanningen bekronen met de Edammerwinst.
Na de zeer welkome koffie zijn we rustig aan het tweede deel begonnen, helaas voornamelijk wind tegen. Ondanks dat we met een wat grotere groep waren, bleven we met dezelfde rijders vooraan draaien. Rick had en gaf nog steeds het meeste gas. Aan hem de zeer verdiende winst op de Zuiderweg.
Snel (wind mee) naar huis.
Groet, Olaf
4 augustus
Allereerst wil ik de mensen bedanken die mijn verhaaltje van vorige week hebben gelezen en een donatie voor Mike hebben gedaan. Zijn opbrengst is met 100% gegroeid. Heb je nog niet gedoneerd? Doe het alsnog en geef Mike daardoor nog meer zelfvertrouwen en moraal.
Vandaag bij de kerk slechts 4 man: Jan, Jan, Ron en ik. Onderweg pikte we Martin nog op, hij was net terug van vakantie. Komende week zullen er wel meer van vakantie terug komen en gaat het groepje wel weer groter worden.
We begonnen rustig met zijn vieren, maar toen Martin erbij kwam ging het tempo omhoog. Toch vreemd welke uitwerking sommige personen hebben op het groepsgebeuren. Kennelijk haalt Martin het beste in ons naar boven😉.
We hadden alle bruggen mee, dat is wel eens anders in deze tijd van het jaar. Veel pleziervaart in de vaarten en kanalen dus menig maal staat er wel een brug open. Op de dijk na de woonboten werd er lekker doorgereden. Er werd goed overgenomen en we draaide lekker rond. Jan en Martin hadden de beste benen, hun beurtjes waren net wat harder dan die van de rest. De wind was niet hard en redelijk gunstig zodat het tempo hoog bleef. Aan het eind bleef Martin hard rijden en zelfs mijn aanzet tot iets wat een sprint zou moeten heten werd eenvoudig gepareerd. Martin was dus eerste in Edam.
Na de koffie gelijk een splitsing bij het fietstunneltje. Er bleek een hele groep recreanten doorheen te moeten. Het eerste deel van de OKP was er dus al langs en het tweede deel van de groep had gelijk een flinke achterstand. Pas bij de volvo garage haalde we ze weer bij. Aart werd onderweg nog aangevallen door een insect, kneep in zijn remmen om het ondier te verwijderen. Ondertussen reed de rest door, ja we wachten op zondag nog steeds niet. Nico reed nu ook mee tot de finish in de Wijdewormer. Die kan je er best bij hebben hoor, zijn beurtjes waren hard en hij joeg het tempo aardig omhoog. Weer waren we met vijf, Jan, Jan, Ron, Nico en ik. We draaiden weer lekker rond en ik had kennelijk nog het meest over want won de sprint, nou ja niemand ging achter mij aan toen ik iets harder ging.
Volgende week ben ik op vakantie, kijken wie dan een stukkie kan schrijven.
Peter
28 juli 2019
Vandaag eigenlijk niet zoveel te melden. Bijna de hele A ploeg is op vakantie, slechts Jan, Jan en ik stonden aan de start. Onderweg kwamen we Tom de Goede tegen die net als ons, bij de brug in Purmerend moest wachten. Of ie met ons mee mocht rijden😏, vroeg hij. Nou dat hebben we geweten, meer dood dan levend achter zijn wiel gehangen. Uiteindelijk dus een snel rondje gereden en aardig naar de kloten gegaan.
Maar ik wil het eigenlijk over Mike hebben. Mike is een leerling van mij, ik geef LO (zeg maar gym) aan hem en mijn collega BSM (keuzevak, meer leren over sporten en organiseren). Mike heeft het vak BSM gekozen op aanraden van zijn mentor, die vond dat hij met dit vak nog het meest aan vaardigheden kon bijleren. Nu moet je weten dat Mike een leerling is met een zogenaamd rugzakje, Mike is geen doorsnee leerling zeg maar. Op sommige gebieden is hij heel goed en op andere gebieden heeft hij het heel moeilijk. Mike is een autist en heeft moeite met het sociale verkeer. Taal is ook lastig, hij begrijpt niet alles wat je zegt, neemt het soms letterlijk en heeft een wat kleinere woordenschat.
Bij BSM moet hij veel samenwerken, voor groepjes staan om instructie te geven en natuurlijk iets leren over de achtergrond van bewegen. Voor een autist geen geringe opgave en met heel veel geduld en extra aandacht slaat hij zich aardig door het programma heen. Je ziet hem vorderingen maken, je ziet hem groeien maar je ziet ook waar hij nog veel moeilijkheden heeft. Bv het fietsproject voor goede doelen. Dit jaar gaan we voor de 9e keer meedoen aan een fietsuitdaging voor een goed doel. Dit keer voor kinderen met een enrgiestofwisselingsziekte waar nog geen medicijn voor is. Mike heeft geholpen met het organiseren van een sportdag waarmee geld is opgehaald voor dit goede doel. Maar hij moet ook zelf iets organiseren of via een netwerk sponsorbedragen binnen te halen. En dat is nu erg lastig. Mike vraagt immers niets, weet niet hoe hij dit moet aanpakken. Hij krijgt wat hulp van ouders, klasgenoten en docenten maar jezelf verkopen, delen wat je aan het doen bent dat is niet iets dat erg lukt.
Trainen daarentegen doet ie als een dolle. Heel contentieus traint Mike vanaf eind april minimaal 2x per week op de fiets. Inmiddels heeft hij al 48 trainingen afgewerkt en ruim 1500 km gefietst. Ik heb nog nooit een leerling gehad in die 9 jaar, die de training zo precies heeft opgevat, autisme heeft zo zijn voordelen.
Maar wat ik nou tof zou vinden als jullie Mike met een donatie zouden willen steunen, deel de link met vrienden en bekenden. Maak een paar euro over naar het goede doel en laat Mike groeien in zijn zelfvertrouwen. Mike is speciaal en hij verdient gewoon wat extra aandacht en hulp.
Steun hem op https://actie.energy4all.nl/actie/mike-beets
Dank voor jullie steun.
Peter
14 juli 2019
Wij Nederlanders kennen in de zomer geen nationale feestdag zoals de Fransen dat vandaag wel hebben. Maar eigenlijk is het elke week bij de OKP feest. Is het niet omdat er extra hard gereden wordt dan is het wel omdat er altijd wel wat gebeurd.
Vandaag klein groepje bij de kerk, slechts 6 man. Op de Haal nog lekker rustig en na de stoplichten in Purmerend het gas erop. Ik was beetje bang voor de wind. Schuin tegen en ik hoopte dat er genoeg ruimte op de dijk zou zijn zodat ik in het laatste wiel zou kunnen aanklampen. De tijd dat ik op kop reed ligt achter mij, de benen missen de kracht om daadwerkelijk bij te dragen aan het op gang houden van het groepje. Olaf, Jerry en Romke waren duidelijk in goede vorm en de sterkste schouders moeten het meeste doen, toch?
Onderweg haalde we de B in, daar had een fikse valpartij plaatsgevonden. Percy met krom achterwiel, Aart met paar gekneusde ribben (viel weer op dezelfde kant als paar weken terug) en een paar anderen met een gedeukt ego. Gevolg was dat het een rommelige rit werd. Enkele B rijders probeerde aan te haken bij ons en dat gaf wat onrust. Normaal weet je wel hoe iedereen rijdt en hoe iedereen stuurt, maar met wat vreemde “eenden” in de bijt is het altijd even zoeken. Uiteindelijk ging het zo hard dat het oorspronkelijke groepje weer over bleef met enkele waardevolle aanvullingen uit de B. Dirk, Lars, Marc, Rob en Ruben konden bijblijven.
Vanaf Scharwoude kregen we de wind in de rug en deden ze vooraan het gas echt open. Marc was het eerste slachtoffer. Ik volgde al snel daarna en pikte later Jan en Dirk op. Gedrieën probeerden we de aansluiting weer te vinden, helaas viel het vooraan niet stil en langzaam verdwenen ze uit zicht. We trapten ons het apezuur en bleven zicht houden op de kopgroep, pikte Rob en Lars op en zagen De andere Jan uiteindelijk ook capituleren. Geen idee wie er gewonnen had maar chapeau voor de kleppers vooraan. Sterk gereden heren.
Na de koffie gelijk op redelijk tempo weggegaan. Op de dijk windje mee dus werd er weer hard gereden. Olaf reed lek, ook met tubeless kan dat en moest ons laten gaan. In de Wijdewormer haalden we de blue-train groep in, enkele sloten bij ons aan. Ik was dankbaar daarvoor, toch weer enkele extra motortjes. Uiteindelijk won de sterkste, Jerry ging als eerste over de meet. Al zat Jan in zijn wiel en had hij nog snelheid genoeg, hij liet de winst aan Jerry. Het is niet elke dag feest voor de Leegwaters, ze geven ook weleens kadootjes.
Peter
23 juni 2019
Na de kortste nacht was dit waarschijnlijk de langste rit qua duur dan. Klein groepje bij de kerk: wie ontbraken? kKussers, vakantiegangers, vaders met sportverplichtingen van de kinderen, stiekem toch bij de B, stappers, uitslapers en wat al niet meer als reden om vandaag ergens anders te zijn. Even goede vrienden hoor, we zijn immers een clubje zonder verplichtingen.
Nico, Olaf, Jan, Eric en ik hadden een rustige start, met 31/32 per uur naar Purmerend. het gaat wel eens rapper bij de OKP. Onderweg pikte we Emiel op en bleven we nog rustig door peddelen.
Vanaf de woonboten kwam ons een stinkende benzinelucht tegemoet. Dachten eerst dat een boot in de ringvaart zijn tank open had. Voor ons reed een auto maar dat was een elektrische en die kon het ook niet zijn. Bleek het een oldtimer cabriolet te zijn die paar km voor ons reed, hij had een lek in zijn tank. Toen wij vlak achter hem reden zagen we gewoon de benzine uit de onderkant van zijn auto lopen. Voordeel van een cabriolet is dat je de bestuurder heel makkelijk kan aanspreken. Hij zette zijn auto langs de kant en op de terugweg vanuit Edam was zijn euvel nog niet verholpen. Stond nog steeds in de berm.
Nu we eindelijk weer frisse lucht hadden werd er direct vaart gemaakt. Olaf, Nico en Emiel hadden de sterkste benen en bepaalden het tempo. Eric en ik namen soms voor de vorm even over en Jan had de rol van de andere Jan overgenomen (hij won alleen de sprint niet). Je kon merken dat het goed weer was, veel auto’s, motoren en ander fietsverkeer op de dijk naar Edam. Opletten dus en in een rap tempo reden we op de finish af. Het rustige begin had kennelijk voor extra energie gezorgd bij de anderen, ze vlogen gewoon. Maar uiteindelijk won de sprinter van ons groepje in Edam. Hij mag dan niet de sterkste rijder zijn, als het op sprinten aankomt is Eric een geduchte rijder. Hij won dik.
Na de koffie reden we direct in flink tempo door. De wind in de rug maakte dat we een snelle tweede etappe hadden. Doordat de B voor een open brug moesten wachten haalden wij ze al in Neck in. De Zuiderweg werd een mooie racebaan, met 50 in het uur naar de finish. Olaf maakte het karwei netjes af.
Met vriendelijke groet
Peter van Diepen
16 juni 2019
Vandaag de XL rit en dit keer zonder Olaf (op zoek naar zijn ouders), Dirk (slaapt uit en wacht op hogere temperaturen), Jack (is bouwvakker geworden, klust bij in het weekend) en Jerry (rijdt zijn eerste criterium in de Westerstraat). Gelukkig bleven er genoeg andere kleppers over: Martin, Hans, Jan, Renzo, Paul en zijn maatje, Hans, Jan, Ron, Aart, Emiel en ik. Opvallend vond ik dat de schijfremmen toch langzaam gaan doorkomen: vandaag waren het er al 5, naast 7 elektronisch geschakelde fietsen.
Bij de xl rit is het motto samen uit, samen thuis en een sociaal ritje waar iedereen mee zou moeten kunnen. Het begon goed en in normaal tempo. Maar net voor Purmerend viel er een gaatje, beetje oponthoud bij het fietspad en het oversteken. Vooraan werd er flink doorgereden en achteraan moesten alle zeilen bijgezet worden om het gat dicht te rijden. Pas langs de ringvaart van de Beemster was de groep weer compleet. De toon was gezet en ik voelde dat er iets in de lucht hing. Op de Volgerweg barste de bom. Renzo gaf een snok en trok alles op een lint. Martin en Emiel hadden goesting en Jan was het slachtoffer. Hij reed lek (zei niets en ging rustig bandje verwisselen) en pas bij de Rijp kwamen we erachter. Ik voelde mij toch beetje lullig, samen uit is ook samen thuis en draaide om. Kijken waar Jan was, Renzo deed hetzelfde maar we hebben Jan nooit meer gevonden. Dus maakte Renzo en ik er een alternatief rondje van en reden bij Bobeldijk de groep weer tegemoet. Daar bleek dat ze aardig hard hadden gereden, blikken stonden strak en geconcentreerd. Aart hing meer dood dan levend achteraan de groep, het snot rond zijn mond. Als zijnde Eric Breukink in zijn beste dagen. Hij mompelde nog iets van social ride, aan mijn hoela ik heb ruim 35 gemiddeld op mijn teller staan. Hans was er ook al af, zag denk ik de bui al hangen en was naar Wijk aan Zee afgeslagen om zijn familie te bezoeken.
Bij Scharwoude kwamen we ook Jan weer tegen, was na de lekke band naar huis gereden om nieuw bandje te halen en bij de B aangesloten. Hij had niets gezegd omdat hij de groep niet wilde ophouden en niet graag op zijn vingers wordt gekeken als hij bandje moet verwisselen. Kan ik mij iets bij voorstellen, 11 priemende ogen die jouw zien prutsen omdat de band er net niet soepel op wil gaan.
Net voorbij Schardam kregen de kleppers weer goesting. Ondanks de tegenwind ging het gas erop en werd er boven de 40 gereden. Onderweg pikte we een triatleet op, die reed eerst stukje mee in de groep. Daarna vond hij ons maar stumpers denk ik en gaf hij er even een snok aan. De teller liep op tot ruim 45 en ik moest op mijn tandvlees bijten om bij te blijven. Daarna deden Ron, Martin en Emiel het nog eens dunnetjes over. Laagvliegend bereikte we Edam en Renzo won de sprint, wie anders.
Na de koffie met klein groepje de a route gereden. Ik ben in Purmerend afgehaakt, moest ook nog beetje timmeren en schilderen.
Al met al leuk dagje gehad maar als we het groepje bij de xl groot willen houden moet er wel wat meer rekening met elkaar gehouden worden anders vrees ik dat het snel een xl small wordt.
Peter
9 juni 2019
Na een stormachtige zaterdag hoopte ik dat het weer op zondag iets beter zou zijn. Dat was gelukkig ook zo, droog en zonnig en een niet te hard briesje. Bij de kerk een man of 7, de oudste iets van 65 en de jongste 19. We begonnen rustig twee aan twee, maar Jerry wilt strijd en gaf op de Haal gas. Het spel was op de wagen en gelijk zag je wie er goesting had en wie vandaag alleen zijn karretje zou aanhaken.
De wind in de schuin in de rug, onderweg op de dijk naar Oosthuizen wat extra hulp van een groepje dat we inhaalde. Snelheid liep op tot 50 per uur, er viel een klein gaatje maar bij het oversteken van de autoweg werd er even netjes op elkaar gewacht en kon iedereen weer aansluiten. Vanaf Scharwoude wind tegen, tempo ging iets omlaag maar er werd nog stevig doorgereden. Ik voelde mijn benen in ieder geval wel. De eindsprint werd door Jerry ingezet, Martijn volgde en het leek dat ze een gaatje hadden. Maar de groep reageerde uiteindelijk toch en de oudste van het peloton won. Bij de koffie een vol terras, de vele geparkeerde fietsen maakte het lastig om voor iedereen een zitplaats te vinden. Ik denk dat iedereen aardig relaxed was want zelfs de a groep kon zijn koffie rustig opdrinken en nog een praatje maken. Dat is wel eens anders. Ik zat naast de heer Rooks. Ik moet zeggen dat dat wel wat met mij deed, als klein jochie was hij toch een soort idool voor mij. Bolletjestrui winnaar, Alpe d’Huez winnaar en een klasbak in de bergen. Maar een paar woorden met hem wisselen ging mij toch te ver, geen idee waarover ik het zou moeten hebben. Ik als gewone sterveling die elke week wielrennertje speelt maar geen deuk in een pakkie boter rijdt. Onderweg nog met Jerry gehad over de gemiddelde snelheid van het werelduurrecord, 55 km/u. Wij reden op dat moment ergens tegen de 50 en houden dat 1 á 2 minuten vol en dan nog met de wind in de rug. Stelletje prutsers zijn we eigenlijk. Maar wel prutsers die elke week lol op de fiets hebben, dat is ook wat waard.
Na de koffie weer het vertrouwde rondje naar de Wijdewormer. Ik haakte eerder af, had nog wat timmerwerkzaamheden te doen. Uit betrouwbare bron vernam ik dat Jerry de sprint won. Dat belooft wat voor de ronde van de Westerstraat.
Peter
26 mei 2019Voor de rit werden we op de MO app opgeroepen allen mee te rijden want er waren vele kleppers niet aanwezig, de oproep gedaan door" hij die de benen niet voelt", kreeg respons want zowel Bas als Aad reageerden. Ik was al blij want er zou wat rustiger gereden gaan worden lekker want ik was ontzetten moe uit mijn bed gekomen , niet zwaar getafeld!.
Aanwezig, "hij die zijn benen niet voelt" , Jan L, Aad, Bas, Eric , ondergetekende en onderweg opgepikt een renner van Ulysus , en Emiel. Even een opmerking zowel de Ulysus renner als Emiel waren niet van de afspraken op de hoogte en het werd ze ook niet verteld. De Ulysus man keek aanvankelijk de kat uit de boom , de rest deed een heel klein beetje met "hij die de benen niet voelt" mee, op de dijk naar Oosthuizen belandde Aad in een goed doorrijdende groep voor ons doordat hij in Purmerend was afgestoken om een beetje te anticiperen op wat ging komen, de wind stond in de rug er word door de man van Ulysus flink overgenomen, jonge gast (35jr?) en ook Emiel had er zin in, maar "hij die de benen niet voelt " dacht dat ook Bas wonderbenen had vandaag maar die kwam tot drie keer op een gat te zitten bij 46km pu, en ik met de slechte benen maar roepen ho , ho!
De man van Ulysus vond het welletjes en reed in zijn eentje het gat naar de groep van Aad dicht en wachtte vervolgens bij Oosthuizen op ons. na de oversteek ging Bas de kortere route en dat was voor "hij die de benen niet voelt "het sein om eens flink door te trekken, Ik op de kant en Eric daar nog achter en wel hoor gelukt, wij eraf.
Altijd tof dat er toch weer word gewacht, dan de dijk op wind beetje tegen/zij de man van Ulysus vind het welletjes en begint een een solo , de rest neemt van elkaar over nou ja , Emiel was de enige denk ik, ikzelf begin aan mijzelf te twijfelen, en voel dat het er vandaag totaal niet inzit, en besluit even na het gemaal de boel te laten lopen , later hoorde ik dat Ulysus nog bijgehaald is maar dat hij toch nog de sprint won?
Ik had het helemaal gehad met die grapjas "hij die de benen niet voelt" en toen ik ook nog Renzo de verschrikkelijke op het terras zag besloot ik maar met de B terug te rijden wat naar ik later begreep niet zo onverstandig was , Aad sloeg nog wel rechtsaf maar heeft nimmer meer de aansluiting kunnen vinden en kwam ( wij zaten al bij het zaanse hoekje) totaal uitgepierd alleen en op flinke achterstand aan.
Maar het was weer gezellig!
19 mei 2019
Eindelijk de temperatuur weer wat hoger, afgelopen weken vond ik het maar fris. Weekje in Limburg geweest en zelfs sneeuw op mijn tentdak gehad. Nu dus temperaturen boven de 15 graden, korte mouwenweer.
Bij de kerk een grote groep, 15 man. Dat was weer een tijd geleden dat de groep zo groot was. Het windje was toch wat harder dan ik gedacht had en er moest tegen wind best wel gewerkt worden. Met de wind op schuin tegen op de Volgerweg werd het lastig. 1 waaier met een lang lint en iedereen op de kant ging het niet zo lekker. Achteraan werd er flink afgezien, een tweede waaier zou beter geweest zijn. Nu was Eric het slachtoffer. Even dacht ik dat er doorgereden zou worden, maar het motto van de XL rit is toch dat iedereen mee zou moeten kunnen rijden? Waarom dan zo hard als je ziet dat er mensen op de kant worden gezet? De beste rijders zitten voorin, daar gaat het allemaal heel gemakkelijk. Maar achteraan vallen de klappen, iets meer compassie zou op de stukken met tegen en zijwind prettig zijn. Want op deze manier wordt de animo voor de xl rit snel minder kan ik je vertellen.
Gelukkig werd er gewacht en kon Eric weer aansluiten. Maar gelijk weer gas geven, alles weer op een lint en op de kant gezet en hetzelfde liedje. Gelukkig was er een lange plaspauze. Met het klimmen der jaren moeten de okp leden wat vaker hun blaas legen en dat gebeurde nu bij Schermerhoorn. Daarna weer de groep bij elkaar en via een alternatieve route olv Eric B naar het keerpunt boven Wognum. Toen lekker de wind in de rug terug naar Edam. Onderweg nog even een incidentje. Bij een voorrangskruising toch effe wachten hoor. Je kan inderdaad een bochtje rechtsaf nemen maar de automobilist was terecht boos. De groep komt met snelheid de hoek omzeilen, hij rijdt op een voorrangsweg en moet door onze actie uitwijken terwijl er tegenliggers komen. Volgende keer toch maar stoppen daar, we rijden als een groep dan moet je ook even denken aan de rest achter je.
Vanaf Scharwoude was het ieder voor zich en god voor ons allen. De meeste hadden zich aardig ingehouden en nu mochten, volgens de ongeschreven regels van de OKP, alle registers open getrokken worden. De snelheid liep op tot boven de 55 per uur. Steeds meer karretjes moesten lossen en uiteindelijk bleven er 7 over. Rick was de sterkste en won van kop de sprint. Sprint? Niemand kon overnemen, hij reed gewoon bij ons weg.
Ons koffiehuis was dicht en omdat de meeste van ons nog andere verplichtingen hadden werd er direct doorgereden. In een gestaag tempo naar Purmerend alwaar ik afboog. Geen idee wie de sprint bij de Zuiderweg won. Maakt ook niet uit, lekker dagje gehad.
Peter
Hallo OKP
De rekening voor de site is weer betaald. We kunnen weer een jaar de verslagen lezen.
Bedankt voor alle donaties!
Groet Paul
12 mei 2019
Aangekomen bij de kerk in Oostzaan helemaal niemand, het was behoorlijk frisjes dan maar gelijk door de jongens tegemoet rijden, even verder tussen de geparkeerde auto's stonden de mannen de band van Jan L te repareren lek!
Olaf, Peter, Jack Jan L en ondergetekende konden na het euvel beginnen aan de rit, even later sloot ook Martin Daas aan. redelijk rustig begonnen we aan de rit, we mochten of moesten van de grote mannen allemaal overnemen en ons werk doen. Op een gegeven moment krijg je dan een beetje vertrouwen en denk je dat je toch alweer aardig rijd op mijn manier nam ik flink over , maar je word zo een beetje in slaap gesust , je weet het ook maar als ouwe zak wil je er niet aan. Jack was de enige die in het laatste wiel bleef hangen, hij wilde waarschijnlijk eerst eens goed weten hoe de benen voelden , thuis verbouwings perikelen en dan kom je weinig aan fietsen toe.
Dan het keerpunt de dijk op, wind mee het tempo zou omhoog gaan , aanvankelijk leek het erop dat we toch weer mee zouden draaien, beurtje Olaf, Jerry, Martin, IK, en Peter en toen Boem , ik hoor Jerry wat tegen Olaf zeggen en weg waren ze, Martin reageerde niet dacht aan Peter, Peter dacht aan Martin, ik dacht heel weinig en Jack dacht doen jullie het maar, o ja een naam missen we dan maar die zat natuurlijk wel mee het monster van het kalf Jan L.! In no time 20 seconden pakten ze, bij ons kwam de organisatie weer op gang maar te laat , Peter als eerste, Martin daarna konden het gat niet dichten waarna we kop over kop met zijn vieren gingen rijden, ook Jack wilde nu wel mee rijden. Ik vond dat we een geweldig tempo reden zo tussen de 44 en de 47 km maar al wat we deden we kwamen geen streep dichterbij, wel was daar opeens Jan L, gelost een wonder! Jan klaagde later dat ze er alles aan deden om hem eraf te krijgen gaatjes laten vallen en zo. Jerry was erg in zijn nopjes later want voelde zich vreselijk sterk, ik pobeerde nog "wacht maar af als jezelf 65 bent over 25 jaar!" Ik stel me zo voor dat Jerry dan wellicht nog steeds rijd en hopelijk goed en ja waar zitten wij dan is de vraag, volgens Jerry in het bejaarden tehuis, maar ik zou daar maar niet zeker van zijn waarschijnlijk kijkt hij tegen die tijd nog eens om, recht in het gezicht van Jan Leegwater......
Wie er van de twee de sprint won weet ik niet laat ze het lekker uitzoeken. Op de terugweg een rustig begin pas na afsplitsing werd er harder gereden, door met name Olaf , Jerry en Jack, Jan en Jan op de bagagedrager en dapperen die ook mee gingen o.a Bas, en Aad gelost, bij het hobrede bruggetje weer bijna bij en dan weer eraf , maar de open brug bij Purmerend bracht weer een oplossing alles bij elkaar, dan rest er nog een obstakel het viaduct, weer natuurlijk Jerry of Olaf het gas erop Jan L gelijk mee, ik voelde de inspanningen van de heenweg door mijn oude botten en kon niet meer aansluiten . Alleen Jack sloot aan. wie er gewonnen heeft weet ik weer niet , wel was ik zelf zo van het padje dat ik blij was met de steun van Bas en Aad op het laatste stuk!
Groet Jan Beekhoven
5 mei 2019
Het zag er aanvankelijk helder uit. Op de app meldde Marc Krook, dat het om een aantal verdwaalde buitjes ging. En gisteravond zei ik tegen Ron Smorenberg niet te gaan. Even herstellen van de klimkilometers in Zuid-Limburg. Mijn vrouw dirigeerde me echter naar buiten. Ik gehoorzaamde als een Mechelse herder bij de hondenbrigade. Er stond een grote groep bij het bushokje en ik wist niet zo goed hoe groot ik de ronde zou maken. Na de start werden we bij Weidevenne verrast door een hagelbui, die je op 5 mei niet zou verwachten. Hoewel er gisteren in Vaals een laagje sneeuw lag en in de Hoge Venen zelfs een pak van 10 centimeter. Afgelopen vrijdag reed ik daar met Jack, Ron, Astrid en Peter van Diepen. Het was al koud. Het kwik kwam niet boven de 8 graden uit. Maar we reden een schitterende route op de Garmin van Ron. Via Eupen naar Monschau en via een voormalige spoorlijn van Lammersdorf naar Raeren, de vroegere woonplaats van Morten Olsen, oud coach van Standard Luik en Ajax. De hagelbui was genadeloos en dwong een aantal vedetten naar huis terug. Ik zag de volledige Janbroers-selectie en aansluitend de Janbroers trendwatcher Janmaat aftaaien. Je weet natuurlijk nooit of zo’n accu een hagelbui aan kan. Maar afhaken was voor een groot aantal renners geen optie. Er was een sterke Ulysses delegatie met vader en zoon Krook, Jacco Jurriaans en Jan de Nijs. Ik koos zorgvuldig het wiel van Kees Schilder om optimaal uit de wind te kunnen zitten. Na Oosthuizen pikten nog eens 5 man uit Hoorn aan. Met daarbij Ruben, voorzien van een nieuw achterwiel ten gevolge van auto-aanrijding. Langs de dijk werd er hard doorgereden. Ik zag Kees Schilder en Ruben aan kop buffelen, terwijl ik achterin angstvallig de deur dicht hield. De snelheid lag steeds rond de 45 met toppen van boven de 50. Een compliment gaat uit naar Henk Scheutjens, die op 76 jarige leeftijd netjes tussen de wielen reed. In de laatste kilometer zag ik een lichte afscheiding ontstaan, een mannetje of 4 met daarbij Jan de Nijs en zoon Krook. Zoon Krook sprong weg en sloot winnend af. Na de koffie heb ik voor de comfortzone gekozen en reed ik terug met Fred Gnade, De Krooks en Aart Koster.
Hans Wierda
29 april 2019
Zondagochtend 8.00 uur, een vast ritueel: mijn vrouw gaat naar de sportschool en ik start de voorbereidingen: Buienradar checken, een klein buitje zal over Zaandam gaan, maar Purmerend niet halen en in de groeps-app ook nog geen afzeggingen. Inmiddels ook al drie keer in de tuin gestaan, het voelt fris aan en de straten zijn nog een beetje nat. dan fiets je al 40 jaar en twijfel je nog over je kledingkeuze. Lastige periode nu, de ene week kort-kort boven met temperaturen boven de 20 graden en de andere week weer dikkere kleding uit de kast halen omdat de dubbele cijfers niet in beeld komen. Tien over 9 ga ik de deur uit, windje tegen langs het NH-kanaal, voelt fris aan maar ik weet dat vanaf Landsmeer windje mee het beter word. Onderweg kom ik Jerry tegen die ook vaak met een omweg naar het startpunt in Oostzaan rijd, en zo zijn er wekelijks wel meer die eerst nog een blokje omgaan langs het kanaal. Bij het pontje pik ik mijn maatje Frans Braam op die na een kwakkelwinter zijn goede benen op Mallorca heeft teruggevonden. Samen rijden we naar Purmerland waar maar een klein groepje staat, op Strava was al te zien dat er diverse mensen in Limburg, Lanzarote of weer op Mallorca zitten. gelukkig komen op het laatste moment uit alle kanten nog renners en is de delegatie vanaf het Zaanse hoekje die op het laatst aankomt groot zodat er toch nog 25 man op pad gaan.
Paul en Percy loodsten ons op kop tot Oosthuizen over de dijk waarna Aart even vooruit ging rijden in zijn karakteristieke houding en liet zien dat hij weer was hersteld van gebroken ribben, helemaal blij dat hij weer mee kan fietsen zat hij later met een smile van oor tot oor in het koffiehuis bij ons aan tafel.
In een redelijk gelijkmatig tempo zonder de hardrijders en elektrische fietsers deze dag reden we als groep compleet het rondje met op de dijk een stevige wind tegen. Kees onze Volendamse tempobeul die ook nog onderweg veel werk verzet had won het sprintje in Edam. Vlak na ons viel een kleine A-groep binnen en het leek wel of de woorden van Peter van Diepen vorige week aangekomen waren want we bleven wat langer zitten dan normaal en reden ook nog eens vrij rustig gezamenlijk Edam uit, ook wel eens lekker om niet meteen volle bak in achtervolging te gaan na het tunneltje. Bij de splitsing voor Middelie ga ik bijna altijd naar links mee met de B maar het is toch altijd leuk om naar rechts te kijken wie de overstap maakt en zijn karretje aanhaakt bij de snelle mannen van de A en het risico loopt om te sneuvelen bij Hobrede. In Kwadijk en langs de woonboten een paar spatjes maar het zette gelukkig niet door, net als op de heenweg was groepsgevoel er weer en rustig keuvelend gingen we compleet Purmerend door. Bij afwezigheid van het Orakel van Landsmeer waren er ditmaal geen tactische manoeuvres in de Wormer voor het viaduct om weg te komen, zodat ook nu weer de groep als geheel richting Zaandam reed. Zelf was ik inmiddels rechtdoor gegaan bij de Zuiderweg om zoals altijd weer via Purmerland naar Purmerend terug te rijden.
Thuisgekomen, 75 km op de teller, fiets gepoetst en voor de televisie gekropen voor L-B-L met een Belgisch biertje, weer een topzondag dus.
Marc Krook
21 april ’19.
Wat een wielerweek! Twee onweerstaanbare zeges van Mathieu van der Poel. Alaphilippe uit het wiel gesprint in de Brabantse Pijl en in de Amstel Gold Race deelde hij zo’n mokerslag uit door uit een kansloze positie terug te keren, waardoor Alaphilippe zelfs nog door Fuglsang van het podium werd gehouden.
En wij hebben ook niet stil gezeten. Op woensdagavond reden we met Jan Leegwater, Jan Beekhoven, Olaf en Hildo de Gehaktdagronde (vrij naar Hildo). De anderen namen netjes over, maar ik moest om te overleven de beurten aan de anderen overlaten. Wat Olaf liet zien was overtuigend. Op de terugweg reden we van Grootschermer naar Wormerveer met een gemiddelde van 42 in het uur. Het leeuwendeel van het werk werd door Olaf opgeknapt.
En vandaag was de KPO XL-ronde. Aan de start waren 7 man: Paul Daas, Jack Buddingh, Ron Janbroers, Jan Beekhoven, Jan Leegwater, Peter van Diepen en ik. Zo langzamerhand heb ik de voormalige rol van Jan Leegwater overgenomen. Ik nam de laatste positie in en stond deze niet meer af. Eens was het motto van de XL-tocht: Iedereen moet meekunnen. Daar hield ik me aan vast.
Echter, Jan heeft zich ontpopt tot een tempobeul, die het kopwerk niet schuwt. Sterker nog, vorige week werd hij gekroond tot de oudste winnaar van De Kei. En vandaag mocht ik het bijbehorende plaatje aan hem overhandigen.
Het weer was fantastisch. Een stralende zon en mooi gekleurde bloembollenvelden. Heen was de wind schuin tegen en ik heb zeer berekenend gereden om er niet afgerot te worden. Mijn missie slaagde. Ik visualiseerde de diverse segmenten en trachtte per segment te slagen. Eenmaal op de IJsselmeerdijk aangekomen groeide het besef, dat een eervol einde tot de mogelijkheden behoorde. Ik moet eerlijk zeggen, dat de rest op een prettige wijze het tempo erin hield. Ook de beide Jannen (65 jaar) draaiden gewoon mee. Er waren geen gekke versnellingen, waardoor ik in het wiel kon blijven. We arriveerden in Edam met een gemiddelde van 34,3 met daarbij inbegrepen het ritje van huis naar Oostzaan. Jan Leegwater eiste de sprint op.
Aan de start spraken we Jan Plooijer, een voormalige deelnemer aan onze ploeg en tegenwoordig veelal rijdend bij de Blue Train van Dral. Hij meldde, dat daar ook de vergrijzing toeneemt en de vaart in de groep afneemt. De 65- plussers kunnen het tempo niet meer opbrengen.
We telden één afhaker onderweg. Bij Schardam loste Paul Daas, maar we mochten doorrijden, wist Ron Janbroers te melden. Paul reed soepel, nam over en leek onderweg geen problemen te hebben. Hopelijk was er niets bijzonders aan de hand.
De koffiepauze was ultrakort. Wij kwamen om 11.08 het terras op een 11.20 vertrok de B. Ik sloot als een haas aan om in de comfortzone de tocht te volbrengen. Dat lukte.
Ik sluit af met het overzicht van de giften voor het bloemstuk bestemd voor Dirk Jan.
Het totale bedrag kwam vlot binnen en er is nog een restbedrag van € 53. Aanvankelijk opperde ik het plan om dit te doneren aan het Wilhelmina Fonds. Paul Waij meldde vanmorgen, dat de jaarlijkse contributie voor de website betaald moet worden. Een bedrag van € 80. Van diverse kanten hoorde ik aan de streep bij de Zuiderweg, dat dit ook een mooie bestemming is. Laten we het zo doen
Hans
21 april
Eerste paasdag en ik was benieuwd wie niet op zoek ging naar paaseieren maar gewoon op de fiets zou stappen voor de maandelijkse xl rit. Ron, Jack, Hans, Jan en Jan waren present. Later sloot Paul nog aan zodat we met 7 man op weg gingen.
Fantastisch weer, licht briesje tegen uit het oosten en aangenaam temperatuurtje. Verschil van 15-20 graden met vorige week. Het tempo was vrij constant en er werd netjes overgenomen. Iedereen deed zijn beurtjes alleen Hans bekeek vanuit laatste positie of iedereen zijn werk wel deed.
Grappig is dat, ondanks dat we dit rondje al een tijdje rijden, er nog steeds bepaalde plekken zijn waar getwijfeld wordt welke afslag genomen moet worden. Bij De Berkermeer en Spanbroek is het altijd raak, waar moeten we ook heen?
Op de dijk van Scharwoude kwam Hans toch een paar beurtjes meedraaien. Hij rook de koffie denk ik. Het tempo ging omhoog, windje beetje in de rug en Jan Leegwater won de sprint. Ik had 34,5 gem op de teller staan, geen verkeerd tempo dus.
Net over de finish bleek ik lek gereden te hebben dus effe bandje verwisselen. Er zijn slechtere plekken om lek te rijden en ik dacht dat ik nu genoeg tijd had om het te fixen en rustig naar de koffie te rijden en dan weer aan te sluiten. Niets was minder waar! Ik kwam op het terras om 11.21 uur en alle vogels waren gevlogen. Slechts de afvaardiging uit Broek in Waterland zat nog op het terras. Toen ik ooit begon bij de OKP was er min of meer een stilzwijgende regel dat er niet voor 11.30 op de fiets gestapt werd. Dit kwam ongetwijfeld mede door de langzame bediening in het Dam hotel. Maar ik voelde mij knap belazerd. Gezellig xl ritje gehad maar niet effe kunnen wachten totdat ik mijn bandje gerepareerd had.
Ik had begrepen dat tijdens de ronde vorige week hetzelfde euvel was geschied. Zitten er onder de OKP leden lieden op hete kolen tijdens de koffie? Kunnen ze fietsend het verschil niet maken en moet de winst bij het opstappen van deel 2 van de rit gemaakt worden?
Balend vervolgde ik mijn weg naar de Zuiderweg, verbaasd was ik toen ik Jack en Ron inhaalde. Zij waren ook verrast door het snelle vertrek en hadden maar half kopje koffie kunnen drinken. Als een soort stilzwijgend protest hebben ze niet de achter olging ingezet en hebben rustig keuvelend de xl rit volbracht. Ik was blij toe, ik kon nu aansluiten en ook lekker meekeuvelen. Toch nog een gezellige afsluiting van de rit gehad.
Volgende keer graag weer gewone pauze etiquette en iedereen zijn koffie laten drinken en pas 1130 uur weg. Ongeschreven regels moeten wel aangehouden worden.
Met vriendelijke groeten
Peter van Diepen
13 april 2019
De Ronde van Noord-Holland.
Logistiek klopte het scenario. Afgelopen week werd De Kei van Purmerend naar Zaandam verhuisd. Naar het huis van Jan Leegwater. Het afgelopen jaar stond het monument te pronken ergens in het huis van Renzo. En vanmorgen was het zover. De groep was aanmerkelijk kleiner dan in vorige edities, maar er was veel talent aanwezig. Om te starten met de vertegenwoordigers van de B: Piet Krol, Cees Krom, Paul Waij en ik. Dan de A: Emiel van der Geer, Ron Janbroers, Dirk Olsthoorn, Renzo Leegwater, Jan Leegwater en Olaf de Jong. Onderweg pikten we Hildo Kolen op. Deze man is bezig aan een goede ontwikkeling. Door wedstrijden te rijden heeft hij zijn basissnelheid aanmerkelijk verhoogd. Klokslag 8 uur vertrokken we. Het was net 1 graad boven de nul. Handschoenen waren noodzakelijk. Het leek wel of de lage temperatuur invloed had op de aanwezigheid van de deelnemers. Het was veel rustiger dan vorige jaren. Dus de vrees van Jerry (veel wielrenners op smalle fietspaden) bleek ongegrond. Misschien dat het tegelijkertijd houden van de toertocht Veenendaal-Veenendaal een rol speelde. Na een rustige opmaat kwam er na Assendelft toch wat beweging in de groep. Renzo versnelde een aantal keren en dit leidde ertoe, dat Paul Waij bij Limmen de handdoek in de ring gooide. Ik kon gelukkig bijblijven tot de Westfriese Ringdijk. Maar na enige kilometers werd de combinatie van het keren en draaien op de dijk en de noordoosten wind mij te machtig. Ook Hildo moest lossen. Ik sloot gretig aan bij een groepje, dat een paar tempootjes lager draaide. Hildo reed door en merkte, dat de kopgroep inhield. Ik zag hem zelfs weer aansluiten. Dit werd mij te machtig en ik besloot de oversteek te wagen. Vlak voor Schagen maakte ik de aansluiting. Vandaag ging de Nobelprijs voor de Vrede naar Olaf. We moesten Noord-Holland tegen de wind doorsteken en hij vormde een tweede waaier, zodat ik toch in de beschutting mee kon.
Maar ja, die gulheid is niet eeuwigdurend. Bij Lutjewinkel moesten we linksaf de dijk op naar Kolhorn en ik vreesde het smalle fietspad naar Middenmeer. Weloverwogen koos ik voor rechts richting Aartswoud, waar ik langs de oude zeedijk naar Medemblik kon. De oude route dus. Maar wat een hel. In mijn eentje tegen de wind in. Ik kwam niet boven de 25 uit. De route was 6 kilometer korter en we kwamen gelijk aan. Even later arriveerde ook Rien met de club uit Bergen. Na Medemblik was het gebeurd met de wind. We zouden naar huis de wind in de rug hebben. Op zich gemakkelijk, als je maar in een groep zit, waar je het tempo van kan volgen. Maar een op hol geslagen kudde is lastig te volgen. We vertrokken uit het café en reden om het kasteel Radboud heen. Bij Onderdijk misten we Emiel, Jan en Renzo. Olaf zocht telefonisch contact en ze zouden ook in Onderdijk zitten. Ik voorzag een dolle achtervolging en sloot preventief bij een voorbij zoevend groepje aan. Ze zouden me wel inhalen. Dat gebeurde ook na de Hel van Hauwert. Ik besloot trouw te blijven aan het door mij uitgekozen groepje en zag de KPO'ers voorbij snellen. Wat een weelde als je in een groepje zit waarvan je het tempo goed kan volgen. Met wind mee een beetje tussen de 36 en 38 richting Purmerend. De samenstelling van de groepjes wisselden en ik pikte steeds de voor mij gunstigste gangmakers uit. Uiteindelijk arriveerde ik om 13.14 bij het Heerenhuis. Renzo, Jan en Emiel kwamen al eersten aan. Renzo bleek veel werk gedaan te hebben. Hij wilde de sprint inzetten, maar de kramp schoot in zijn kuiten. Jan kende geen genade voor Renzo en Emiel en is dit jaar de beheerder van De Kei. Ongelofelijk knap om op je 65e de Ronde te winnen. Van harte gefeliciteerd! De afstand was 146 kilometer en de winnaar reed 33,6 gemiddeld.
Hans Wierda
7 april 2019.
Allereerst vandaag triest nieuws: Dirk Jan Heins is afgelopen week overleden. In januari reed hij nog de pannen van het dak, maar helaas werd hij geveld door kanker. Een sympathieke, bescheiden man, die bijzonder hard op kop kon rijden. Altijd bij de B, hoewel hij over voldoende talent beschikte om moeiteloos bij de A aan te haken. Renner van Ulysses, gehuld in het NMT-Shipping pak. Om even aan te geven hoe goed hij bergop ging, de Marmotte reed hij in 7.45! Aanstaande vrijdag zal hij gecremeerd worden op de Noorder Begraafplaats. Marc Krook weet hoe laat de uitvaartplechtigheid plaats zal vinden. Het lijkt mij een passend gebaar om een bloemstuk namens de fietsvrienden van de Oostzaanse Fietsploeg te laten bezorgen. Ik zal het deze week bestellen. Wil je een bijdrage leveren, dan kun je deze bij mij kwijt. Ik zal het voorschieten.
Dirk Jan is 52 jaar oud geworden.
De crematie is vrijdag 12 april 10.15 op de Nieuwe Noorder, Buikslotermeerdijk 83 Amsterdam- Noord
Dan de Ronde van Noord-Holland. Volgende week op 13 april wordt deze verreden.
Het plan is om 8 uur te vertrekken vanaf het Heerenhuis. De winnaar zal een jaar lang mogen beschikken over de Kei. Nu nog in het bezit van Renzo Leegwater. Koffie zal er gedronken worden in Medemblik en daarna zal de finale los barsten. Vorig jaar was het gemiddelde van Medemblik-Zuiderweg 39,4!
In verband met het aanbreken van de zomertijd kunnen we weer de woensdagavondrit doen. Start is om 18.45 bij het Heerenhuis.
Hans Wierda
31 maart 2019
Vandaag zonder de mannen die op hoogte stage zijn in de Ardennen. Wie stonden er dan wel vanmorgen aan de start bij de kerk te Oostzaan. Good old Henk Lukke, Jack, Ron van Astrid, Nico van S, Jan B, Emiel, Renzo en ondergetekende. Totaal een groepje van 8 man. Na een wat aarzelende start vanwege een kettingprobleempje bij Jack nam Renzo zijn verantwoording door het tempo omhoog te jagen met lange kop beurten. Het eerste stuk richting Schardam was best pittig door de sterke tegenwind. Het was daarom goed dat Renzo regelmatig werd afgelost door m.n. Jack en Emiel. De anderen waaronder ikzelf beperkten zicht tot volgen waarbij Nico ervoor koos om niet mee te draaien maar wel regelmatig een gaatje dicht te rijden. Voor de wind richting Edam ging het tempo verder omhoog. Ook nu was het Renzo die de gang er goed in hield waarbij Nico een aantal keren probeerde een gaatje te forceren. Maar veel power zat daar niet meer achter. Zelf probeerde ik het vlak voor Edam met een forse versnelling. Had ook een mooi gaatje maar werd toch vlak voor de meet nog geklopt door een sprintende Renzo met een sterke Jan Beekhoven in zijn wiel. Na de koffie sloten ook aan bij de A ploeg uiteraard de Hoorn mannen en o.a. Ron J, Erik de Toeteraar en Hans W. Tot de Paddestraat een gesloten peloton maar toen de gaskraan echt open ging was het "slachtpartij" op het dijkje naar Hobrede. Voorin bleef een select groepje over t.w. Ron J (reed een sterk 2e deel) Emiel, Ron S, ondergetekende en uiteraard Renzo die ook van dit groepje de gangmaker was. Dat het snel ging bleek wel dat we de B renners die hadden gekozen voor de kortere route in de Wijde Wormer al inhaalden. Ook nu was de sprint een prooi voor Renzo.
Gr. Jan L
24 maart 2019
Gisteren was de primavera in Italië en vandaag leek het bij de OKP ook het geval. Nu het voorjaar nadert en iedereen weer op de racefiets klimt wordt het groepje bij de kerk in Oostzaan hopelijk weer wat groter. Laten we zeggen dat het vandaag de start was van het nieuwe wegseizoen. De mountainbikers zijn weer terug, de afdeling Wormer laat zich weer zien (met een hele mooie nieuwe fiets en sram groep) en Nico reed weer mee. Meest opvallende man was Emiel. In een soort blauw spidermanpak reed hij op zijn fiets. Of waren het schotse ruiten? In ieder geval heeft hij nu al de trofee van de mooiste kleding van het jaar gewonnen.
Onze primavera dus, geen rit naar de Middelandse Zee maar ach het Markermeer is ook mooi zullen we maar zeggen. In ieder geval scheen het zonnetje en liepen er lammetjes in de wei, de lente was daar.
Naar Purmerend hadden Nico en Jerry de meeste goesting, zij gaven gas op de Haal en pas in Purmerend werden ze weer bijgehaald. Op de dijk paste het ploegje maar net op de weg, 11 man in een lint over de volle breedte van de weg. Omdat er niet zoveel wind stond bleef de ploeg mooi bij elkaar en eenmaal voorbij Oosthuizen werd er hard door gereden. Maar er werd niet heel netjes gedraaid, de organisatie was soms ver te zoeken en dan stokte het tempo. Met het naderen van Edam werd er flink naar elkaar geloerd, uiteindelijk reden Lars en Jerry het hardst weg en won Jerry de sprint.
Koffie op het terras en omdat we met heel veel waren moesten enkele rijders zelfs naar binnen uitwijken. Het terras achter mag wel weer neergezet worden denk ik.
Na de koffie in een rustig gangetje richting Oosthuizen. Op de dijk werd er pas versneld, wederom stopte Jerry de lont in het kruitvat. Slachtoffers waren Rien en Hans, die zagen we pas weer op de Zuiderweg terug. Wij haalden ze weer in toen we van het viaduct afkwamen. De sprint op de Zuiderweg mocht ik winnen. Of het door mijn klasse kwam of door mijn tactisch vernuft, ik weet het niet. Moet dat nog even navragen bij ons orakel van Landsmeer. Want dit Orakel heeft immers overal een antwoord op.
Peter
24 maart 2019.
Over 3 weken is de Ronde. Wat mij betreft gewoon op 13 april en niet anoniem in een leeg Noord-Holland. Je zal maar gelost worden bij Moerbeek en de helletocht solo moeten afronden.
We leven toch niet in Siberië of zo? De start is al leuk bij het Heerenhuis met voorbij zoevende ploegjes. Al dan niet gehuld in gesponsorde pakjes en dergelijke. En dan de aankomst met een gezellig gevuld terras. De uitreiking van de Kei ten overstaan van verbaasd kijkende terrassissimo's. De geur van bier en bitterballen. Zo hoort het volgens mij.
En vandaag de training. Een giga peloton in Purmerland. ik denk wel 40 man en na Oosthuizen hielden we een selectie van ongeveer 15 man over. De man van de wedstrijd: Bert! Op een ultra moderne Giant (elektronische ondersteuning) legde hij het peloton zijn wil op. Ik had even het idee met Stijn Vandenberg op pad te zijn. Inderdaad, Bert was vandaag een (Jan)maatje te groot. Hij geselde de horde vanaf Schardam op een wijze die doet denken aan Saddam Hoessein in het Irak van voor de Golfoorlog.
Paul Waij gunde hem 100 meter en hij was weg met een aantal ongelukkige volgers, die ertoe genoodzaakt waren om aan het dirigeerstokje van Los Bertos te gehoorzamen. Ik deed nog een ultieme poging om de bres te dichten, maar bleef steken op zo'n 100 meter. John Verbeek sprong uit het hol en was de laatste die aansloot. Voor de rest deden we maar of we niet bij die kopgroep hoorden. Van een georganiseerde jacht mocht geen sprake meer zijn. Wie er gewonnen heeft of hoe dat weet ik niet eens.
In ieder geval hebben we vanaf volgende week de zomertijd en kunnen we de woensdagavond weer gebruiken om aan inhoud te gaan winnen.
Hans Wierda
17 maart
Vandaag stond de XL op het programma. Gezien het weer stonden er niet veel rijders te springen. Regen tot 9.30 uur en stormachtige wind. De locomotieven van de OKP zouden er niet zijn, Olaf op weekendtrip en Renzo last van keel. Uiteindelijk niemand bij A, of toch wel? Op Strava zag rit van Ron en Emiel, geen XL maar een alternatief rondje. Diehards en petje af.
Wij vertrokken met Jan, Jerry, Percy, Paul en ik vanaf Purmerland. Onderweg in Purmerend kwamen Marc en Wim er ook even bij. Maar toen Jerry vaart begon te maken op de dijk, met de wind van opzij lieten zij samen met Paul ons maar rijden. Met 4 man dus verder, gemeen windje en gelukkig droog. Jerry was duidelijk de sterkste, deed meeste kopwerk en reed de hoogste snelheid. Robby pikte we ook op, tegenwoordig is hij trainer van zijn 11 jarige zoon die ook op de racefiets is gestapt. Nog paar jaartjes en hij kan ook bij de OKP aansluiten.
De rit naar Edam was pittig, wind blies in ons gezicht en Jerry die het tempo hoog hield. Uiteindelijk gaf ie echt gas en reed zo bij ons allen vandaan.
Eindelijk weer wat volk in het koffiehuis, 7 man. Om nog beetje omzet voor de uitbater te genereren nam ik zelfs nog tweede bakkie.
Na de koffie toch een splitsing onderweg, de B jongens reden hun normale rondje en wij van de A ook. De wind was nu weer stormachtig dus tempo zakte wel iets. Af en toe zonnetje erbij maakte het toch aangenaam en de thuisblijvers hadden dus ongelijk. Op de Zuiderweg reed Jerry weer van Jan en mij weg, de dubbel was voor hem. Ere wie ere toekomt, meeste kopwerk en hardste beurten. Jan ik waren kanonnenvoer vandaag.
Peter
13 maart
Er is wat discussie ontstaan vorig jaar na de Ronde van Noord-Holland of we dat nog wel in hetzelfde weekend moeten doen. Er waren hier en daar wat (zeer) gevaarlijke situaties, dus opperden sommigen dat het misschien verstandig zou zijn om het een ander weekend te doen, als niet half Noord-Holland op de fiets zit.
We horen graag wat jullie ervan vinden. Andere voorstellen zijn natuurlijk welkom.
Jerry
10 maart
Tja één zwaluw maakt nog geen zomer. Twee weken terug vielen de mussen nog dood van het dak en reed iedereen in korte broek. Vorige week was het koud en nat, geen OKP rijders en dus reden Renzo en ik een alternatief rondje. Ik kwam onderkoeld thuis, kreeg amper mijn ritsen los vanwege de koude handen.
Vandaag wederom een slechte dag qua weer. Regen, regen en nog eens regen. S’morgens vroeg al de eerste appies van de vaders met jonge kinderen. Zij zijn het eerst wakker en hebben er al een ochtend op zitten als ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Paar weken terug had Jan alleen in de regen gereden en ik denk dat hij ons zo opgevoed heeft dat we geen nee meer durven zeggen. In het verleden (nog zonder appgroep, buienradar) bleef iedereen bij regen lekker in zijn bedje. Nu om 8 uur de eerste apjes dat Jerry en Renzo bij de kerk zouden staan. Tja dan kan ik niet achterblijven, een (zon)dag niet gefietst is een dag niet geleefd, toch? Dirk reageerde en Olaf natuurlijk ook. En Jan? Die heeft geen smartphone en whatsapp, Jan is er gewoon, al ligt er 3 meter sneeuw.
Met zijn 6en bij de kerk, beetje miezerige regen, eigenlijk meer last van het opspattende water. De wind viel mee, in het zuiden van het land een woeste zuidwester storm, hier een briesje uit het zuid oosten, koud en guur.
Naar Purmerend ging het in een redelijk tempo, tegenwoordig rijd ik achteraan. Ben op zoek naar een c groep, maar die wil maar niet ontstaan. Voel mij te sterk voor de B maar ben inmiddels het vijfde wiel aan de wagen in de A. Ik wordt in de winter nog getolereerd maar vrees de dag dat ik overboord wordt gekieperd als de temperaturen gaan stijgen. Op de dijk moest ik bij elke tempoversnelling een gaatje laten vallen, Jan hield mij goed in de gaten en maande de anderen tot rust. Zo kon ik weer aanklampen, maar leuk fietsen is het niet. Je voelt je snel een spelbreker.
Inmiddels kwam de regen nu gestaag naar beneden. Langzaamaan verdween alle warmte uit onze lijven, de voeten sopte in de schoenen, de handschoenen raakten doorweekt en het regenjack hielp uiteindelijk niet meer. Tegen de tijd dat we in Edam aankwamen was iedereen tot op het bod nat en koud. De koffie werd overgeslagen, niet dat we geen trek hadden in een bakkie. Het vooruitzicht om na de koffie al die natte zooi weer aan te doen en wederom de kou en regen in te stappen deed ons besluiten om snel door te rijden. Bij Middelie de B afslag genomen en via alternatieve route naar centrum van Purmerend gereden. Ik nam samen met Olaf de kortste route naar huis. Vond het wel best zo. Jan ging samen met Jerry door naar de Zuiderweg waar Jerry de sprint won. Renzo won de sprint in Edam.
Thuis aangekomen had ik moeite om de sleutels uit mijn achterzak te krijgen en in het slot te steken. Twee handen nodig om de sleutel om te draaien en 10 minuten gestoeid om alle natte zooi uit te trekken en onder de douche te stappen. Na 15 minuten kwam er weer wat leven in mijn vingers. Na het douchen gelijk alles in de wasmachine gestopt. Na paar minuten kwam ik erachter dat mijn telefoon nog in mijn achterzakje zat. Snel de wasmachine stop gezet en water weg laten pompen. Ik had mazzel en was nog op tijd. Mijn smartphone deed het nog. Anders had ik hetzelfde als Jan moeten doen, whatsapploos door het leven gaan. Maakt het leven wel simpeler, altijd rijden op zondag.
Peter
24 februari
De lente lijkt al vroeg gearriveerd. Vorig weekend was het ook Al zo en vandaag beloofde het weer een mooie fietsdag te worden. Aan de startbij de kerk Jan, Renzo, Jerry, Eric en ik. Eric durfde de uitdaging wel aan, hij was wat zenuwachtig maar met de afwezigheid van een paar OKP motoren zou het toch mogelijk moeten zijn om in de groep de finish in Edam te halen.
Vanaf de start bepaalde de Leegwaters het tempo. Onderweg pikte we de familie Daas op, Martin en Paul en beide op een koga, ook daar zie je familietrekjes. Het kopwerk schuwde ze, dus kwam dit op de schouders van Jerry en Renzo neer. Ik probeerde voor de vorm wat mee te draaien, iets wat ze achterin wel konden waarderen. Ik rijd toch 2-3 km/u langzamer op kop dan de anderen.
Bij Oosthuizen moest Jerry eraf, hij reed lek. En omdat het zo mooi weer was en het echte voorjaarsomstandigheden waren werd er niet gewacht. Het aloude OKP motto: er wordt op niemand gewacht, deed weer zijn intrede. Dit tot grote frustratie van Jerry en dat kan ik mij voorstellen. Maar met dit mooie weer is zelf je bandje verwisselen geen straf en heb je de morele support van de rest niet nodig. Dit in tegenstelling tot de winterritten. Dan kan extra hulp handig zijn als je met je koude handen je bandje er niet op krijgt of je pompje niet werkt.
Met 1 man minder dus door gereden naar Edam, alwaar Renzo natuurlijk de sprint won.
De koffie werd door de meeste op het terras genuttigd, maar omdat het zo druk was moesten sommigen toch even naar binnen om op een stoel te kunnen gaan zitten.
Een speciaal welkom voor Marco Berendsen, hij kreeg vorig jaar een hartstilstand en middels een snelle reanimatie bleef hij in het land der levenden. Inmiddels weer op de fiets en ik zag hem vandaag weer voor het eerst bij ons clubje. Welkom terug Marco, je bent in goed gezelschap want inmiddels heeft de OKP al een aardig Hart Clubje binnen de gelederen.
De terugweg naar de Wijdewormer ging vrij rustig, pas op de dijk naar Purmerend werd er flink tempo gemaakt. Jerry had inmiddels zijn band verwisseld en bepaalde in het begin het tempo. De adrenaline spoot nog door zijn lijf. Maar kennelijk niet hard genoeg, ondanks zijn tempoversnelling op het viaduct bleef iedereen gewoon volgen en werd de sprint een prooi voor de oude Leegwater.
Peter.
17 februari
Deze zondag geen verslag van een van onze enthousiaste schrijvers. Peter op wintersport vakantie met zijn leerlingen, heel vervelend al dat skiën, sneeuw en apres ski maar….. iemand moet het doen. Hans had geen tijd deze week. Hij was druk met zijn nieuwe fietscomputer. Dat valt nog niet mee al die mogelijkheden die je hebt op een Wahoo.
Maar er kunnen natuurlijk ook andere zijn die een leuk verhaal willen schrijven over een heerlijke zondag in de zon, en dat in februari! De laatste elfsteden tochten waren in februari dus voor nu lekker genieten voor het weer minder wordt.
Heel anders was het vorige week. Daar stond ik dan in mijn eentje bij de bushalte in Purmerland. Waar waren al die B bikkels! Ik moet zeggen dat ik ook twijfelde maar Jan haalde mij over. Het viel overigens erg mee. Er was bijna geen regen gevallen.
Nu was het anders. Heerlijk weer, zon en weinig wind. Ik heb ze niet geteld maar volgens mij stonden er meer dan 25 bij de bushalte. En Joan was er weer bij. Ze was, door een gebroken sleutelbeen en daarna veel mountainbike kilometers, er al sinds september niet meer bij, en je zag gelijk het verschil. De discipline was weer terug. Geen versnellingen maar keurig achter haar en Teun aan. Altijd leuk om ipv hijgend achter je voorganger te hangen nu nog even de week door te nemen.
Na Oosthuizen worden we losgelaten en “mogen” we Teun en Joan voorbij. Nadat we de twee nog hebben bedankt gaat het gas erop. Gelijk boven de 40. Degene die kunnen volgen blijven erbij, de rest is, zoals Jan Rus altijd zegt, der af is der af.
Na Scharwoude hadden we de wind licht tegen. Dan zie je dat de kop wat kleiner wordt. Gelukkig hadden we Kees mee. Hij zorgde voor heel wat kopbeurtjes. De sprint werd door Lars Jung gewonnen.
In Edam kozen wij om lekker in de zon op het terras onze koffie te nuttigen. Was goed te doen. De koffie werd betaald door Jan Leegwater en Hans. Beide waren ze deze week 65 geworden. Gefeliciteerd !!
De terugweg samen met de A mannen die de 100 km XL rit gereden hadden. Dat ging goed. Vooral omdat de wind niet op de kant stond en ze allemaal al een jasje hadden uitgedaan. De sprint werd gewonnen door Dirk.
Het was een heerlijke fietsochtend.
Paul
10 februari
Wijsheid komt met de jaren. Nu hebben wij in de A nog onze nestor Jan Leegwater meerijden. Paar weken terug had hij in zijn eentje op zondag gereden omdat de rest het weer te slecht vond. Achteraf viel dat toen erg mee, beetje miezer, maar prima temperatuur om gewoon te rijden.
Vanmorgen hetzelfde scenario, slechte weersvoorspellingen en twijfel om wel of niet te rijden. Dirk had het zich voorgenomen om te komen maar draaide zich om 8.30 uur nog maar eens om in zijn bed. De rest van de A keek op buienalarm en zag ook de app van Renzo langskomen. Wegblijven kon nu niet meer, 2 Leegwaters die klaar staan kun je niet laten wachten. En bovendien is buiten altijd beter, al vinden een heleboel rijders dat niet want ik zie toch wel heel veel zwift ritjes op strava verschijnen.
Het begin was best wel nat maar eenmaal bij de kerk in Oostzaan klaarde het iets op. Olaf, Renzo, Jan en ik reden rustig naar Purmerend en onderweg pikte we Jerry op. Paul waren we onderweg al tegen gekomen, hij ging starten bij de B.
Net na Purmerend reed Jan lek. Hij had zowat alles aan zijn fiets vervangen afgelopen week: remblokken, ketting en tandwielen en zelfs zijn voorblad was nieuw. De bandjes waren nog goed maar met dit weer loop je altijd de kans op een lek.
Na dit oponthoud het gas erop en in hoog tempo naar Edam gereden. De regen was af en toe iets harder maar over het algemaan viel het mee. De wind was gelukkig nog afwezig, afgelopen dagen was dat wel anders.
De sprint was voor Renzo en in het koffiehuis zaten alleen Paul en Robbie van de B. De rest van de mannen was thuis gebleven. Zoals ik eerder schreef komt met de jaren de wijsheid, maar dit keer hadden de “oude mannen” van de B ongelijk. Ook op de terugweg viel de regen mee, af en toe een miezertje maar eigenlijk prima fietsweer.
De sprint was een prooi voor Jan, een echt Leegwater dagje zeg maar.
Peter
3 februari 2108
Vanmorgen mooi weer maar een verraderlijk glad wegdek. Gelukkig beginnen we bij de OKP niet zo vroeg, dus tegen de tijd dat we de snelheid gaan opvoeren is de ergste gladheid verdwenen. Ik had gedacht dat het aantal rijders niet zo groot zou zijn door deze gladheid, maar na de “uitbrander” van Jan vorige week durfde denk ik niemand thuis te blijven. Bij de koffie zaten er bijna 40 man in het café.
Met de A hadden we wat startproblemen, wie stond er bij de kerk en wie niet. Jerry zat in Friesland en als hij weg blijft is er al 25% minder opkomst. Gelukkig houden we elkaar via allerlei middelen in de gaten en deed Olaf even een belletje, Jan B stond met Rik bij de kerk. Dus draaide Jan, Olaf en ik weer om, niet met de B mee maar effe Jan en Rik tegemoet rijden.
Het eerste deel ging rustig, hier en daar toch nog gladde plekken. Zeker bij de stukken weg die in de schaduw lagen. Op de dijk ging het tempo iets omhoog en reden we lekker in het zonnetje naar Oosthuizen. Daar weer een tempootje hoger tot Scharwoude. Langs de dijk met windje van opzij en een laaghangend zonnetje reden we met gezwinde spoed naar de koffie. Rik en Olaf voerde steeds de snelheid op en Jan en ik namen voor de vorm af en toe over. De sprint mocht geen naam hebben daar iedereen zijn benen stil hield.
Zoals gezegd, in de Gevangenpoort was het erg druk. Alle stoeltjes bezet en een orkaan aan geluid. We worden kennelijk niet alleen ouder maar ook iets hardhorender. De uitbater van het café ook weer tevreden, want ondanks het extra kopje koffie van Jan vorige week, denk ik dat zijn omzet vandaag wat beter was.
Deel 2 ging eigenlijk redelijk rustig, groep bleef goed bij elkaar. Denk dat de omstandigheden gunstig waren. Door Purmerend even een afscheiding, wat gedoe met een auto. Na Neck groep weer compleet en dat bleef tot de sprint op de Zuiderweg alwaar Rik de sprint won.
Terug naar huis merkte ik dat het toch een pittig ritje was geweest. De snelheid was weg en de benen moe. Niet alleen de benen waren moe maar ook de zadelpen van Olaf was moe. Ik denk typisch gevalletje van metaalmoeheid.
Peter
27 januari 2019
Helemaal alleen vanmorgen. Hoe kan dat nu ? We hebben als OKP toch een naam hoog te houden ! Temperatuur boven nul, weinig wind, een paar spatjes en we laten het massaal af weten. En waar waren de A coryfeeën ? Ook de Gevangenenpoort uitbater was verbaasd mij alleen te zien. Wel even lekker kunnen bijkletsen. Daarna korte route huiswaarts.
Groet, Jan Leegwater
Regelmatig zijn er binnen de OKP de nodige bedenkingen over het zogenaamde schriftje waarin Jan Leegwater zijn fietsritjes en ook zijn schaatstochten van de afgelopen jaren heel gedetailleerd zou bijhouden.
I.v.m. de waarheidsvinding hierbij een “copy” uit zijn schriftje betreffende de winter 1996 - 1997.
Winter 1996 – 1997
- 9x geschaatst
- 625 km totaal
21-12-1996 Begint te vriezen / wel veel wind
25-12-1996 25 km 2e Kerstdag rondje Barnetocht Jisp - Spijkerboor
27-12 1996 50 km Barnetocht + Ursem - Avenhorn en terug
Met Marcel en Willem
28-12-1996 60 km Naar Oostzaan - Ilpendam + Waterland Oost tocht en terug
Met Cees Krom - Arjen - Marcel en Ernst
29-12-1996 70 km Kerkploeg (zondag) naar Avenhorn - Ursem - Oosthuizen en terug
Met Cees Krom - Jan Beekhoven - Albert van Ingen - Jos Hoogerwerf en Eric Doevedans
31-12-1996 80 km Naar Schermerhorn - Oterleek - Avenhoorn - Oosthuizen en terug
Met Marcel en Willem
03-01-1997 200 km Elfstedetocht
Jan Beekhoven - Marcel - Arjen - Jan Leegwater
7.30 uur gestart in Leeuwarden
18.30 uur terug op de Bonkevaart circa 11 uur geschaatst
05-01-1997 25 km Met Vera en Charisma
09-01-1997 35 km Pielkenrood tocht ( = “Barnetocht”)
12-01-1997 80 km Kerkploeg (zondag) o.a. gereden Waterland West + Waterland Oost tocht
Met Cees Krom - Jan Beekhoven - Albert van Ingen - Jos Hoogerwerf - Erik Doevedans en Marcel
Dooi zet in / Einde van een mooie winter
13 januari 2019
Na een vrij lange droge periode tijdens kerst kregen leek het erop dat we een natte zondagsrit zouden krijgen. Niets was minder waar, de buien trokken iets vroeger over en rond 9 uur was het gewoon droog. Wel veel wind maar dat is niet zo erg. Bij de kerk dit keer wel een iets groter A groepje. Jerry, Renzo, Jan, Olaf en ik had mij ook laten overhalen. Vorige week in de B ging het prima hoor maar het eerste stuk vind ik toch te langzaam gaan. Ik hoopte dat de A vandaag wat vriendelijk zou zijn en af en toe achterom zou kijken of iedereen er nog aan zou hangen. Het is tenslotte winter en er hoeven nu geen snelheidsrecords te sneuvelen.
Het begin ging goed, niet al te hoge snelheden en geen gesnok. Ik kon volgen en Jerry, Renzo en Olaf deden het kopwerk. Op de dijk naar Oosthuizen werd het wat listiger. Wind van opzij, waaiertje maken waar je met 5 man net niet lekker zit. Door de windvlagen en de daardoor ontstane slinger voelde ik mij niet zo op mijn gemak. Jan zag het gaatje en nam de 4e plek in en ik zag mijn geest al dwalen. Op het kantje en bij de eerste beste vlaag eraf. Zoals ik al schreef werd er best veel omgekeken en nu maakte Olaf een soort tweede waaier waar ik beschutting kon zoeken. Zo haalde ik Oosthuizen. Op de parallelweg hadden we weer de ruimte, ik moest wel alle zeilen bijzetten om bij te blijven. De wind veel van opzij en ondanks de sterkte viel het mij nog mee met onze snelheid, er werd flink doorgetrapt en omdat we niet echt de wind tegen kregen ging het heel vlot.
Op de dijk naar Edam de wind van de rechterkant. Waaiertje gevormd toen Jan aangaf dat het tempo iets moest zakken. Kijk dat is lekker, als iemand anders hoho moet roepen. Krijg je toch het gevoel dat je niet de schlemiel van de groep bent en alleen gedoogd wordt omdat je misschien in het verleden wat krediet hebt opgebouwd. Tempo iets terug en gezamenlijk naar de finish, wel zo prettig in de winter en zeker goed voor het voortbestaan van de A. Als er nu onvriendelijk gereden zou worden wordt de A wel een heel klein ( wel een heel snel) clubje. Het einde heb ik niet helemaal kunnen zien maar volgens mij won Renzo de sprint, niets nieuws onder de zon zou ik zeggen. Ook nog een snelle rit geweest ondanks de wind, 1.03 is niet gek voor half januari.
Bij de koffie een kleine afvaardiging van de B. De meeste hadden het toch niet aangedurft om te gaan rijden, bang om nat te worden. Maar dat viel dus mee, geen druppel gevoeld.
Op weg naar de Wijdewormer nu wel flink wind tegen. Het eerste stuk door Middelie was pittig. Pas toen we de dijk op draaide konden we weer gang maken. Ondertussen vielen er nu wel mensen af en werd er nu niet omgekeken. Het stuk na de koffie is altijd met het mes tussen de tanden. Als je als B rijder mee gaat moet je ook echt ervoor gaan want er wordt niet gewacht op dit laatste stukkie. Ik draaide nu wel weer mijn beurtjes mee, al had ik soms moeite om voorbij de voorste man te geraken. Kwam het nu door die windvlaag dat ik amper op kop kon komen of zijn de benen gewoonweg niet zo sterk als ik zou willen? De geest wilt denk ik meer dan dat het lichaam aankan. Op het viaduct plaatste Olaf een versnelling, reed van iedereen weg. Jerry reed het gat dicht en ik zag op Strava dat hij de KOM pakte op dit segmentje tot de kruising. Toppertje.
Het laatste stuk naar de finish waren Jan en ik alleen karretjes die het treintje Olaf/Jerry volgde. De sprint, ik heb het niet gezien, keek te scheel uit mijn ogen om te zien wie er won.
Onderweg waren we dus best wel wat karretjes kwijt geraakt. Die kwamen nu een voor een binnen. De thuisblijvers hadden ongelijk gehad, de hele rit droog geweest en lekker kunnen uitwaaien. Ik heb slechtere dagen meegemaakt.
Peter
6 januari 2019.
De eerste rit van het nieuwe jaar. Ik besloot resoluut om bij voorheen Frits Rabe linksaf te gaan. Ondanks een puike performance vorige week besefte ik, dat de beentjes op de vloer moesten blijven. Jan Leegwater zat in een spagaat. Het liefst zou hij naar links gaan, maar dan zou Jerry alleen bij de kerk in Oostzaan staan. Sterrenbeeld Herdershond zou ik bijna zeggen. In Purmerland was het een drukte van belang. Ik telde 23 man (en een aantal dames). Hofleverancier was Wim Jun en zijn roedel. Hij ontpopt zich tot de Eddy Planckaert van de KPO. Net als bij Eddy waren de zonen van Wim aanwezig. En een talentvol vriendinnetje van Lars. Afkomstig uit de stal van Hopmans FietsGigant. We vertrokken piano piano richting Purmerend, gingen mijns inziens op scootmobielniveau door Het Stadje en togen naar de Oostdijk. En dan ga je Teun en Joan missen. Waar zij met veel gevoel voor autoriteit een ieder op zijn plek zetten en werkelijk niemand voor zich dulden, daar ontstond vandaag wat verwarring over de kruissnelheid. Ik zag een groepje met Aart en Nico op enige afstand vooruit fietsen. De keuze was niet moeilijk. Ik schakelde bij en reed in een streep naar de kopgroep. Lars zat in het wiel en begeleidde zijn protégé naar de voorste gelederen. Ik hoorde hem zeggen: "En meteen doorschuiven naar het midden. Zorg dat je niet achteraan komt te zitten!" Kijk, dat zijn adviezen, die ertoe doen. Achter mij sloten kleppers als Peter van Diepen en Eric Boeren aan. Overnemen hoefde voor mij deze dag geen optie te zijn. Ik voelde mij ook niet top. Na Oosthuizen ontstond er rumoer en werd er getwijfeld over doorpakken. Chute! Valpartij! Ik telde en wij bleken met 11 te zijn. Er waren dus zeker 11 man bij de gevallen fietser. Vanuit een ver BHV-verleden wist ik mij te herinneren, dat een te grote groep om het slachtoffer contraproductief zou kunnen werken. Het slachtoffer was Dennis Cinzano, te herkennen aan zijn wasmiddel-beige Pinarello, uitgevoerd met Campagnolo Super Record. Als het gaat om planmatig vallen, dan kun je deze man om een boodschap sturen. Hij wist zijn valpartij zodanig te organiseren, dat hij nog binnen zijn gemeentegrens viel. Hij presteerde het om naar huis (Oosthuizen) te gaan, te douchen en per auto naar de Gevangenenpoort te gaan en voor de binnenkomst van de A aan zijn koffie te zitten. Logistiek zit het met onze Dennis wel snor. Onze tocht werd vervolgd en wij beschikken over een eigen Olaf: Peter van Diepen. Sinds hij erachter is gekomen, dat hij mogelijk een beknelde liesslagader heeft, staat er op zijn fietsprestaties geen maat. Kilometers achtereen sleurt hij aan kop en mondjesmaat staat hij overnemen toe. Ik wil ook zo'n ader! De sprint werd een prooi voor Eric Boeren. De terugrit besloot ik met de D mee te gaan. Daarover kan ik geen houtsnijdende opmerkingen maken, behalve dan dat Bert Janmaat op zijn e-bike afwezig was. Hij zou ziek zijn. Waarschijnlijk is hij niet getroffen door de wielerbacil! Vlak voor de meet werden wij overstoken door de aanstormende A. We zagen Jerry als eerste aankomen.
Op de PurDiDo-app vernam ik wat tweets over te roekeloos gedrag van de jeunes premiers van de B. Er zouden erelijsten getoond moeten worden om de koers voorin te mogen beïnvloeden. Ik kan in ieder geval melden ooit in cafe De Koperen Bel de hometrainwedstrijd gewonnen te hebben. Daarnaast ben ik door Pim van der Meent in een testwedstrijd voor FC Amsterdam afgewezen. Mag dit ook als resultaat meetellen? En ik ben volgens Ron Janbroers een vat vol onnodige feitenkennis.
Sportgroetend,
Hans Wierda
30 december 2018.
Om 9.25 belde Jan Hoff aan. Tot op het bot gemotiveerd om van deze dag een succes te maken. We reden de straat uit en Jan presteerde het om een steen uit het wegdek te rijden. Gelukkig zonder noemenswaardige schade, maar toch. Met zijn vorm zat het wel goed. Vorige week moest hij nog afmelden vanwege een opkomende griep. De kenner weet, dat vorm en griep dicht tegen elkaar aan schurken. Bij Purmerland aangekomen leek het wel alsof de Duitse kreet "Alle Menschen werden Brüder"" op de KPO van toepassing was geworden. Een totale samensmelting van A, B, heden en verleden. Ik zag Olaf, Emiel en Peter naast Bert Janmaat, Ben Janbroers en Jan de Nijs. En dan heb ik het nog niet over de 37 andere renners. Wat een meute! Zo gezellig kan fietsen zijn. Bert was present op de nieuwe E-Bike van Giant. In een agressieve zwart-oranje kleurstelling. En een actieradius van 110 kilometer. Na de warming up tot Oosthuizen (kopwerk van Nico en de Apex-man uit Zaandam) barstte het geweld los. Langs de E 10 zag ik zowel Jan Doets als Bert Janmaat in het wiel van de A-renners Emiel, Olaf, Peter en de bij de B onder zijn niveau rijdende Dirk, gehuld in het Ulysses NMT-tricot. De teller tikte de 45 aan en bij de afslag Schardam haakten de E-Bikerenners af. Ik had niet het idee, dat ze in het rood reden. De wind stond super gunstig. Heen mee en terug meestal pal tegen. Een eitje om bij te blijven en een geweldige oppepper voor het moraal. Vandaag zou de B plus, aangevuld door de A, op eervolle wijze het kalenderjaar 2018 afsluiten. Tegen de wind in werd er constant tussen de 37 en de 40 gereden. Ik moet eerlijk bekennen. Meedoen met de sprint zou van mijn kant niet gepast zijn. Geen meter op kop, steeds in 6e positie, galant de van kop komende renners er tussen laten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In de laatste meters schakelde ik bij. Ik reed met de intentie om Olaf te laten zegevieren, maar kon mij niet inhouden, toen ik Jan Leegwater in mijn ooghoek zag naderen. En drukte mijn voorwiel over de denkbeeldige streep. Waarschijnlijk hebben Olaf en Emiel niet eens aan een sprintje gedacht. Maar voor mij voelde het wel prettig.
Op de terugweg werd het echt een oliebollenritje. Pas op het viaduct opende Olaf de finale. De teller kwam niet meer onder de 40. In een allesverzengende sprint legde Jan Doets op de E-Bike van kop af iedereen erop!
Tot volgend jaar!
30-12-2018
Vandaag dan de opheffing van de A groep en misschien tijd voor de start van een B- of A+ groep?
Geen rijders bij de kerk in Oostzaan, om meerdere redenen waren de snelle mannen niet allemaal aanwezig. Alleen Olaf was er maar die reed een preOKP ritje en sloot later in Purmerend aan.
Nu er geen A was stonden er wel heel veel renners bij de kerk in Purmerland. Nog eventjes en er moeten verkeersregelaars komen om de boel in goede banen te leiden. met een hele grote groep in een heel rustig tempo naar Oosthuizen. Ik denk dat niemand echt zin had om hard te rijden of er moesten een hele hoop verhalen over de kerstdagen gedeeld worden. Pas na Oosthuizen werd de gaskraan opengedraaid. Voor sommige betekent het dat de e-bike van de eco stand afgaat en op vol vermogen moet. In ieder geval gaf Olaf gas en ontstonden de verschillende fietsgroepjes met hun verschillende afsteekroutes om later in het café weer bij elkaar te komen. Ik was blij dat bij Scharwoude het tempo even stil viel, kon ik toch nog aansluiten. Ik was net contact even kwijt geraakt, de snelheid was even te hoog. Aart was ook het slachtoffer van deze tempoverhoging maar hij had geen puf meer om de aansluiting te maken en moest het hele stuk naar Edam in zijn eentje fietsen. Wordt je ook sterk van zullen we maar zeggen. Ik was in ieder geval weer blij dat ik in de groep zat en omdat ik er nu niet weer wilde afwaaien reed ik maar gelijk naar de kop. Beter korte beurtjes meedraaien dan steeds op het kantje zitten leek mij verstandiger. En dat klopte, ik kon vooraan bijblijven en tot Edam lekker meerijden. De sprint was volgens mij een prooi voor Jan, maar hij was niet de sterkste vandaag. Olaf en Emiel reden het hardst op kop, maar bij het wielrennen wint de sterkste niet altijd.
De koffie was weer lekker en Aart kwam dus heel laat in het café. Er werd niet op hem gewacht maar het tempo naar de Zuiderweg was zo laag dat hij ongetwijfeld ons had kunnen inhalen als hij het had geweten. We reden no* niet eens met 30 km/u naar de finish. Iedereen vond het wel best denk ik en bleef lekker twee aan twee rijden. Geen demarages, geen waaiers en geen gesnok. Is ook wel eens lekker. Pas op het viaduct kwam het tempo erin en mbv Jan op de Flyer werd het tempo tot boven de 40 opgevoerd. Bij de finish geen B meer gezien, ik denk dat die al een kwartier eerder waren aangekomen. Het vuurwerk ontbrak dus vandaag maar dat komt over twee dagen wel. Prettige jaarwisseling.
Peter
23-12-2018
Vanaf nu wordt het alleen maar beter, dat is tenminste mijn motto voor de komende tijd. De kortste dag is alweer achter ons, de dagen worden weer langer en voor je het weet begint de zomertijd alweer. Van mij mag dat uurtje in het voorjaar weer opschuiven. Ook al ben ik een ochtendmens zo’n extra uurtje licht in de avond is veel prettiger als je een fietshobby hebt.
Vandaag was de dag alweer een paar minuutjes langer maar helaas was het niet droog. Een miezerig regentje hield de meeste okp ers van de weg. Sowieso is het met kerst altijd afwachten wie er zouden zijn, familieverplichtingen staan bovenaan in deze dagen.
Geen A vandaag, alleen B bij de kerk in Purmerland. Hans, Jan, Aart, Paul, iemand op de mooie oude pinarello en ik reden het rondje. Hans verzon het thema voor vandaag, verbinding. Nou dat leek mij prima, karretje aanhaken en rijden maar. Rustig door Purmerend en op de dijk ietsje harder. Paul had duidelijk de beste benen, hij reed 2-3 km/u harder op kop dan de rest. Zo’n weekje naar de zon doet wonderen of houdt Fuentes spreekuur op Fuertaventura? In het koffiehuis was het lekker warm. Twee kopjes koffie later stapte we weer op. Ondertussen had Jan al gepolst of het café op dinsdag en donderdag ook iets eerder open kan zijn. Nu het Hof van Holland verkocht is zijn onze pensionado’s hun koffieadres kwijt. Jan kreeg een positief antwoord zodat de heren op dinsdag en donderdag toch gewoon Edam kunnen aandoen.
Opstappen na de koffie is altijd vervelend als je nat bent. Koude start en omdat we met weinig waren en het weer slechter werd namen we de korte route door Kwadijk. Daar hield ik het voor gezien, de kortste weg naar de douche leek mij beter.
Ik wens iedereen van de OKP prettige kerstdagen en hoop iedereen weer in het nieuwe jaar op de fiets te mogen begroeten.
Peter
25-11-2018.
Zondag fietsen met de OKP. Je kan je alleen afvragen of het nog gerechtvaardigd is om ons Oostzaanse-KP te noemen. Vandaag stonden we er met maar 3 man. JanL, Jerry en ik. Jerry had eerder aangegeven dat hij er niet zou zijn vanwege familiaire verplichtingen, judoën met zijn zoon. Ik had al het sms-je getypt voor JanL (aan whatsapp doet hij niet), dat het wellicht voor hem handiger zou zijn om te starten in Purmerland met de PKP. Ik bedacht me hierbij nog dat de opmerking van Jan Doets “feitelijk bestaat de A niet meer” eigenlijk wat existentiëler gemaakt kan worden: “feitelijk bestaat de OKP niet meer.”
Toen kwam een appje van Jerry en besloot ik maar door naar Oostzaan te rijden. Tot aan Purmerend rustig wat bij gekletst. In Purmerend sloot Emiel nog aan. Emiel weet überhaupt al jaar en dag niet de start in Oostzaan te vinden. De finish op de Zuiderweg overigens ook niet.
In een mooi tempo reden we richting Oosthuizen. Voor Oosthuizen kwamen we een groepje mannen tegen waar we in het voorbijgaan eigenlijk niet echt aandacht voor hadden. Dacht ik. In Oosthuizen bleek dat JanL er niet meer bij zat. Zijn voorkeur ging uit naar het tempo van de ingehaalde mannen. Aangezien dit zonder enige vorm van communicatie was gegaan en het wintertijd is, hebben wij gewacht. Hoe onnodig, een kilometer verder bij de oversteek sloeg JanL af en hem zagen we pas weer terug in Edam. En toen waren we (weer) nog maar met 3 man, 2 man gestart in Oostzaan en een aanhaker. Ieder pakte zijn beurtje naar vermogen en Emiel drukte zijn wiel als eerste over de stadslijn van Edam.
Weer een redelijk volle bak met PKP’ers in het café. Gelukkig wel alle rust om het kopje koffie naar binnen te werken.
Op de terugweg bleek een grote groep met de A mee te willen rijden. Emiel dacht nog even het tempo omhoog te gooien, maar realiseerde zich al vrij snel dat het voor de omvang van de A op termijn niet bevorderlijk is om iedereen er meteen af te rijden en ging ergens middenin de groep zijn zegeningen tellen. Ondanks dat de bochten erg langzaam gingen, want glad, ging het alsnog mis in het inmiddels beruchte bochtje van Hobrede. Het achterwiel van Emiel gleed weg maar hij bleef overeind, ik maakte erachter een uitwijkmanoeuvre en moest helaas het rode asfalt van heel dichtbij inspecteren, waarna Aart mij niet meer kon ontwijken en ook onderuit ging.
Met wat asfalteczeem en een gedeukte ego, en nadat ik fijntjes herinnerd werd aan een eerdere blauwe maandag aldaar (bedankt voor de reminder Bas), gingen we verder. Bij menigeen waren de bochten wel wat houterig geworden. Achter het viaduct, inmiddels natuurlijk zonder Emiel, nog even gewacht op Bas waarna we gezamenlijk – OKP’ers en PKP’ers – over de finish kwamen, Jerry een fietslengte eerder dan de rest.
Snel naar huis om mijn wonden te verzorgen. Hopelijk volgende week weer fietsen met OKP’ers.
Olaf
25 november
Zelden heb ik zo lekker gefietst als vandaag. Na zaterdagavond flink van de lekkerste wijnen geproefd te hebben leek het mij verstandig op zondagochtend in Purmerland te starten. Tot Oosthuizen zag ik vrijwel constant 31 op de teller. Daarna ging het iets harder: 34 of zo. Ik kon lekker mijn beurten doen zonder te hoeven sprinten om weer in het wiel te komen.
Op de dijk naar Edam ging het af en toe door de 40. Er werd gedemarreerd. Er werd teruggepakt. Heerlijk. Hartslag 100-door-de-zeventig, herstellen en weer rijden. Het lukte. Niet het gevoel de gehele tijd boven de macht te hoeven rijden.
Terug over Middelie en Hobrede. Jammerlijke valpartij op bruggetje bij Hobrede (dat nare roodgeverfde asfalt. Niet voor het eerst) met Olaf en Aart als slachtoffers.
In ganzenpas door de Wormer. Heerlijke tocht.
Bedankt mannen
Eric
18 november
De Lange Rit. Het was koud en er stond een noordoosten wind. Er lag rijp op de bruggen. Oppassen geblazen dus. Twee weken geleden zaten we nog op het terras in Edam. Waarbij Peter een schuchtere poging deed om de KPO nog meer te versplinteren. Hij presenteerde het plan met de uitstraling van iemand, die op het punt staat om in een verpleeghuis geplaatst te worden. Ja, dan maak je weinig kans. Teun sabelde het plan direct aan diggelen. "Kom eens to the point!" En Jan Doets riep er tussendoor:"Feitelijk bestaat de A niet eens meer!" De laatste uitspraak vond ik wel erg stellig en vandaag werd het tegendeel ook wel bewezen. Waar er vroeger in het winterseizoen hooguit 4 man bij de kerk in Oostzaan stonden, stonden er vandaag, met Emiel meegerekend, 11 man. En dan hebben we het over De Lange Rit! Bij 0 graden en noordoosten wind. De selectie: Olaf, Dirk, Peter, Renzo, Jan L, Jan B, Jerry, Emiel, Eric Boeren, Aart en ik. Gelukkig maakten we een relaxte start. De pacemaker moest even op gang komen en ik besloot het overnemen maar even vooruit te schuiven. Volgen was al lastig genoeg. Eerst maar de Beemster door en ik vreesde de dijk van De Rijp naar Schermerhorn. Daar kwam de wind van rechts en kon je gemakkelijk geslachtofferd worden. De 2e helft ervan werd het tempo opgeschroefd en ik geraakte met Peter op een gaatje. Ik gokte op een versnelling van Peter, maar dit bleek tegen beter weten in. Ik kon heel laf vanuit het wiel naar de groep sprinten en maande de rest tot inhouden. Alsof ik aanspraak wilde maken op de Nobelprijs voor de Vrede. Het ging natuurlijk puur om lijfsbehoud! De kou zorgde ervoor, dat er van soepel draaien geen sprake was. De rug begon op te spelen, omdat er teveel geduwd moest worden. Maar we bereikten met de gehele groep de IJsselmeerdijk. Het leek er aanvankelijk op, dat we als geheel zouden finishen, maar na Scharwoude rolden de eerste koppen. Peter, Jan Leegwater en Aart gingen eraf, bij Schardam ik en even later Eric Boeren. Aan de koffietafel bleek Jerry gewonnen te hebben. Hij soleerde naar de finish en was niet meer in te halen. Een compliment gaat vandaag uit naar Jan Beekhoven. Hij finishte in de eerste groep en onderscheidde zich door voorin mee te draaien.
Na de koffie ben ik met de B meegegaan. Wind mee en de benen laten draaien. Het begin van het herstel. Toen we gearriveerd waren, zagen we tot onze stomme verbazing een zeldzame apotheose. Aart bleek net voor Jan Leegwater als eerste te finishen. Ze werden op zo'n 30 meter gevolgd door de geklopte A!
Hans Wierda
11 november
Het zou vandaag een klein cluppie worden. Oppassen, werken, cruise en andere zaken waren op deze dag belangrijker dan fietsen met de OKP. Ik kan mij dat bijna niet voorstellen maar ik heb makkelijk praten, geen partner waar je rekening mee moet houden en kinderen die een leeftijd hebben dat ze hun eigen gang gaan.
Eric en Jan stonden bij de kerk, ik haalde de start niet eens. Normaal met de andere heren uit Purmerend wordt er harder naar Oostzaan gereden dan dat ik nu in mijn eentje deed. De wind was vandaag ook wel erg hard en ik had iets eerder moeten vertrekken.
Nu alle hele snelle mannen weg waren konden we met zijn drieën er een lekkere winterrit van maken. Eerste stukkie lekker met wind in de rug al keuvelend afgelegd. Na Purmerend ruimte zat op de dijk. Niks van op het kantje zitten, ook wel eens prettig. Netjes kop over kop naar Schardam gereden. De wind was straf, voor de wind gaat het dan heel lekker maar vanaf nu moesten we tegen de wind knokken. Dan zou je graag wat extra rijders willen hebben. Het tempo zakte onder de 30 per uur en pas om 12 over 11 gingen we de finish over. We hadden ongeveer hetzelfde tempo als de B gereden zag ik op Strava, dus eigenlijk hadden die mannen ook gewoon bij de kerk in Oostzaan kunnen starten😉. Kom jongens effe beetje moraal kweken en zondag weer bij de kerk. Gaat het dan te hard dan niet als eenling lossen maar met een groepje.
Na de koffie met zijn allen tegelijk weg en door de harde wind was het stukkie naar Purmerend niet gemakkelijk. Dirk was sterk, Ron hield ook het tempo hoog en ik deed gewoon mijn werk tussendoor.
Na Purmerend de wind vol tegen, niet iedereen had meer de puf om op kop te rijden. Of om steeds mee te draaien, er werden regelmatig beurtjes overgeslagen. Kennelijk had ik de meeste energie over want ik kwam als eerste over de streep. In Edam ook al als eerste ( van groepje van 4😏). Een topzondag voor mij, alleen thuis geen ontvangstcommitee om mijn jubelende finishverhaal aan te horen. Ach meedoen is belangrijker dan winnen, toch?
Peter
4 november
Soms denk je iets te zien maar is het gezichtsbedrog. Ik dacht dat er iets moest veranderen bij de OKP maar kennelijk is er geen behoefte aan. Degene die in de B vooraan rijden vinden de afspraak om tot Oosthuizen rustig te rijden en daarna gas te geven prima. De afvallers van de A kunnen bij deze mannen aansluiten en de huidige afspraak eerbiedigen. Is er toch een soort tussengroep, alleen wordt die wat later geformeerd. Ik blijf ondertussen aanklampen bij de A en probeer het onvermijdelijke zo lang mogelijk uit te stellen. Jan is mijn grote voorbeeld en ik heb nog een jaar of 10 te gaan. Slik.
Bij de kerk een select groepje: Olaf, Jerry, Jan, Jaap ( door Jerry meegenomen) en ik. Emiel pikte we weer onderweg op. In Schoorl is de atb groep weer begonnen, de OKP is in de winter helaas een stukje kleiner, maar niet minder gezellig.
Op de Haal weer in redelijk tempo naar Purmerend. Op de dijk tempo maken, gelukkig voor mij geen Rick of Renzo. Scheelt een stuk in snelheid en ik kan nu wat gemakkelijker meekomen. Hoef nu niet zo lang diep in het rood te rijden. Tot Scharwoude geprobeerd mee te draaien, mijn beurtjes werden denk achter in de groep toegejuichd want het scheelde 3 km/u in tempo. Mijn bijdrage aan de A is in de loop van het jaar iets anders geworden dan dat ik zou willen. Na Scharwoude de wind vol tegen en moest er flink door getrapt worden. Vooraan reden Olaf, Emiel en Jerry in een mooie regelmaat rond en konden Jan, Jaap en ik vrij gemakkelijk volgen. De sprint werd geloof ik gewonnen door Emiel.
Mijn praatje bij de koffie was voor dovemansoren, geen behoefte aan verandering. Fijn dat sommige dingen in het leven zo simpel kunnen zijn. Eraf is eraf en als je vindt dat je de A niet meer kan bijhouden schuif je een kerkje op. Toch jammer dat er op de Haal nog niet een extra kerkje staat.
Na de koffie begon Rob gelijk gas te geven en voor de splitsing waren we de B al gepasseerd. Het stuk naar Oosthuizen redelijk rustig gereden en terug naar Purmerend nog een tweede waaier op de dijk proberen te formeren. Dat lukte niet, natuurlijk niet zou ik eigenlijk zeggen. Iedereen vecht voor zijn plekje en denkt: ik zit goed laat de rest maar harken. Viel mij mee hoeveel eraf moesten. De sprint was een prooi voor Jan, hij had bekeken gereden en sprong uit het juiste wiel. Eigenlijk is wielrennen bij de OKP heel simpel, je rijdt een rondje en uiteindelijk wint er een Leegwater.
Peter
2 november
Laat ik ook een poging tot hervorming doen:
Om tien uur wordt er op drie plaatsen gestart:
- 1 Oostzanerkerk
- 2 Hoek de Haal/Stationsstraat (5-6 minuten voorsprong)
- 3 Purmerland kerk (15 minuten voorsprong)
Groep 1 probeert groep 2 in te halen. Groep 2 probeert groep 3 in te halen Iedere groep rijdt op zijn eigen niveau. Aantallen doen er wat mij betreft niet zo toe.
Mogelijk scenario: 2 kan 3 nooit inhalen. 1 haalt 2 in ergens bij Scharwoude. Enkelen van groep 2 proberen aan te pikken. Fantastisch als dat lukt. Zij die niet kunnen aanpikken komen iets later in Edam aan, maar hebben toch lekker op hun niveau kunnen rijden.
In de zomer zou je nog een promotie/degradatie element kunnen in bouwen.
Via WhatsApp kan eea afgesproken worden.
Groeten,
Eric Boeren
28 oktober
Een mooi maar winderige herfstdag. Strak blauwe lucht, pittige noord-oostenwind en een aantal klasbakken aan de start bij de kerk. Dat beloofde aan de ene kant een mooie rit maar aan de andere kant kneep ik hem wel. Hoeveel rijders passen er op de dijk met deze wind? Ik schatte zo’n 6 stuks. We waren echter met 9 man, dat betekende dat er slachtoffers zouden vallen. De A groep staat nog in de zomerstand, dwz gas open en geen mededogen voor de zwakkere. Ieder voor zich en god voor ons allen.
Op de Haal nog lekker rustig maar het sprintje naar Purmerland ging al weer hard. Renzo snokte er weer lekker op los, Rick trok weer hard door, Emiel hield het tempo hoog, Olaf trok ook nog eens door en Jerry gaat ook weer lekker. Jan weet weer precies waar hij moet zitten en Paul was het eerste slachtoffer. Net na Purmerend waaide hij ervan af. Een tweede waaier had zijn redding kunnen zijn, maar wie zet die op? Niet de sterksten want die rijden op kop en kijken (terecht) niet op of om. Ik probeer nog mee te draaien maar merk al snel dat het tempo te hoog is, laat steeds gaatjes vallen. Ik laat mij zakken en kom achter Jan te zitten. Ai dat is geen beste plek. Jan weet altijd waar je moet zitten als de wind op de kant staat. Hij staat zijn plek echt niet af en dat betekent dat je achter hem gewoon op het kantje zit en vroeg of laat eraf moet. Eric was het tweede slachtoffer en uiteindelijk moest ik ook de handdoek in de ring gooien. De overige 6 reden zo bij ons weg.
Uiteindelijk haalde Paul en Eric mij met een groepje in. Gezamenlijk reden we naar Oosthuizen en vanaf daar gingen we met zijn drieën verder. Toch nog een mongolenwaaier gemaakt. We besloten het volledige rondje te rijden en niet af te steken om nog bij de kop aan te kunnen sluiten. Het was mooi weer, we draaiden lekker dus waarom afsteken?
Bij het koffiehuis was het terras vol zodat wij binnen gingen zitten, bovendien als je eraf gereden wordt heb je toch een beetje gezichtsverlies. Om de hoon van de rest van de groep te ontlopen kun je dan maar beter stil in een hoekje gaan zitten. De B was weer snel uitgepraat en voordat wij onze koffie hadden stapte zij alweer op de fiets. De snelle jongens stonden ook al op maar hadden gelukkig nog klein beetje medelijden met ons, er werd gewacht. Eric kon zijn plasje nog doen en klokte zijn laatste restje koffie al lopende achterover. Op naar de slachtbank van de A groep. Wanneer zou het bijltje vallen, want dat ie zou vallen was duidelijk. Nog steeds een gemene wind en een stel jonge honden op kop, dat voorspelde niet veel goeds. Net na de serie haakse bochten bij Oosthuizen viel het doek. Paul liet lopen en Eric kon het gat niet dicht rijden, hij zei nog HOOOOOOOO, maar vooraan was er wederom geen mededogen. Gas op de plank en rijen. Net na Kwadijk waaierde ik eraf, Jan ging na het viaduct eraf. Gelukkig voor ons stond stoplicht in Purmerend op rood en konden we weer aansluiten. Vanaf Neck ging het weer hard, het viaduct over de snelweg werd redelijk rustig bedwongen, niettemin vond Jan hier zijn Waterloo. Hij stond geparkeerd en voltooide zijn rit solo. De rest reed door en Olaf drukte zijn wiel als eerste over de streep.
Ik heb nu nog een vraagje aan de hele okp groep.
De snelheidsverschillen tussen de verschillende rijders wordt nu heel groot. Er is een groep ouderen die rustig wil rijden en meestal al vroeg afsteekt. Daartussen rijden best wel fitte gasten die na Oosthuizen gas op de plank zetten en eigenlijk net iets langzamer dan de A zijn, maar niet veel. Deze groep is eigenlijk te snel voor de B en te langzaam voor de A. Ik begin langzaam ook tot die groep te behoren en twijfel (net als zoveel anderen) of ik nog in de A thuishoor. Is het een idee om een A1/2 of een Aa tussengroep te formeren? Vlees noch vis, tussen wal en schip, te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken, je begrijpt wel wat ik bedoel met deze uitspraken. Een groep die nu, als ze op kop bij de B rijden, die hele groep aan flarden trekt en eigenlijk nog te snel rijden voor de B. Mijn voorstel is om met die mensen een nieuwe groep te formeren en dan om 9.45 bij de kerk in Oostzaan te vertrekken of gewoon om 10 uur bij de kerk in Purmerland maar dan wel voor de B uit, we moeten geen risico met inhalen nemen.
Laat maar weten wat jullie ervan vinden.
Peter van Diepen
21 oktober 2018.
Vandaag De Lange Rit. Vorige maand deed ik succesvol mee en ondanks een fikse verkoudheid de laatste twee weken, besloot ik vandaag mee te gaan. Ik moet zeggen, dat ik een zetje nodig had van Percy. Hij belde mij of we mee zouden doen en dan staat het laf om te zeggen, dat je van de huisarts absoluut geen Lange Ritten mag maken. Percy en ik sloten een pact. We zouden vlot zijn met "Ho Ho" te roepen. En we zouden onze commando's enigszins dreigend brengen. Het leek wel of onze uitstraling voldoende was. We vertrokken met 10 man: Peter van Diepen, Olaf de Jong, Jerry Huinder, Jan Leegwater, Renzo Leegwater, Paul Daas, Emiel van der Geer, Jan Beekhoven, Percy en ik. Opvallend detail: Jerry verscheen op zijn nieuw geleverde Argon. Ik moet zeggen, hij reed weer ouderwets goed. De laatste weken leek de goesting een beetje te zijn verdwenen. Als een anoniem muurbloempje reed Jerry mee. Afhangende schouders, een doffe blik in de ogen. Nee, het was niet meer de Jerry, die met 800 kilometers per week in de benen de A op het rooster legde. Maar vandaag zagen we een opmerkelijke remonte. Een flukse oogopslag, de schouders recht en weer geanimeerd in het gesprek. Met dank aan Argon! En weer actief meedraaiend met de diesels Emiel, Peter en Olaf. Renzo noem ik even niet. Die nam gisteravond na het zesde biertje nog enkele biertjes en moest het momenteel uitdijende lichaam weer in de plooi krijgen. Het weer was uitermate geschikt voor de windmijders. Zuidwesten wind kracht 2. Heen alleen maar wind mee en terug pal op kop. We konden allemaal uit de wind zitten. Er waren geen rare versnellingen. De rit verliep net zo regelmatig als een werkweek op het kantoor van de UWV. Hoogtepunt was de sanitaire stop. Allemaal even aan de kant, waarbij vermeld moet worden, dat de wind van opzij kwam. En prettig voor Percy en mij, we kwamen allemaal tegelijk aan de streep. Renzo won het sprintje. Bij de Gevangenenpoort ging ik weer dapper bij de A zitten. Ik voelde me een hele Piet en ik pakte door. Terug ging ik ook mee met de A. Het lijkt wel of mijn ontwikkeling synchroon lijkt te verlopen met de Godenzonen van Ajax. Het zal een kwestie van tijd zijn eer ik weer een Full Member van de A zal worden.
Hans Wierda
14 oktober
Gisteren had ik rondje Westfriese omringdijk gereden met een paar vakantievrienden. Ook toen stond er best wel een windje, de benen waren wat stram vanmorgen. Bij de kerk een klein groepje, Rick, Jan l, Eric, Renzo en Nico. Onderweg pikte we Emiel op. Toch een sterk cluppie dus ik kon mijn borst nat maken. Op de Haal bepaalde Eric en Jan het tempo. Vanaf Purmerland namen de andere het over. Het ging hard, kennelijk niet hard genoeg voor een automobilist die ons met grote snelheid inhaalde en nog even een slinger aan zijn stuur gaf toen hij voorbij ons was. Ik snap zulke figuren niet, beseffen ze niet dat ze Andere ernstig kunnen laten verongelukken? En alleen maar omdat ze even van het gas af moeten? Natuurlijk zijn wij ook niet altijd koorknapen maar iemand expres afsnijden of in levensgevaar brengen is toch een stapje te ver.
In Purmerend stond de brug open, Nico en ik konden netjes vooraan sluiten, de achterste van het groepje niet. Deze reden voorbeeldig via het stoplicht. Dus even wachten op de dijk totdat we weer compleet waren.
Naar Scharwoude ging het hard, de 50 km/u werd aangetikt maar uiteindelijk had dit gerace niet zoveel zin. In Scharwoude was er een wedstrijdloop dus konden we weer een stuk terug om de afslag naar de dijk te nemen. Laatste stuk tegen de wind in. Ging niet heel gemakkelijk. Uiteindelijk won Renzo de sprint, wie anders zou ik zeggen. De dikste benen en naar zijn eigen woorden ook de dikste buik, of is die van Jerry nog dikker😉?
In Edam ook een wedstrijdloop, dus daar ook alternatieve route om bij de gevangenpoort te komen. De koffie was weer lekker op het terras en het zat natuurlijk helemaal vol. De terugrit naar de Zuiderweg begon rustig, tot Middelie, daar werd er hard door getrokken. Op de dijk viel het even stil maar na Purmerend ging het weer hard. Het groepje dat kopwerk deed werd echter steeds kleiner en bij mij was het beste er ook wel af. Rick had nog wel wat sju in de benen, Eric hielp een beetje en ik probeerde nog de snelheid hoog te houden. Uiteindelijk was bij Rick de tank leeg en mocht ik de sprint winnen. Dat was lang geleden😂.
Peter
7 oktober
Zaterdagavond passeerde er nog een stormfront en zondagochtend was het gelukkig weer schitterend weer. Ik had er zin in maar de meeste andere A rijders dachten daar anders over en hadden denk ik andere plannen. Slechts 4 man bij de kerk: Jan L, Olaf, Eric en ik. Gelukkig pikte we onderweg Jerry en Rick op, twee extra krachten is altijd fijn in het treintje.
De rode brigade nam het voortouw en dat deden ze eigenlijk de hele rit. Lange beurten met hogere snelheden dan de rest van de groep. Wie zijn dan die rode brigade? Je kunt ook spreken van de Canyon road train of de Canyon TGV. Het is dat Emiel en Dirk er niet bij waren vandaag anders hadden deze 4 heren met elkaar een aardige ploegentijdrit kunnen rijden. Nu dus Olaf en Rick die weer eens lekker als locomotieven aan het werk waren.
Op de dijk naar Hobrede leek het even of we een karretje zouden verliezen maar Eric kan bijten en hij bleef er net aan hangen. Jerry en Jan staakten al heel snel hun kopbeurtjes en ik heb geprobeerd zo lang mogelijk mee te draaien. De laatste kilometers vanaf Warder moest ik af en toe laten lopen. Toen was de sju uit mijn benen. Ik merkte dat al eerder want om op kop te komen moesten de Canyon jongens gewoon in hun rem knijpen. Als een slak kroop ik uit het wiel om dan mijn beurtje mee te draaien.
Vandaag geen sprint, Renzo sloot later wel aan maar bleef achter in de groep hangen. Rick nestelde zich op kop in de laatste kilometer en door steeds iets harder te gaan rijden had niemand de puf meer om er over heen proberen te komen.
Het terras was druk, lekker nog in het zonnetje zitten en genieten van de koffie. Het weggaan is altijd even chaos en het tunneltje altijd een vervelend obstakel dat achteraan meestal heel veel tijd kost. Vandaag was ik nu eens niet een van de laatste die van het terras vertrok. Rustig peddelend en keuvelend naar de splitsing van de route gereden. maar wat bleek? We hadden toch te hard gereden en achteraan heeft Piet Krol gevochten als een leeuw om weer in het wiel te geraken. Sorry Piet dit was niet mijn bedoeling en ik had niet het idee dat Jerry en ik zo hard reden. Achteraan is het altijd een ander verhaal en zoals ik al schreef het tunneltje maakt het gat met de voorste alleen maar groter. Volgende keer toch maar weer op de manier van Joan. Nog niet wegrijden en pas starten als iedereen de fiets heeft.
Tot het bruggetje van Kwadijk bleef iedereen achter Jerry en mij rijden (we reden vanaf Edam al op kop). Niemand had zin om gas te geven en het leek op een rustig en sociaal ritje uit te draaien. Maar Renzo en Ron S kunnen dat niet. Onder het viaduct door gaven de twee heren gas en gingen ervandoor. Bij het stoplicht verspilde deze twee jonge honden kostbare goodwill punten door gewoon over te steken tussen het verkeer door. Jongens niet meer doen. Wielrenners hebben een matige reputatie en om op die tijd zo door Purmerend te rijden kweek je geen goodwill. Niet dat we allemaal koorknapen moeten worden maar hard rijden moet je op de open stukken doen waar het kan en niet in de bebouwde kom.
De rest van de groep wachtte dus netjes op groen en zette toen de late achtervolging in. Ron hebben we niet meer gezien. Met de groep door Neck en linksaf naar het viaduct. Rick gaf er op het viaduct een aardige snok aan. Alleen Jan R en Jan L konden volgen, de rest moest lossen en zagen deze 3 mannen langzaam wegrijden. Ik vermoed dat alleen die gast van de rode brigade op kop heeft gereden, de rest kon net volgen. Zal ik ook maar een rode fiets kopen?
Met vriendelijke groeten
Peter van Diepen
Da Vinci College
30 september
Filmpje van MTB week. Perskindol Swiss Eric met Ron Janbroers en Jack Buddingh
Jack Buddingh
30 september
Wat een mooi weer, echt een kadootje zo’n mooie nazomerdag. Heel wat anders dan vorige week toen het koud en nat was. Bij de kerk een klein clubje, 8 man. Jan en Jan, Jerry, Jack, Eric, Olaf, Dirk en ik. Op de Haal bepaalden de senioren van de groep het tempo. Lekker in het wiel van de Jannen. Ook wel eens lekker.
Op de dijk met het windje in de rug werd het tempo wat opgeschroefd. Niet te hoog want we konden mooi draaien met het groepje. Geweldig gevoel is dat, als een geoliede machine kop over kop over de dijk met een gelijkmatig tempo van ongeveer 40 km/u. Zoefende bandjes, glimmende frames en soepel lopende kettingen, mooier fietsen is er niet. Langs de provinciale weg werd het tempo iets meer opgeschroefd. We blijven een groep mannen en er moet wel even bepaald worden wie de sterkste is. Dat kan tijdens de sprint maar ook tijdens de kopbeurten. Wie rijdt net even harder en langer op kop? Eigenlijk gewoon net als vroeger, wie kan het verst piesen. Olaf won want hij haalde de hoogste topsnelheid.
Langs de dijk bij Etersheim even een link momentje, auto van rechts. We houden altijd wat in bij dat punt maar toch blijft het een onoverzichtelijke kruising. Misschien daar toch meer afstand nemen van elkaar zodat we iets meer tijd hebben om te remmen. Het ging gelukkig goed vandaag. De sprint was een prooi voor Dirk. Vorige week was Renzo nog de sterkste en Dirk tweede. Nu bij de absentie van Renzo was het een uitgemaakte zaak.
Koffie op het terras, het was lekker druk. Na de koffie weer de lange route terug, net na de splitsing gelijk het gas erop. Effe flink doortrappen om de aansluiting te vinden. Was net met Ron in gesprek om te luisteren naar zijn belevenissen met Jack tijdens de Swiss Epic in Zermat. Had filmpje van Jack gezien en het zag eruit als een spectaculair en heftig avontuur. Het werd dus een kort gesprek omdat er vooraan flink werd doorgereden. Onderweg raapte we Renzo op, hij was niet helemaal lekker en verkoos de eenzaamheid op de zondagochtend. Alleen nu hij het laatste stukje meereed leek het net of de rit anders werd. Iedereen wordt toch wat druistiger als hij eris, alsof hij een rode lap voor de stier is. Er werd meer gesnokt, geen regelmatig tempo zoals voor de koffie. Op het viaduct ging Ron aan, Olaf pareerde en Dirk reed het gaatje verder dicht. De sprint was weer wild west. Tegemoetkomende auto is nooit lekker. Ik laat dan lopen, maar anderen gaan gewoon over de hele breedte van de weg rijden om de sprint aan te gaan. Jongens niet doen, soms moet je even nadenken voordat je aanzet. Want waar gaat het eigenlijk over? Testoronbommetjes die willen kijken wie het verst piest. Wederom was het Dirk die als eerste over de streep ging.
Peter
23 september
De weersvoorspellingen waren niet erg gunstig maar als het bij de start droog is dan staan er zeker enkele rijders bij de kerk. Zo ook vandaag, Renzo en Dirk appte al vroeg dat ze er zouden zijn. Jerry laat zich ook niet afschrikken en Jan heeft het nooit koud. We vertrokken uiteindelijk met 5 man, onderweg sloot Rick op zijn tijdritfiets aan. Oeps dat boezemde mij toch wat angst in. Ik heb wel wat km gemaakt de laatste weken maar dat was meestal in bergachtig terrein.
Op de Haal reden we nog twee aan twee maar eenmaal in Purmerland ging het tempo omhoog. Renzo snokte weer ouderwets en Rick en Dirk reden elk gaatje dicht. Jan was het slot op de deur en sloot elke keer de rij. In Weidevenne nog een akkefietje met een automobilist. Ik weet dat wij wielrenners niet altijd netjes zijn maar sommige automobilisten kunnen er ook wat van. Bij de rotonde nog even snel gas geven zodat je verontwaardigd kan toeteren omdat er fietsers oversteken.
Onderweg kwamen we veel fietsters tegen van de Dam tot Dam fietstocht. Deze jongens konden hun borst nat maken (alhoewel dat zou door de regen toch wel gebeuren), nat en koud ritje langs alle plaatsen in Noord Holland met dam in de naam.
Rick hield het op de dijk voor gezien en keerde huiswaarts, te nat? Wij reden stug door en haalde op de parallelweg de B in. Deze groep was ook niet zo groot. Enkele van de B sloten aan terwijl andere afsneden en snel de warmte van het café opzochten.
Bij het keerpunt de wind in de rug, het ging weer ietsie harder. De sprint was voor Renzo, zelfs met een lekke band is hij de snelste. Maar het werd wel even link met de scherpe bocht na de finish. Renzo had dus lek en hield de bocht niet meer, Dirk zat links van hem en had met zijn carbonvelgen ook iets minder remvermogen. Gezamenlijk reden ze het gras in en bleven nog netjes op de been.
Ik zou toch willen voorstellen om niet meer af te sprinten tot het bordje Edam maar tot de streep die er 50 meter voor getrokken is. Stukje veiliger en hoef je ook niet in volle vaart door de bocht, met tegenliggers toch een hachelijke onderneming.
Bij de koffie een klein groepje maar toch gezellig. Aart liet ook even op zich wachten want had ook lek gereden, hij reed echter snel door. Misschien een slimme keuze want ik stond niet te springen om weer de nattigheid in te gaan voor de laatste kilometers naar huis. Het was inmiddels harder gaan regenen.
Renzo had bandje ook weer in orde en via de korte route naar huis. Helaas reed ik ook lek en mocht ook bandje wisselen. Thuisgekomen eerst snel douchen en daarna de fiets schoonmaken. Bleek mijn voorband ook lek te zijn. Na weken van mooi weer lijkt de herfst al snel zijn intrede te doen met alle nare bijwerkingen. Scherpe steentjes die in je band blijven plakken en zorgen dat je een afloper krijgt. Grrrrrr.
Hopelijk volgende week beter weer.
Met vriendelijke groeten
Peter van Diepen
Da Vinci College
16 september
Afgelopen zondag was er weer de lange OKP rit , start om 09.00 u kerk Oostzaan . Zonder Peter dit keer en dat was te merken het was gewoon een ouderwetse 10 u rit leek het wel, eraf is eraf .
Al in de beemster kwamen de problemen voor Bas een van de weinige dappere uit de B die het nog hadden gewaagd.
Met moeite waren de voorste te bereiken met mijn toch niet geringe volume stemgeluid. En zelfs als ze voorin rustig denken te rijden valt het nog niet mee om Bas terug te brengen.
De heren gingen te keer als diesels met speciale software zoals Hans al zei. Ook Jan Rus moest het bekopen wat gedeeltelijk zijn eigen schuld was want hij had de week langer aan de fles gezeten dan aan zijn fiets.
We reden een recordtijd , en dat is wat verontrust, het zou n.l niet de bedoeling zijn op de lange rit, meerderen van de B zouden ook mee moeten kunnen , echter nu is het hek van de dam Renzo is al zwetend wakker geworden vannacht omdat hij er niet bij was. Hoewel hij tegenwoordig andere grote vissen vangt wil hij dit kommetje ook nog wel pakken natuurlijk. Hij zal dan wel Olaf moeten bijhouden en dat is naar ik heb begrepen nog niet altijd een uitgemaakte zaak voor hem!
Maar nog even over het tempo, wie heeft dat segment op Strava verzonnen voor de OKP lang , daar begint alle ellende haal dat segment weg en ga weer een gezellig tempo rijden waarin er meerdere gewone stervelingen mee kunnen , en als er dan al iemand even moet passen dan laten de allersterksten zich even afzakken om ze terug te brengen dan hebben we weer de oorsprong van de lange rit terug. Op de huidige manier blijven er nog maar een man of 6 over voor deze rit.
Overigens ben ikzelf dankzij anderen in bezit van de KOM een van de weinige of enige die ik heb maar ik geef hem graag op voor een iets meer sociale rit.
Groetjes!
16 september 2018.
Het spookte al enige tijd door mijn hoofd. Zou ik het nog kunnen? Op woensdagavond met de grote jongens mee en het gehele parcours voltooien zonder "hoho" te roepen? Meegaan met de woensdagavond-lightgroep was geen optie. Nadat Joan noodgedwongen moest afhaken ten gevolge van een gebroken sleutelbeen zag ik de gehele selectie afhaken: Cees Krom, Jan Doets, Aart Koster en Paul Waij. Dus klampte ik afgelopen woensdagavond aan. Eerst vermoedde ik alleen met Jan Leegwater op pad te gaan, maar bij de Amerikaanse windmolen sloot Olaf aan en op de Noorderweg Emiel. Toevallig wel twee angstgegners voor mij. Ik besloot in een split second, dat overnemen geen optie was en hoewel ik mijn leven altijd het adagium: Wie zegt mij consequent te moeten zijn huldigde, stond de Duitser in mij op. In de Zuid-Oost Beemster zag ik in de verte een renner voor ons uit rijden. Het bleek Jan Beekhoven te zijn. Ik moet eerlijk zijn, de beide Jannen gaven het beste en namen tot Schermerhorn over. Maar wat Emiel en Olaf lieten zien was wonderbaarlijk. Als 2 diesels, voorzien van sjoemelsoftware, denderden ze over de dijken en gaven geen enkele keer het ellebooggebaar ten teken dat een beurtje overnemen op prijs gesteld zou worden. Gelukkig kon ik bijblijven en dit gaf mijn gevoel van eigenwaarde een behoorlijke boost. Ik heb zelf tegenwoordig ook Strava, maar het lukt mij nog niet om er een behoorlijke ritweergave uit te persen. De volgende dag bekeek ik het schemaatje van Olaf en ik keek op van de gemiddeldes, die we op de verschillende segmenten behaalden.
En vandaag De Lange Rit! Om 9 uur stond ik er en verheugde mij op een gezellig samenzijn. Zo rond de 34, 35 met wind mee en af en toe achterom kijken of iedereen het wel naar zijn zin heeft. Weliswaar wat later bij de koffie, maar wat maakt dat uit, als je nog overschot hebt. Het begon zo. Een leuke ploeg: Jan Rus, Jan Beekhoven, Jan Leegwater, dokter Bas, Eric Boeren, Jerry Huinder, Olaf de Jong, Emiel en ik. Dat zou in principe moeten kunnen. Het eerste stuk op De Haal verliep ronduit prettig. Totdat uit het steegje van Frits Raabe een renner verscheen en doodleuk uitliep. Dit werkte als een rode lap op Eric Boeren en de teller gaf zomaar 42 aan! Nadat de man over de brug linksaf sloeg, ging de KPO door en het viel niet meer stil. Olaf en Emiel gingen verder met waar zij woensdagavond gebleven waren. Bij de Berkmeerdijk stond mijn AVS op 37,3 en dit zou niet veel meer dalen. Inmiddels waren Bas en Eric afgeslagen vanwege familiaire verplichtingen. Dit zou ik ook gezegd hebben in hun situatie! Het eerste "hoho-momentje" werd veroorzaakt door Bas. Ik moet eerlijk zeggen hier debet aan te zijn. Bas zat op zich prima in de waaier, maar uit puur lijfsbehoud moest ik hem hieruit drukken. Ik verontschuldigde mezelf door te roepen, dat ik ook trouw de wegenbelasting betaal. Het tweede "hoho-momentje" staat op de conto van Jan Rus. Dit gaf geen grote verandering op de AVS, want hij sommeerde ons door te fietsen. Hij wenste alleen te zijn in de polder. En dat met wind tegen. Al met al bleef ik bij en liet ik de groep de laatste 400 meter lopen. We waren in 1 uur en 59 minuten terug, 74 kilometers stonden er op de teller. Hulde aan Olaf en Emiel. Wat een kanjers!
Hans Wierda
16 september
Hallo,
Vanochtend bij het weggaan na het bakkie doen in Edam heb ik geld gevonden. Ik heb toen gevraagd of dit van iemand was, maar niemand reageerde. Volgende week ben ik er niet maar ik zal het meenemen voor als iemand er na het fietsen achter is gekomen.
Met vriendelijke groet,
Ruben Hoekstra (Hoorn, Etixx, Giant 😉)
2 september
Wat een prachtig eerbetoon aan mijn vader :ROEL, een memorial ronde.
dank voor dit gebaar dat doet ons zo goed
Jana Beutick
2 september 2018.
Op de dag af twee jaar geleden overleed Roel. En dat was voor de Oostzaanse Fietsploeg reden om op deze dag de Roel Beutick Memorial te fietsen. Het werd een gedenkwaardige dag. Onze inburgeraars, Bas en Eric, beiden afkomstig uit het Noord-Brabantse land, namen het initiatief om een schitterende tocht uit te zetten. Samen met Peter van Diepen en Aart Koster schotelden ze ons een parcours voor om je vingers bij af te likken. Logistiek zat deze dag ijzersterk in elkaar. We verzamelden om 9 uur bij de Opelgarage Weterings in Gilze. Deze behoort aan de zuster en zwager van Bas. We werden onthaald op koffie en warme worstenbroodjes. Dan weet je, dat je eerste 60 kilometer wel doorkomt. We konden kennismaken met de ouders, zwager en zus van Bas. Iedere renner zette zijn/haar naam op de kaart, diezelfde dag nog afgeleverd werd bij het huis van Tiny Beutick. We waren met 13 renners: Ron Smorenberg, Astrid de Lange, Frans Braam, Marc Krook, Jan Leegwater, Percy Schmidt, Aart Koster, Eric Buddelmeijer, Olaf de Jong, Peter van Diepen, Bas Wouters, Eric Boeren en ik. Het was een geruststellende gedachte, dat Eric Boeren en Bas de enigen waren die over gedegen parcourskennis beschikten. Als deze twee maar bij hun volle verstand bleven, dan kon de koers niet ontaarden in een ordinaire afvalrace. En dat bleven ze, want we kwamen bij terugkomst in de gruppetto uit op 132 kilometer met een gemiddelde van 30,1 km/u. Toch was het geen eitje. Er waren veel bochten, oversteekmomenten en haltes bij memorabele plekken. Zo hielden we rust bij het monument van Jean Pierre Monseré en de buste van Louis Neefs (Oh, ho ik heb zorgen! en Margrietje). Beide plekken lagen in of net buiten Gierle, tevens de plaats waar Wout van Aert vandaan komt. De gehele streek, van Gilze tot Retie ademde wielrennen uit met plaatsen als Hoogstraten (Cyclo), Chaam en Retie. Zelden ben ik zoveel wielerpelotonnetjes tegengekomen. Zelf heb ik de gehele dag aan de staart gehangen en ik moest na elke bocht vol in de beugels om weer aan de staart te geraken. Mijn complimenten gaan uit naar Astrid, die weer terug in het peloton is en geen krimp gaf. De lunch nuttigden we in het oeroude café In den Eik, dat al sinds 1792 bestaat. Louis Neefs woonde hiernaast. De uitbater had verse groentensoep gemaakt en serveerde daarnaast een Tosti De Luxe. Daar konden we de volgende 70 kilometer op afraffelen. De uitbater bleek niet alleen geïnteresseerd in het horecagebeuren, want toen hij hoorde, dat Eric Boeren uit Ulicoten kwam, krabbelde hij razendsnel een amoureus getinte boodschap aan de vriendin van Eric zijn zus, Hilda Jespers! Terug reden we in een straf tempo langs een of ander kanaal en over het geasfalteerde Bels Lijntje. Helaas kon ik niet zien, dat de kerk in Ulicoten over een pinautomaat beschikt. Bij navraag blijkt hij al enkele jaren verwijderd te zijn. Op zich vond ik het een fraaie combinatie: een kerk, die aan aflaat deed met een bijbehorende pinautomaat. Wellicht kun je nu met een Tikkie je zonde afkopen. Nadat we door Ulicoten raasden, passeerden we het voormalige bankgebouw, tegenwoordig bekend als café De Kluis en rondden we onze tocht af in Gilze. De sprint werd verrassend genoeg opgeëist door Bas Wouters. Na afloop zag ik louter enthousiaste renners, die erop aandrongen volgend jaar voor een vervolg te zorgen.
Hans Wierda
Renzo heeft zijn oude hobby weer opgepakt. Niet zonder succes!!
Verslag 26 augustus.
Het is nog steeds vakantietijd en dat is te merken met de opkomst van de A groep. Vandaag slechts 4 rijders bij de kerk. Olaf, jan, Romke en ik. Romke was op zijn cyclecrosser want zijn andere fiets moest wat onderhoud hebben. Hij had wel andere wielen gestoken, want met tractorbanden bij de A rijden vond hij iets te gortig. Dat Emiel af en toe in de winter met zijn tank meerijdt is eigenlijk te gek voor woorden. Knap dat hij altijd bijblijft.
Romke maakte zich wel zorgen over de trapfrequentie en zijn snelheid, hij vreesde het stuk met de wind in de rug. Voorblad was geen 52 maar iets van 46 tanden.....
We begonnen heel rustig en onderweg kwam Emiel er nog bij. Had 3 weken weinig gedaan en reed toch nog heel goed. Liet wel na een goed begin de beurtjes aan zich voorbij gaan, net als Jan die zijn vertrouwde plek achter in het treintje weer innam. In Purmerend was het even oppassen, normaal is het niet zo druk op de zondagochtend maar nu dus wel. Er was een rommelmarkt in de Hazepolder en de beste koopjes vind je in de vroege morgen zegt men. Overal geparkeerde auto’s en wandelende mensen op weg naar de markt. Het zou mijn hobby niet wezen. Spullen kopen die een ander al jaren op zolder heeft staan en wellicht na twee weken ook bij jou weer op zolder belanden. Laat mij maar fietsen op de zondag.
Na de stoplichten de dijk op en het tempo verhogen. Echter Olaf kon elke keer het tempo nog een stukje verhogen, net zo lang dat het voor de rest niet meer mogelijk was om over te nemen en bleven we maar achter zijn wiel hangen. Wie sterk is moet de meeste meters op kop rijden, rule 101 denk ik. Op de ventweg wilde hij ook even testen of Romke nog moeite zou hebben met wind in de rug en zijn kleine voorblad. De snelheid werd tot boven de 50 opgeschroefd en inderdaad Romke kon niet meer volgen..........maar hij was niet de enige, we lagen er allemaal af.
Na het keerpunt bij Scharwoude kregen we de wind vol tegen. Niet dat Olaf er last van had. Het meeste kopwerk doen op de hoogste snelheid en de rest voor de vorm ook een beurtje meedraaien. Ik kon amper overnemen en volgens mij kneep Olaf in zijn remmen om te zorgen dat ik voorbij hem kwam. Tot een sprint kwam het niet, we bleven gewoon achter zijn wiel hangen. Het was duidelijk wie de sterkste was.
Bij de B was de opkomst ook wat minder, je zou zeggen dat de oudere leden van ons gezelschap wat later op vakantie gaan om het hoogseizoen te vermijden. Niets is minder waar want er waren er nu ook nog veel op vakantie.
Na de koffie weer met klein groepje het volledige rondje gereden. De wind was weer een stukje harder gaan waaien en bij de 3 haakse bochten moesten enkele rijders lossen. met zelfde groepje als vanmorgen weer verder gereden, Percy erbij tot Purmerend. Daar weer het gekrioel van de rommelmarkt, oppassen geblazen. Op de kruisweg namen we afscheid van Emiel en op de Zuiderweg denderde we over de B ploeg heen. Wederom geen sprint, het wiel houden was al moeilijk genoeg en Olaf had vandaag de dubbel.
Dan voor volgende week. Ik hoop dat er heel wat mensen meegaan naar Gilze om daar een rondje te rijden. Mooi geste van hans om het als een soort herinneringstocht voor Roel te doen. Waarom Brabant? Waarom niet zou ik zeggen maar het is omdat Eric en bas het op zich hebben genomen om een en ander daar te regelen. Maandag 27 augustus zijn Aart en ik mee geweest om de boel te verkennen en te kijken of het wel een OKP goedkeuring kan krijgen.
De autorit daarheen is even doorbijten maar in een grote Volvo en met Bas als chauffeur vond ik het geen probleem. 1 uur en 20 minuten valt wel mee toch? Limburg is verder zal ik maar zeggen.
Dan was het ontvangst allerbest. Koffie met koekje bij de ouders van Bas. Daarna omkleden en op weg voor een rit van 120 km die Eric had uitgezet door zijn oude trainingsgebied. Via Chaam (ja van het bekende criterium) op weg naar België naar Lille. Ja er is ook een Lille bij onze directe zuiderburen. Onderweg even naar het geboortehuis van Eric in Ulicoten en daarna over het oude parcours van de wielerclub, Eric vertelde iets van tijdrit parcours met rode steenslag (gelukkig nu asfalt en beton). Onderweg ook nog even gestopt bij een monument ter eren van de eerste luchtpost per ballon! 1870 was het jaartal.
In Belgie op weg naar het monument van Jean Pierre Monseré, de wielrenner die als wereldkampioen tragisch kwam te overlijden tijdens een koers in Lille. Lees het verhaal op het is koers.
Daarna zaten we op de helft van de rit en werd er een uitspanning gezocht in Gierle. Tegenover Crelan (sponsor Wout van Aert die uit Lille komt) en de kerk staat een taveerne (de Eik) die als sinds 1800 bestaat. De uitbater is een gezellige man en heeft genoeg verhalen. De tent een beetje verlopen maar de gezelligheid was top, we nuttigden een soep, tosti en koffie en ik geloof dat Eric voor zondag ook zoiets heeft geregeld. In het café bleek dar Gierle ook de woonplaats van Louis Neefs was. Wel bekend van Margrietje en ik denk dat de meeste oudere renners nog wel meer hits van hem kennen. Hij was trouwe gast in Op losse groeven, op volle toeren en weet ik veel welke Nederlandstalige muziekprogramma’s. O ja Corry konings schijnt ook uit de buurt te komen maar dan het Nederlandse deel.
Na de stop reden we langs de fabriek van IJsboerke, wel bekend uit het verleden als wielerploeg.
Vervolgens langs een kanaal en een oud spoortracé, het Bels Lijntje genaamd weer terug naar Nederland of toch België? Ik weet het echt niet daar, want er zijn allemaal enclaves, stukje België in Nederland. De ene kant van de straat is België en de andere kant is Nederland, erg ingewikkeld allemaal en ik ben blij dat er tegenwoordig geen grenscontrole meer is. Tot slot nog een flink stuk tegen de wind gefietst tot we weer in Gilze aankwamen.
Hoe gaat de dag er zondag uitzien:
9 uur verzamelen bij Opel garage Weterings: Lange Wagenstraat 19 5126 BA in Gilze. Daar kunnen we de auto’s parkeren en omkleden. We beginnen met koffie en een kleine Brabantse verassing, speciaal gemaakt voor de OKP.
Rond 9.30 vertrekken we dan voor onze rit en na 60 km steken we op bij De Eik in Gierle. Vlak daarvoor hebben we het monument van Monseré bezocht. Bij de Eik nuttigen we een eenvoudige lunch en na het bezoek aan monument van Louis Neefs, er wordt nog een vrijwilliger gezocht die Margrietje gaat zingen, vervolgen wij onze weg naar het noorden. na 121 km zijn we weer terug.
Voor de mensen met een gps heb ik de route in gpx bestand bijgevoegd. Ik hoop op een grote gezellige groep. En Hans, Eric en Bas alvast bedankt voor het regelen.
Peter
26 augustus 2018.
Mensen met een sociale fobie hadden vandaag in Purmerland niets te zoeken. Wat een drukte! En dan de samenstelling van het peloton. Zowat de gehele familie Jun. Vader, moeder en zoon. Lars was afwezig vanwege vakantieverplichtingen geloof ik. Maar ook nieuwe renners. Zo ontdekte ik dat Jacco Jurriaans aansloot. Een renner, die al zo'n 45 jaar met een licentie rondrijdt. Maar ook Martijn Krook, zoon van Marc, gezegend met een bijzonder fraaie zit. Ik telde over de dertig renners. Tot Oosthuizen reed Teun op kop. Gisteravond zag ik Teun, inmiddels 79 jaar oud, nog (bijna) vooraan lopen bij de polonaise ter ere van het 70-jarige verjaardagsfeest van Rien Schlikker in het Vondelpark Paviljoen. Zelf zat ik als erelid van de omroep Max met een Schweppes op de rand van het bordes toe te kijken hoe Teun er een Braziliaanse samba uitgooide. Ik was nog gesloopt van de helse rit naar De Cocksdorp (Texel) afgelopen vrijdag. Start bij Rien in Bergen. Detail: er stond een windkracht 5/6, zo hoorde ik op de radio. Maar vanmorgen pakte Teun de draad op alsof hij gisteren na Sesamstraat onder de klamme lappen was gekropen. Waar Teun de pijp aan Maarten gaf na Oosthuizen, daar nam Jan Rus het stokje over. Met dichtgeknepen roodomrande ogen, waarbij ik verklap, dat die niet ontstaan waren ten gevolge van de pollen, ranselde hij de pedalen en trok het peloton op een lint. Er ontstond rust, omdat de rookies afgetaaid waren. Een onrustige Wim Jun reed als een schapendoes rond om het overzicht over de verschillende familieleden te behouden. Zo stalde hij zijn echtgenote bij Jan Hoff, die haar behoedzaam naar het terras begeleidde. Even later zag ik hem zijn zoon in het peloton piloteren. Eigenlijk geheel per ongeluk geraakten Percy en ik op lichte voorsprong. Er werd over ons heen gedemarreerd door Martijn Krook, Ruben en Dirk Jan. De slag was gevallen. Na enige tijd ontstond er bij Martijn een licht schuldgevoel en hij liet zich terugvallen. Het gat was groot en we leken de strijd tegen het ontketende tweetal te verliezen. Echter, Martijn zette zich op kop en reed zowat in zijn eentje met een snelheid van 40 tegen de wind in naar het tweetal. Ze hielden uiteindelijk 50 meter over en Dirk Jan rondde de klus planmatig af.
Na de koffie maakte ik een inschattingsfout. Bij de splitsing koos ik voor de A, maar even voor de Paddenstraat rotte ik eraf. Gelukkig Aart ook en met zijn tweeën reden we kop over kop naar de Zuiderweg.
Dan volgende week: De Roel Beutick Memorial.
De volgende renners gaan mee: Bas Wouters, Eric Boeren, Jan Leegwater, Peter van Diepen, Percy Schmidt, Wim Jun, Daan (vriend van Wim J.), Aart Koster en ik.
Misschien gaat Renzo mee. Mocht je denken; ik hoor in dit rijtje ook thuis? Meld dit dan aan mij.
Start 9 uur in Gilze Rijen (Rijen GVD!)
De benodigde coördinaten/postcode volgen om de juiste startplaats te vinden.
De afstand naar Gilze is 116 km vanaf Zaandam.
De tocht zal zo'n 120 km lang zijn.
Wetenswaardigheden: Jeroen Blijlevens is geboren in Gilze en Gerben Karstens woont er.
Op maandag 26 augustus zullen Eric, Bas en Aart de route uitzetten.
Hans Wierda
19 augustus 2018.
Vandaag geen verslag van een zinderende etappe. Ik heb de gehele heenrit in het achterste wiel gezeten. Bij Marc Krook. Die zit hoog en liet een beetje ruimte over voor mij om nog net in de waaier mee te kunnen. Vanuit mijn positie meen ik gezien te hebben, dat zijn zoon vandaag won. De terugrit reed ik solo. Ik vertrok eerder, omdat ik met 3 kleinkinderen om 13 uur bij het circus in het Veldpark moest zijn. Detail: Afgelopen donderdag werd nummer 4 Dante geboren. De beweging groeit dus.
Maar nu het volgende bericht: op 2 september is het 2 jaar geleden, dat Roel overleed. Onlangs deden Bas en Eric het voorstel om op deze dag iets anders dan normaal te doen. Zij kwamen met het voorstel om op die betreffende zondag (over 2 weken) een gezelligheidsrit door Noord-Brabant te doen. We verzamelen om 9.00 uur in Gilze. We starten met koffie en een worstenbroodje en rijden dan een ronde van 120 kilometer. We komen sowieso op 2 markante punten: a. de kerk in Ulicoten, de enige kerk in Nederland met een pinautomaat in de muur, tevens de ex-woonplaats van Eric Boeren en b. het monument voor Jean Pierre Monseré in Retie. De plaats waar Jempie, de pallieter, de speelvogel zo jammerlijk verongelukte. De koers waarin onze ex-prof Ben Janbroers aan deelnam. Eric en Bas (afkomstig uit Tilburg?) zullen ervoor zorg dragen, dat we een paar lekkere brasserieën of staminees tegenkomen om op te steken. Eric drukte mij op het hart, dat er absoluut rustig gereden wordt (avs 30 km/h). Dus ook de B, C en D zijn van harte welkom.
Heb je zin om mee te gaan? Mail mij of app mij. Geef aan of je een auto tot je beschikking hebt of dat je liever meerijdt.
Telefoon:0644313148 Mail: hanswierda@live.nl
19 augustus
Vanmorgen maar twee man sterk uit Purmerend op weg naar de kerk in Oostzaan. Renzo was aan het werk, het gaat goed in de bouwwereld en je moet het ijzer smeden als het heet is. Dirk is onder de radar gedoken en rijdt alleen nog korte ritjes om het Twiske, in een OKP XL heeft hij na zijn Noordelijke avonturen nog geen trek. Percy houdt het bij de B dus bleven Olaf en ik over.
Bij de kerk een kleine afvaardiging: Rien, Marco, Jan, Paul en Eric. Het zou een rustige rit worden,.......... toch?
De wind was in het begin gunstig, in de rug of schuin in de rug. Het ging dus best hard en Olaf had er zin in. Hij deed het meeste kopwerk en voerde de snelheid steeds meer op toen we over de Volgerweg naar de dijk reden. We begonnen met 33 km/u en eindigde ergens halverwege de 40. Marco was het slachtoffer maar kon weer aansluiten toen het tempo even werd afgezwakt.
Toen de groep weer compleet was ging het gas er weer op, windje in de rug en met gezwinde spoed naar het keerpunt bij Hoogwoud. Daar nog even de wind schuin achter maar daarna was het gedaan met de pret. Wind vol tegen en het tempo zakte zelfs onder de 30. Dat was niet naar het zin van Olaf, hij nestelde zich weer op kop en het tempo ging weer naar de 37 toe. De rest volgde gedwee en in een lint reden we naar Edam. Voor de vorm werd er af en toe over genomen maar volgens mij had iedereen moeite om op de koppositie te komen. Uiteindelijk finishte we met een gemiddelde van 36,5 km/u, niet gek voor een social ride zou ik zeggen. En petje af voor Rien die gewoon kon volgen op zijn snelle Giant, aero is alles zullen we maar zeggen.
Na een snelle bak koffie weer op de fiets voor het laatste stukkie. Het weer werd wat slechter en het leek wel heel grijs en nat te worden. Gelukkig bleef het bij wat druppels. De wind was nog wat harder gaan waaien maar met een extra motor, in de vorm van Rick Krijt ging het weer lekker vlot. In Purmerend een welverdiende rustpauze, want de brug stond open. Daarna weer in rap tempo naar de finish. Inmiddels zag ik het niet zo helder meer, had toch iets meer moeten geven dan gewenst en heb de winnaar niet onthouden. Volgende keer beter en ik dacht nog wel dat ik fit en sterk uit de vakantie was gekomen.
Voor de goede orde, laat potientiele meerijders voor de XL niet afschrikken door het tempo. Het was heel gelijkmatig en als er gelost werd, werd er ook wel gewacht. Alleen laatste stukkie naar Edam was het ieder voor zich. Vandaag was de groep aardig homogeen en paste we allemaal in het treintje van Olaf. Bij meer deelnemers zal de locomotief zich wel moeten inhouden om geen karretjes te verliezen. Samen uit en samen thuis blijft immers het motto.
Peter
12 augustus 2018
Na 3 weken van vakantie in Frankrijk met vrouw, zwager en schoonzus, die ik alle drie goed aankon in de heuvels tot 250 meter, was het vandaag dus weer een balansdag. Hoe zou ik ervoor staan? Ik had succesvol het kopwerk verricht in de vakantie-etappes, die voornamelijk gevuld werden met het aandoen van zoveel mogelijk terrassen. Ik moet toegeven, dat mijn benadering serieus was. Waar ik in het verleden graag de bouteilles de vin rouge liet aanrukken en ontkurken, koers of geen koers, daar beperkte ik me deze zomer tot Schweppes Agrum of een Jupiler 0.0. Bij het bushokje in Purmerland, inmiddels een even historische wielerplek als De Molen in Amsterdam, stonden zeker 30 mannen en vrouwen. Of moet ik wielermensen zeggen. Voordat je het weet heb je een zaak van Sunny Bergman of zo aan je broek. Waarom eigenlijk Bergman en geen Bergmens? Na de start bleek er een nerveuze spanning in het peloton te heersen. Met veel gevoel voor people management loodsten Teun en Joan ons over de dijk naar Oosthuizen. Er was veel verkeer tegen en ik had licht het gevoel, dat er weleens een valpartij zou kunnen ontstaan. In gedachte hoorde ik het carbon al kraken, zag ik benen de lucht ingaan en hoorde ik de ambulance uit Hoorn al naderen. Gelukkig bleek mijn vrees ongegrond. Tijdens de neutralisatie heb ik met de mederenners gepraat over hoe het gegaan is de laatste weken. Je zit dan al snel met gesprekken over hoge bloeddruk, een hartslag van 135 bij het doen van een strandwandeling en over de afhandeling van valpartijen. Vroeger hadden we nog Piet Krol, die een ton in de Staatsloterij had gewonnen of een mederenner, die net vader was geworden. Dat lijkt allemaal lang verleden tijd en lijkt het gros van de renners in "geleende tijd" te leven. En toch spatte de goesting er vandaag vanaf! We waren Oosthuizen net gepasseerd en ik voelde me even de Amerikaanse vliegtuigmonteur, die gisteren aan de haal ging met een geparkeerd vliegtuig. De man begon te stunten, maakte loopings, deelde de verkeersleiding mee, dat er waarschijnlijk een paar draadjes in zijn hoofd los zaten en liet blijken het laatste hoofdstuk van het boek "Hoe bestuur ik een vliegtuig" en wel het deel "Hoe zet ik de kist aan de grond?" niet gelezen te hebben. Ik drong me naar voren, schakelde 3 tanden bij en liet de B ter plekke. Aanvankelijk ging ik 47 per uur en hield dit voor de wind vol. Maar na enige tijd belandde ik bij mijn hoofdstuk van "Hoe zet ik de kist aan de grond?" Ik werd opgeslurpt door de B. Aangevoerd door Nico en gevolgd door onder andere Henk de Tank en een fitte Astrid. Gedwee sloot ik achteraan. Op de dijk kwam de wind van voren en was het zaak om zo gunstig mogelijk uit de wind te zitten. Er werd veel werk verzet door Dirk Jan, de zorgverlener uit Overleek en de trotse bezitter van een nieuwe Giant met Dura Ace, Ruben Hoekstra. De vakantie deed me goed en ik besloot me brutaal te mengen tussen Paul Waij en Fred Gnade. Mannen, die ik enige tijd geleden alleen maar kon volgen en hun werk terugbetaalde met ijs bij snackbar Java. Ik had het gevoel. dat mijn performance er niet onaardig uitzag en ik begon voorzichtig bekken te trekken, zoals ik vroeger Maertens en Voeckler zag doen. Dit om mijn optreden extra gevoel voor drama mee te geven. Het werd niet opgemerkt door de anderen, waardoor ik genoodzaakt werd om normaal te doen. Enige kilometers voor Edam sloot er een lange, jonge renner aan. Ik herkende in hem de zoon van Marc Krook. Aan het herstellen van een rugblessure en vandaag trachtte hij zijn vader aan de meet af te zetten. Een fraaie poging, maar Ruben en Dirk Jan waren niet te houden. Dirk Jan ging met de gladiolen naar huis.
Tenslotte wil ik nog even een woord van zorg richten aan Jerry. Ook vandaag verscheen hij met een vervaarlijke bandage om de elleboog aan de start en hij beweerde bij Halfweg gevallen te zijn. Eerlijk gezegd verdenk ik Jerry ervan de verhouding tussen werk en hobby uit het oog te verliezen. Deze week zag ik in de Analyse Leefstijl 2 bijdragen van Jerry. Eén interview met Bridget Maasland (goed voor de groepsfoto) en één interview van Jerry met de felbegeerde vrijgezelle Sylvie Meis, woonachtig te Hamburg. Zelf had ik het gevoel, dat Jerry voor het interview met La Meis op de fiets naar Hamburg is gereisd en op de terugweg in een staat van euforie uit de (Duitse?) Bocht is gevlogen. Want om nou koel te blijven bij vragen aan Sylvie als: Ben je weleens onzeker over je lichaam? Heb je een Guilty Pleasure? Wat wil je jouw fans meegeven over gezondheid? De remrubbers smelten al in mijn handen bij de gedachte hieraan.
Hans
29 juli
Onder het motto “wie schrijft die blijft” deze keer een verslag van mij. Schrijven heb ik ondank dat ik jarenlang het clubblad van Ulysses heb verzorgd nog niet veel gedaan bij de OKP, maar blijven doe ik al bijna 35 jaar bij de OKP vanaf het moment dat ik als jonge junior-renner aan het wiel mee mocht naar de kerk met de Oostzaanse hardrijders Rob Rabe en Jan de Nijs. In die tijd werd er alleen vanuit Oostzaan vertrokken en vaak was bij de Haal het peloton al flink uitgedund en als je daarvan was bijgekomen kreeg je de oude Melkweg die in slechte staat was bij het spoor waar nu Weidevenne ligt voor je kiezen. Om weer terug te komen was de enige remedie vaak met oogkleppen op “volle bak”twee keer links af door Purmerend en dan bij de woonboten weer aan te sluiten. Alles zonder helm uiteraard in die jaren en je kwam ook bijna niemand tegen op een racefiets. Je zou er zo een aflevering van “toen was geluk heel gewoon” kunnen maken.
Ook vandaag weer voor mij eerst een ommetje langs het kanaal via Landsmeer om Frans B. op te pikken en rustig keuvelend naar Purmerland te fietsen waar een mannetje of 30 B-renners stonden inclusief onze wegkapitein Joan, die meteen de kop nam tot Oosthuizen met Piet Krol. Alles met een lekker windje mee in de rug, zodat ik even achterin een babbeltje kon maken met Louis Ruiter die een maandje geleden door een scooter geschept was maar inmiddels voorzien van de nodige littekens weer op de fiets zit. Louis heeft vroeger als amateur mooie uitslagen gereden, heeft een mooie “coupe de pedal” en was er een tijdje uit maar heeft nu via de OKP weer het plezier gevonden op de fiets. Op de brede Jaagweg voorbij Oosthuizen kwamen de mannen uit Hoorn ons tegemoet en mede door de wind en de ruimte bij ons de snelheid richting de 55 a 60 ging kon alleen Ruben van de Hoornse groep nog op tijd aansluiten. Terwijl de “oudjes”bij Beets de afsteek naar Schardam namen om alvast een goede plek op het terras uit te zoeken denderde de B-trein voort richting de oversteek waar al diverse gelosten ook al de afsteek namen. Bij het opdraaien van de dijk bij Scharwoude was de groep dus al flink uitgedund en meteen volle bak wind tegen. Vooraan ook Jan Beekhoven die vandaag vanuit Purmerland met de B mee was, of dit een tijdelijke actie was of een vaste overstap zullen we de aankomende weken wel zien. Het zou ook zo maar kunnen zijn dat Jan nu wat meer rust in bouwt en naar de sterke verhalen van de B-renners luistert, voordat de A het terras op komt denderen en dan zo fris als een hoentje met hun terug rijd. In ieder geval is Jan een welkome aanvulling om het tempo te reguleren tussen de stoempers van de B die er nog wel eens een snok aan willen geven. Bij Warder stond de “deur open “ achter in de groep op het kantje en lieten nog wat mensen het lopen. Even kwam ik ook achterin te zitten bij mensen die wat kleiner waren en mij dus zeker niet uit de wind houden, dus dan maar even uit het zadel om naar het wiel van Henk ”de tank” te sprinten en dan weet je dat je goed op het terras aankomt aankomt. Al had een Mercedes met Duits kenteken en bijbehorende Tabbert nog even vlak voor Edam de hele weg nodig en liet ik het maar lopen, een aantal mannen konden er nog langs en van hen won Ronnie Terweij de sprint. Ronnie heeft vroeger bij de jeugd van Ulysses gefietst en is door zijn manier van fietsen een welkome aanvulling van het B-peloton. Vlak na ons kwam een klein groepje A-renners het terras op, veel zijn er op vakantie maar via Strava kunnen we zien wat ze aan het doen zijn. Laatst Ron en Astrid in Noord –Spanje, Jerry in de Pyreneeën en nu weer de Buddelmeiertjes in Oostenrijk, dokter Bas op Cuba, Eric zoekt de steilste bergen rond de Zwitserse meren op en Peter is lekker aan het klimmen in mijn inziens het mooiste fietsgebied van Europa, de Piccos rond Asturië en Galicië. Zelfs een ritje om een stokbrood te halen kunnen we van sommigen terug zien.
Na de koffie maar weer eens met de oudjes binnendoor terug over Kwadijk. Ik had nog pijn in mijn benen van een ritje met Dirk-Jan een dag eerder en om er nou afgewaaid te worden met de A bij Hobrede daar had ik ook geen zin. Evengoed eiste de wind weer slachtoffers op de Noorderweg in de Wormer en reden er drie groepen B in de rondte die allemaal ingehaald werden door een select groepje A-rijders op de Zuiderweg. Zelf had ik nog van alles te doen in de middag dus koos ervoor om vanaf het viaduct rechtdoor richting Purmerend te rijden dus wie het sprintje won blijft nog even een vraagteken. Ik heb in ieder geval weer een leuke ochtend gehad en ik denk iedereen wel weer.
Marc Krook
29 juli
Vanmorgen samen met Paul de Buurman op weg naar onze zondag rit. Uiteraard de prestaties van de Nederlanders in deze Tour besproken en m.n. die van Tom Dumoulin gisteren met zijn nipte zege in de tijdrit. Wat een klasbak die Tom en een voorbeeld voor onze mooie wielersport. Nadat Paul linksaf ging richting Purmerland ging ik samen met Jack op weg naar de Kerk in Oostzaan. Vanwege de vakantiegangers waren we benieuwd of er nog anderen aan het vertrek zouden staan. "Gelukkig" troffen we ook Olaf die pas morgen richting Frankrijk vertrekt en onderweg pikten we Emiel nog op. Vanaf de start was het Olaf die het (hoge) tempo bepaalde met een forse wind in de rug. Vanaf Purmerend besloten ook Emiel en Jack mee te draaien waarbij het Olaf regelmatig de gaskraan vol open draaide. Mede door het hoge tempo voor de wind moest ik alle zeilen bij zetten om in het wiel van deze grote mannen te blijven. Gelukkig vanaf het keerpunt in Schardam hadden we tegen wind en was het achterin goed te doen. Maar ook met deze forse wind tegen was Olaf de gangmaker geholpen door Emiel en Jack. In Edam ging Emiel met een korte jump als eerste over de streep. Na de koffie eigenlijk hetzelfde scenario. Waarbij nu ook Jan Beekhoven (!) en een maat van Barend aansloten en het was vooral Jan B die opmerkelijk gemakkelijk kon volgen. Nadat Emiel in W.Wormer koos voor een korte route huiswaarts was het wederom Olaf en Jack die samen het kopwerk deden. Het laatste stuk van de Zuiderweg zette Olaf ons heel leep op de kant en kon hij zo afgetekend de bloemen ophalen.
Groet,
Jan Leegwater.
22 juli
De zomervakantie staat voor de deur en er vallen dan gaten in de opkomst bij de OKP. Het terras bij de koffie is ook minder vol, kun je in ieder geval je fiets kwijt.
Bij de kerk een man of 7 die nog niet op vakantie waren. Traditioneel is dat de rit vrij rustig begint de laatste weken. Jan en Jan op kop en de rest er gewoon met handjes op het stuur achteraan. In Purmerland gaf Renzo de eerste snok en werd het tempo opgevoerd. Bij de woonboten ging het gas er echt op. De omstandigheden waren gunstig. Niet teveel wind en dan ook nog uit west-noord-west. Uiteindelijk reden we het rondje weer binnen het uur en werd zelfs de KOM op Strava (vanaf het bruggetje) weer scherper gezet. O ja Renzo won de sprint, hij heeft de snelste benen en het grootste hart.
Na de koffie hetzelfde recept als altijd. Rustig tot de kruising en gas geven bij de haakse bochten. Dit keer kon iedereen volgen en reden we met complete groep naar de finish alwaar de andere Leegwater won. Zo vader zo zoon, een appel valt niet ver van de boom en zo zijn er vast nog andere spreuken te verzinnen.
Komende weken zal het dus effe rustiger zijn, ben benieuwd of iemand anders nog een stukkie schrijft want ik ben zelf 2 weekjes naar de Picos. Geen eindsprintjes daar, maar serieus klimmen op de steile pukkels uit de Vuelta. Ik hoop dat ik de namen onthoud, op de een of andere manier blijven ze nooit hangen.
Peter
Afgelopen week een paar dagen vrij. Dan kan je dinsdag en donderdagochtend met de echte mannen mee. Lekker met een wat minder snel tempo hetzelfde rondje rijden. Meedraaien is dan goed te doen.
Op woensdagavond rijden we tegenwoordig ook met een B groep. Om 19.00 uur vanaf het Heerenhuis(Wijde Wormer). We rijden dan het oude woensdagavond rondje door de Rijp, Noordeinde via Driehuis weer terug naar Wormerveer. Joan gaf nog aan dat je tussendoor bij de Rijp gelijk richting de Woude kan gaan als je wat korter wil rijden.
Vandaag de XL rit. Ging goed. Handjes redelijk op het stuur zelfs toen we de IJsselmeerdijk op reden. Dus voor iedereen die mee wil… het is goed te doen. Terugweg zoals altijd lastig. Vooral bij de paddenstraat waar Renzo het altijd een uitdaging vind om dan zoveel mogelijk mensen eraf te rijden. Zoals in het verslag van Peter te lezen reed hij weer goed. Bij de sprint bijna niet bij te houden. Misschien heeft het wel te maken dat hij al heel vroeg met fietsen is begonnen. Natuurlijk met aansporing van vader Jan (met snor) reed hij al heel vroeg zijn eerste koppelkoers. Toen wij nog met een oud schoensmeerblikje, knijpers en elastieken een klepper monteerde op onze fiets 
reed Renzo al met een dicht kartonnen achterwiel.
zal dat het verschil zijn…?
Groet Paul
15 juli
Het was de derde zondag van de maand, OKP XL rit. We waren met een mooi groepje van een man of tien bij de kerk. De jongste 17/18 en de oudste 64. De rest er een beetje tussenin, al zitten de meeste qua leeftijd dichter op de 64 dan bij de 17/18.
Ron was helemaal in de wolken, had gisteren op Sloten gewonnen. Helaas kreeg hij geen prijs want was zijn transponder vergeten😬. Kan de beste overkomen zou ik zeggen, Oscar Freire vergat tijdens zijn carriere ook wel eens iets essentieels. Ron kreeg dan geen prijs, hij was wel de morele winnaar en dat voelt altijd goed.
Gelukkig werd er vandaag lekker sociaal gereden, geen snokken, geen verschrikkelijke tempo’s. Gewoon twee aan twee in een tempo dat iedereen kon volgen. Heel prettig en ik hoop dat het aantal deelnemers aan deze xl ritten nog gaat groeien. Hoe meer zielen hoe meer vreugd en hoe minder kopbeurten want de workload kan dan netjes verdeeld worden.
Onderweg was het nog redelijk rustig op de weg, ik had zaterdag ook gereden maar dan merk je dat het druk is op de dijkjes. Veel grijzefietsers, motoren en een old timer rit maakt dat in een groep fietsen dan een hachelijke zaak is.
Vroeg in de ochtend valt het gelukkig mee en met lekker tempo reden we ons rondje. Vanaf Schardam ging het tempo geleidelijk omhoog, van gemiddeld 32 ging het naar dik over de 40 km/u. De sprint werd gewonnen door Renzo, wie anders zou ik zeggen. Hij heeft de snelste benen en de meeste lef. Ik knijp toch een heel stuk eerder in mijn remmen, zeker bij tegemoetkomend verkeer.
Op het terras zat de B nog lekker te keuvelen. Inmiddels is de groep zo groot dat er een serieus fietsparkeerprobleem is ontstaan. Onze karretje worden steeds luxer en duurder. We willen er graag zicht op houden zodat het terras nu al vol begint te lopen met geparkeerde fietsen.
Na de koffie sneakte Bas en Paul er snel vandoor, pas bij de afslag na Middelie haalde we ze weer in. Met wind in de rug ging het snel naar Oosthuizen. Bij de befaamde haakse bochten viel de slag. Ik zag het al aankomen, Renzo, Jack en Jan reden voorop en gaven gas. Daarachter ging het iets rustiger door de bocht en het gat was daar. Gelukkig kon ik de aansluiting nog vinden voordat we de dijk opreden. De rest was gezien. Bij de stoplichten in Purmerend kwam Eric er weer bij, knap staaltje van hard werken en niet opgeven. De eerste luitjes waren stiekum overgestoken maar toch zo vriendelijk om in Neck even te wachten. Met zijn vijven op weg naar de finish. Ook hier toonde Renzo weer zijn onverschrokkenheid en lef. Auto in de weg, maar er gewoon omheen won hij afgetekend de sprint. Toch zou ik ervoor kiezen om achter de auto te blijven. Op zondag gebeuren er altijd rare dingen en de verdraagzaamheid tussen de verschillende weggebruikers is ver te zoeken. Je moet de kat niet op het spek binden en soms eieren voor je geld kiezen. Ik kom liever heel over de finish en met complete groep dan dat er iemand op de grond beland. Want winnen op Sloten, dat telt pas echt. Wat wij op zondag doen is maar spielerei.
Met vriendelijke groeten
Peter
8 juli
Wie zou er vandaag bij de kerk staan? Jerry op zijn tank door Frankrijk aan het fietsen, Dirk onder de radar aan het rijden, Renzo naar een kinderfeestje, Jan B definitief naar de B, Jan L alweer terug van vakantie? Jack op fietstrip door Nederland en zo kan ik nog wel even doorgaan. Gelukkig bleken er toch nog 9 renners te zijn die wel een rondje wilden fietsen.
Tja en ik gelijk denken, hoeveel voordeel heb ik van 8 renners voor mij? In welke formatie moeten ze rijden zodat ik de minste krachtsinspanning moet leveren? Er is een onderzoek geweest met 121 terracotta wielrennertjes in een windtunnel en ze hadden berekend hoeveel voordeel je zou hebben als je in de buik van het peloton zou rijden. Dat voordeel is gigantisch, zelfs de B ploeg is dan in staat om gewoon met het prof peloton mee te rijden. Het schijnt dat je slechts een krachtsinspanning hoeft te leveren alsof je 12 km per uur fietst!
Maar ja bij de OKP is de realiteit anders, geen 121 renners voor mij. Geen buik van een peloton, slechts een lang lint en dan reed ook nog de kleinste man van het groepje voor mij. Weinig voordeel dus als ik achteraan bleef rijden.
Tot Purmerend aangekeken en toen maar met de grote jongens meegedraaid voorin. Het ging ongemerkt toch hard. De wind was denk ik redelijk gunstig, niet te hard en recht op de kop. Kon er goed doorheen trappen. Rick Krijt had er af en toe zin in, lange beurten met hele hoge snelheden. Echter makkelijker te verteren dan de snokken van Renzo. Na het keerpunt bij Scharwoude de wind in de rug. Nu ging het gemiddelde nog verder omhoog. Desondanks bleef de groep bij elkaar en won Olaf de sprint. Dat de omstandigheden gunstig waren zag ik thuis op Strava, het segment vanaf de woonboten tot de finish reden we vandaag slecht een paar seconden langzamer dan de KOM op dit traject.
Op het terras was het zoeken naar een plaatsje, zo druk was het. Aart had pech, zijn zadel was afgebroken. Ritje staand naar huis fietsen, word je sterk van😬. Ik heb het Ron het eens een keer zien doen in de Ardennen. Op weg naar Spa brak de bout waarmee je de zadelpen vastzet. Was nog uurtje fietsen naar de fietsenmaker. Gelukkig is staand klimmen niet heel erg en afdalen op zijn Froomes ging Ron goed af.
Terug naar vandaag, op tijd opgestapt na de koffie om in een rustig gangetje naar Middelie te rijden. Jan L vond een goed wiel en ging er gelijk vandoor. Helaas voor hem haakte zijn maatje voortijdig af en alleen naar de Zuiderweg is nog een heel eind. Dus liet hij zich terugzakken. Ook nu weer ging het in gestrekte draf naar de finish. Ron had nog heel veel energie over en zorgde ervoor dat de groep uitelkaar viel, zijn versnelling was vele te machtig. Eric was echter alert, sprong naar het wiel en ging later met Ron de sprint aan. Hij won ruim.
Wat heb ik nu verkeerd gedaan? In Oostzaan zat ik immers in zijn wiel, achteraf was dat ook het juiste wiel voor de sprint.
Peter
24 juni 2018.
Na een afwezigheid van 9 weken, deels door vakantie, maar zeker na 7 weken operatie besloot ik om vandaag de draad weer op te pakken. Gisteren 45 km gereden (rondje Purmerend, Midden Beemster, De Rijp) en vandaag solo per fiets naar Edam en in de gruppetto (B) terug. Eindelijk weer op het terras en wat een aanwas de laatste weken. Ik zag Joop Smits en Robert Godfroid. Joop Smits, familie van de befaamde Harm Smits (Zesdaagse winnaar met naar ik meen Peter Post) en natuurlijk broer van Rene Smits. Beiden renners van Ulysses. En dan Robert Godfroid, Noord-Hollands kampioen tijdrijden en gevreesd tempobeul bij de liefhebbers/veteranen. En kort gereden in de Marmotte. Ik meen zelfs bij de eerste 50. Niveau Martin Daas dus.
Deze mannen rijden gewoon met ons mee, zonder dat we hier een bepaalde opslag voor bij de koffie hoeven te betalen aan de waarschijnlijke zaakwaarnemer Martin Krook. Maar nu terzake: het is mij opgevallen, dat de woensdagavondploeg aan het uitdunnen is. Vermoedelijk door het absurd hoge tempo, dat door de A wordt opgelegd. Ik moet eerlijk bekennen dit ook gedaan te zullen hebben als mijn fysieke toestand dit zou toelaten. En voorlopig verkeer ik op het instapniveau, dat ons door Cees Krom zo fraai gedemonstreerd wordt. Veel renners haken af, omdat het moeten afhaken op de dijk naar Schermerhorn als een schrikbeeld 's nachts in onze dromen opdoemt. Vandaar mijn voorstel om vanaf woensdagavond om 19 uur de ouderwetse woensdagavond (valt toevallig samen met de Zaanse Billenavond) ofwel de Light Versie van de A te rijden.
Verplicht op elkaar wachten en handjes op het stuur. Aanmoedigingspremie van mij: Iedere Light-renner wordt door mij bij Tarantella op een ijsje getrakteerd.
Groet,
Hans Wierda
Goed dat je er weer was Hans !!
17 juni
Vandaag stond de lange variatie van onze wekelijkse OKP rit op het programma. Dit keer geen lekker zonnetje. Donkere lucht en een straf windje uit het westen. Bij de kerk 7 man en later sloten Emil en Jerry nog aan. Met de wind in de rug ging het best hard naar Purmerend. Toen Olaf ooit voorstelde met de xl rit te beginnen was het de opzet dat iedereen mee zou kunnen, ook rijders uit de B. Vandaag nam Fred die honneurs waar en hij weerde zich kranig.
Ik blijf altijd een beetje worstelen met het idee van “social ride” . Ik krijg dan visioenen van een peleton met de handjes op het stuur en twee aan twee rustig keuvelend de route volbrengen. Ergens heb ik dat onbewust opgeslagen en als je dan merkt dat er redelijk op tempo wordt doorgereden, de boel op een lint zit, de tweede waaier niet lekker rijdt en je soms flink moet aanzetten om de aansluiting niet te verliezen, dan valt zo’n rit niet mee. Onderschat ik het onbewust? Zou kunnen, zijn de benen nog steeds niet heel goed? Zou ook heel goed kunnen.
Ik probeerde af en toe wat zand in de raderen te gooien. Nam niet zo hard over, probeerde naast iemand te rijden om de groep tot twee aan twee rijden aan te zetten, probeerde tweede waaier op te zetten, etc. soms lukte het even maar als de wind van opzij kwam was het harken. Niet iedereen past op de smalle weg en dan zat je weer op het kantje te rijden. In je hoofd zat ik dan de voorste rijders te vervloeken, denk effe na, kijk ook achter en bedenk dat niet iedereen op de weg past. Ik geef toe, als de benen goed waren had ik deze gedachten niet gehad. Telkens hoopte ik dat iemand hoho zou schreeuwen, maar dat gebeurde niet. Dus harkte ik verder.
Fred en Paul waren slimmer en zochten steeds het juiste wiel, bij zijwind iets meer van voren, bij wind mee gewoon achteraan. Kopwerk werd meestal geschuwd, want doel was om erbij te blijven en zuinig rijden.
Net voorbij Heerhugowaard even een omleiding omdat de dijk opnieuw geasfalteerd werd. Bij Spanbroek weer op de route, al herkende niet iedereen die meer. Wel frappant dat zelfs na een jaar de route nog steeds niet in het hoofd zit. Jan reed zelfs de afslag naar de Hulk voorbij en moest flink aanzetten om het onstane gat weer te dichten.
Vanaf Scharwoude ging het tempo langzaam omhoog. Uiteindelijk moesten Fred en Paul toch lossen en ging de rest van de groep in gestrekte draf naar Edam. Olaf, Emiel, Jerry en Jack waren de motoren van de groep. Jan, Jan en ik waren het kanonnenvoer voor vandaag. Wieltjesplakken en overleven was onze modus in de laatste kilometers.
Jerry had goesting zoals dat heet en was al een keer aan de haal gegaan. Net voor de finish deed hij dat nog een keer. Helaas ging dat niet goed. Jerry viel. Jerry had een flinke zwelling op zijn linker bovenbeen en wat pijn aan de edele delen. De fiets was kaduuk, bovenbuis was op twee plaatsen gebroken! Nou wisten we dat Jerry ten opzichte van vorig jaar iets zwaarder was geworden maar dat dit zijn fiets fataal zou worden hadden we toch niet verwacht. Omdat we vandaag zonder Dr Bas reden moesten we zelf de conclusie trekken wat verstandig voor Jerry zou zijn. De huisartsenpost in Purmerend leek een goed idee en gelukkig was een mevrouw van de camping zo aardig om Jerry daarheen te brengen.
Iedereen reed naar het koffiehuis en Olaf en ik reden gelijk door naar Purmerend. Olaf ging naar Jerry in het ziekenhuis en ik haalde de fiets op. Uiteindelijk viel het met de verwondingen mee, geen breuken. Flinke bloeduitstorting, wat stijve spieren en een gedeukt ego. Dat gaat wel goed komen, en de fiets? Die kan bij het grofvuil, alle onderdelen eraf en op een nieuw frame zetten lijkt de enige remedie.
Aan het begin van onze rit zei Jerry dat hij nog niet wist op welke fiets hij begin juli naar Zuid Frankrijk zou rijden. Zijn Argon of zijn mountainbike. Die keuze hoeft hij in ieder geval niet meer te maken. Ik hoop dat hij snel genoeg hersteld dat hij die rit wel kan gaan maken. Beterschap.
Peter
10 juni
Zoals Jan al op Strava schreef: als de kat van huis is dansen de muizen op tafel. Geen tempobeulen bij de start van onze wekelijkse rit. Olaf had tochtje naar de Stelvio en Renzo was weekje naar de Veluwe. Ik zag dat er bij de groep net geen polonaise werd gelopen en bespeurde enige opluchting. Niet dat iedereen een langzame rit wilde, integendeel. Maar een rit waarbij je het idee hebt iets te kunnen bijdragen aan het groepsgevoel en groepswerk maakt de zondag altijd wat leuker.
Jack, Hildo, Jan, Jan, Jerry, Eric en Dirk en ik stonden bij de start. Klokslag 10 uur reden we rustig weg. Jan had er zin in en trapte lekker door, Jerry vond dat het harder kon en gaf extra gas. Uiteindelijk draaide we met zijn achten lekker rond op de dijk. Netjes kop over kop, de snelle jongens een iets langer beurtje, de andere iets korter. Eigenlijk best wel lekker dat iedereen meedraait, geen getwijfel en geen linkeballen. Ietsie langzamer dan sommige misschien zouden willen maar op deze manier een stuk prettiger fietsen. Althans voor mij, ik kon af en toe om mij heen kijken ipv alleen het achterwiel van mijn voorganger zien.
Na het keerpunt kregen we de wind in de rug. Dit was het sein voor Jerry om de boel een beetje op stang te jagen. De organisatie was geheel weg en het was ieder voor zich. Heel veel pogingen om weg te rijden, steeds weer bijgehaald worden en gelijk iemand anders die ervandoor ging. Mijn benen ontplofte sowat, gelukkig kon ik blijven volgen. Met een enorme snelheid denderde we op de finish in Edam af, Dirk won de sprint. Hij reed heel sterk vandaag en zijn vorm is groeiende. Laat die Viking Tour in Noorwegen maar komen zou ik zeggen. Je bent er klaar voor.
Bij de koffie was het weer gezellig druk, er is amper ruimte om alle fietsen netjes te parkeren. Mijn tafel kreeg vandaag een extra koekje, we zagen er denk ik wat leeg uit. Na de koffie had Jerry wederom goesting. Uit het tunneltje reed hij vlot naar de eerder gestartte B groep toe en ging er gelijk overheen. Iedereen haakte aan bij zijn wagentje en we vlogen door Middelie heen. Op de dijk vielen de gaten en een paar lieden moesten afhaken. Gelukkig voor hen stond de brug open en konden ze weer aanhaken.
Op de Zuiderweg werd de sprint aangetrokken door Jerry, Dirk ging eroverheen maar toch ging de winst naar een Leegwater. Er mocht er dan 1 op de Veluwe zitten, de ander wilde toch even laten weten dat hij ook nog kan sprinten.
Peter
4 juni 2018.
Hallo beste fietsvrienden! Bij deze een update over het herstel van mij.
In eerste instantie een woord van dank voor de belangstelling, die aan mij getoond werd in de vorm van bezoek, berichten en dergelijke.
Op 3 mei ben ik geopereerd in het Gemini-ziekenhuis in Den Helder. En ik moet zeggen, de dokter heeft een kunststukje verricht. Om 15.30 was hij klaar met de totale heupprothese en om 21 uur liep ik al achter een looprekje door de kamer. De volgende dag kon ik om 13 uur naar huis. Binnen 24 uur dus. Ik had een kamer voor mijzelf met uitzicht op de vuurtoren van Huisduinen (vroeger het parcours van het Districtskampioenschap voor de liefhebbers) en de Noordzee. Slechts het ziekenhuis van Monte Carlo komt qua uitzicht in de buurt.
Qua timing was de ingreep strak geregeld. De Giro liep namelijk vanaf 4 mei, dus ik heb geen kilometer gemist.
Toen ik op 3 mei naar het ziekenhuis gereden werd, het was half 11, viel mijn oog bij de provinciale weg bij Den Helder op een wielrenner met een lichtblauw shirt en een Argonfiets. Het bleek Jerry Huinder te zijn. Dat moet een rit van minstens 200 geweest zijn. Kijk, een jongen met deze toewijding verdient een keer De Kei te winnen. Een verzoek van mijn kant is om een ontsnapping van Jerry een kans te gunnen.
Inmiddels verloopt het herstel zo aardig, dat ik zonder krukken kan lopen en op de fiets van mijn vrouw (met lage instap) een rondje kan rijden. Ook autorijden is weer toegestaan. Iedere dag doe ik trouw de oefeningen van de fysiotherapeut. En er staat een hometrainer in de kamer om de fietsconditie op peil te houden. Ik vermoed, dat ik eind juni weer op de racefiets mag en zal ik graag aansluiten bij de KPO.
Om de tijd te doden lees ik veel. Zowel wielerboeken als op internet. En dan doe je opmerkelijke ontdekkingen. Zo las ik op een forum van www.devakantiefietser.nl, dat volgens Olaf de J. te Purmerend het voor de vrouw lastig is om in het wiel van de man te rijden als deze met een fietskarretje rijdt. Kijk, daar steek ik wat van op! En verder werd ik afgelopen week aangenaam verrast tijdens het lezen van de bijlage van Het Parool "Analyse Levenstijl". Hierin stonden 2 diepte-interviews van Jerry Huinder met Willeke Alberti en Sunnery James. De laatste is discjockey (en ook vriend van Doutzen Kroes!). En gezien de leeftijd van de meeste renners van de KPO hoef ik geen toelichting te geven bij de naam van Willeke. De kop bij het interview luidde:"Iedere leeftijd heeft zijn charme". Onderaan het artikel sloot Jerry af met het advies (of zou Willeke dit gezegd hebben?): Zorg dat je niet verzuurt. Beste Jerry, onthoud dit advies volgend jaar in de finale van de Ronde. Dan gaat het zeker lukken met De Kei!
Hans Wierda
Verslag 3 juni
Vanmorgen weer keurig netjes opgehaald door Jan de Buurman. Zoals gewoonlijk wordt Jan rond half 10 door Vera vriendelijk verzocht om te gaan fietsen. Daarna worden we vanaf de dijk nog vriendelijk uitgezwaaid. Geen schokkende dingen gebeurd in de buurt dus gelijk maar het wereldnieuws besproken. Rico die zijn wereldtitel Kickboksen prolongeert. Hij wordt de ambassadeur van het kickboksen genoemd. Terecht denk ik. Zijn tegenstander bleef overeind maar het was overduidelijk wie er gewonnen had. Verder hoorde ik dat Hans alweer aan de beterende hand is. Met een kruk, of nu misschien wel zonder probeert hij weer te herstellen van zijn heup operatie. Jan Hof ook weer bij de groep. Hij mag de gaskraan nog niet open gooien van de dokter maar vind het wel weer heel gezellig om mee te rijden. Welkom terug Jan!
Kees Krom en Ben Janboers hebben in Frankrijk de Mont Ventoux proberen te bedwingen. Ik las op Strava dat Kees de verkeerde tandwielen had gemonteerd waardoor hij niet helemaal boven is gekomen maar Ben heeft de tocht wel voltooid. Knappe prestatie mannen!
Ik hoorde vandaag gemompel uit het peloton over censuur op de site. De definitie daarvan is: Censuur is het gebruiken van de macht van de staat, een andere controlerende macht, een bepaalde groepering, of van bepaalde individuen, om informatie achter te houden of de expressie aan banden te leggen. De verwante term persbreidel geeft de maatregelen aan om de persvrijheid te beperken. Een hele mond vol. Maar als beheerder van de site gaan deze beschuldigingen niet in je koude kleren zitten. Censuur wordt gebruikt als er ergens geschreven staat dat Kim Jung Un een raar kapsel heeft of Vladimir Poetin(ik mag Vladimir zeggen) een watje is. Maar om uit de wind te zitten bij de A moet je natuurlijk geen vijanden maken dus heb ik het stukje alsnog op de site gezet. :-)
Bij het Zaanse hoekje stonden Jack, Joan, Eric, Bas en Jan Hof gespannen te wachten. Ik had mijn dag al bij de B ingedeeld dus sloeg linksaf bij de Haal. Jan L, Eric en Jack, net terug uit de sneeuw, gingen naar de kerk in Oostzaan.
In Purmerland stonden ze te wachten. Meer dan 20, en ze hadden er zin in. Tot Oosthuizen Teun en Joan op kop met een stevig tempo. Zo hoog zelfs dat na Oosthuizen niemand zin had om de kop over te nemen. Het duurde dan ook even voordat we ze passeerde. Rob en Cor reden ons tegenmoed en sloten aan. Aad zorgde dat het tempo hoog bleef door steeds weg te rijden waardoor wij het gaatje weer dicht moesten rijden. De sprint werd gewonnen door Marc Krook. Niemand had de kracht(zin) om achter hem aan te gaan.
Geen koffie bij de gevangenpoort. Waarschijnlijk vanwege de Kaaspop die gisteravond daar gevierd werd. Bij Hof van Holland was de koffie lekker. En dan komt de twijfel. Lekker rustig mee met de B of toch maar even kijken of de vorm alweer wat beter is. Het laatste is het geworden dus door Oosthuizen haaks links,.. haaks rechts,… haaks links en … d’eraf is d’eraf. De rest rustig terug gereden naar Zaandam. Lekker gefietst!
Paul Waij
3 juni
Censuur op de site van de OKP? Ik was hoogst verbaasd dat mijn verslag(je) van vorige week niet geplaatst werd. Ik geef toe dat het geen hoogstaand epistel was maar beter iets dan niets zou ik zeggen. Zeker omdat er niet zoveel rijders zijn die een stukkie schrijven. Of is er achter de schermen een kwaliteitspolitie aanwezig die elk ingeleverd stuk controleert op onwelvallige inhoud? Ik hoop dat het huidige stukje wel geplaatst wordt.
Sinds ik regelmatig iets op de site zet ervaar ik dat mijn fietsprestaties steeds slechter worden. Of er enig causaal verband bestaat zou ik niet durven zeggen. Hans heeft immers jaren goed gereden en goed geschreven. Ik mis zijn bijdrage wel en ik hoop dat zijn herstel voorspoedig gaat. Was nog langs gereden maar hij was de hort op, een goed teken zou ik zeggen.
Na de deceptie van vorige week, ik kan mij niet herinneren dat ik midden in het seizoen twee keer moest lossen bij de A, ging ik toch met een beetje onrustig gevoel naar Oostzaan. Hoe zou het deze week gaan? Gelukkig geen straffe wind, dus geen tafrelen van op het kantje zitten op de dijk. Ook verwachtte ik geen grote groep omdat sommige lieden verhindert waren of ergens anders een tochie maakten. In een kleine groep is er meestal wat meer meededogen voor de zwakkere broeders. En tegenwoordig schaar ik mij daaronder.
Bij de kerk een man of 7, later pikte we Nico, Martin en Emiel nog op. Renzo had weer een prima dag. Van de week keek ik op Stava en zag dat zijn vorm goed was, ritjes gemiddeld boven de 35 km/u. Jack was ook in goede vorm, net terug van een hoogtestage in Livigno. Op de haal dook Jan L direct in het wiel van een motor zodat er gelijk goed de gang inzat. Renzo moest zijn onrust even kwijt en gaf ook een paar goede snokken en Nico had ook zin in een paar forse kopbeurten. Na de woonboten in Purmerend ging het echt hard, getuige de KOM die werd gereden. Vorige week ging de KOM van Neck naar het eindpunt eraan en vandaag dus de kom vanaf het fietsbruggetje na de woonboten. Dit getuigd van de stijgende vorm van de ploeg en natuurlijk ook van de ideale omstandigheden die er vandaag waren.
Of is het de moraal die rijders halen uit de nieuwe fiets? Ook binnen de OKP lijkt de economische crisis een beetje over te zijn, ik zie zoveel nieuwe fietsen verschijnen. Langzamerhand neemt het elektronisch schakelen de overhand en komen de schijfremmen ook in zwang. De aerofiets neemt ook meer de overhand, kijk naar het aantal nieuwe Propels en Aeroads in ons peletonnetje. En deze jongens die op die fietsen rijden lijken wel te vliegen. Niets is intimiderender als ze langs je zoeven met hun hoge velgen en het gave geluid. Als een TGV stormen ze voorbij. Renzo lijkt het helemaal naar zijn zin te hebben, hij maakt niet alleen meer kilometers maar weet ook zijn krampaanvallen steeds verder uit te stellen. Soms verdenk ik hem ervan dat hij ergens een geheim wapen heeft. Is het een middel tegen zijn hooikoorts wat hem harder doet rijden? Of heeft Jan hem de verkeerde Propel geleverd en per ongeluk die van Rien (die rijdt immers met motortje) gegeven? Dat hij kon sprinten wisten we al, maar nu zijn de kopbeurten ook lang en hard. De sprint was wederom een prooi voor hem vandaag, al was er wel een slalom tussen de auto’s voor nodig.
Na de koffie met een hele grote groep het grote lusje gereden en zowaar niemand ging eraf. Goede vorm? Of was het de stoplichtstop in Purmerend die iedereen weer liet aansluiten?
Merijn won de sprint op de Zuiderweg, maar dat was logisch. Hij zit op wielrennen zouden mijn leerlingen zeggen want reed in DTS shirt en met een transponder. En als je erop zit dan is het niet eerlijk tov de rest zeggen ze altijd. Toch heeft hij verdiend gewonnen want wie het eerst over de streep komt is altijd de winnaar.
Peter
28 mei
Vandaag kan ik heel kort zijn: eraf is eraf.
Ik hoop dat de winnaar iets meer kan vertellen over de rit.
Peter
Hallo Allemaal.
Om de site weer een jaar in de lucht te houden heb ik de jaarlijkse kosten van 87,- betaald. Ik ben dus op zoek naar wat donateurs. Elke donatie is welkom. Je kan het overmaken op rekening:
NL43 RABO 0374191816 tnv P.A.M. WAY
Alvast bedankt voor jullie medewerking.
Groet
Paul Waij en Eric Buddelmeijer
20 mei
Vandaag stond er weer een OKP XL op het programma. Ik was wel benieuwd wie er aan de start zou verschijnen omdat het eerste pinksterdag was. Heel vaak zijn er dan leden van de ploeg naar Tilf in België om daar in de Ardennen te gaan rijden. Dit jaar bleken alleen Ron en Astrid te zijn gegaan. Jerry had de pont gemist en heeft het rondje alleen gereden, wist alleen de route niet meer precies en verzeilde zelfs in de Hoornse binnenstad. Misschien tijd om gps te gebruiken?
Bij de kerk om 8.30 uur een groepje van 11 man, later sloot Paul D ook nog aan. Het weer was goed, de wind niet te hard zodat er flink werd door gereden. Het is altijd de bedoeling om zo hard te rijden dat iedereen mee kan komen, dit is niet altijd eenvoudig. De niveauverschillen tussen ons zijn best wel groot en wat voor de een rustig is, is voor de ander in het rood rijden. Het eerste stuk is iedereen nog fris en blijft de groep goed bij elkaar. Af en toe een plaagstootje van Renzo, even druk op de bovenbenen zetten.
Onderweg best wel druk met fietsers, motoren en auto’s. Met zo’n grote groep is het dan toch oppassen geblazen.
Bij Bobeldijk ging het bijna mis, in een onoverzichtelijke bocht kwam er net een vrachtwagen aan rijden, er was niet veel ruimte voor ons over gelaten en het ging gelukkig net goed. Paul had even mechanische pech, zijn ketting was tussen de voorbladen vast komen te zitten. Duurde even voordat we dat euvel hadden opgelost. Ik dacht even dat de hele groep was doorgereden, gelukkig waren er toch een paar omgedraaid en stond de rest paar km verderop te wachten.
Na Scharwoude ging het gas erop, Bas werd het eerste slachtoffer van deze tempoversnelling. Hij had de hele weg kranig stand gehouden maar moest er nu af en dan is het best nog ver naar Edam in je eentje. Volgende keer het gas iets later open zetten heren? Samen uit, samen thuis vind ik voor de xl een mooi motto.
De sprint was een prooi voor Renzo.
Deel 2 weer de normale gang van zaken. Bij Oosthuizen de versnelling van Renzo, Bas en Percy eraf, de rest aanklampen om bij te blijven. Bij de brug toch een paar niet via het stoplicht, waarom? Door Purmerend heben we geen haast, toch? Daarna op de Noorderweg weer de boel langzaam op gang trekken. Bij het viaduct vond ik mijn Waterloo. Werd vanaf kop door iedereen ingehaald, denk dat zelfs elke senior met elektromotor mij daar eenvoudig voorbij zou zijn gereden. In de afdaling kwam ik bijna bij maar kon net de aansluiting niet maken. Eraf is eraf dus alleen naar de finish. Ik hoorde dat Jan de sprint won, chapeau.
Bij de finish kwam Jerry iets later ook nog langs, ben met hem nog stukje doorgereden naar Spaarnwoude. Was immers mooi weer en daar moet je natuurlijk van profiteren.
Met vriendelijke groeten
Peter van Diepen
6-mei
Vandaag supermooi fietsweer. Een blauwe lucht, stralende zon, aangename temperatuur en een licht oostelijk briesje. Bij de kerk het gebruikelijke groepje, onderweg aangevuld met Jack, Ron en Martijn die een extra lusje voor de rit hadden gedaan. Paul pikte we ook nog even op.
Op weg naar Purmerland gaf Renzo er even een snok aan, ik moest lossen en zag mij al moederziel alleen het ritje naar Edam maken. Gelukkig viel het stil en kon ik net weer aansluiten.
Rustig door Purmerend, ja we maken vorderingen qua netjes rijden. Na de woonboten weer gas op de plank. Gelukkig was het nog rustig op de dijk want met deze grote groep hadden we de hele weg nodig. In een lang lint op weg naar Oosthuizen. Daar werd er weer hard door getrokken door de snelle mannen. Bij de oversteek was er enig oponthoud, de groep viel uit elkaar maar er werd netjes gewacht. Ook daarin maken we vorderingen, niet dat we koorknapen moeten worden maar op elkaar wachten omdat er wat oponthoud is, is wel zo netjes. Na Scharwoude ging het gas er weer op, een aantal ontsnappingspogingen werden gedaan maar niemand kwam weg. De sprint was natuurlijk voor Renzo. De Akoffie was weer gezellig, druk op het terras en zowaar tijd genoeg om de hele kop koffie zonder blaren op de tong naar binnen te werken.
Het tweede deel was de groep nog groter, enkele b rijders waagde de tocht met de a mee. Bij de befaamde knikken bij Oosthuizen wederom de verwachtte snok van Renzo. Iedereen op het lint en de eerste slachtoffers vielen. In Hobrede werd er even ingehouden maar tot de woonboten ging het weer rap. Op de Zuiderweg ging het op een gegeven moment steeds harder, Eric had wat energie gespaard en trok het hardste door en won de sprint.
Onze vaste schrijver is even uit de roulatie, Hans heeft een nieuwe heup gekregen en het zal wel even duren eer hij weer mee fietst. Vanaf deze plek beterschap gewenst.
Dan nog kleine persoonlijke noot: dank voor jullie gerustellende en troostende woorden na het fietsongeluk dat een van mijn leerlingen is overkomen. Het gebeuren heeft aardig wat los bij mij gemaakt maar de apjes en telefoontjes helpen om het zo gezegd een plekje te geven. Dank daarvoor. Met de leerlinge gaat het langzaam beter, ligt nog op de IC maar de meeste kwetsuren herstellen goed. Zal nog wel enige tijd duren voordat ze helemaal hersteld is.
Met vriendelijke groeten
Peter
21 april.
De Ronde. Vijf jaar geleden wist ik hem winnend af te sluiten. Ik kreeg De Kei overhandigd door de toen vorige winnaar Jack. Inmiddels is het verval ingetreden: in oktober een implantaat (nee, geen Grillzz maar een kroon) , in december een pacemaker en volgende week 3 mei wordt er een nieuwe heup ingezet. Ik vermoed, dat als deze trend zich doorzet, ik volgend jaar met een haarstukje aan de start verschijn. Dus de twijfel ging dit jaar niet over de vraag met wie ik om de winst zou sprinten, maar waar ik het handigst en verst mogelijk zou kunnen afsteken. De start was ouderwets. Een flinke opkomst met 21 man. Zodra we voorbij Assendelft waren, explodeerde de koers. De ploeg van Beetpower durfde ons in te halen en we pikten direct aan. Achteraan in het peloton werd er gevloekt en in een ziedende sprint raasde Renzo naar voren om ons (Paul Daas en mij) schuimbekkend te vragen waar dit allemaal voor nodig was. Mijn dag kon niet meer stuk. Het weer was geweldig. Een zonnetje en noordoosten wind kracht 2. We hopten over De Biebploeg heen en naderden de Westfriese Dijk. In mijn achterhoofd hield ik de optie open om bij Schoorldam de oude route naar Medemblik te pakken. Ik zou 20 kilometer afsteken, relaxed solo koffie drinken en hoentjefris aan de terugtocht beginnen. Ik overspeelde mijn hand en besloot bij te blijven. Ik overleefde de dijk, zoefde door Schagen en we staken Noord-Holland door. Moerbeek, Haringhuizen, we raakten steeds verder uit de bewoonde wereld. Ik kwam op de kant te zitten en besloot bij Lutjewinkel, vlak voor Kolhorn, naar Aartswoud af te buigen. Ik pikte de oude dijk op en hoefde nog maar 12 kilometer naar Medemblik te gaan. Ik gunde de rest van de A nog een kilometer of 25 naar het koffiehuis. Op het gemak reed ik naar Medemblik, kocht een beker griesmeelpap bij de Spar en zag tot mijn ontzetting, dat de A al op het terras zat. Ze bleken maar 6 kilometer meer gereden te hebben. Een ernstige misrekening. Na een paar mindfulness oefeningen hervond ik de rust in mijzelf en besloot na de koffie weer aan te sluiten. Al snel bleek het verschil in kwaliteit tussen mij en de rest aanzienlijk. Slechts Paul Waij en Bas Wouters acteerden op mijn niveau. Terwijl de rest aan de horizon verdween, probeerden wij een deugdelijke waaier te formeren. De Dasiaploeg en de Zaanse formatie De Kudde passeerden ons en van aanpikken was geen sprake. Gelukkig troffen we na de sporthal in Hoorn een gelijkwaardige groep. Bas en ik stuurden Paul naar voren om namens ons het kopwerk te verrichten. Bij Oudendijk werd Paul door het noodlot getroffen. Eerst een lekke band. Paul wilde niet, dat wij op hem wachtten. Dat hoef je tegen ons maar één keer te zeggen. Toen Paul bij Het Heerenhuis arriveerde, wij waren er om 12.50, bleek hij gevallen te zijn. Nee, niet in een sprint of in de achtervolging op een groepje. Het gebeurde heel sukkelig bij het opstappen na het repareren van de band. De ketting lag er niet deugdelijk op. Het bier op het terras vergoedde veel. Maar nu de winnaar. De mannen hebben schandalig hard gereden. Ron Smorenberg werd in Bobeldijk gelost, Paul Daas bij Zwaagdijk en Ron Janbroers en Jan Leegwater in de Beemster. De laatste 2 sneden af en sloegen de dijk langs het Kanaal over. Ook Peter is ergens ter plekke gelaten. Een viertal bleef over: Jack, Olaf, Dirk en Renzo. Dirk schijnt met Renzo vooruit geweest te zijn van Hoorn tot in de Beemster. Daar werden ze terug gehaald. In de Wijde Wormer werd Jerry getroffen door kramp en de 4 bleven over. Olaf en Renzo sprongen de laatste 2 kilometer en dan weet je het wel:Renzo ging er met de winst vandoor. Het snelheidsrecord werd dik gebroken: 36,2 gemiddeld van Heerenhuis tot Heerenhuis. Het gemiddelde van Medemblik tot aan het Heerenhuis was 39,4!
Hans Wierda
15 april 2018.
Inderdaad Ron Janbroers, nog één weekje genieten van de Kei.
En dan zal je hem moeten afstaan aan de volgende winnaar. Of je moet in de voetsporen treden van Il Fenomeno, de veelwinnaar uit Noordwijkerhout. De enige die tweemaal beslag wist te leggen op de felbegeerde trofee.
Afgelopen woensdag besloot ik mee te gaan. Tegen beter weten in. De afgelopen weken heb ik de tegenstanders geen ontzag kunnen inboezemen. Ik ben blij als ik op donderdagochtend de Uitvaartvereniging PurDiDo kan volgen. Met jaloezie bekijk ik de tred van Panzerwagen Henk de Tank. Doorgerodeerd teruggekeerd uit Mallorca. Op een leeftijd waarop Joop Braakhekke met de voetjes omhoog Le Garage verliet. Woensdagavond leefde de hoop op. Geen kanonnen. Veel afbouwers. Hoewel ik Paul Daas er verdacht snedig vond uitzien. Geen grammetje vet en een hightech Koga. Schijfremmen en snelle wielen. Paul vermeldde allerlei artsen bezocht te hebben om erachter te komen waar die kramp vandaan komt. Nou Paul, dat is gewoon de leeftijd en een familiekwestie. Ik herinner me, dat met de Ronde van Noord-Holland broer Martin regelmatig bij Kaap Kramp strandde. De kenners weten, dat ik Midden Beemster bedoel. Mijn droom viel in duigen, toen Martin Daas in de verte opdoemde. Ik wist genoeg. Mijn deelname leek deze avond geen lang leven beschoren te zijn. En dat klopte. Tegen wind in kon ik mij verschuilen achter de kudde. Maar voorbij Fort Beemster wapperden Paul Waij en ik eraf. De anderen hebben flink afgezien achter de ontketende Martin Daas. Maar vandaag de lange tocht. Ik werd gisteravond door Ron Smorenberg overgehaald om mee te gaan. Hij zou op mij wachten, mocht het misgaan. Er was een representatieve ploeg: Renzo, Jan Leegwater, Jan Beekhoven, Jerry, Dirk, Olaf, Eric Boeren, Paul Daas, Aart, Ron Smorenberg en ik. Het zat mij erg mee. Binnen de kilometer waren er al 2 lekke banden. Voor Renzo en Dirk. Je zit dan even in een spagaat: doorrijden of wachten. Het betrof 2 kleppers en Jerry had de zin: "gaan jullie maar" nog niet uitgesproken of we waren weg. Ik had goede argumenten. Een pacemaker en de rechter heup, die op 3 mei vervangen gaat worden. Veel mederenners wilden ervoor zorgen, dat ik onderweg niet in de problemen zou komen. Pas diep in de Beemster haalden ze ons weer in: Jerry, Renzo en Olaf. Dirk hebben we niet meer teruggezien. Ik moet zeggen, er werd behoorlijk sociaal gereden. Slechts voor Schermerhorn ging het tempo omhoog en richting Obdam. Animator was mijns inziens Renzo Leegwater, die zich verschool achter de woorden "ik hoorde geen geschreeuw". De teller liep op tot 44 km. Ik was blij dat De Patron opstond. Vroeger hadden we Jan Raas, de bebrilde topcoureur, die op de juiste toon en met korte krachttermen commando's eruit wist te knallen, die slechts voor één uitleg vatbaar waren. Jan Beekhoven vervulde deze rol en ik kon er zeker van zijn de dijk te gaan halen. Langs de dijk werd het tempo opgeschroefd. We overleefden de bocht bij het gemaal, vervolgens ging Eric Boeren eraf en bij Etersheim liet ik het lopen. Ron Smorenberg toonde zich consequent en wachtte op mij. We reden rustig door om Eric bij te laten komen. Samen reden we naar Edam.
Op de terugweg besloot ik om met de B de korte route te nemen. Frans Uitvlugt en Eric Boeren deden het kopwerk. Vlak voor de streep werden we door de A ingehaald. We zagen Ron Smorenberg winnen vóór Olaf en Jack.
De agenda: Woensdagavond 19 uur Heerenhuis.
Zaterdag 21 april 8 uur de start van de Ronde van Noord Holland.
En natuurlijk beterschap toegewenst aan Rien, die afgelopen woensdag een oogoperatie heeft ondergaan.
Verzoek aan Ron Janbroers: Kun je de Kei vóór 21 april afleveren bij Jan Leegwater?
Hans Wierda
8 april
Vandaag zou een superdag worden: mooi weer, bijna geen wind en een aangename temperatuur. Geen rokjesdag bij de OKP maar wel korte broeken en korte mouwen. Nu snap ik al die zonnebrillen want tjonge wat reflecteren die benen nog, Eric had by far de
lichtste benen.
Bij de kerk een grote groep met veel erkende hardrijders. Het zou dus een rap ritje kunnen worden. Jan begon hard en Jerry (die al een inleidend rondje had ingereden) ging er nog eens dunnetjes overheen. Daarna gaf Renzo er nog en snok aan en voor we het wisten waren we al in Purmerend. Op de dijk reed alles op een lang lint, de snelheid hoog. Van Oosthuizen naar Scharwoude ging het gas er echt op. Veel tempoversnellingen, onrustig maar ook leuk. Wie zou het lukken om weg te komen? Uiteindelijk niemand, er waren steeds genoeg mensen die de gaatjes konden dichtrijden. Uiteindelijk won Lars de sprint, heeft Renzo eindelijk zijn gelijke gevonden.
De koffie dronken we op het terras, het was druk en er moesten zelfs stoelen van binnen gehaald worden. De B ploeg zat denk ik lekker in het zonnetje want ze maakte weinig aanstalten om vroeg te vertrekken, ook wel eens lekker.
Wat mij dit jaar opvalt dat er veel nieuwe fietsen zijn aangeschaft, allemaal met elektronisch schakelen. De trend heeft zich eindelijk doorgezet. Ook de schijfremmen komen er steeds meer in, de koudwatervrees is denk ik nu wel weg.
Ritje naar de wijdewormer ging ook weer lekker snel, uiteindelijk won Romke. Hij legde er iedereen op.
Woensdag weer de avondrit, 18.45 op ‘t Kalf.
Peter
1 april
Op deze eerste paasdag was ik benieuwd wie bij de kerk zouden staan. Het weer was niet best, regen. Niet erg aanlokkelijk weer voor een ritje. In de appgroep bleef het rustig. Alleen Jerry reageerde, hij had de ronde van Vlaanderen gereden en lag lekker met de beentjes omhoog paaseieren te eten. Renzo reageerde wel en samen reden we naar Oostzaan. Daar pikte we Jan op, ik reed dus een ritje met de Leegwaters. Renzo was op zijn nieuwe fiets, een mooi snel ding met een prachtig geluid van de wielen. Hij reed erg gemakkelijk en heeft uiteindelijk 95% van het kopwerk gedaan. Ik was niet bij machte om over te nemen en Jan nam traditiegetrouw het laatste wiel.
Gelukkig werd het weer steeds beter, de regen hield op de kou viel uiteindelijk ook mee. In het koffiehuis hadden we ruim tijd voor twee bakkies koffie. Geen gejaag van de B-groep die snel wilde vertrekken. Bovendien moesten we de tijd beetje nuttig besteden omdat Renzo lek had gereden en zijn bandje binnen kon vervangen. Er zijn slechtere plekken denkbaar om een lekke band te vervangen.
Na de koffie de kortste route naar huis. Renzo moest nog paasboodschappen doen, anders zou vader Jan droog brood krijgen bij zijn bezoek aan de Herengracht. Samen met Jan in een rustig tempo naar het Kalf gereden, dit keer hoefde ik geen hoho te roepen. Ik kon het tempo aan.
De zomertijd is weer begonnen dus kunnen we ook weer beginnen met onze woensdagavondritten. 18.45 uur bij het Heerenhuis op ‘t Kalf. Afgelopen week was Olaf al begonnen, hij was in zijn eentje omdat de meesten het weer iets te slecht vonden. Woensdag hoop ik op betere omstandigheden.
Peter